Sunnudagsblaðið - 03.06.1956, Blaðsíða 13

S U N N IJ D A G S B L A Ð I I>
269
■»»»»»»/», FRAMHALDSSAGAN NR. 7.
PAULIiITSÖ: í
Gjald ástarinnar !
Kmitur Wcrner íinnusti Sonju hcfur verið
lmndtekinn, ákærðnr uni njósnir otr scndur
til Síberíu. En nieðbiðill hans Andrew
Stanowitz, lögreglustjóri giftist Sonju. Nú
segir frá flóttatilraun Werners og fclaga hans
frá íangabúðunum, og cltingaleik lögreglu-
stjórans við Jiá.
......- ■ '! n
„Tveir fiskimcnn, sem hlekktist á í óveðrinu,“ svar-
nði Werner, og var rlyrunum }xi lokið upp.
„Við hýsum ekki ókunnuga menn hér, við eigum
nóg með siálf okkur,“ sagði stór og sver maður, sem
lcom út í dyrnar.
Werner skvrði frá því, að beir hefðu verið að
veiðum, en bát þeirra hefði hvolfl í rokinu, og að þeir
vrei'n holdvotir.
..Komið þá inn fyrir,“ sagði maðurinn.
Werner og Iwan gengu inn, og ma'ðurinn lokaði
dyrunum á eftir þeim.
Það var borinn fyrir bá matur. og beir borðuðn af
eóðri Ivst. Þegar þeir höfðu lokið við að borða fékk
húsmóðurin beim nokkur teppi. og máttu þeir sofa
Undir beim á gólfinu ef þeir vildu.
„Við getum ekkert greitt fvrir næturgreiðan,"
sagði Werner.
„Nei, því miður. — Gáða nót,t..“ sagði bóndinn.
Meirq var okki talnð um þetta efni. Þoir löoðn sig á
Sólfið, og brátt, voru allir í fasta svefni í kofnmnn.
Morguninn eftir meðan þeir sátu til borð, hóf hús-
bóndinn skvndnega máis :
TIvar eioið bið eioiulega hoimn ?“
Wernor byri-nði eit.thvnð nð útskvrn bað. nð þeir
•uttu heima nvrst á ströndinni við Baikalhafið, en
maðnrinn tók frami:
„Það or öfugt- bnð hlvtur einmitt nð verq syðst
tueð ströndinni. Ortisk liopur syðst við hafið.“
Þ»ir félaoqr borfð" flóttalepn á lmnn.
„Verið ekki bræddir drenoir mínir “ bæt.ti bóo-
bóndinn við. „Ég hef allan tíman vitað, hverjir þið
oruð.“
„Hvað vitið bér ?“
„Ép veit að þið eruð fangarnir, som flúðu frá
örtisk.“
„Það er alveg rétt,“ sagði Werner. „En hvernig
vitið þér það ?“
„Ég veit það eftir beinum leiðum frá Andrew
Stanowitz lögreglustióra.“ svaraði maðurinn.
Werner starði á hann, eins og hann tryði ekki
sínura eigin eyrum.
„Á heimleiðinni frá Ortisk gisti lögreglustjórinn
hér í kofa mínum,“ hélt maðurinn áfram. „Og hann
hafði komið hingað norður einungis til þess að reyna
að finna hina tvo fanga, sem flúið höi'ðu. Hann fór
héðan til Irkustk í gærmorgun; hánn áleit raunar
að þið hefðuð drukknað.“
„Svo að lögreglustjórinn hefur vorið hér,“ endur-
tók Werner. „Þá vitum við hvað til okkar friðar
Iieyrir."
„En hvers vegna segið þér okkur frá þessu ? spurði
Iwan. *
„Vegna þess,“ svaraði maðurinn,“ að ég býst við
að þið séuð á leið til Irkutsk, og ég vildi aðvara
ykkur, svo að þið farið varlega. — Og verið þið nú
sælir.“
Hann þrysti hendur þeirra beggja, svo lokaði hann
dyrunum.
„Lögi'eglustjórinn er á liælúm oklcar," sagði
Werner alvöruj|efinn. „Þá ríður á fyrir okkur að
fara gætilega. Sá niaður nnindi vilja gefa allt sem
hann á tii þess að koma oklcur aftur til Ortisk.“
Mundi þeim nú takast að komnst úndan’ lögrégu-
stjóranum ? Þessi spurning gagntók þá, meðan þoir
gengu þögulir leiðar sinnar. Mundi þnð heppnast ?
NÍUNDI KAFLI.
Eftir margar hættur og erfiðleika voru þeir Wern-
er, Iwan og Plúto komnir það langt, að þeir gátu
greint Irkutsk í mikiiii fjarlægð.
..Hvað tekur nú við ?“ sourði Iwan.
Werner horfði hugsandi fram fvrir sig. „Evrst af
öllu vorðum við nð r^vna að bnfa nopi á pullsmið,
Rovn vili kaupa nf okkur hrinr>inn,“ svaraði bann.
..Við verðum að tá rðtknr að borða. og kaupa okkur
föt. Við getum ekki haldið svona áfram eins og bein-
inenrmcnn.“
Þeir béldu áfrnm göneu sinni. Morguninn oftir
begar beír komu til borcarinnar. voru kaunmennirnir
einmitt í bann mund að onna verzlanir sínar. Allir
virtu fvrir sér bessq tötrum klæddu förumenn, og
svartq hundinn er fylgdi beim eftir.
„Viliið þér kaupa bennan hring ?“ spurði Werner
nm leið og hann =vndi einnm knupmanninnm hring-
inn. Maðurinn tók við hringnum og skoðaði hann
nákvæmlepa.
, A°00 rublur" banð hann.
..Wernpr var handviss um, að fvrst að hánn bauð
gooo rublur myndi hrinpurinn qð mínnsta kosti vera
15 000 rublna virði, og' krafðist 15 000 rublna fyrir
hann.
„Aldrei, aldrei — liann er ekki þess virði,“ sagði