Sunnudagsblaðið - 01.09.1957, Side 3

5UNNu DAGSBLAÐi V
499
S
S
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
S'
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
DÁUDi LENNINKAINENS
Úr Kaietyala-þýðingu Biarls ísfeSds
Ilór fer á cfíir uppliaf síðari kafla fyrra bind-
is Kalevalal.jóða, sem nýlcga cr komið út i
þýðingu Karls Isfelds rithöfundar, og ncfnist
]>cssi kafli: Dauði Lemminkáinens.
Ilirð'ir aldinn Útgarðs hjarða
clliblindpr, cn göldrum brcllinn
IleljarfJjót þar liratt fram bcljar,
Hclgastraums við trylltan clginn
vomurinn stendur og víða skimar
vænum cftir Lenuninkáinen.
Dag einn utan yzt úr liaga
iðjagrænum Lemminkáinen
sá hann knina, kappann fráan,
kcikan nálgast helju blcika.
Úr i'ljóti snák hann lymskur Iyfti,
úr leiri árbotns kippti reyri,
veifði, skaut og hrekkvís liæfði
hjarta Leniminkáinens bjafta.
’.-inmin’Uii ie:i káti, vkkí
licnndi, cr haeit jiar skeytið sepdu.
Vcltur örvænsmðum mælti:
„Ula framdi ég rcginvillu!
Gleyminn móður mína heima
mundi cg ei að spyrja af stundu,
hvcrnig töfra væru varnir
vatnasnáki gegn og hatna
skyldi láta í skæðri liildi
skotsár lostið ilmreyrssprota“.
Hirðir aldinn Útgarðs hjarða
clliblindur, cn göldfum hrellinn
Lemminkáinen káta, væna,
Kalevasyni varp í svala
dauðans myrku clfi auða.
Isfcld
I iðuna dekkstu sökk hanu niður.
Lcmminkáinen káti, væni
kastaðist í flaumi rasta,
lcll svo niður fossinn, stalla,
fór til sala Heljar dala.
Dauðans hur af blóði rauður
hitru saxi, cr skcin íncð glitri,
brá og hóf á loft og laufa-
iup(!inn sneið í höggi sundur.
Lét þó enn í eggjum þjóta.
I átla hluta réð hann kuta
Iík og henti í Ileljarsíki,
hossa lét því Manafossinn.
„Hvíldu þarna um ævi og aldur!
Örviun toga mátt þó boga-
strcng og svönum svörtum bana,
cr synda fyrir Hcljar grindum!“
Þannig lét sitt líf me.ð sanni
Lemminkáinen prúði, væni.
Líkið hvílir í Ileljarsíki,
hosspst updir Manafossi.
S
S
S
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s.
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s