Morgunblaðið - 24.07.2004, Side 31

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. JÚLÍ 2004 31
þannig að það fór ekki svo mikið fyr-
ir henni, hún var hreint ekkert fyrir
að vera í sviðsljósinu og hélt sig mest
svona í bakgrunninum. En verk
hennar sáust víða – bænir hennar
höfðu aftur og aftur lífsbreytandi
áhrif á mig og aðra í kringum hana.
Eiginlega var hún svolítið eins og
súrefni – fæstir tóku eftir henni en
hún var algjörlega ómissandi í lífinu.
Kannski sést það best nú þegar hún
er farin – alveg eins og með súrefnið.
Maður tekur ekki svo mikið eftir því
fyrr en það vantar. Sem betur fer
fékk ég að njóta þess að hafa hana
sem virkan þátttakanda í mínu lífi
síðustu árin og fyrir það er ég óend-
anlega þakklát. Það eru ótrúleg for-
réttindi, þegar vegir lífsins verða
manni torfærir, að vita og finna fyrir
því að maður á sér fyrirbiðjanda sem
heldur manni uppi og umvefur mann
með daglegum bænum sínum. Þess
verður sárt saknað að geta ekki beð-
ið mömmu „að hringja í hana Öllu
Jónu og biðja hana að biðja fyrir
þessu og hinu.“
En það er víst þannig í lífinu að
enginn getur ráðstafað tímanum á
morgun, því að enginn veit hvaða
tíma hann á meir. Og þannig varð
það hjá okkur Öllu Jónu – allt í einu
áttum við ekki meiri tíma. Ekki ór-
aði mig fyrir því þegar við mamma
lögðum af stað í útréttingar í frá-
bæru sumarveðri, fyrir rúmri viku,
að skugga ætti fljótt eftir að draga
fyrir sólu. Við vorum staddar á
Gullinbrúnni þegar síminn hringdi
og ég heyrði strax á mömmu að
eitthvað skelfilegt hafði gerst.
Samt hélt ég satt að segja að heyrn-
in væri að svíkja mig þegar hún
lagði á og sagði svo hryggri röddu
að hún Alla Jóna væri dáin. Tíminn
stóð í stað, umferðardynur borgar-
innar hljóðnaði og eitt og eitt tár
trillaði niður kinnarnar. Samt gat
þetta nú hreint ekki verið satt –
hún var svo ung og svo var ég nýbú-
in að hitta hana fjallhressa fyrir
austan. Fyrir tæpum mánuði höfðu
hún og Halldór komið að heim-
sækja okkur fjölskylduna í tjaldið
okkar austur í Reykholti. Þau
höfðu tekið mömmu með sér og
þarna áttum við yndislega dag-
stund saman. Ekki grunaði mig þá
að það væri kveðjustund. Við töl-
uðum einmitt um að hittast á Kot-
móti – að þá myndu þau hjónakorn-
in kíkja við í kaffi hjá okkur. Já, við
vissum ekki þá að næst þegar við
myndum öll hittast yrði það í betri
stofunni heima hjá Jesú. Og þó svo
að ég geti vissulega samglaðst Öllu
Jónu og unnt henni þess að eyða
sumrinu á ströndum eilífðarinnar –
þá er höggvið skarð í líf mitt og
margra annarra sem ekki verður
svo auðveldlega fyllt. Við og
mamma höfðum einmitt ráðgert að
eiga nokkra daga í Eyjum í ágúst –
þar sem þær stöllur hefðu eflaust
brallað og föndrað ýmislegt. Ekki
kom það okkur til hugar að sú ferð
yrði farin til þess eins að kveðja. En
þannig er það og nú stöndum við
hér og kveðjum. Kveðjum mæta
konu, frábæran vin og trúfastan
fyrirbiðjanda. Kveðjum með sárum
söknuði en um leið þakklæti fyrir
ómetanlega vináttu og yndislega
samveru.
Í stríðum straumum renna tárin,
þau bera vott um hjartasárin.
Er þarf ég nú að kveðja þig,
sem ævinlega gladdir mig.
Mér finnst það hreinni furðu sæta
að fá ei framar þér að mæta.
Þú sem áttir að fylgjast með elli minni,
meðan gleddist ég yfir æsku þinni.
Nú ég veit þú hvílist á betri stað.
Það breytir samt furðu litlu um það,
hve sárt ég syrgi og sakna þín,
hjartans kæra vinkona mín.
Elsku Halldór, Halli, mamma og
aðrir aðstandendur, við vottum ykk-
ur okkar dýpstu samúð og biðjum
Guð að styrkja ykkur og styðja í sorg
ykkar og söknuði. Megi friður Hans,
sem er æðri öllum skilningi, umvefja
ykkur.
Elsku Alla Jóna – hjartans þakkir
fyrir að vera sú sem þú varst! Við
hlökkum til að hitta þig yfir kaffi-
bolla í betri stofunni á himnum.
Elín B. Birgisdóttir
og fjölskylda.
✝ Kristborg Krist-insdóttir fæddist
í Reykjavík 8. októ-
ber 1962.
Hún lést á
kvennadeild Land-
spítalans við Hring-
braut 14. júlí síðast-
liðinn. Kristborg
ólst upp í Stykkis-
hólmi og átti heima
þar alla sína tíð.
Foreldrar hennar
eru Þórhildur
Magnúsdóttir, f. 30.
nóvember 1941 og
Kristinn Ólafur
Jónsson, f. 5. ágúst 1940, búsett í
Stykkishólmi.
Kristborg var elst af sínum
systkinum, en þau eru; Magnús
Þór, f. 1965, Fanný, f. 1968 og
Hjalti, f. 1981.
Sambýlismaður
Kristborgar er
Egill Egilsson, f. 18.
ágúst 1956, sonur
Egils Hinrikssonar
Hansen, f. 1. nóv-
ember 1929 og Guð-
rúnar Rannveigar
Guðmundsdóttur, f.
14. nóvember 1931.
Kristborg og Eg-
ill eiga einn son,
Egil, f. 15. október
1991 en áður átti
Kristborg soninn
Kristin Ólaf, f. 23.
desember 1984, en
faðir hans er Smári Hjaltason,
fyrri sambýlismaður Kristborg-
ar.
Útför Kristborgar fer fram
frá Stykkishólmskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Þú varst einstök og það gleymist
ekki þrátt fyrir þær sáru breytingar
sem hafa orðið. Það er ekki hægt að
gleyma móttökunum, ferðalögunum
sem við fórum saman, vinskapnum,
viðmótinu, heilindunum og öllu sem
gerðu þig að þeirri frábæru mann-
eskju sem þú varst.
Jákvæðni þín var alltaf til fyr-
irmyndar og þú lést þig skipta líðan
og hamingju okkar hinna. Það var
stundum eins og við hin ættum erf-
iðara en þú.
Elsku Egill, synir, foreldrar og
systkin. Ykkar missir er mikill en
það er trú okkar að góðar minn-
ingar hjálpi ykkur til að draga úr
sársaukanum.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Hafsteinn, María
og Hilmar Örn.
14. júlí síðastliðinn var höggvið
stórt skarð í fjölskylduhópinn minn,
þegar elskuleg systurdóttir mín og
vinkona, Kristborg Kristinsdóttir,
var hrifin burt frá okkur, langt um
aldur fram.
Kristborg var hávaxin kona en
hún var svo miklu stærri á allt ann-
an hátt. Það er ekki skrúðmælgi að
tala um það hve dugleg og þrifin
hún var, ósérhlífin, hjálpsöm og ör-
lát.
Um þetta geta allir vitnað sem
þekktu hana. Hennar starfsævi var
við þjónustustörf og vann hún hér í
verslun, lengi á Hótelinu og síðast á
ferjunni Baldri, þar sem hún var
kokkur.
Á Baldri líkaði Kristborgu vel,
enda vildi hún vinna þar sem taka
þurfti til hendinni, og þangað
dreymdi hana um að komast aftur
til starfa. Hennar var alls staðar
saknað úr vinnu og héldu gamlir
vinnufélagar tryggð við hana, ekki
síst karlarnir á Baldri sem biðu eftir
því að hún kæmi aftur um borð.
Kristborg átti erfitt með að sitja
aðgerðalaus þegar kraftar leyfðu,
og tók hún sér þá fyrir hendur ým-
iss konar föndur, sem auðvitað var
jafn vel gert og allt annað sem hún
gerði.
Núna síðast tók hún upp á því að
fara að mála steina sem nú prýða
garðinn við heimili hennar, Egils og
strákanna þeirra, að Borgarbraut
12 í Stykkishólmi. Ekki vildi hún
státa sig af listrænum hæfileikum
en steinarnir eru fallegir. Garðurinn
var hennar líf og yndi síðustu mán-
uðina, og gekk hún stundum fram af
mér með atorkusemi við gróður-
setningu, slátt og aðra umhirðu við
garðinn. Hún var orðin ákaflega
stolt af garðinum sínum þó ýmislegt
fyndist henni ógert enn, sem hún og
Egill ætluðu að láta bíða betri tíma.
Kristborg var fimm árum yngri en
ég og áttum við því ekki beint sam-
leið á uppvaxtarárunum, þar sem
mér fannst hún bara smábarn þegar
ég þóttist fullorðin. En þegar við
vorum báðar orðnar búsettar konur
hér í bæ höfðum við alltaf samband,
þó mismikið væri. Síðastliðið ár átt-
um við þó margar samverustundir
og síðustu mánuðina nærri upp á
hvern dag. Við vorum báðar frá
vinnu og því hentaði okkur vel að
fara saman út að ganga með Tinnu,
hundinn hennar eða í heitu pottana
þegar sólin skein.
Þó ekki berðist ég við illvígan
sjúkdóm, var það ég sem leitaði eftir
styrk og þreki hjá henni, til að halda
áfram baráttunni. Það að vera ná-
lægt henni og tala við hana, gerði
það að verkum að sporin heim voru
léttari. Nú geng ég ein um holtin
fyrir utan bæinn okkar, Stykkis-
hólm, sem hún unni öllu framar og
vildi hvergi annars staðar vera.
Ég get aldrei þakkað henni allt
sem hún gaf mér en minningin um
hana er minn dýrasti fjársjóður.
Elsku Þórhildur systir mín,
Kiddó, Egill, Kiddó yngri og Egill
yngri, Magnús, Fanný, Hjalti og all-
ir aðrir aðstandendur, megi góður
Guð styrkja ykkur í sorginni og lýsa
upp minningu Kristborgar.
Guðrún Erna.
Í lítilli veislu í fjölskyldunni í vet-
ur skar Kristborg sig úr. Brosið var
falleg, augun hlý og yfirbragðið
æðrulaust og glaðlegt. Hún talaði
um sumarið sem þá var enn ókomið
og var óttalaus og bjartsýn; ekki
bjartsýn eins þeir sem búast bara
við hinu besta heldur eins og þeir
sem vita að hvað sem gerist er gott.
Það er erfið glíma að horfast
löngum stundum í augu við dauð-
ann. En þegar við hugsum um
Kristborgu getum við ekki trúað að
dauðinn sé endir heldur hljóti hann
fremur að vera skil.
Þótt líkaminn veiktist þá styrktist
Kristborg; varð skýrari, bjartari og
fallegri. Það er eins og hún hafi séð
eitthvað eða skilið og með því unnið
sig upp. Hvert sem hún var að fara;
þar hlýtur að vera gott að vera.
Megi Guð vernda og hugga Agl-
ana tvo, Kiddóana, Þórhildi og
systkinin.
Smári, Alda Lóa, Davíð
og Auður Anna.
Kæra vinkona.
Þegar ég hugsa til baka þá flæða
fram minningar, bæði ljúfar og
sárar. 20 ár eru liðin frá því að ég
kynntist þér, nýflutt í Stykkishólm.
Þó þú værir níu árum yngri en ég
náðum við strax vel saman, þó ólík-
ar værum. Vinir eru ákaflega mik-
ilvægar manneskjur, í okkar tilfelli
var það þannig að við höfum hlegið
og grátið saman og aldrei þurft að
biðja afsökunar á því. Sannur vinur
fer í ísskápinn og bjargar sér, setur
yfir kaffi ef hann vaknar á undan,
hvort sem var á mínu heimili eða
þínu, þá var það þannig. Og þó ein-
hver tími liði á milli þess sem við
hittumst eða töluðum í síma var
bara eins og við hefðum talað saman
í gær en sögðum kannski aðeins
meira í einu.
Þegar þú veiktist fyrst varstu hjá
mér í kringum meðferðir og er það
ljúfsár tími að hugsa um. Það er
gott eftir á að hafa átt þann tíma
með þér. Einnig vil ég þakka fyrir
árið 96/97 sem var erfitt en þökk sé
þér og Agli sem voruð svo dugleg að
gera það bærilegt. Allar stundirnar
sem við höfum setið fram á morgun
og talað í borðkróknum hjá mér eða
þér, og Egill tilbúinn að stjana við
okkur, snilldarkokkurinn, og umbar
okkur, það var og er ómetanlegt.
Svo er maður svo eigingjarn, þar
sem ég hef alltaf gist hjá þér þegar
ég hef komið vestur, að hugsun mín
var: Hvar á ég nú að gista á Dönsk-
um dögum? Svona erum við fljót að
endurreisa okkur og gera okkur
grein fyrir því að lífið heldur áfram.
Egill, Egill og Kiddó, foreldrar og
aðrir aðstandendur, ég votta ykkur
mína dýpstu samúð. En munum að
lífið heldur áfram og reynum að lifa
því með reisn, og berum okkur vel
eins og Kristborg var svo lagin við.
Kveðja
María Helga.
Ég fell að fótum þínum
og faðma lífsins tré.
Með innri augum mínum
ég undur mikil sé.
Þú stýrir vorsins veldi
og verndar hverja rós.
Frá þínum ástareldi
fá allir heimar ljós.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.)
Í dag er borin til hinstu hvílu
Kristborg Kristinsdóttir. Eins og
svo oft finnst manni þetta ekki tíma-
bært. En kallið var komið og við
ráðum víst engu um það. Það gerir
aðeins sá sem öllu ræður. Það var
yndislegt að fá að hitta Kristborgu í
smástund á þriðjudagskvöldið og fá
að halda í höndina hennar og biðja
alla góða vætti að vera með henni og
vaka yfir. Hún var dugleg frá fyrsta
degi, og tók þessum hræðilega sjúk-
dómi með æðruleysi og sinni sér-
stöku kímnigáfu. Hún lét aldrei
deigan síga og bar sig vel á öllum
stundum.
Við erum ekki stór árgangurinn
sem fæddur er 1962 í Stykkishólmi,
og þótt við séum ekki öll alltaf að
hittast, þá hefur alla tíð verið kært
með okkur. Við stelpurnar hittumst
þó um páskana, borðuðum saman,
slógum á skemmtilega og létta
strengi og skoðuðum gamlar mynd-
ir.
Það er erfitt að vera fjarverandi í
dag og geta ekki fylgt henni síðasta
spölinn, en hugurinn er heima, þú
ert í bænunum mínum og ég bið al-
góðan Guð að vera með drengjun-
um, þeim Kiddó og Agli, svo og eig-
inmanni, foreldrum, systkinum og
öðrum aðstandendum. Guð geymi
þig.
Áslaug I. Kristjánsdóttir.
Elsku Kristborg.
Það er margt sem kemur upp í
huga okkar þegar við minnumst þín,
fyrst er þó að nefna dugnað þinn og
baráttu við sjúkdóminn sem að lagði
þig nú 14. júlí, en það hefur verið
aðdáunarvert að fylgjast með þér,
bjartsýn og glaðvær fram að síðustu
stundu.
Ýmsar góðar minningar frá því að
við unnum saman á hótelinu og sam-
verustundir í frítímum. Og margar
stundir nú síðari ár eftir að við vor-
um allar komnar með fjölskyldur,
símtöl þegar við vorum fluttar úr
Hólminum og heimsóknir þegar
heim var komið þar sem oft var set-
ið yfir mörgum kaffibollum. Svo eru
þær dýrmætar minningarnar frá
öllum föndurkvöldunum þar sem
okkar mikli listræni partur fékk að
njóta sín, var þá ekki minna hlegið
en föndrað.
Með þessum línum viljum við
þakka þér það sem þú varst okkur:
Þau ljós sem skærast lýsa,
þau ljós sem skína glaðast
þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
En skinið loga skæra
sem skamma stund oss gladdi
það kveikti ást og yndi
með öllum sem það kvaddi.
Þótt burt úr heimi hörðum
nú hverfi ljósið bjarta
þá situr eftir ylur
í okkar mædda hjarta.
(Friðrik Guðni Þórleifsson.)
Kæra fjölskylda, missir ykkar er
mikill og söknuðurinn sár en með
tímanum verður söknuðurinn mild-
ari og góðu minningarnar yfirsterk-
ari. Guð veri með ykkur.
Elsku Kristborg, guð blessi minn-
ingu þína um ókomin ár og sofðu
vel.
Þínar vinkonur
Gerður, Snæborg og Sædís.
KRISTBORG
KRISTINSDÓTTIR
Blessuð sé minning þín,
Kristborg. Hetjulegri bar-
áttu þinni er lokið. Æðruleysi
þitt var einstakt. Þrátt fyrir
erfið veikindi brostir þú við
öllum. Það var aðdáunarvert
að fylgjast með þér. Enda-
lokin urðu ekki umflúin. Það
er svo stutt síðan þú tókst á
móti okkur í Hólminum, glöð
og falleg. Þá var ekki mögu-
legt að ímynda sér að svo
stutt væri eftir. Alltaf spurð-
ir þú um líðan annarra,
gleymdir ekki öðrum þó þín
barátta væri sú harðasta.
Kjarkur þinn og auðmýkt
báru þér fallegt vitni.
Á stundu sem þessari leit-
ar hugurinn mest til manns-
ins þíns, sona, foreldra og
systkina. Megi algóður Guð
styrkja alla syrgjendur. Fal-
leg og góð kona er gengin og
hennar er saknað.
Sigurjón og Kristborg.
HINSTA KVEÐJA
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
GEIR STEFÁNSSON
frá Sleðbrjót,
lést á Heilbrigðisstofnun Austurlands, Egils-
stöðum, sunnudaginn 11. júlí.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Stefán Geirsson, Bergljót Stefánsdóttir,
Björgvin V. Geirsson, Sigrún M. Jóhannsdóttir,
Eysteinn Geirsson, Guðfinna S.B. Hjarðar,
Björg Geirsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Í PERLUNNI
Erfidrykkjur
Upplýsingar og pantanir í síma 562 0200
Á fallegum og notalegum
stað á 5. hæð Perlunnar.
Aðeins 1.250 kr. á mann.