Sunnudagsblaðið - 09.02.1958, Side 14

74-
stofuiwi, gskjt kona á móti okk-
ur, sem beöið hafði frarami í gapg
inum, og lagðí höndina á öxl lög-
reglUstjórans.' Hún var.' raögur í
andliti og þreytuleg, og það var
auðséð á henni, að hún fyrir
skömmu hafði orðið fyrir þungri
sorg og skelfingu.
Hafið þér náð þeim? Hafið þér
fundið þá? sþurði hún með ákafa.
— Nei, frú Straker; — en mr.
Holraes, sem þér sjáið hérna, er
korninn hihgað frá London til að
hjáípá okkur, og' við skulum gþra
allt, sem í okkar valdi stendur.
— Voruð það ekki þér, frú
Straker; sera ég-hitti í samkvæmi
í PlymOúth fyrir skömmu? Það
sýnist mér endilega, sagði Holm-
es. • -■••..•
—- Néi, herra minn, þar farið
þér villt.
— So—o, ég er varla farinn
ofan af því énn, að það hafi ver-
ið þer.; Þér vor.uð í gráum kjól,
lögðuní með strútsfjöðrum.
— Nei, sííkan búning hef ég
aldrei átt hetra, Svuraði frúin.
— Nú, — þáð gerir allán mun-
inn, sagði Holraes, og eftir fáein
afsökuparyrði fór hann út raeð
lögreglustjórapum, .
Eftir stundargöngu vorum við
kQronif út í dæjdina, sqra líkið
fannyt í., Öðrum megin vicVdæld-
ina; stóð runninn, sem regnkápa
manngjnshékk .
— Þaö var vist. cnginn. virMjur
uin. ngtlina? spurði Holraes.
—j Nei, . þaö rigndi einungis
rajög railfjð.
—- Þá getur kápan ekki hafa
fokið í runpanu þarna; hún hlýt-
ur að hafa verið hengd þar.
:—. Já, hún hafði verið breidd
þvert yfir runnann.
—■- Það var þó undarlegt. Hér er
allrajkjjl troðningur. Líklega hafa
márgir. g?ngj§ h.ér iipa sjðan á
—- Óhffi, vjð^þfura haft njettjfr
sg^fapié'á þoig.
SUNNUD AjGSBLAÐIÐ
— Ágaett!
— Og í pokanura héma hefi ég
stígvél, sem Straker hafði, skó af
Filzroy og skeifu, sem Blesi hafði
misst.
Holmes dáðist að hugsunarsemi
lögreglustjórans og tók við pok-
anum, og skundaði ofan í lægð-
ina, færði motturnar til og lagði
sig því næst endilangan niður til
að rannsaka hið útsparkaða leir-
flag.
— Halló! hrópaði hann allt í
einu, hvað kemur nú liér?
Hann rétti. okkur hálfbrunna
eldspýtu úr vaxi, svo leimga, að
hún var. að sjá alveg eins dg lítill
svartur dagli.
—. Mér er ómogulpgt að skilja
í því, að mér skyldi sjást ,yfir
þetta, ságði lögre'glustjórinn með
auðsærri .granjtt. - •
Og hún var ekki sjáanleg,
því þ ún var. á kafi í leirhum; I ég
fann' hana einungis' af því,. að. ég
leitaði hennar svo gréndgæfilega.
— Svo, .bjuggust. þér við, að
fipna hana hér.
— Ójá, að minnsta kosti hélt
ég það væri mjög líklegt. Að því
húnu tók hann, stígvélið og skó-
inn Úr pokanum, pg bar í spor þau
er fundust í dældjnni, og að síð-
ustú a.tbugaði hann skríðandi
runnana umhverfis dældina.
—‘. Ég ec hræddur um, að héó-
an .vprði engar slóðir raktar, s-agði
Iqgrcglustjórinn: ég hef ná-
hvæmlega skoðað svæðið hér um-
hverfis yfir 100 álnir út frá þess-
UIJl Stað.
— Einmitt það, sagði Holmes,
og reis á fætur. — Fyrst svo er,
ætla ég ekki ,að vera syo ókurteis,
að ganga snöggvast yfir heiðina
En á hinn bóginn Iangar mig til
að ganga snöggvast yfr heiðina
meðan bjart.er, svo.ég áfti mjg
bétu}* á. ujstöðunþi á inorgun, og
ég. ætla að gtþigg. .skejfuuni þejrf!
aj"na:i.v^.raijjn ■jjJ
tíyfgti var or%n
þojmmóður yfir hinum seinu og
kátlegu athugunum sambýlis-
manns síns, leit nú á klukkuna og
sagði:
— Mætti ég biðja yður að snúa
við með mér, herra lögreglustjóri;
það er enn ýmislegt, sem mig lang
ar til að leita ráða til yðar um,
þar á raeðal það, hvort ekki sé
sjálfsagt að strika nafn hestsins
út af skránni yfir hestana, sem
keppa eiga um bíkarinn.
— Nei, hreint ekki, hrópaði
Holmes með ákefð, — ég mundi
láta nafnið standa kyrrt.
Ofurstjnn hneigði sig og svai'-
aði: •— Það gleður mig’, að heyra
álit yðar; þér munuð hitta okkur
í húsi ekkjunnar, þegar þér kom-
ið af gönguförinni, og þaðan get-
um við allir orðið , samfprða til
Tavistoek.
' Síðán ' yfirgáfu þeir" okkur, en
Holmes óg ég gengum í hægðum
okkar. út á heiðina. Sólin var í
þann veginn að. ganga undir bak
við . Capleton-hestbúsið,. . og hin
langa rákótta slétta lá fram undan
okkur í kvöldsólarskrúðinu, rauð-
brún á lit, þar sem visnaðir burkn
ar og lyngrunnar blöstu við. geis.l-
um kvQldsólarjnnar í aftankyrrð-
inni. En félagi minn veitti.þessai'i
náttúrufegurð auðsjáanlegu ■ enga
eftirtekt; hann gekk hugsi við hlið
mér.
— Það er þessa • leið, Watson,
sem við verðum að halda, sagði
hann að lokum. — Spuminguna
um það, hver myrt hafi Jón Strak
er, verðum við að láta eiga sig
fyrst um sinn, en beita öllum
kröftum til þess að reyna að kom
ast eftir, hvar hesturinn er nið-
ur korninn. setjum nú svo, að hann
hafi slitið sig lausan við dauða-
atburð hirðisins eöa strax á eftir,
Iiyert mundi. hann þá hafa hlaup-
ið? Hesturinn.er rajög hyggið dýr,
og:,lmfi; Blesí mátt TfÍ? Sð piju
leyti, þ§ ajugjjáí’ haun a.nJtaðhvoj:1
hafa-snmj? 'úð tií