Sunnudagsblaðið - 27.04.1958, Side 5

SUNNUBAGSBLAÐIÐ
225
í uiim við sér þar sem hún stóð
úli fyrir Waldorf Astoria.
Í3iðar gat Ma'rion vart skilið
hvernig hún hefði öðlazt kjark til
þess að gera það sem hún gerði.
Kannski var það því að kenna, að
höfuðverkurinn kvaldi hana á ný,
og að hún væri þess vegna ekki
fulikomlega með sjálfri sér? Það
eina sem hún vissi fullkomlega
Var það að hún vildj taia í fuliri
alvöru við þennan herra Nobody,
sem tók sjálfan sig og einkamál
sín of hátíðlega, og hafði orðið
raunveruleg örsök bess að hún
gekk nú um atvinnuiaus. En senni
lega átti hann alltof margar millj-
ónir til þess að skilja það hvaða
þýðingu 300 doliara mánaðarlaun
höfðu fyrir unga stúlku, sem hafði
ekkert annað til að byggja á. —
Og Marion tók lyftuna upp að í-
búð númer 1102 og drap þar harka
lega á dvr.
Fríður, ungur dökkhærður mað-
ur með leyndardómsfullt augnráð
opnaði fyrir henni.
— Er það herra Nobody, spurði
Marion hikandi.
Maðurinn kinkaði kolli.
— Var það mjög áríðandi síma-
hringin, sem þér áttuð von á í
gær?
— Já, mjög'.
— Svo áríðandi að ung stúlka
verði að missa lifibrauð sitt vegna
hennar?
Það var langt síðan nokkur
hafði leyft sér að tala í þessum
dúr við herra Nobody, og hann
horfði rannsakandi á ungu stúlk-
una, sem virtist svo örvæntingar-
full.
— Viljið þér koma inn fyrir?
spurði iiann stuttlega.
Þegar Marion var sest í mjúk-
an hægindastól inni í hinnj íburð
armiklu íbúð fann hún sig'
hrsedda, en héðan varð ekki aft-
ur snúið, — teningnum liafði verið
hastað.
— Þér megið ekkí álíta, að cg
sé köjtpin hingað til þess að biðja
um hjálp og misskun: sagði hún
kotroskin, — enda þótt það sé
yðar vegna, sem ég hefi tapað at-
vinnu minni. Ég hugsaði.mér að-
eins að með því að segja vður
frá því, gæti það orðið aðvörun
fyrir yður í framtíðinni, að liugsa
ofurlítið um annað fólk, sem ekki
hefur verið svo hepplð i lífinu
sem þér sjálfir. . . .
Hann horfði einungis á hana.
— Þetta símasamtal stóð ekki í
sambandi við nein viðskiptamál,
sagði hann að lokum. — Ég ætlaði
aðeins að koma á íramfæri af-
mælisósk við einu manneskjuna í
heiminum, sem nokkru lét sig
varða um mig í þá daga meðan ég
var iatækur. ÞaÓ er amma mín,
gömul Indíánakona. Ég hefi aldrei
gleymt að hringja til hennar og
óska henni til hamingju á af-
mælisdaginn hennar.
— Marion hafði getað búizt við
öllu öðru fi’á honum, en þessum
einföldu mannlegu tilfinningum.
r— Ó, fyrirgefið, sagði húii, —
mig tekur þella mjög sárt, én ég
var með svo hræðilegan höfuð-
verk í gær.
Maðurinn horfði lengi hugsandi
á Marion. Svo sagði hann:
— Vitið þér hver ég' er?
— Já, þér eruð herra Nohody.
Það nafn nota ég' einungis,
þegar ég vil vera i friði og ró.
Ég lieiti Enrieo Tasduro.