Sunnudagsblaðið - 01.02.1959, Blaðsíða 9

SUNNUDAGSBLAÐIÐ
57
Abákus í viðskiptalífinu.
Ég gekk inn í eina af elztu kín-
ver'sku verzlununum viö Mott
stræ’ti og var tekið þar opnum
örmum ’ af manni, er nefndist
herra Lee. Hann kvað höfuðor-
sökina til þess, að Kinverjar not-
uðu abakusinn ef til vill vera þá,
að þeir vær’u honum svo vanir.
,%Eins og þér vitið, höfum við not-
að það áþald mjög lengi“, sagði
hann, „og það er orðið eins og
hluti af okkur. Fæstir Kínverjar
eru sérlega ríkir menn og verða
alla> jáfna að leggja mikið á sig
til þess að vinriá fyrir daglegri af-
komu sinni. Þáð er oft sem þeir
háfa ekki efni á að kauna sér raf-
magns-periingakassa eða annars
konar reiknivél, nema að binda
sér með því of stóra fjárhagsbyrði.
En þeim er aldrei ofviða að kaupa
sér abakus, og hann er bæði ódýr
og aðgengilegur um leið og hann
gerír 'saina gagri og dýr reiknings-
vél“.
. Þégar hér var feomið sögu, slóst
einhver herra Lum í hópinn og
tók þátt í samræðunum. Hann
hrósaði kúlugrindinni fyrir það,
hversu þaegileg lrún væri í flutn-
irigum. „Abakusinn er ákaflega
auðsmíðaður“, sagði hann. „Og
ekki er erfitt að flytja hann með
sér. Lítið á, þér getið stungið litl-
um abakus riiður í frakkavasann
eða smátösku. Er hægt að fara
þánriig að við stóra reiknivél?“
I annárri, verzlún sagði virðu-
legur, kinverskur herramaður mér
frá þvi, að hann fæki abakusinn
íram: yfir ráfraagnssamlagningar-
véliriaVegna þess, svo haris eigin
■.órð •' séu notuð, „að hann gerir.
meirá'að því aö þroska og styrkja
héilá minn“. „Hve'rsú má 'það
véra?“ spurði ég. Hann skýrði mér
féá "því, ,,að meö abakus verður
rriaðiJr áð 'rcikria út í huganum,
o| faka iiiðurstöðurnar uþp á
kúlugtmdmá jafnott og írá •þeitn
•*ar iiáagið...'KíeiliiÍa þtéskásfc við að
leggja saman og draga frá. Sé
hins vegar notuð rafknúin reikni-
vél, þarf ekki annað en þrýsta á
nokkra takka á herini og leysir
hún þá verkefnið af sjálfu sér“.
Kínversk kona ein er fædd var í
Améríku og rak verzlun í Brook-
lyn, var honum sammála. Hún
staðhæfði að „þegar ménnirnir
hófu að nota vélar, hættu þeir að
nota höfúðið, starfið varð ósjálf-
ráöur vani og afleiðingin varð sú,
að hugur mannsins hefur liðið
skort á andlegri þjálfun11. Hún
viðurkenndi að í Bandaríkjum
Norður-Ameríku væri abakusinn
aðallega notaður af innfæddum
Kínverjum en síður þeim, sem
fæddir væru í Ameríku. Hún vissi
'ekki sjálf hvernig abakus er með-
höndlaður, þótt hún hefði að vísu
cinu sirnri reynt að læi’a á hann.
Ég hélt nú rannsóknum mínum
áfram og hitti þá mann nokkúrn
að n’afni Wong í smáverzlun
nokkurri. Hann liélt þvi fram, að
rafknúin samlagningarvél rayndi
verða allt of rúmfrekt í verzlun-
arbúð lians. „Eins og þér sjáið“,
sagði hann, „er rýmið hér mjög
takmarkað. Og abakusinn er al-
gjörlega fullnægjandi fyrir við-
skipti míri.
•Hariri j.ók abakusinn i höiicl áér
og hélt aíram: „Þér sj£ið fíversú
handliæ^ur harm er. Hánn ' er
hvergi fyrir yður. ‘Það er alltaf
hægt að gera svona“. Hann stakk
áhaldinu inn undir búðarboröið
og sagði: „Er hægt að fara syona
með samlagningarvél?11
Þvottahússeigandi nokkur, hr.
Thom að nafni, kvaðst viðurkenna
það, að hinum eldri Kínverjum
veittist erfitt að venja sig á hvers
kyns nýmóðins umbreytingar.
..Það tekur þá langan tíma“, sagði
liann. „Og þess vegna er það, sem
við notum abakusinn. Má vera að
við séum of gamaldags“.
„Búizt þér við að leggja abakus
yðar niður einn góðan veðurdag?“
spurði ég. Hann var skjótur til
svars: „Nei, nei, nei. Samlagning-
arvélin er alltof dýr til þess. Ab-
akus fullgóður fyrir mig.“ Síðan
bætti hann við með gætni: ,.Og
þó getur verið að næstu kynslóðir,
cin eða tvær, útrými hönum. Ég
veit að tírnarnir breytast".
Eftir að óg hafði kvatt hcrra
Thom og yfirgcfið þvottastöð hans
lritti ég yerzlunarstjóra, cr benli
mér á, að þrátt fyrir kosti sína
væri abakusinn þó ekki gallalaus.
Kvað hann það skoðun sína, að
hættan á íæikningsskekkju væri
langtum rninni ef notuð væri sam-
lagninjgiirvél cn abaku.s, þvf óæfð-
um iuö;irium yrði ihLt aiiðvci'i
legá á sökum beic, aö kúlurnar
vildu fæfást úr réttum skórðum.