Sunnudagsblaðið - 01.02.1959, Blaðsíða 15

SUNNUDAGSBLAÐIÐ
63
hann benti á Reginu, hrópaði hann: — Það er hún,
sem þú skalt óska til hamingju, aulabárður. Veiztu
ekki að hún ætlar að trúlofast herra Lundt. Hún ætlar
að verða forstjórafrú!
Meðan þessu fór fram hafði Martin gengið til Reg-
inu. Hann laut að henni og sagði:
— Undir þessum kringumstæðum, sem hér eru, skil
ég vel, að þú getir ekki gefið mér neitt svar núna,
Regina. En hvað svo sem fyrir kemur og hvaða á-
kvörðun sem þú kannt að taka bið ég þig lengstra
orða að treysta mér.
Rcgina sat þögul eins og hún væri lömuð, en með-
an gekk Martin til þeirra Winters gamla og Karls og
hélt SVC' áfram til dyra.
Hann var vart horfinn út úr dyrunum, þegar Reg-
ina komst til sjálfs sín á ný. Þá spratt hún upp og
hljóp á eftir honum og kallaði:
— Martin, Martin, elsku Martin!
Fregnin um trúlofun þeirra Martins Lundt og
Rcginu Winters fór eins og eldur í sinu um stáliðju-
veriö bæði meðal skrifstofufólksins og verkamann-
anna, og viðburðirnir sem gerst höfðu á afmælisdcgi
Wintcr.i gamla voru mjög til umræðu í röðum vcrka-
mannanna, scm að sjálfsögðu þótti hciður að því að
stúlka úr þeirra stétt skyldi vcrða kona aðalforstjór-
ans.
Sá eini sem var mjög rólegur og tók öllu með jafn-
aðargeð' var Martin Lundt sjálfur. Hann fann ekki
fyrir neinum bevg vegna ákvörðunar sinnar, ekki einu
sinni begar Hansen stjórnarformaður kallaði stjórn
stáiiðjuversins til fundar. Hann tók á móti hamingju-
óskum stjórnarnefndarmannanna án minnstu blygð-
unar.
Svo yirtist sem þctta væri cins og hver annar venju
lcgur stjórnarfundur. Formaðurinn, scm 'stjórnaði
fundinum tók dagskrármálin fyrir í sinni réttu röð
og vék ckkcrt út fvrir ramma fundarskapanna, cn
þcgár öll atriði á dagskránni höfðu vcrið ra:dd, hall-
aði liann scr virðulcga aftur á bak í stólnum og horfði
ábúöaríulhjr yfir samkunduna, svo að ráða mátti á
svip hans, að nú væri eittlivert óskylt mál á döfinni.
Og svo sagði hann:
— Ágætt, herrar mínir. Þá höfum við lokið því sem
var á dagskránni, en áður en ég slít fundinum, leyfist
mór ef til vill að bei ia nokkrum orðum til yðar,
hcrra Luijdt. — Samkvæmt erfðaskrá frænda yðar,
hélt hámi afvani, — hefur stjorn iðjuversins ícngið
þ|8 þ-lútverk sð meta og-vega og síóan aö ákveöa,
hvort þtr skuliö kosirya, sem iorsvarwmuöur Luudt-
stáliðjuversins, það er að segja hvort þér eigið að
verða eftirmaður frænda yðar, sem einvaldur ábyrgð-
maður félagsins. Eftir því sem ég hef heyrt, hafið þér
í huga að gifta yður, og þér hafið í huga að giftast
dóttur eins af verkamönnum okkar, ungfrú . . .
— W:nter, greip Gisevius fram í af ákafa.
— Já, alveg rétt, hélt formaðurinn áfram; — ung-
frú Winter. Ég hefi því miður ekki haft þá ánægju
að kynnast þessari stúlku . . .
— Við þekkjum allir ungfrú Winter, og hún er á-
kaflega falleg og hrífandi stúlka .. . skaut Gisevius
aftur ir.n í.
— Má ég biðja yður, herra Gisevius, að hlífa okk-
ur við dómum yðar, greip Martin fram í, en formað-
urinn hélt áfram:
— Ef til vill leyfist mér sem eldri ihanfti, að tala
við yður nokkur alvöruorð, sem ég bið yður að hugsa
um. Sem erfingi og meðeigandi stáliðjuvers okkar,
eruð þér meira en venjulegur hversdagsmaður, og það
verður kona yðar líka að vera. Stúlka sú, sem þér
veljið yður fyrir konu, verður að geta staðið fyrir
móttökum og vorið fulltrúf heimilis yðar út í frá á
þann hátt, að ekki falli á blettur né hrukka, og að
framkoma hennar verði að engu leyti gagnrjmd. Hún
verður á því sviði að vera yður samboðin. Ég v.cit
ekki hvort þér hafið hugsað fullkomlcga út i þctta
atriði.
— Jú. cg hcf tekið það mcð í reikninginn, svaraöi
Martin
— Þá levfi ég mér að spyrja yður, hvort þér hafið
hugleitt það frá öllum hliðum? Ungfrú Winter er
verkamannsdóttir, og ráðahagur sá sem þér hafið í
huga, getur leitt af sér margvísleg vandamál innan
atvinnufyrirtækis okkar.
Martin rétti úr sér í sætinu og sagði ákveðinn.
— Ég þakka yður — næstum föðurlega umhyggju,
en ákvörðun minni verður ckki breytt . . .
Þar neð var síðustu hindruninni rutt úr vegi. Með
cinbeitni sinni gagnvart formanninum: hafði Martin
Lundt sýnt svo ekki var umvillzt, að hann fann sig
háít haíinn yfir alla smáborgaramennsku og fordóma.
Hann ’-aföi vaiið cftir beztu sannfævingu.
Enginn vissi betur cn hann sjálfur, bvcrjar aflejö-
ingar ákvörðun hans kynni að hafa. Ennþá hafði ekki
verið tekin endanleg ákvörðun um framtíðar forystu
stáliðjuversins.
(Framhald).