Sunnudagsblaðið - 06.03.1960, Blaðsíða 10

við umtalið. „'Við erum lög-
legir borgarar“, segja þeir.
„Það er okkar e.nkamál,
hvort við reykjum ópíum eða
ekki, en strax og við leggj-
umst á sjúkrahús, flýgui’
fiskisagan og við erum álitn-
ir fangar“. Það er rétt, að
margir af hinum nýju vist-
mönnum á sjúkrahúsunum
koma tærðir og sjúkir, rétt
eins og Belsen-fangar. Sumir
eru þegar vonlausir, en mörg-
um er hægt að bjarga á þrem-
ur mánuðum, þó tala þeirra sé
lægri en von'.r stóðu til.
Eigendur ópíumkránna
verða sömuleiðis að „láta af
vana sínum“. Þeir reykja
venjulega ekki' sjálfir, en hafa
haft góðar tekjur af þessum
fyrirtækjum sínum. Sumir
hafa þénað 100—300 þúsund
krónur á mánuði á sölu lög-
legs ópíums, en flestir hafa
grætt mest á að blanda smygl
uðu saman við hið löglega.
Kránum á nú að breyta í hó-
tel, verzlanir eða verkstæði.
Bann stjórnarinnar í Thai-
landi við sölu og neyzlu ópí-
ums hefur verið fagnað alls
staðar með siðuðum þjóðum.
Hér er um stórt spor að ræða
í þeirri viðleitni að gera líf
íbúanna sem hamingjusamast
og gera allt sem hægt er til
að útrýma slíkum vágesti,
sem ópíum og eiturlyf hvers
konar eru.
Spor
Framhald af bls. 2.
Lucus sagði frá undarlegum
neðanjarðarhljóðum, sem
höfðu haldið fyrir honum
vöku nótt eftir nótt. Dick
Twist kvaðst hafa verið eltur
af kafloðinni ófreskju, sem
var stærri og hrikalegri en
sjálfur Tarzan.
Eftir heimsóknina í sirkus-
inn var Oliver búinn að missa
áhugann á hinu leyndardóms-
fulla máli í bili og gat þess
vegna með aðstoð litlu fröken
Dodman lokið við einn kafla í
skáldsögunni sinni. Hann
vissi, að litla fröken Dodman
þurfti nauðsynlega að komast
heim áður en færi að dimma,
en andinn var nú einu sinni
kominn yfir hann og hann var
svo upptekinn af vinnu sinni
að það var orðið koldimmt,-
þegar kaflanum var lokið.
Það var aðeins um eitt að
ræða: Oliver varð að fara í
frakkann sinn og fylgja henni
heim.
Qliver var vel á verði og
við öllu búinn, þar sem þau
þrömmuðu í snjónum.
Þegar þau gengu framhjá
einum bóndabæ, sáu þau
skyndilega stóran svartan
skugga, sem stóð fyrir fram-
an þau. Án þess að hika eitt
andartak sló Oliver þessa
skuggalegu veru niður. Hann
hafði aldrei á ævi sinni gert
neitt þessu líkt fyrr.
— Ó, ó, sagði Luke Thom-
son fjósamaður og stóð á fæt-
ur. En hann var ekki fyrr
staðinn upp, en hann fékk
bylmingshögg á kjammann og
riðaði allur. Aumingja Thomp
son hafði séð hvar þau komu
rithöfundurinn og einkaritari
hans og hélt að hann mætti
slást í för með þeim, því að
hann þurfti að skreppa dá-
lítið.
Oliver hélt áfram að fylgja
litlu fröken Dodman og litla
fröken Dodman fór mörgum
afsökunarorðum um það,
hversu voðalegt það væri að
teyma sjálfan rithöfundinn
út í þessa tvísýnu, þar sem
ægilegir hlutir gætu gerzt og
líf hans væri í bráðri hættu.
— Það er ekkert að óttast,
sagði hann.
— Nei. Fyrir yður er ekkert
að óttast. Þér eruð svo sterk-
ur og hugrakkur.
Þetta hól var næstum meira
en Oliver gat tekið við, því að
hann hafði alla ævi lifað i
þeirri vissu, að sér væri j/m-
islegt betur gefið en kraftar
og hraustleiki. í annað sinn
á fáum mínútum kom hann
sjálfum sér á óvart með frá-
bærri hreysti: Hann tók litlu
fröken Dodman í fangið og
kyssti hana.
— Ó, herra Oliver, hljóðaði
litla fröken Dodman og hjúfr-
aði sig upp að honum.
En þar kom, að þau urðu
að slíta sig hvort frá öðru.
Þau voru komin langleiðina
heim til fröken Dodman og
nú varð Oliver að fara einn
til baka.
Hann var ekki kominn
langt á leið heim, þegar hann
fór að finna t'.l ægilegrar
hræðslu, og hann óskaði þess,
að litla fröken Dodman væri
enn við hlið honum, því að
hún mundi trúa því, að hann
væri sterkur eins og ljón,
enda þótt hann skylfi á bein-
unum. Hann hét því að ganga
í heilagt hjónaband með litlu
fröken Dodman, þ. e. a. s. ef
hann slyppi lifandi heim!
Oliver var ekki hinn eini,
sem var á ferð þetta kvöld.
Það voru hvorki meira né
minna en 35 manns á vappi.
íb;ar héraðsins höfðu ákveðið
að sitja nú ekki léngur bak
við læstar dyr og hafast ekk-
ert að. Þeir höfðu tekið sér
vopn í hönd og farið fvlktu
liði til þess að reyna að finna
ófreskjuna með stóru fæt-
urna. Ekki voru þó alhr vopn-
aðir byssum. heldur sumir
ljósmyndavélum og sjónvarps
upptökutækjum. Þar var um
að ræða blaða- og sjónvarps-
menn undir forustu Tim Ken-
dal. Það varð að samkomulagi
að flokkarnir skyldu vera
tveir — og síðan var haldið af
stað út í myrkrið. Klukku-
tíma síðar kom til ógurlegra
átaka. Margir voru slegnir og
lágu meðvitundarlausir í
snjónum . . .
Oliver hljóp við fót öðru
hvoru og hjartað barðist í
brjósýti hans. Skyndilega varð
hann var við að hann var ekki
lengur einn á ferð. Það var
einhver sem elti hann, —
hinn viðbjóðslegi snjómaður.
Snjómaður? Nei, snjómenn
hlutu það að vera. Hann varð
að víkja burt í snatri öllum
fallegum hugrenningum um
litlu fröken Dodman og brúð-
kaupið, og taka heldur betur
til fótanna. Frávita af angist
og hræðslu þaut hann í gegn-
um snjóskaflana og komst
loks springandi af mæð': að
dyrunum sínum, opnaði þær í
snatri og skellti á eftir sér.
Það liðu nokkrar mínútur
þar til hann þorði að fá sér
glas af viskí. Hann stóð með
glasið í hendinni og ætlaði að
fara að súpa á, en í þann
mund missti hann innihaldið
á gólfið. Það stóð maður fyr-
ir framan hann!
Hann var ekki hálfur þriðji
SUNNUDAGUK 'JUNN. 23

BLESSUÐ BÖRNIN eiga
það stundum til að koma ask-
vaðandi á aurugum stígvélun
um sínum beint inn á fína
teppið í fínu stofunni. Og ef
að líkur lætur, syngur eitt-
hvað í elnhverjum, þegar upp
götvast, að allt er útsporað í
stofunni.
Strax og barnið hefur vit og
þroska til á að kenna því að
fara úr yfirhöfnum frammi á
gangi og sömuleiðis stígvélun
um. En er nokkur aðstaða til
þess? Það er síður en svo auð
velt fyrir litlu skinnin að tosa
stígvélunum sjálf af sér.
Stundum eru þau líka í
BÖRNIN OG
STÍGVÉLIN
þrengsta lagi. Þau nota gjarn
an þröskuldina til þess að fara
úr, en sums staðar má kannski
ekki skíta þá út! Hvað eiga
þau þá að gera? Venjulega
opna þau dyrnar og kalla á
hjálp og ef hún berst ekki
strax, láta þau sig hafa Það að
vaða inn.
í sænska blaðinu 'VI var fyr
ir nokkru skýrt frá gömlu, en
bráðnauðsynlegu áhaldi, sem
er sérstaklega búið til fyrir
börn til þess að fara úr stíg-
vélum. Áhaldið er ákaflega
einfallt og gert úr tré. Það var
algengt í Svíþjóð á myndar-
heimilum í gamla daga, en
sést varla nú orðið. Það er
mjög auðvelt að smíða svona
áhald, — laghentir heimilis-
feður væru ekki lengi að því.
Og þetta litla áhald leysir til
fulls vandamálið með börnin
og stígvélin þeirra.
í sama blaði var skýrt frá
öðru gömlu áhaldi, sem einn
ig kemur að notum í sam-
bandi við stígvéhn. Þetta er
járngrind, sem ætlazt er til
að sett sé á ofn. Stígvélin eru
sett í áhaldið og þar þorna
þau yfir hitanum. (Sjá skýr-
ingarmyndirnar hér að neð-
an). Þetta litl^ og einfalda á
hald er ekki síður nauðsyn-
legt en áhaldið, sem við minnt
umst á áðan. Það er sama sag
an með það:: Það var algengt
hér áður fyrr, en sést ekki
víða nú á dögum.
tev.- ~ -.1—CT. ^
Við vlldum ráðleggja fyrir
tækjum, sem framleiða hluti
úr tré eða járni, að hugleiða,
hvort ekki væri vegur að fram
leiða þessi einföldu áhöld hér
á landi. Það stæði áreiðanlega
ekki á húsmæðrunum að
kaupa þau.

10 Sunnudagsblaðið