Sunnudagsblaðið - 06.03.1960, Blaðsíða 11
meter á hæð, eins og sagt var,
heldur lítill vexti og grind-
horaður. Oliver hafði meira
að segja einhverntíma séð
hann áður. Hvað hét hann nú
aftur? Vesúvíus? Etna? Nei,
Strombolí hét hann. Og hann
var með risastóra gúmmífæt-
Ur með eldrauðum þrimlum.
Oliver starði á hann góða
stund. Þá rann allt í einu upp
fyrir honum, hvað hann sá.
— Guð veri lofaður, sagði
hann loks. — Það voruð þá
þér eftir allt saman?
— Já, einmitt eins og ég
sagði yður, lítill maður með
gúmmífætur á löppunum.
Bara lítill náungi, sem vildi
gera svolítið grín í fásinninu.
— Grín, hrópaði Oliver. —•
Kallið þér það grín að gera
fólkið brjálað af hræðslu.
— Nei, það er víst alls ekki
neitt grín, sagði Strombolí og
stundi þungt. — Ekki þegar
þeir umkringja mig og elta
mig, — menn með alls konar
vopn og tól. En þér hafið
bjargað lífi mínu og til end-
úrgjalds ætia ég að gefa yður
fæturna mína.
Hann tók stóru gúmmífæt-
urna af sér.
— Þér get'ð notað þá sem
sönnunargagn, ef þér varpið
Ijósi á hið dularfulla Macken-
ham mál { einhverri blaða-
grein.
Oliver tók annan fótinn og
leit á hann. Þvínæst leit hann
út um gluggann. Það var rok
og bess vegna sennilegt að öll
spor væru löngu rokin út í
veður og vind. Sennilega vissi
enginn hvert Strombolí hafði
flú'ð.
Þegar hann hafði gengið úr
skugga um, að allar dyr og
allir gluggar hússins væru
vandlega lokaðir, fór hann
niður í eldhús og sótti gam-
alt dagblað og eldhússax.
Hann byrjaði að klippa rauðu
gúmmífæturna í sundur.
— Nei, nei, hljóðaði Strom-
bolí. — Þetta megið þér ekki
gera! Gerið þér það fyrir
mig!
— Herra Strombolí, sagði
Oliver. Þér kærið yður kann-
ski um að vera píptur niður,
næst begar þér troðið upp?
Haldið bér kannski, að fólk,
sem trúir á yfirnáttúrlega og
asvintýralega hluti vilii láta
sirkusfífl hafa sig að fíflum?
Það trúir yður enginn, þótt
þér segist vera hinn viðbjóðs-
legi snjómaður. Þess vegna
getið bér ekki hér eftir troðið
upp á þessum gúmmífótum.
Þá er mannorð yðar þar með
farið út í veður og vind. Þér
skuluð steinþegja, Strombolí.
Hlustið á bað sem ég segi. Þér
skuluð ekki ljóstra upp um
þetta leyndarmál.
Augu vesalings Strombolís
voru full af tárum.
— Þar að auki, hélt Oiiver
áfram, — er vinur minn Tim
Kendal ákveðinn í að skrifa
bók í sextán köfltim um þetta
dularfulla fyrirbrigði, og ég
sjálfur á þessu dularfulla'fyr-
irbrigði væntanlega hamingju
mína og fröken Dodman að
þakka. Látið mig fá hinn skó-
inn líka.
Báðir fæturnir voru klippt-
ir í smátt, vandlega vafðir
inn í dagblað og síðan kastað
í öskutunnuna. Að því búnu
drukku þeir Strombolí og Oli-
ver hátíðlega skál fyrir við-
bjóðslega snjómanninum frá
Mackenham. Strombolí sat við
arininn og yljaði sér á berum
tánum, þegar litla fröken
Dodman hringdi til þess að
fullvissa sig um að Oliver
hefði komizt heill á húfi
heim. Meðan hann talaði
elskulega við hana, heyrði
hann ferlega skruðninga fyrir
utan. Hópur vopnaðra manna
var þar á ferð í leit að við-
bjóðslega snjómanninum!
góðu feður, líkama og beinagrindur, — í
eiginkonur, áttina að gröf hennar, sann-
færður um, að ég mundi
Spor hans hafa ekki sést
síðan í Mackenham og gátan
er enn þann dag í dag óleyst.
Dag nokkurn
Frarnh. af bls. 4.
letrað sannleikann. Og ég sá,
að allir höfðu skapraunað sín-
um nánustu, að þeir voru
vondir, óheiðarlegir, hræsn-
arar, ósannindamenn, skúrk-
ar, baknagarar, sjúkir af öf-
und, — að þeir höfðu stolið,
svikið, að þeir höfðu gerzt
sekir um alls konar óheiðar-
leika, — þessir
þessar tryggu
þessir elskulegu synir, þessar
hreinlífu dætur, þessir heið-
arlegu kaupsýslumenn, allir
þessir menn og konur, sem
sagt var um að lægju óbætt
hjá garði. Allir skrifuðu á leg
steina sína sannleikann, sinn
eilífa dóm, — hinn hræðilega,
heilaga sannleika, sem hafði
sofið vært í undirmeðvitund-
inni, meðan þeir lifðu.
Mér datt í hug, að einnig
hún hlyti að hafa skrifað eitt-
hvað á sinn legstein, og nú
hraðaði ég mér, án þess að
finna til minnstu hræðslu
innan um opnar líkkistur,
'isSSHsí
finna hana án nokkurra erf-
iðleika. Ég þekkti hana strax
aftur, án þess að sjá framan
í hana. Andlit hennar var hul-
ið flaksandi líkklæðum, og á
maxrmarakrossinum, þar sem
ég hafði áður lesið: „Hún elsk
aði, var elskuð og dó...“ —
las ég nú:
„Dag nokkurn, þegar rigndi,
gekk hún út til þess að svíkja
elskhuga sinn, varð innkulsa
og dó“.
Sagt er, að næsta morgun
hafi ég fundist meðvitundar-
laus á gröf hennar. ^
Sunnudagsblaðið 11 ,