Sunnudagsblaðið - 14.04.1963, Blaðsíða 4

HANN reyndi að láta það vera að
hlusta eftir rödd sonar sins. A liðnum
árum, þegar hann settist niður til að
leggja siðustu hönd á páskaprédikunina,
. hafði hann alltaf heyrt til konu sinnar,
. er hún reyndi að þagga niður í Jóni litla
og fá hann til að sofna, svo að hún sjálf
. gæti haí'ið að fela súkkulaðikanínurnar
og skreyttu eggin í strákörfunni. Hún
var vön að lækka röddina og hann heyrði
hana segja: Pabbi þinn er að skrifa það,
sem hann ætlar að segja í kirkjunni á
morgun. Þagnaðu nú og reyndu að sofna
— á morgun eru páskar.
Svo heyrði hann hana læðast á tánum
inn eftir ganginum að skrifstofu hans.
„Kaffi. Davíð,” sagði hún í dyrunum.
Nú snéri hann sér við og sá hana
standa þar, en það hvíldi ekkl sami ljóm-
inn yfir andliti hennar og á þeim pásk-
um, sem liðíð höfðu, og þegar hún brosti,
nóði brosið ekki til augnanna.
„Kaffi,” sagði hún, eins og hún hafði
alltaf sagt, en hann sá, að ósjálfrátt leit
hún á óskrifaðar arkimar á skrifborðlnu
— misheppnaðar tilraunirnar til að semja
prédikun.
Hún hleypti lítið eitt brúnum og hann
hugleiddi, hvort hana gæti grunað, hvað
gerzt hafði með honum frá því að sonur
þeirra dó: að hann hafði um leið misst
annað, — trúna og vonina, sem hann
átti að reyna að flytja öðrum.
„Margrét,” hóf hann máls, og reyndi
að brosa.
„Eg skal ná fyrir þig í kaffi,“ sagði
hún fljótmælt. En hún fór ekki. Hún
stóð bara og starði á hann lengi, og eftir
nokkra stund lagði hún hönd sína á vanga
hans og sagöi: „Davíð, þú hefur ekki rak-
að þig.”
Þá mundi hann loks — og það fór ó-
notatilfinning um hann — hann hafði
gleymt að raka sig, er hann kom inn af
kóræfingu klukkan sex — það var eins
og hann væri farinn að gleyma öllu,
þessa dagana. <
Hann leit upp til hennar og sá myndir
þeirra í speglinum á veggnum á móti.
„Fallegt par“ höfðu sóknárbörnin sagt,
þegar þau Margrét komu fyrst til
Kerrville. Fólk hafði tekið áhuga hans
með gleði og Margrét hafði unnið marga
vini. með hlýrri framkomu sinni — og
allir höfðu dáðst að Jóni litla. „Það. er
eins og það birti í kirkjunni, þegar hann
er þar,” hafði ein konan sagt.
Nú teygði hann sig yfir borðið, — ■ ó-
sjálfrátt — og snerti hlut, sem stóð þar.
Það virtist ekki lengra en í gær frá þeim
degi, er Jón kom hlagpandi inn frá af-
mælisveizlunni með litlu bréfapressuna,
glæra kúlu með mynd af börnum á sleða
innan í.
„Eg fékk hana fyrir lítið í af-
mælisveizlunni hjá honum Charlie Gam-
er, og ég ætla að gefa þér hana. Þú gét-
ur haft hana á skrifborðinu þínu,” sagði
hann með ákafa. „Sjáðu!”
Drengurinn hafði hrist kúluna og star-
að hugfanginn á snjóinn, sem hófst á
loft og féll aftur hljóðlega innan í kúl-
unni. — Síðan hafði hann lagt hana hik-
andi, eins og hann gæti varla slitið sig
frá henni, á skrifborðið við hlið biblí-
unnar og uppsláttarbókanna. Hann hafði
staðið við andartak enn og horft á hana
og nef hans og munnur — í hæð við
skrifborðið — höfðu myndað rakan blett
á yfirborði bréfapressúnnar.
„Þakka þér fyrir gjöfina. Nú skaltu
hlaupa, ungi maður. Pabbi þinn hefur
mikið að gera.” Annað hafði hann ekki
sagt við son sinn þann daginn, því að
það vlrtist svo, að fram undan væru svo
margir aðrir dagar. Hann hafði þrýst hon-
um að sér andartak, en brosið hafði ver-
ið. á vörum. hans lengi eftir að drengur-
inn var farinn, svo hafði hann snúið sér
að því að semja næstu sunnudagspré-
dikun. Hvernig átti hann að geta vitað —
hvernig gat Margrét vitað — að innan
fárra vikna ....
„Mér þætti vænt um að fá þetta kaffi,
Margrét,” sagði hann nú.
„Ef til vill hjálpar það mér til að
hugsa.”
Samt fór hún ekki. Hún dvaldi enn og
strauk eftir skrifborðinu. — — Eg var að
hreinsa til í herberginu hans .Jons,“ sagði
hún að lokum. „Mér datt í hug — að Billy
gæti sofið þar á morgun."
Hann leit á hana og áttaði sig ekki á
hvað hún var að tala um. Hann hafði
gieymt því, að systir hennar var væntan-
leg með lítinn son sinn.
Allt í einu var eins og tilfinningarnar,
sem hann hafði reynt að byrgja inni,
fengju útrás, tækju af honum ráðin. Hann
heyrði fyrir sér rödd annars drengs í
herbergi sonar síns, fótatak hlaupandi
drengs, barnslegan hlátur. En það yrði
aldrei hlátur Jóns — aldrei framar.
„Fyrirgefðu”, sagði hann lágróma.
„Þú ættir að segja þeim að láta það vera
að koma að þessu sinni. Eg — við eigum
of ánnríkt. Það er svo mikið að gera
• • " r-',-
við að 'undtthúa^nyáur.kirkjuna.-Alice'og
ttlly geta- farið til pabba ,og mömmu,
þeim þykir -áreiðanlega vænt um að fá
þau í heimsókn.“
Hann sá vonbrigðin á andliti hennar
og hann langaði til að segja:: „Segðu
þeim að koma, Billý getur fengið her-
bergið hans Jons. Það er alveg sjálfsagt,
Margrét", en hann ’ gat það ekki. Billy
var á sama aldri og Jón hefði verið,
svipað stór. Meira að segja var hár
hans gullið eins og hár Jóns hafði verið.
Margrét sneri sér til dyra og hélt
af stað niður stigann. Innan fárra mínútna
gat hann heyrt til hennar, er hún setti
kaffikönnuna yfir eldinn og tók fram boila
og undirskálar.
Hann stóð á fætur og gekk inn í baðher-
bergið til þess að raka sig, á leiðinni
gekk hann fram hjá herbergi sonar síns.
Dyrnar voru opnar og hann stanzaði and-
artak og virti fyrir sér herbergið bjart
í geislum sólarinnar.
Það var gott herbergi, gott fyrir dreng
að alast upp í því. Þar var nóg rúm fyrir
Jón og vini hans, svo þeir gátu lejkið
sér að vild — og enn var margt í her-
bérginu, sem vitnaði um glaðan léik
drengjanna: sprungin rúða, þar sem
baseball hafði nærri farið í gegn kvöld
eitt. Bætt rúmábreiðan, sem hafði verið
notuð fyrir indíánatjald, er Jón og vinir
hans hófu styrjöld einn daginn. Gataður
veggurinn þar sem Jón og Billy höfðu
notað liann fyrir skotmark fyrir skutlur ;
sínar. Margar myndir úr blöðum voru
enn hengdar á veggina og uppáhalds
bækur Jóns stóðu enn á náttborðinu, þar
sem þær höfðu verið lagðar, er farið var
með hann á sjúkrahúsið daginn þann. ..
Lungnakvef — það var allt og sumt,
sem læknarnir gátu sagt þeim. Jón hafði
notið allrar þeirrar hjúkrunar og tækni,
sem gott sjúkrahús hefur upp á að bjóða
og allra þeirra bæna, vona og trúar-
trausts, sem foreldrar hans gátu gefið
honum. Samt hafði það ekki.reynzt nóg.
Hann lokaði dyrunum að herbergi Jóns
og gekk áfram fram ganginn um leið og
hann reyndi að einbeita huganum að þvi,
sem hann myndi segja í kirkjunni á
morgun: Páskar! Dagar gleði, upprisu,
trúar.
A síðustu páskum hafði hann horft nið-
ur til konu sinnar. og sonar, þar sem
þau krupu hlið við hlið í fremsta bekkn-
um. Jón hafði verið klæddur græna og
svarta frakkanum, sem Margrét hafði
saumað honum og ljóst höfuð. hans hafði
verið eins gullið og sólskinið, sem flæddi
inn um gluggann.
Það var á þeim degi, sem þau höfðu
safnað fyrir’munaðarleysingjana í Kóreu
í kirkjunni. Hann hafði séð Jón fara
með höndina í vasa sinn hikandi, eins
og með eftirsjá. Hann hafði tekið frárn
silfurdollarinn, sem afi hans og amma
höfðu gefið honum í afmælisgjöf og svo
lagði hann peninginn á diskinn.
Pabbi hans hafði séð þetta, hugsað með
sér og undrast: Já, en þetta voru pen-
ingarnir, sem hann ætlaði að leggja i
sjóð fyrir reiðhjóli.
Þá hafði hann munað samtalið við
drenginn kvöldið áður. Jón hafði legið
á stofugólfinu við að líma vængi á .model-
flugvél.
„Er kalt þar, pabbi,” sagði haftn, „'ég
meina í Kóreu?" ■
„Já, á vetrum er þar mjög kalt þá er
oft frost.”
„Aumingja krakkarnir hafa sjálfsagt
ekki eyrnaskjól, hvað þá heldur vettl-
inga?“
Það er víst ósköp fátt, sem þau eiga,“
sagði faðir hans. „Þau hafa orðið mún-
aðarlaus í stríðinu. Þess vegna ætlum
við að reyna að hjálpa þeim.“
Svo hafði orðið löng þögn, meðan Jón
hugsaði um þetta. Loks hafði hann farið
upp á loft. Það hlýtur að hafa verið þá,
.4 SUNNUDAGSBLAÐ - ALÞÝÐUBLAÐIÐ
' i V