Morgunblaðið - 13.11.2004, Síða 45

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 13. NÓVEMBER 2004 45
MINNINGAR
oftar en ekki tekið í spil. Seinni árin
varstu vön að koma upp að Bakka, til
Gunnu dóttur þinnar og Birgis, og
dvelja þar í tvær vikur. Það voru ynd-
islegir tímar og áttum við þá margar
góðar stundir með þér. Það var aldrei
spilað eins mikið á Bakka og þessar
tvær vikur. Þá sóttu langömmubörn-
in stíft til þín, þau munu sárt sakna
stundanna með þér.
Elsku amma, nú ertu búin að
kveðja þennan heim. Við sitjum eftir
með söknuð og hlýjar minningar um
þig. Þú talaðir stundum um það að afi
væri búinn að bíða lengi eftir þér. Er
gott til þess að hugsa að það hafi verið
miklir fagnaðarfundir þegar þið hitt-
ust á ný eftir langan aðskilnað. Elsku
amma, minning þín lifir í hjörtum
okkar, guð blessi þig og hafðu þökk
fyrir allar góðu og hlýju stundirnar
sem þú gafst okkur. Hvíldu í friði,
elsku amma.
Ömmubörnin frá Bakka.
Hanna frænka mín er farin yfir
landamærin miklu, landamærin sem
allir lifendur horfa til, margir ef til vill
uggandi um hvað okkar bíður handan
þeirra, aðrir fullvissir þess að eðlileg-
um framgangi lífsins þurfi ekki að
kvíða. Ég trúi því að Hanna hafi
hugsað með velþóknun til þessara
óhjákvæmulegu vistaskipta – fagnað
því að flytja úr þreyttum líkamanum í
ríki þess Guðs sem hún treysti á öllu
framar. Hún hafði lifað langa og far-
sæla ævi og var þakklát fyrir það sem
Guð og gæfan lagði henni til í lífinu og
kunni vel með það að fara. Ég minnist
hennar léttu lundar og get auðveld-
lega kallað fram úr fjarskanum end-
uróm af hljómmiklum hlátri, sem
ekki þurfti mikið til að kalla fram.
Hanna giftist ung föðurbróður
mínum Sigurbirni, Bubba, sem látinn
er fyrir rúmum tuttugu árum. Þau
voru samhent hjón og aðlaðandi og
heimilið opið og frjálslegt, enda
streymdu þangað gestir og oft var
hlegið dátt í léttu spjalli eða spilum
sem gjarnan var gripið í. Á unglings-
árum mínum í Fljótum bjuggu þau á
Skeiði – þar var ég þá tíður gestur og
á þaðan margar góðar minningar.
Heimilið á Skeiði var snemma fjöl-
mennt nokkuð og því að mörgu að
hyggja og hvíldartími Hönnu efalaust
naumur stundum. Þegar fjölskyldan
flutti heimili sitt til Siglufjarðar flutt-
ust amma mín og afi Kristrún og Bogi
á Minni-Þverá með þeim þangað og
voru á heimili þeirra eftir það til ævi-
loka og þar fengu þau það örugga
skjól sem aldraðir þarfnast og þess
minnist ég að foreldrar mínir voru
þakklát fyrir þá nærgætnu umhyggju
sem þau nutu þarna. Góð kona er
gengin og það er sannarlega skarð í
frændgarðinn
Blessuð sé minning hennar.
Jónas Hallgrímsson.
Kæra frænka, þá er komið að
kveðjustund. Í huga mínum á ég
margar góðar minningar um þig.
Þú varst stóra systir hans pabba
eða Munda bróður eins og þú kallaðir
hann alltaf. Ég man göngutúrana á
laugardags- eða sunnudagsmorgnum
með pabba í morgunkaffi að Nefstöð-
um, þar sem alltaf eitthvað gott var á
borðum.
Gjafmildi þín var mikil, allar jóla-
gjafirnar og bingóvinningarnir sem
þú gafst mér, að ógleymdu öllum
þeim stundum sem ég átti með for-
eldrum mínum á Nefstöðum þar sem
setið var tímunum saman við spila-
borðið.
Alltaf var margt fólk í kringum þig
og mikill gestagangur og þannig vild-
ir þú hafa það, alltaf pláss fyrir alla.
Þú talaðir alltaf af stolti um börnin
þín, tengdabörnin og afkomendur
þeirra enda þau þér afar kær.
Að lokum vil ég sérstaklega þakka
þér fyrir hversu góð þú varst við
drengina mína, þá Magnús og Guð-
mund Árna, eða Munda litla eins og
þú ein máttir kalla hann. Ég veit að
þú baðst oft fyrir Magnúsi þegar
hann var sem veikastur.
Ég veit að vel hefur verið tekið á
móti þér og efalaust er spilastokkur-
inn tilbúinn og gott ef ekki er búið að
gefa.
Minningin lifir um góða frænku
með stórt hjarta og breiðan faðm.
Margrét Guðmundsdóttir.
✝ Benedikt Davíðs-son fæddist á
Gunnarsstöðum í
Þistilfirði 2. júlí
1918. Hann varð
bráðkvaddur á
Kópaskeri að
morgni 3. nóvember
síðastliðins. Foreldr-
ar hans voru Þór-
halla Benediktsdótt-
ir frá Hallgils-
stöðum, f. 22.8.
1893, d. 27.2. 1921,
og Davíð Árnason
frá Gunnarsstöðum,
f. 7.8. 1892, d. 17.7.
1983. Alsystur Benedikts voru
þær Arnbjörg, f. 1917, og Sig-
þrúður, f. 1919, látin. Sigþrúður
bjó í Danmörku frá 1945. Eftir
lát Þórhöllu flutti Davíð til
Reykjavíkur með börn sín og
hélt heimili með systrum sínum,
þeim Guðbjörgu og Margréti.
Síðari kona Davíðs var Þóra
Steinadóttir, f. 1902, d. 1998.
Hálfsystkini Benedikts eru Þór-
halla, Steinunn, lést á barns-
aldri, Þóra og Aðalsteinn. Bene-
ir hennar er Arnrún Halla. Guð-
mundur Örn, f. 1953, börn hans
eru Hrönn, Halla, Davíð og Pét-
ur. Langafabörnin eru tvö,
Heimir og Bergþóra Huld.
Benedikt hóf skólagöngu í
Landakotsskóla í Reykjavík.
Hann gekk síðar í barnaskóla á
Snartarstöðum. Tvo vetur var
hann nemandi í Héraðsskólanum
á Laugarvatni og einn vetur á
Eiðum. Benedikt vann margvís-
leg störf fram til ársins 1944 en
þá um vorið lauk hann prófi frá
Samvinnuskólanum í Reykjavík
og gerðist síðan skrifstofumaður
hjá KNÞ á Kópaskeri á þriðja
áratug. Eftir það var hann úti-
bússtjóri Samvinnubankans og
loks Landsbankans á Kópaskeri
fram yfir sjötugsaldur. Auk
þessara starfa og bústarfa á
Hvoli var hann flugafgreiðslu-
maður í nokkur ár og vitavörður
frá því um 1950 til dauðadags.
Eftir lát konu sinnar bjó Bene-
dikt um tíma einn, en hélt heim-
ili frá 1996 með syni sínum og
sonarbörnum. Hann gekk að
heimilisstörfum og þjónustu við
sitt fólk til dauðadags.
Útför Benedikts fer fram frá
Snartarstaðakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14. Duft-
ker Benedikts verður jarðsett
síðar í Snartarstaðakirkjugarði.
dikt fór ungur að
Snartarstöðum í
Núpasveit. Þar ólst
hann upp hjá hjón-
unum Halldóru Hall-
dórsdóttur og
Guðna Ingimundar-
syni. Halldóra var
frænka Benedikts
og æskuvinkona
Þórhöllu, móður
hans.
Benedikt kvæntist
árið 1944 Sigríði Jó-
hönnu Kristjáns-
dóttur (Lóló), f. 20.
júlí 1925, d. 29.
ágúst 1993, og þau stofnuðu
heimili á Hvoli ásamt Guðna en
Halldóra fóstra Benedikts var þá
látin. Þau Benedikt og Sigríður
fluttust til Kópaskers 1979 og
Guðni með þeim, og bjuggu þar
síðan. Börn Benedikts og Sigríð-
ar eru: Þórhalla Guðrún, f. 1945,
látin, maður hennar, Rúnar
Lund, f. 1946. Rannveig, f. 1948,
maður hennar er Kristján Páls-
son, f. 1945. Synir Arnar Már,
Páll og Kári. Erna, f. 1950, dótt-
Elsku afi minn.
Ég trúi því varla að þú sért farin.
Ég held ég verði töluverðan tíma að
ná því. Margar af fallegustu
bernskuminningum mínum tengj-
ast þér. Ég var svo heppin að fá að
vera mikið hjá ykkur ömmu þegar
ég var krakki. Ég man eftir göngu-
túrunum okkar út í vita og Gríms-
höfnina. Við ræddum margt í þess-
um göngutúrum og þú talaðir alltaf
við mig eins og ég væri fullorðin
manneskja. Það þroskaði mig og
gerði mig að betri manneskju. Ég
man eftir kartöflugarðinum þínum
sem þú hugsaðir um af mikilli natni
og kenndir mér að bera virðingu
fyrir náttúrunni. Svo réttirðu mér
molduga gulrót og við settumst nið-
ur og ræddum málin þar til við viss-
um að amma var farin að bíða eftir
kartöflum í soðið. Þá settist ég upp
á kerru og þú inní bíl og við fórum
rólega heim. Það var aldrei neinn
æsingur. Svo kenndir þú mér að
keyra. Það voru frábærar stundir
sem við eyddum saman út á gamla
flugvelli. Ég talaði út í eitt og þú
hlustaðir, þér fannst gaman hvað
ég gat talað mikið. En þú bentir
mér samt reglulega á að það væri
nauðsynlegt að halda einbeitingu
þegar maður væri að keyra bíl. Þú
misstir aldrei þolinmæðina, aldrei.
Þú varst alltaf yfirvegaður, hlýr og
góður. Kvöldin í Duggugerðinu
voru yndisleg. Þú sofnaðir yfirleitt í
stólnum þínum yfir sjónvarpsfrétt-
unum og þá fór amma niður og tók
til kvöldkaffi. Svo kom hún upp
stigann með bakkann og þú vakn-
aðir við te-ilminn eða amma klapp-
aði þér á vangann. After-eight og
mjólk, ég með bros á vör því ég
fékk alltaf eins mikið og ég vildi.
Þið amma og afi Guðni að spjalla.
Og svo greiddir þú alltaf á mér hár-
ið áður en ég fór að sofa. Litlar
stúlkur eiga aldrei að fara að sofa
með ógreitt hár, sagðir þú alltaf og
greiddir hárið á mér þar til það var
orðið alveg glansandi.
Takk fyrir allar góðu stundirnar
elsku afi minn, hjarta mitt og hug-
ur er fullt af fallegum minningum
sem þú gafst mér og þær á ég allt-
af. Nú getur amma gefið þér te með
miklum sykri og koss á skallann
eins og hún var vön. Bið að heilsa,
þín
Arnrún Halla.
Hann Diddi átti sama afmælis-
dag og mamma annarrar okkar.
Það var skrýtið, eins og það voru
annars margir dagar í árinu. Hann
átti líka hana Lóló, sem var svo góð
við okkur, afa Guðna, Hvolsstelpur
og Bóa. Það var ægilega gaman að
fara upp í Hvol, maður þurfti aldrei
að finna upp á einhverju til að gera
af sér þar, Hvolsstelpur sáu um það
og Diddi bara hló að okkur og öllum
uppátækjunum, kannski sagði
hann, að við værum óttalegir hálf-
vitar að láta svona. Að vera hálfviti
í augum hans var engan veginn
slæmur kostur. Það var gaman.
Við uxum úr grasi og unnum með
Didda í Kaupfélaginu, hann uppi og
við Hvolsstelpur niðri og ekki bar á
því, að húmorinn hefði minnkað,
hann hafði ennþá gaman af ærsl-
unum öllum og latti ekki til þeirra,
hló, stundum aftur á bak og stríddi
pínulítið, hvatti til skemmtileg-
heita. Diddi var skemmtilegur mað-
ur, en hann var ekki bara það, hann
var kjölfesta. Hann var af gamla
skólanum, sem mat heiðarleika og
áreiðanleika mikils. Hann var sann-
ur sannfæringu sinni. Hann ól upp í
okkur ábyrgð. Afi Guðni átti alltaf
Hvolsjeppann og lánaði hann
gjarnan til ballferða hvenær og
hvert sem var. Við héldum, að það
hefði verið bara hann, sem tók þær
ákvarðanir, en á bak við tjöldin var
það Diddi sem réði þessu í raun og
veru. Afi Guðni fékk þakkirnar og
það þótti Didda ekkert verra.
Diddi bar ekki tilfinningarnar ut-
an á sér, en ef honum var ekki létt í
skapi var hægt að sjá það. Það bitn-
aði þó sjaldnast á öðrum, hann
hafði agað skap sitt með aðdáun-
arverðum hætti.
Samfélagið á Kópaskeri á Didda
mikið að þakka. Þar lifði hann og
starfaði allt lífið, vann samfélaginu
af heilindum alla tíð og dó þar. Þar
vildi hann vera, ekki annars staðar.
Við þökkum fyrir það og allt það,
sem hann var okkur í bernsku og á
unglingsárum og eins hvað það var
gott að hitta hann nú á seinni árum.
Elsku Rannveig, Erna, Bói og
ykkar fólk, við vottum ykkur djúpa
samúð.
Hulda Brynjúlfsdóttir og
Þórey Guðmundsdóttir.
Einn er hver á vegi
þó með öðrum fari,
einn í áfanga
þó með öðrum sé,
einn um lífsreynslu,
einn um minningar,
enginn veit annars hug.
Samt er í samfylgd
sumra manna
andblær friðar
án yfirlætis,
áhrif góðvildar,
inntak hamingju
þeim er njóta nær.
Því skal þér, bróðir,
þessi kveðja
allshugar send
þó orðfá sé,
því skulu þér
þökkuð bróðir,
öll hin liðnu ár.
(Guðmundur Böðvarsson.)
Aðstandendum sendi ég innileg-
ar samúðarkveðjur.
Inga Hr. Björnsdóttir.
BENEDIKT
DAVÍÐSSON
Hve sæl, ó, hve sæl er
hver leikandi lund,
en lofaðu’ engan dag fyrir
sólarlags stund.
Um sólskin kvað fuglinn og sá hvergi
skúr,
þá sólin rann í haf, var hann kominn í búr.
Hve sæl, ó, hve sæl er hver leikandi lund,
og lukkan hún er eilíf, þótt hverfi um
stund.
(Matthías Jochumsson.)
Fríða kom inn í líf fjölskyldunnar
á Kirkjubæ II stuttu eftir ættar-
mót á Klaustri. Við trúum því varla
núna hve stutt er síðan því hún féll
svo eðlilega inn í fjölskylduna að
það var eins og hún hefði alltaf ver-
ið með okkur.
Margar myndir fljúga í gegnum
hugann. Gamlárskvöld á Klaustri.
Hersingin stormar að brennunni og
Fríða og fleiri reyna að hafa taum-
hald á börnunum. Og um miðnætti
FRÍÐA BJÖRK
ÁSGEIRSDÓTTIR
✝ Fríða Björkfæddist á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri 2. desem-
ber 1977. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 31. október
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Akureyrarkirkju
10. nóvember.
voru allir úti að skjóta
flugeldum. Fríða bros-
andi sínu hlýja brosi
við stjörnuljós í
myrkrinu.
Sumar og sól á
Klaustri. Sigurður og
Fríða í garðinum á
Kirkjubæ I að spjalla
meðan fylgst er með
virkjunarframkvæmd-
um og sílaveiðum
barnanna í læknum.
Fríða alltaf tilbúin að
leysa úr vanda
barnanna þegar stíg-
vélin voru orðin full af
vatni eða buxurnar blautar. Hún
lagði sig fram um að sinna vel
börnum Sigurðar og fórst það vel
úr hendi. Börnin okkar hinna nutu
líka umhyggju hennar og þau
minnast hennar með hlýju og sökn-
uði.
Á Kirkjubæ II er oft margt um
manninn. Hver þvælist fyrir öðrum
en allir reyna þó að hjálpast að.
Fríða lét ekki lætin slá sig út af
laginu en var drjúg að hjálpa til við
allt sem til féll bæði innanhúss og í
fjárstússinu úti. Hún gerði oft grín
að sjálfri sér þegar kom að sveita-
störfunum því þau þóttist hún alls
ekki kunna. Hún var samt alltaf til í
að koma með og taka þátt í því sem
var verið að gera, hvort sem þurfti
að standa fyrir eða draga kindur.
Þegar kom að því að taka í gegn
nýju íbúðina þeirra Sigurðar, sner-
ist verkaskiptingin við. Þá var það
Fríða sem stjórnaði af ljúfmennsku
og gleði og eftirvænting ríkti.
Að loknum ströngum vinnudegi
var gott að setjast niður og spjalla.
Fríða hafði margt til málanna að
leggja og það var alltaf stutt í grín-
ið og glaðværðina. Og það var ein-
mitt glaðværð sem einkenndi
Fríðu. Hún var hlý, umhyggjusöm
og skemmtileg manneskja sem
okkur þótti öllum mjög vænt um.
Við erum þakklát fyrir þær stundir
sem við fengum að eyða með henni
og munum sakna hennar sárt.
Elsku Sigurður Kristinn, við
vottum þér og börnum þínum, fjöl-
skyldu Fríðu og vinum, okkar inni-
legustu samúð. Megi góðar minn-
ingar létta ykkur sorgina.
Fjölskyldan Kirkjubæ II.
Elsku Fríða.
Það er alveg ótrúlegt að við séum
að skrifa minningarorð um þig. Að
þú sem varst í blóma lífsins skulir
vera horfin að eilífu, svo skyndi-
lega, er óskiljanlegt. Við sem eftir
sitjum erum dofin og ringluð. Það
er svo margs að minnast, þú varst
þannig persóna sem alla langar að
vera samvistum við og eiga eftir-
minnilegar stundir með. Húmorinn
og karakter þinn gat lýst upp alla
Hrísey þegar þú varst á staðnum.
Margar slíkar stundir eigum við
núna en því miður verða fleiri slík-
ar stundir ekki til. Minningin um
þig á hins vegar eftir að draga fram
bros, hlátur og hlýju, sem við mun-
um geyma í hjörtum okkar.
Okkar hinstu orð eru:
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Hvíl í friði, elsku vinkona.
Ásgeir, Rósa, Siggi, Linda, Hall-
dór, Emil og Ófeigur, ættingjar og
vinir. Vottum ykkur dýpstu samúð,
megi Guð styrkja ykkur í sorginni.
Kristinn, Bára, Elín,
Árni Ómar, Drífa, Ingimar,
Jónína og fjölskyldur.
Undirskrift Minningargreinahöf-
undar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir
greinunum.
Myndir Ef mynd hefur birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið
sé um annað. Ef nota á nýja mynd
er ráðlegt að senda hana á mynda-
móttöku: pix@mbl.is og láta um-
sjónarmenn minningargreina vita.
Minningar-
greinar