Morgunblaðið - 06.12.2004, Síða 44

44 F MÁNUDAGUR 6. DESEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
Mikil gróska hefur verið ífasteignaviðskiptum á síð-ustu vikum og fast-
eignasalar hafa gjarna á orði að nú
sé uppskerutíð hjá þeim. Hver við-
skiptavinur er dýrmætur og margar
fasteignasölur hafa gripið til auglýs-
ingaherferða til að vekja athygli á
þjónustu sinni. Eignamiðlunin er ein
þeirra fasteignasala sem hafa látið
útbúa sérstakar auglýsingar fyrir
sig í þessu skyni, en myndirnar sýna
brosandi ungt par sem leikur sér við
drenghnokka og er að flytja í sína
fyrstu íbúð. Þótt margar auglýs-
ingar séu sviðsetning með leikurum
sem þekkjast kannski lítið sem ekk-
ert, þá er það ekki reyndin í þessu
tilviki nema að hluta. Unga fólkið
sem kemur fram fyrir hönd Eigna-
miðlunarinnar leggur leiklist fyrir
sig, en þau eru raunverulegt par
með barnið sitt og eru tiltölulega ný-
flutt í nýtt húsnæði.
Unga fólkið sem um ræðir eru
Atli Þór Albertsson leiklistarnemi,
Bryndís Ásmundsdóttir söng- og
leikkona og Ásmundur, fimm ára
sonur þeirra. Ekki eru nema nokkr-
ir mánuðir síðan þau fluttu úr
miðbæ Reykjavíkur í gamalt hús á
Seltjarnarnesi sem ber heitið Bolla-
garðar og stendur við samnefnda
götu sem dregur nafn sitt af húsinu.
Búið var á Bollagörðum allt fram
undir 1950. Fyrstu ábúendur á þess-
um stað voru Einar Hjörtsson og
Anna Jónsdóttir en þau voru
vinnuhjú á bænum Nesi á Seltjarn-
arnesi. Árið 1924 byggðu Einar
Guðmundsson og Halldóra Eyjólfs-
dóttir, eiginkona hans, nýtt hús á
þessum stað eftir teikningum Guð-
jóns Samúelssonar, fv. húsameistara
ríkisins, og er það húsið sem hér
kemur við sögu.
Einar og Halldóra bjuggu á Bolla-
görðum með hænur, hesta og kýr,
en einnig var róið út þegar veður
leyfði. Síðasti báturinn sem reri frá
Bollagörðum er enn í geymslunni
sem er áföst húsinu og enn má sjá
gömlu dráttarbrautina sem notuð
var til að draga hann upp.
Eftir að Einar lést bjó Halldóra
áfram á Bollagörðum allt til ársins
1976. Eftir það hefur húsið verið
leigt út og eru það aðallega afkom-
endur eða venslafólk þeirra Hall-
dóru og Einars sem hafa nýtt húsið.
Aftur á heimaslóðir
Það var strekkingsvindur og
slydda þegar blaðamann bar að
garði í Bollagörðum og degi farið að
halla. Það er samt engum vand-
kvæðum bundið að finna húsið
Bollagarða því það sker sig úr í
hverfinu þar sem byggingarstíllinn
er gjörólíkur nærliggjandi nýbygg-
ingum og lóðin við húsið er risastór.
Ef vel er skoðað má sjá að vegurinn
Norðurströnd, sem er strandveg-
urinn á norðanverðu Seltjarnarnesi,
tekur sveig framhjá húsinu, en það
stendur mun utar í götunni en önnur
hús við Bollagarða. „Það stemmir,“
segir Atli hressilega um leið og hann
skellir köku á borðið sem hann full-
yrðir að hann hafi bakað sjálfur með
aðstoð hins fimm ára gamla Ása.
„Vegurinn tekur sveig framhjá hús-
inu okkar. Þegar hverfið var skipu-
lagt fyrst var vegurinn teiknaður
þannig að hann lá hér í gegnum stof-
una hjá okkur. Eftir miklar fortölur
af hálfu eigenda Bollagarða var
skipulaginu breytt, tillit tekið til
hússins í skipulaginu og gatan lögð í
sveig framhjá því.“
Atli er nokkuð fróður um sögu
þessa gamla húss, því þetta er í ann-
að skipti sem hann flytur í það. „Ég
bjó í Bollagörðum í nokkur ár þegar
ég var smástrákur,“ segir hann.
„Fyrst í þessu húsi en síðar í nýju
húsi sem stendur við götuna Bolla-
garða.“
Atli á góðar minningar frá þessu
gamla húsi á Seltjarnarnesi. „Þetta
er hús sem alla krakka dreymir um
að alast upp í,“ segir hann. „Það er
fullt af rangölum og leyniskápum og
hægt er að fela sig inni í einum skáp,
skríða svo inn á milli veggja og
koma út úr öðrum skáp í öðru her-
bergi.“
Setti Atla í stofufangelsi
En hvernig bar það til að Bryndís
og Atli rugluðu saman reytum sín-
um og fóru að búa í þessu gamla býli
á Seltjarnarnesi?
„Þegar ég kynntist Atla bjó ég í
íbúð við Barónsstíg sem ég átti sjálf
og var mín fyrsta íbúð,“ segir Bryn-
dís. „Ég bauð honum heim til mín
einhverju sinni og hleypti honum
síðan ekki út aftur!“
Blaðamaður lyftir brúnum og lít-
ur spyrjandi á Atla, sem samsinnir
þessu. „Þetta er alveg rétt, hún hélt
mér í stofufangelsi heima hjá sér og
ég þurfti að hringja í mömmu og
biðja hana að senda mér föt og fleira
smálegt heim til Bryndísar. Og allar
götur síðan hef ég verið að passa
fyrir hana,“ segir hann með mikilli
dramatík í röddinni og svo skelli-
hlæja þau bæði.
„Þetta var dásamleg íbúð á Bar-
ónsstígnum og það var meiriháttar
gott að vera þar,“ bætir hann við.
„Ási var í leikskóla hinum megin við
götuna, ég losaði mig við bílinn sem
ég átti því við gátum labbað allt sem
við þurftum að fara, bæði í skóla og
vinnu,“ segir Atli.
„Þetta fyrirkomulag hentaði okk-
ur Atla mjög vel, sérstaklega á með-
an Ási var minni,“ segir Bryndís.
„En svo fór að þrengja að okkur og
það var orðið stórmál að koma okk-
ur þremur fyrir í þessari litlu íbúð.
Ég fékk meira að segja frænku
mína sem er lærður aritekt frá Dan-
möku til að líta á íbúðina og bað
hana að hjálpa okkur við að koma
dótinu okkar þannig fyrir að við
nýttum íbúðina sem best. Hún kom
með þá lausn að við skærum burt
hluta af hjónarúminu svo við kæm-
um barnakoju fyrir í herberginu.
Þegar við fórum á stúfana að leita að
hentugri koju fundum við ekkert
sem passaði og sáum fram á að við
þyrftum að láta sérsmíða eitthvað
fyrir okkur sem við höfðum ekki efni
á. Einhverju sinni, þegar við stönd-
um niðri í sjoppunni í þessu sama
húsi, segi ég sisvona við eigandann,
sem ég var farin að þekkja ágæt-
lega: „Æi, Gummi, áttu ekki til koju
heima hjá þér sem passar fyrir okk-
ur?“ Og hann sagði að það vildi svo
skemmtilega til að hann ætti einmitt
koju sem hann hafði smíðað sjálfur
handa börnunum sínum og þurfti að
losa sig við hana. Og viti menn, hún
smellpassaði hjá okkur! Og með
svona tilfæringum gátum við búið
nokkurn tíma enn á Barónsstígnum,
en svo kom náttúrulega að því að
þetta sprakk allt utan af okkur.“
Þarfirnar breytast
En eftir því sem Ási stækkaði
breyttust þarfir fjölskyldunnar og
miðbær Reykjavíkur var ekki leng-
ur eins heppilegur staður fyrir fjöl-
skylduna og áður. „Þetta gekk vel á
köflum og fór eftir mismunandi
þroskaskeiðum Ása. Það var t.d. erf-
itt að athafna sig með vagn á þriðju
hæð við Barónsstíg. Þegar vagntím-
anum sleppti tók við ágætt tímabil,
en þegar Ási var kominn á þann ald-
ur að hann vildi fara út að leika sér,
þá kom það bara ekki til greina. Við
fórum því að líta í kringum okkur og
um tíma vorum við í þeim pælingum
að selja íbúðina mína við Barónsstíg
og kaupa stærri íbúð. En rétti tím-
inn til íbúðarkaupa var ekki kominn,
svo í staðinn vorum við dugleg við að
láta okkur dreyma. Mitt í þessum
pælingum segir Atli mér frá gamla
húsinu sem hann ólst upp í og við
fórum í bíltúr og skoðuðum húsið –
bara að gamni. Svo fékk ég alla sög-
una frá Atla um það hvað hefði verið
yndislegt að alast þarna upp og það
gerði ekkert annað en kynda enn
meira undir lönguninni hjá mér að
búa þarna og ég gat ekki hugsað
mér neitt dásamlegra.“
Á þessum tíma voru þau Atli og
Bryndís ekki búin að gera upp við
sig hvort þau ætluðu að skipta um
íbúð eður ei, en þau sögðu að það
hefði verið gaman að láta sig
dreyma.
„Á einhverjum tímapunkti í þess-
um pælingum fór ég til hjónanna,
sem meðal annarra eiga Bollagarða
og sjá um útleigu á húsinu, og sagði
þeim að litla íbúðin hennar Bryndís-
ar væri sprungin utan af okkur og
hvort þau vildu hafa okkur í huga ef
húsið losnaði. Og þau tóku bara vel í
það. En við áttum ekkert von á að
þetta gengi upp, enda leið líka lang-
ur tími þar til nokkuð gerðist.
En svo dró til tíðinda í júní síðast-
ÁBollagörðum stendur t
Það fylgir því mikil örygg-
istilfinning að ala upp
barn á Seltjarnarnesi,
segja Atli Þór Albertsson
og Bryndís Ásmunds-
dóttir, en þau búa
á Bollagörðum.
Guðlaug Sigurðardóttir,
skoðaði húsið sem var
hið fyrsta við Bollagarða
en samnefnd gata er
nefnd eftir því.
Morgunblaðið/Sverrir
Bollagarðar voru byggðir árið 1924 eftir teikningum Guðjóns Samúelssonar.
Atla Þór, Ásmundi og Bryndísi líður vel í gamla húsinu Bollagörðum.