Sunnudagsblaðið - 26.04.1964, Blaðsíða 4

VIÐ SKULUM EKKI
VERATIL BYRÐI
Það er hjarta mitt, sem talar.
Skynsemin er hlutlaus.
— Eg verð að loka eyrunum
fyrir r'ödd hjartans, .anzaði Burk.
Og veiztu, hvers vegna það er?
Það er vegna bókarinnar þeirrar
arna. Hann benti mcð vísifingri
á möppuna með heimilisreikning-
unum. Þarna stendur svart á
hvítu, að Burkett Johnson hafi
ekki efni á öllu því, sem hugur-
inn girnist.
— Æ, ég er aldrei hrifinn af
tölvísi, sagði Edith og hristi höf-
uðið.
r Burk svaraði engu.
— Eg er viðskiptaráðunautur
og hvemig heldur þú að fteri
fyrir mér, ef ég spilaði rassinn
úr buxunum mínum. Mér yrði
blátt áfram bolað úr stéttinni."
— Heldurðu í rauninni, að börn-
in muni fara með fjárhag okkar?
—• Svo segir bókin. Það þarf
að kaupa hitt og annað, það kost-
ar talsvert að láta börnin ganga
í skóla. Okkur hefur veitzt fullt
í fangi með að framfleyta tveiraur
bömum hvað þá sex.
— Má vera, anzaði Edie.
— Og við höfum ekki getað
lótið allt eftir okkur, sem okk-
ur hefur langað til. Þegar börn-
in langar að horfa á sjónvarp,
verða þau að fara til nágrann-
anna. Og við höfum enn ekki haft
efni á að mála íbúðina á nýjan
leik. Ekki höfum við heldur get-
að endumýjað þennan bílgarm,
sem við höfum átt síðastliðin tíu
ár. Svona gæti ég talið í allt
kvöld.
— Ég veit, að við höfum ekki
efni á þessari viðbót við fjöl-
skylduna, svaraði Edie. En ein-
hvern veginn finnst mér okkur
bera siðferðileg skylda til að taka
börnin. Eg gæti líka dútlað eitt-
hvað í höndunum og reynt að spara
til að gera þetta allt auðveldara.
— Þú heldur það. En hvað með
fatnað á alla hjörðina?
— Við mundum hafa einhver
ráð með að verða okkur úti um
hann.
—. Nei, og aftur nei. Burkett
smellti saman fingurgómunum.
Það verður að liafa það, þó að þið
kallið mig nirfil og sviðing. Eg
legg ekki út f þessa tvísýnu.
— Okkur finnst þú enginn svíð-
ingur. ;.u5.:
— Jæja, þá. Burke.tt mJjdaðirt.
En sjáðu bara til, ástin mfn. ÖU
þau aukaútgjöld, sem við yrðtun
að taka á okkar herðar.. Þau yrðu
okkur áreiðanlega um megn. Skóla
kostnaður, klipping á alla hjörð-
ina tvisvar í mánuði, bíópjiðar um
hverja helgi o.s.frv. Ég þori ekki
að hugsa um alla þessa útgjalda-
Iiði.
— Eg gæti sjálf klippt angana
og þannig sparað þá peninga. Svo
gæti ég kennt þeim að njóta
góðra bóka, og losað okkúr þann-
ig við kostnaðinn af bíómlðum.
— Ef ég á að heita húsbóndl
í þessari fjölskyldu, þá er það
mitt að sjá okkur farborða. Það
bitnar á mér, sem aflaga fer, og
ég verð að sjá um að við lifum
ekki um efni fram. Þess vegna
lýsi ég því yfir, að ég er andvíg-
ur þessu ævintýri.
— Jæja þá, anzaði Edie.
— Segðu, að þú sért á sama
máli, bað Burkett.
Edie yppti öxlum. Eigum við
ekki að fara að koma okkur I
háttinn. Við skulum ekki tala
meira um þetta. Og þau bjuggust
til hvíldar. Eftir að þau voru
lögzt fyrir, hvíslaði Burkett: —
Þú ert sammála mér Edie, er það
ekki?
— Ilum, sagði hún og snéri
sér til veggjar. — Mig langar enn
að fá þau.
í sama bili féll Mitch frnm úr
rúmi sínu. Hann rak upp hóvært
öskur. Burkett snaraðist fram úr
og hljóp honum til aðstoðar. Það
var allt í lagi með hann. En Sara
var komin honura til aðstoðar, tók
hann upp og reyndi að hugga
hann. Sársaukinn hvarf úr and-
liti hans, þegar hann kom auga
á Burkett. Allt í lagi, vinur, sagði
hann við snáðann. Þetta jafnar
sig.
Og svo tók þá Roy upp á þvf
qð . ganga í svefni. Burkett kofn
að honum, þar sem systir hans
liafði náð . í hnakkadrembið á
honum og stýrt lionum í rúmið
aftur. Hún flóði í tárum og var
bersýnilega mjög miður sín vegna
þess óskunda, sem benni fannst
bræður sínir hafa gert Johnsons
fjölskyldunpi þessa nótt. Búrk-
ett lagði hönd á höfuð henni og
reyndi að stöðva tárin. Láttu þetta
ekkert á þig fá, sagði hann vin-
gjamlega. Vlð sofum bara þeim
mun betur á eftir.
Edie bættist i bópinn og gerði
sitt til að hugga Söru. Og smám
saman hætti gráturinn, og það
eina, sem benti til þess, að hún
hefði grátið var ofurlítill hiksti,
sem hún gaf frá sér af og til. Svo
fóru þaú öll í háttiiin aftur og
sváfu vært til morguns.
Þegar Burkett kom að árdegis-
verðarborði næsta dag, var sú á-
kvörðun, er hann hafði tekið dag-
inn áður, enn óhögguð. Þá var það
að Andy kom að máli við hann
og sagði: „Eg ætla að útvega mér
vinnu, pabbi.
— Vinnu? Og hvað kemur til,
ef mér leyfist að spyrja?
— Ja, ég er orðinn nógu full-
orðinn til að vinna sjálfur fyrlr
, vasapenlngunum mfnum. Það á
324 SUNNUDAGSBLAÐ - ALÞÝÐUBLAÐIÐ