Eintak - 07.04.1994, Blaðsíða 14

Sigurður Pálsson
rekur ævi sína eftir þeim bindum sem hafa markað hann mest.
1955. Sjö ára. Kannski var þetta
ekki fyrsta bindið sem ég eignaðist
en þetta er fyrsta bindið sem ,ég
man vel eftir. Reyndar falSICl
blndl því hnúturinn er eilífur og
teygju er smeygt undir flibbann til
þess að halda því. Fljótlega kemst
ég að raun um að strákar toga í það
og sleppa svo. Þeim finnst það
skemmtilegt. Ekki mér. Stelpurnar
toga hins vegar í teygjuaxlaböndin
mín og sleppa svo. Þeim finnst það
skemmtilegt. Mér ekki heldur. Það
er skrýtið að þær toga aldrei í bind-
ið. Horfa bara á það. Ég bar þetta
undir sérfræðing minn í Sigmund
Freud löngu síðar því ennþá eiga
konur það tif að toga í axlaböndin
mín og sleppa. Sem betur fer geng
ég ekki með teygjuhálsbindi svo
strákarnir geta ekki togað í það.
Sérffæðingur minn í Sigmund
Freud sagði að þetta væri eðlilegt
hjá konunum. Mér létti. Ég man
ekki röksemdafærsluna.
1976. Listaskáldin vondu á leið
út á land. Megas finnur hvergi ól-
ina á gítarinn sinn. Leigubíll bíður
úti fyrir og flugvélin á vellinum. Ég
handsama tvð hallæns-
blndl úr bindisskyldulagernum
og hnýti þau saman. Einhvern veg-
inn tókst að breyta þessu í gítaról.
Skáldið kvartar yfir því að það
teygist á ólinni svo hljóðfæraslátt-
urinn fari úr skorðum. Við hinir
erum svo forhertir að segja að það
verði þá bara svo að vera.
BINDI
1987. Madrid. Sit einn og borða
kjúkling í hvítlaúkssósu. Það slett-
ist sósa á fallegasta blndl
sem ég hef nokkru sinni átt og vin-
kona mín Kristín Jóhannesdóttir
gaf mér. Efnið trosnaði í hreinsun-
inni. Þá uppgötvaði ég að bindi er
ekki dauður hlutur. Að minnsta
kosti getur maður haft taugar til
bindis.
Svo er hálsbindi einkar kraft-
mikið smáatriði. Ég minnist þess á
hippatímanum að ekki þurfti
meira til þess að ögra umbverfinu
svo mjög að boddígardar væru
nauðsyn í partíum. Samt voru allir
röflandi um ffelsi.
1966. Sumarið sextíu og sex. Er
að vinna í smíða- og leikmynda-
deild Rauðu skikkjunnar sem Ga-
briel Axel leikstýrði og tekin var
nálægt Hljóðaklettum í Þingeyjar-
sýslu. Skipulagið hélst noldcurn
veginn í undirbúningsvinnunni
sem fram fór í glampandi sól en í
upphafi tökutímans hófst tæplega
mánaðar slagveður. Allt rigndi nið-
ur og fauk, einkum skipulag og
áætlanir. En það var mjög gaman í
smíða- og leikmyndadeild. Nokkur
nöfn: Ingólfur Margeirsson, Jón
Bragi Bjarnason, Hrafn og Þor-
valdur Gunnlaugssynir, Oddur
Björnsson. Flosi sá um hestana.
Örnólfur Árnason var, minnir
mig, titlaður aðstoðarfram-
kvæmdastjóri. Hann aðstoðaði mig
til dæmis fýrir dansleik í Skúla-
garði með því að gefa mér bindis-
lausum afbragSs blndl úr
skosku efni, rauðköflóttan grip.
Mjög vandaðan. Ég hafði mikið
dálæti á þessu bindi og átti það í
mörg ár. Þurfti ekki annað en að
líta á það til þess að sjá fyrir mér
búta úr hinni brjálæðislegu kvik-
mynd sem raunveruleikinn svið-
setti þetta sumar Rauðu skikkjunn-
ar og festist að sjálfsögðu eingöngu
á filmu minninganna.
BINDI
fur&U'
1991. París. Kaupi
legasta blncn sem ég hef
séð. Það er úr tré. Marglitum smá-
bútum úr tré er haldið saman með
teygju sem gengur gegnum bútana
og fer svo að lokum undir flibbann
og heldur bindinu á manni eins og
bindi bernskunnar. Hringurinn
lokast. Ég held þessu með teygjuna
leyndu svo strákarnir fari ekki að
toga í bindið. Nóg að kvenfólkið
togi í axlaböndin. Lifi Freud.

Sigurður er sá fimmti sem segir ævisögu sína í EiNTAKI. Áður hefur Ólaf-
ur Gunnarsson rithöfundur sagt ævisögu sína á fjórtánda glasi, Bragi Ól-
afsson ævisögu sína á tíu bókum, Fjölnir Bragason örsögu ævi sinnar og
Unnur Jökulsdóttir ævisögu sína í nokkrum lögum.
■ BINDI
1967. Ljósmynd, tekin í apríl 1967 í stiganum í aðalbyggingu
Menntaskólans í Reykjavík. Ég er á leiðinni niður stigann með alpa-
húfu, svört sólgleraugu og OiTfljótí blndl. Finn ennþá snert-
ingu nælonskyrtunnar. Man eftir þessu bindi. Þau áttu að vera örmjó
bindin. Mér fannst þetta bindi ekki nógu mjótt og teygði það þangað
náði niður undir
(Frávikið frá venjunni felst hins vegar í alpahúfunni. I þá daga þurfti
ekki nema eitt svona smáatriði til þess að ná sérstöðu. Ég tók alpahúf-
una hins vegar niður sirka 1973 þegar annar hver maður var kominn
með slíkt höfuðfat og hef ekki sett hana upp síðan, hverju sem ein-
hverjir hálfvitar héldu fram um daginn.)
JÖN ÖSKAR
4.BINDI
1975. Sjokkið að koma heim og lenda í eilífu röfli um bindis-
skyldu á skemmtistöðum og allt það fáránlega snakk. Vond og
heimskuleg var bindisskyldan en verri og heimskulegri var barátta
„framsækinna ungmenna" sem eyddu orku sinni í það að rífast við
dyraverðina í Kjallaranum heiju og hálfu kvöldin. Ég setti yfirleitt upp
nógu hallærlsleg blndl sem mér tókst að grafa upp í ruslakomp-
um.
Fór í Kjallarann einu sinni með frönskum kunningja mínum sem
þekkti ágætlega Austantjaldslöndin. Ég man alltaf hvað honum varð þar
að orði: „ísland minnir mig sterklega á alþýðulýðveldi“. Ég skildi ekki þá'
hvað þetta var glögg greining.
14
FIMMTUDAGUR 7. APRÍL 1994