Eintak - 07.04.1994, Blaðsíða 16

Zippókveikjarar, kabojstígvél, filterlaus Camel, leðurjakki. Allt eru þetta veikburða tæki
mömmudrengja til þess að líta út fyrir að vera töff. Hálfkæft glott, pírð augu, pókerfés.
Það er einhvern veginn til svo miklu minna af alvöru töffaraskap í heiminum að það nægi
til að uppfylla eftirspurnina. Gunnar Smári Egilsson er löngu búinn að gefast upp á að vera
töff. En lætur sig samt hafa það að skrifa hér um efnið og leita álita hjá valinkunnum hópi
manna, bæði töffara og anti-töffara — og meira að segja kvenna.
Ég var í bíó áðan og sá Doc
Holliday og Wyatt Earp þurrka út
eitt hundrað manna hóp illra kú-
reka sem hafði abbast upp á skyld-
menni þeirra og vini. Þetta gerðu
þeir félagar án þess að þá sakaði
sjálfa. Hvorugur varð fyrir skoti.
Annar dó úr berklum í blóma lífs-
ins. Hinn dó í hárri elli í Holly-
wood.
í hildarleiknum miðjum var gert
hlé á sýningunni og ég fór fram að
reykja og kaupa mér íspinna. Fyrir
aftan mig í röðinni voru tveir ungir
og stæðilegir menn. Um það bil
sem ég fékk íspinnann sagði annar:
„Djöfull maður, við erum uppi á
vitlausum tíma.“
£g efaðist ekki um að þetta væru
harðir naglar og kölluðu ekki allt
ömmu sína. En þegar ég sneri mér
við og horfði á þá efaðist ég um að
þeir hefðu notið sín fyrir tíma
vatnssalernisins. Ef tií vill höfðu
þeir einhvern tímann stungið
mann í rassinn á fylleríi niður í bæ
en ég sá þá ekki fyrir mér hreinsa
til í Tombstone. Doc Holliday
drakk reyndar ótæpilega á meðan
hann drap kúrekana en það var til
að slá á sársaukann af berklunum
en ekki vegna þess að hann ætti
bágt með að verða fullorðinn, væri
málhaltur edrú og allur eitthvað
svo óframbærilegur.
Og þar sem ég stóð og saug
íspinnann minn horfði ég yfjr
áhorfendaskarann í hléinu. Ég sá
heilmörg töffaratákn. Nokkra
zippó, helling af leðurjökkum og
kaboj- og mótorhjólastígvélum og
ótrúlega margir voru með pírð
augu — ef til vill vegna þess að þeir
voru nýkomnir fram úr myrkrinu
inn í sal. Ég var eiginlega sá eini
sem ómögulegt var að taka í mis-
gripum fyrir töffara þar sem ég
stóð úti í horni og saug íspinna.
Eftir myndina fór ég að velta því
fyrir mér hvers vegna svona margir
vilja vera töff en svo fáir eru það.
Sjálfur er ég fyrir löngu búinn að
gefa það upp á bátinn. Bæði er
upplag mitt illa til þess fallið og
eins slysaðist ég snemma inn í
blaðamennsku. Það starf er sér-
staklega ótöff. Þar vinna menn
hoknir við skrifborð og nálgast
viðfangsefni sín oft eins ogleyni-
skyttur. Það er ekki fyrr en þeir eru
komnir með eitthvað upp í hend-
urnar að þeir nálgast þá sem málið
mest varðar. Og blaðamenn geta
aldrei beitt neinum töffaraskap í
starfi. Það stríðir gegn etiketunni.
Töffarar eru nefnilega alltaf per-
sónulegir. Þeir nenna ekki að
bjarga heiminum nema þeir séu að
bjarga sjálfum sér og sínum í leið-
inni. Þeim er ekki illa við nokkurn
mann nema sá trufli hann í dag-
legu lífi. Ef einhver maður svindlar
og prettar þá má hann það. En ef
hann reynir að svindla á töffara má
hann vara sig. Töffarar væla ekki
yfir hungri barna á Indlandi. Ef
hungur þeirra angrar þá gera þeir
eitthvað í málinu. Og fara til Ind-
lands.
Töffarar eru nokkurs konar
listamenn hins daglega lífs. Fyrir
þeim er ekki meginmálið hvað þú
gerir heldur hvernig þú gerir það.
Töffari geislar ekki við eitt við-
fangsefnið en druslast gegnum það
næsta. Hann er alltaf jafn töff. Að
kveikja sér í sígarettu er list. Að
elskast er list. Að losa sig við rukk-
ara er list. Að drekka er list. Að
16
FIMMTUDAGUR 7. APRÍb 1994