Frjáls þjóð - 07.04.1962, Blaðsíða 10

| DULARFULLT
* DAUDSFALL
u
@á___________
vísi við vandamálið, og það
gerði ég með því að spyrja
Davíð Fyfe nokkurra spurn-
inga og gera boð eftir Saul
Panzer.
Þegar voru fyrir viss atriði,
sem komu mér á sporið, eins
og þér munuð sjá við lestur
skýrslunnar um samtöl mín
við' hlutaðeigendur, sem ég
legg hér með. Bert Fyfe var á
sínum tíma ásakaður fyrir að
hafa átt sök á dauða föður
síns, en var sýknaður. Hann
var móðgaður af vitnafram-
burði systkina sinna í réttin-
um, og sýkna hans byggðist
að mestu leyti á framburði
vinar hans, Vincent Tuttle,
sem lýsti því yfir, að þeir
hefðu setið og spilað saman á
spil alla nóttina í gistihúsi
nokkru, þar sem þeir bjuggu
báðir. Johnny Arrow var
þeirrar skoðunar, að Bert
hefði alls ekki komið hingaö
til New York í verzlunarerind-
^pm, heldur, — svo orð Arrows
séu notuð, — vegna þess, að í
fortíð hans var eitthvað, sem
stöðugt kvaldi hann. Arrow
sjálfur var að-sj álfsögðu ekki
undir grun, þar eð hann var
alla nóttina á lögreglustöð-
inni. Og það er fleira, sem þér
munuð sjálfsagt reka augun í.
Það eftirtektarverðasta er, að
ekki var nóg með það ,að Bert
fór að heimsækja konuna,
sem rak gistihúsið, þar sem
þeir bjuggu á á sínum tíma
mágarnir, fyrir mörgum árum
síðan, heldur gafst hann ekki
upp, þótt hann frétti, að hún
væri flutt til Poughkeepsie,
fyrr en hann hitti hana að
máli. Eins og þér munuð sjá
af frásögninni af viðtali mínu
við Davið í gær, — minnið mig
á að senda hana með Archie,
— hafði Bert aðeins búið í
nokkra mánuði í gistihúsi
hennar. Þau gátu því tæplega
þekkzt svo náið, að hann hefði
nokkra sérstaka ástæðu þess
vegna til þess að leita’svo á-
kaft eftir fundi hennar, tutt-
ugu árum síðar. Maður varð
að gera ráð fyrir, að hann
ætti eitthvert brýnt erindi.
Ýmislegt fleira kom í ljós
við samtal okkar Daviðs í gær.
Eftir dauða móðurnnar hafði
sambandið milli föður hans og
barnanna aldrei verið sérlega
innilegt. Hann hafð rekið
Bert að heiman og verið erf-
iður í umgengni bæði við Da-
við og Pál. Hann hafði bann-
að dóttur sinni að giftast hin-
um unga Vincent Tuttle, sem
var þá nemandi í lyfjaverzlun
bæjarins. En eftir lát hans,
giftist Lovísa Tuttle og síðar
notuðu þau arfshluta hennar
til þess að kaupa verzlunina.
Wolfe leit við. — Áður en ég
held áfram, hr. Tuttle, vilduð
þér ef til vill svara nokkrum
spurningum. Minnist þér þess,
að þér hafið heyrt Bert segja,
daginn áður en hann veiktist,
að hann hefði heimsótt frú
Dobbs, sem leigði ykkur eitt
sinn, og spjallað við hana?
Tuttle vætti varir sínar með
tungubroddinum. — Það held
ég ekki, þrumaði hann og
ræskti sig. Ekki man ég eftir
því.
— Víst sagði hann það,
Vince, sagði Davíð og sneri sér
æstur að Wolfe. Ég sagði yður
það í gær!
— Ég veit það vel, sagði
Wolfe. Ég er bara að reyna
minni hans. Wolfe sneri sér
að Páli. — Munið þér það?
— Já, sagði Páll og hvessti
augun á Tuttle. Þér getið reitt
yður á að ég man eftir því.
Bert sagðist lika ætla að
heimsækja hana aftur, þegar
hann yrði frískur.
Wolfe sneri sér aftur að
Tuttle: — Og svo ein spurning
enn. Hvar voruö þér i gær-
kvöldi milli klukkan 18 og 22?
Spurningin kom honum al-
gerlega úr jafnvægi. Hann
hafði ekki búizt við henni og
var alls óviðbúinn því að
svara henni. — í gærkvöldi?
svaraði hann aumingjalega.
— Já, frá klukkan 18 til 22.
Ég skal reyna að hressa upp
á minni yðar. Seinni part
dagsins heimsótti herra Good-
win yður í verzlunina og
spurði yður um dessert-ísinn,
og hann fór aftur klukkan
17.30.
— Það er hreint ekkert að
minni mínu, mótmælti Tuttle.
En ég er ekkert skyldugur til
þess að taka þátt í þessu
hérna. Ég er ekkert skyldugur
til þess að standa yður reikn-
ingsskap allra gerða minna.
— Þér neitið sem sagt að
svara?
— Þér hafið engan rétt til
þess aö spyrja mig í þaula.
Þetta kemur yður ekkert við.
— Eins og þér viljið,Archie?
Þar sem svo langt hlé hafði
orðið á rkýrslugerðinni. gaf ég
honum mörg kenniorð: ........
síðar notuðu þau arfshluta
hennar til þess að kaupa
verzlunina......
Wolfe kinnkaði kolli.
— Eins og þér vitið af
skýrslunni af samtali mínu
við herra Arrow, hafði hann
þegar sagt mér frá því, að
Bert hefði sagt fjölskyldu
sinni frá heimsókninni til
sinnar gömlu hótelstýru. í
gær staðfesti Davið þessar
upplýsingar og sagði mér
nafn hennar, — frú Robert
Dobbs. Mér varð strax ljóst, að
gaman væri að fá að vita,
hvað Bert vildi frú Dobbs, og
þar sem Goodwin hafði nóg að
gera við aðrar rannsóknir,
leitaði ég aðstoðar Saul Panz-
er og sendi hann til Pough-
keepsie. Davíð vissi ekki
heimilisfang hennar og Panz-
er var nokkra stund að finna
heimili hennar. Klukkan var
næstum orðin 22, þegar hann
loksins fann hús það, sem hún
bjó í ásamt ógiftri dóttur
sinni. Þegar hann nálgaðist
húsið, opnuðust dyrnar og
maður nokkur gekk út. Maður
þessi stoppaði Saul og spurði,
við hvern hann ætlaði að tala.
Eins og þér vitið er Saul Panz-
er mjög varkár leynilögreglu-
maður, og hann svaraði, að
hann ætlaði að heimsækja
tengdason frú Dobbs, Jim
Heaton, en nafn hans heyrði
hann af hreinni tilviljun, þeg-
ar hann spurði til vegar. Þeg-
ar hr. Panzer gaf mér síðar
skýrslu um ferð sína, lýsti
hann hinum ókunna manni,
og lýsingin passaði í smáat-
riðum við Vincent Tuttle. Þeir
sitja nú báðir í jgkrifstofu
minni og herrá Saul þekkir
aftur manninn, sem hann
hitti í gærkvöldi, Vincent
Tuttle.
Wolfe leit við: — Saul
— Já, herra Wolfe, það er
alveg áreiðanlegt.
— Herra Tuttle! Viljið þér
gera nokkra athugasemd?
— Nei!
— Það er víst líka skynsam-
legast fyrir yður. Wolf sneri
sér að mér.
Áður en ég lét hraðrita síð-
asta kaflann, spurði ég herra
Tuttle, hvar hann hefði verið
í gær, en hann neitaði alveg
að svara. Ég læt einnig fylgja
hér með frásögn af viðtali
Panzers við frú Dobbs. Ég við-
urkenni, að þar skortir eitt í.
Hún neitaði að gefa upp nafn
mannsins, sem var nýfarinn
út úr húsinu, og hún vildi
ekki heldur um það segja,
hvaða erindi Bert Fyfe hafði
átt til hennary Hún vildi ekk-
ert að ræða um að, er gerðist
vetrarnóttina fyrir tuttugu ár
um. Það er þó atriði, sem vafi
leikur á og nauðsynlegt er að
fá svarað. Var fjarvistarsönn-
un sú, sem Tuttle veitti Bert
röng? Veit frú Dodds að hún
var röng? Var það Tuttle, en
ekki Bert, sem fór út úr gisti-
húsinu þessa köldu vetrar-
nótt? Og veit frú Dobbs það?
Var það þannig, að Tuttle fór
til húss Fyfes fjölskyldunnar,
Lovísa hleypti honum inn, og
hann setti síðan svefnmeðal í
súkkulaðibollann hennar?
Kom hann svo aftur og opn-
aði gluggann? Ég ákæri ekki
Tuttle fyrir að hafa gert allt
þetta, en þessar spurningar
hljóta að skjóta upp kollin-
um og elta hverjar aðra. Ég
er ekki ráðinn til þess að leita
sannana gegn morðingja, held
ur aðeins til þess, að úrskurða
hvort ástæða sé til þess að
fara fram á lögreglurannsókn.
Ég er þeirrar skoðunar, að svo
sé, og ástæðurnar hefi ég þeg-
ar tilgreint. Ég hringdi í yður
í morgun til þess að biðja yð-
ur að sjá svo um, að lögregl-
an í Pougkeepsie fylgdist með
frú Dobbs og húsinu hennar,
og um leið lofaði ég yður, að
ég myndi sem fyrst segja yð-
ur ástæðuna fyrir þessari bón
minni. Það hefi ég nú gert.
Dauði Berts Fyfe gefur líka
tilefni til spurninga. Tökum
dæmi. Við getum gert ráð fyr-
ir að Tuttle hafi ákveðið að
fremja annað morð, vegna
ótta slns við það, að gamall
glæpur myndi komast upp.
Lungnabólgan var aftur með
í spilinu, en nú voru ekki opn-
aðir gluggar, heldur notast við
þurrís. Hvers vegna lét hann
þá öskjuna standa í ísskápn-
um alla nóttina,sennilega með
dessertísnum í? Því er ekki
gott að svara, sérstaklega
vegna þess, að hann sjálfur
neitar að svara. Ef til vill vissi
hann ekki að niðurfall var í
húsinu, en þegar hann komst
að því, seinni part sunnudags
ins, notaði hann fyrsta tæki-
færi og lét allt hverfa. Þurrís-
inn skilur engin spor eftir sig,
eins ég hef áður tekið fram,
svo að sérfræðingarnir geta
aðeins látið yður líkur í té,
sömu líkurnar og ég. ísklump-
arnir voru að sjálfsögðu ekki
settir i sjálfa hitapokana;
hinir tómu hitapokar voru
aðeins notaðir sem einangrun
til þess að konr í veg fyrir að
ísinn snerti húðina. Ef til vill
geta sérfræðingarnir sagt yð-
ur, hve langan tíma slíkir ís-
klumpar eru að gufa upp, en
það skiptir engu höfuðmáli,
vegna þess að hr. Tuttle dvald
ist allan tímann í ibúðinni, og
hefði auðveldlega getað fjar-
lægt allar leifar, áður en Páll
sá, að bróðir hans var látinn.
Þessum og öðrum spurningum
læt ég yður eftir að svara.
Ég hefi gert það, sem mér var
falið að gera, og þér munið
tæplega þurfa að ræða málið
við mig. Ég hefi hér sagt yð-
ur allt það sem ég veit.
Wolfe lagði hendurnar á
stólarmana og-leit í kringum
sig. — Það var nú það, sagði
hann. Ég nennti ekki að segja
ykkur það fyrst og láta svo
skrifa það niður á eftir, til
þess að senda Cramer. Vill
nokkur spyrja einhvers?
Davíð hafði sigið allur sam-
an í rauða hægindastólnum,
laut höfði og starði niður á