Morgunblaðið - 07.03.2005, Side 24

24 MÁNUDAGUR 7. MARS 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sveinn ValdimarLýðsson fæddist í
Móakoti í Sandvíkur-
hreppi í Árnessýslu
23. febrúar 1919.
Hann lést á gjör-
gæsludeild LSH að-
faranótt 28. febrúar
síðastliðins. Foreldr-
ar hans voru Kristín
Guðmundsdóttir, f. í
Móakoti í Sandvíkur-
hreppi 8.10. 1896, d.
24.11. 1988, og Lýður
Guðmundsson, f. í
Litlu-Sandvík í Sand-
víkurhreppi 18.11.
1897, d. 23.12. 1988. Sveinn átti
tvö systkini sammæðra, þau Sig-
ríði Björnsdóttur, f. 7.2. 1936, og
Baldur Björnsson, f. 30.9. 1943, og
fjögur systkini samfeðra, Sigríði
Lýðsdóttur, f. 22.1. 1935, Pál
Lýðsson, f. 7.10. 1936, Ragnhildi
Lýðsdóttur, f. 21.5. 1941, og Guð-
mund Lýðsson, f. 11.10. 1942.
Sveinn var kvæntur Halldóru
Jónsdóttur, f. 27.4. 1918, d. 4.8.
1979. Þau skildu. Börn Sveins og
Halldóru eru: 1) Guðrún, f. 22.2.
1947, eiginmaður Jón Jónsson, f.
7.6. 1943. Þau skildu. Þeirra barn
er Oktavía Hrund, f.
7.3. 1979. Fyrir átti
Guðrún Róbert
Smára Guðjónsson,
f. 11.10. 1969, og
Halldór Örn Guð-
jónsson, f. 26.5.
1971. Börn Róberts,
barnsmóðir Lillian
Andersen, f. 3.3.
1969, eru Sandra
Halldóra, f. 6.2.
1988, og Louise
Alda, f. 6.10. 1989.
Sambýliskona Ró-
berts er Jytte Mark-
ussen, f. 22.2. 1970.
Börn hennar og fósturbörn Ró-
berts eru Martin, f. 28.11. 1991, og
Morten, f. 15.11. 1994. Eiginkona
Halldórs er Jeani Mikkelsen.
Þeirra börn eru Fanney, f. 18.11.
1996, og Delia, f. 30.4. 2002. 2) Jón
Kristinn Sveinsson, f. 3.10. 1963.
Sveinn nam rafvirkjun við Iðn-
skólann í Reykjavík, tók sveins-
próf 1951 og var rafvirki í Reykja-
vík og síðar eftirlitsmaður hjá
Rafmagnsveitu Reykjavíkur.
Útför Sveins verður gerð frá
Fríkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Við sjáum, að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóstið þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og
hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson.)
Þín börn
Guðrún og Jón Kristinn.
Okkur langar að kveðja hann afa
okkar með örfáum orðum og
þakka honum fyrir samfylgdina.
Seinast sáum við hann öll þegar
hann kom til Danmerkur um síð-
ustu jól og dvaldi hjá okkur yfir
hátíðirnar eins og flest önnur jól í
seinni tíð. Þar vorum við öll sam-
ankomin og Nonni kom frá
Seattle, þar sem hann býr, til að
eiga jólin með okkur. Við erum af-
skaplega ánægð með það nú að
fjölskyldan skyldi vera öll saman
þessi síðustu jól hans hér á jörð. Í
þessari seinustu ferð afa til okkar
dvaldi hann aðeins í þrjár vikur en
oft var hann lengur hjá okkur.
Afi gekk í gegnum marga sjúk-
dóma á lífsleiðinni og var orðinn
lasburða þegar hann kom síðast til
okkar. Honum fannst gott ef tekið
var á móti honum með ísköldum
bjór úr ísskápnum þegar út var
komið. Hann gerði að gamni sínu
yfir viskíglasi á gamlárskvöld, en
hann hafði alla tíð fulla stjórn á
málum, hvað áfengið varðaði.
Hann hafði gaman af að segja okk-
ur sögur af öllu mögulegu og var
mjög fróður um marga hluti. Afi
var þjóðlegur og lét aldrei vanta
skötu, hákarl og brennivín þegar
hann kom í jólaferðina til okkar,
að ógleymdum besta laxi í heimi.
Hann var fastur fyrir í skoðunum
og ekkert land í heimi var betra en
Ísland. Það komst enginn hjá að
heyra það oft og hann skildi ekki
hvers vegna við virtumst ætla að
festa rætur annars staðar en á
besta landi í heimi, þ.e. Íslandi.
Afi ferðaðist þó nokkuð um æv-
ina. Hann dvaldi lengi í Danmörku
vegna veikinda löngu fyrir okkar
tíð. Hann fór til Færeyja með
vinafólki og var hrifinn af Fær-
eyingum, sem hann kallaði frænd-
ur sína. Hann fór oft til Kan-
aríeyja hin seinni ár og líkaði vel.
Síðast en ekki síst fór hann nokkr-
um sinnum til Nonna frænda í
Seattle, sem hann kallaði í gríni
Guðs eigið land. Músíkalskur var
hann með afbrigðum og hlustaði
mikið á orgelverk og kóra og
reyndar alla klassíska tónlist en
toppurinn höldum við að honum
hafi fundist þegar hann komst til
Utah með Nonna frænda að hlusta
á mormónakórinn. Hann átti eitt
orð yfir tónlistina sem við systk-
inin hlustuðum á, sem var kúst-
hausaskríll. Afi hafði oft á orði, ef-
laust í spaugi, að það yrði nú meiri
léttirinn þegar hann kæmist úr
þessum táradal. Annars var hann
sáttur við líf sitt og lærði að lifa
með sjúkdómum sem herjuðu á
hann, þó mest seinni árin. En
hann fékk þá ósk sína uppfyllta að
þurfa ekki langa sjúkrahúslegu í
lokin og verða ekki öðrum háður
og ósjálfbjarga. Og hann hélt
reisn sinni alveg fram til þess síð-
asta.
Við systkinin viljum þakka afa
samfylgdina og gerum okkur grein
fyrir að jólin verða aldrei söm án
hans. Við erum þakklát fyrir það
sem hann var okkur. Við biðjum
Guð að blessa minningu afa.
Þín barnabörn
Róbert Smári, Halldór Örn
og Oktavía.
SVEINN VALDIMAR
LÝÐSSON
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir, amma og systir,
SIGRÚN ELÍSABET ÁSGEIRSDÓTTIR,
lést á Landspítala háskólasjúkrahúsi að morgni 4. mars.
Jarðarförin auglýst síðar.
Theodór Árnason,
börn, tengdabörn, barnabörn og systkini hinnar látnu.
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
SIGRÍÐUR KRISTBJÖRG
MATTHÍASDÓTTIR,
Víðilundi 24,
Akureyri,
sem lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri
föstudaginn 25. febrúar sl., verður jarðsungin
frá Akureyrarkirkju þriðjudaginn 8. mars kl. 13.30.
Þeir sem vilja minnast hinnar látnu láti Fjórðungssjúkrahúsið á Akureyri
njóta þess.
Haraldur M. Sigurðsson,
Hanna B. Jónsdóttir,
Einar Karl Haraldsson, Steinunn Jóhannesdóttir,
Haraldur Ingi Haraldsson, Kolbrún Jónsdóttir,
Jakob Örn Haraldsson, Brynja Agnarsdóttir,
Sverrir Haraldsson, Sigurbjörg Sæmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Okkar innilegustu þakkir til allra þeirra sem
sýndu okkur samúð, hlýhug og vináttu í veikind-
um og við andlát og útför ástkærrar eiginkonu
minnar, móður, tengdamóður og ömmu,
UNNAR GUÐMUNDSDÓTTUR,
Sunnuhvoli,
Stokkseyri,
Sérstakar þakkir fá læknar og starfsfólk
Heilbrigðisstofnunar Suðurlands.
Gísli Rúnar Guðmundsson,
Anna Gísladóttir, Ólafur Ingi Sigurmundsson,
Sigríður Gísladóttir, Sigurður Viggó Gunnarsson,
Gísli Gíslason, Þórdís Kristinsdóttir,
Guðmundur Alexander Gíslason
og barnabörn.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
MARGRÉT JÓNSDÓTTIR,
Kelduhvammi 16,
Hafnarfirði,
lést föstudaginn 4. mars síðastliðinn.
Sólveig M. Magnúsdóttir, Stefán Karl Harðarson,
Jón Ölver Magnússon,
Víðir Þór Magnússon, Helena Richter,
Björk Magnúsdóttir, S. Úlfar Sigurðsson,
barnabörn og langömmubarn.
Nú er komið að
leiðarenda hjá Leifi.
Ég kynntist Leifi er
ég og Finnur sonur hans vorum
saman í skóla og íþróttum. Sem
óharðnaður unglingur var ég mikið
heima hjá þeim hjónum Leifi og
Áslaugu og hafði það gott, sofandi
í sófanum á meðan Áslaug og
Finnur horfðu á enska boltann en
Leifur eitthvað að bardúsa við
húsið eða félagsstörf. Leifur
kenndi mér að mikilvægt væri að
rétta öðrum hjálparhönd án þess
að þiggja annað en ánægjuna af
því að hjálpa öðrum. Það er mikil
og góð lexía. Við höfðum að vísu
nokkuð frjálsan aðgang að drossíu
heimilisins, Datsun 180 B, sem
aldrei var kallaður annað en Leðj-
LEIFUR KRISTINN
GUÐJÓNSSON
✝ Leifur KristinnGuðjónsson
fæddist á Flateyri
við Önundarfjörð 23.
desember 1935.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut mánu-
daginn 14. febrúar
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Fella- og Hólakirkju
21. febrúar.
an. Leifur var harður
en sanngjarn í minn
garð. Ef eitthvað stóð
fyrir dyrum, t.d. nið-
urrif á hesthúsi, þá
hjálpuðust allir að við
það sem á heimilinu
voru og nutu góðs af
dagsverkinu á eftir.
Leifur hafði það fyrir
sið að vera mótvægi
við Áslaugu við upp-
eldi Finns þegar hún
heyrði, en þegar hann
var einn heima var
hann sem mjúkur leir
í höndum okkar.
Hann vildi öllum vel en fannst full-
einfalt að einhverjir væru að fá
eitthvað upp í hendurnar án þess
að hafa örlítið fyrir því.
Þegar frá unglingsárum leið og
fjölskyldan fluttist búferlum úr
Gufunesi í Breiðholt varð Leifur
því miður sjaldan á leið minni og
minnar fjölskyldu. Ég þakka fyrir
þær stundir sem ég átti með hon-
um því þótt þær væru líkamlega
erfiðar einstaka sinnum voru þær
alltaf skemmtilegar.
Ég og mín fjölskylda vottum Ás-
laugu, Finni, Birnu og Tobbu og
fjölskyldum þeirra samúð okkar.
Sigurður F. (Bibbi).
Þegar ég var lítill
strákur bað ég Guð í
kvöldbænunum mínum
að amma og afi myndu
aldrei deyja. Seinna
áttaði ég mig á því að
kannski væri betra að biðja um að
þau ættu gott líf og glaða sál.
Fyrir nokkrum árum töluðu afi og
amma um hvað þau eltust vel og að
þau óskuðu þess að við myndum
eignast eins góða elli og þau. Ég fór
því að fylgjast betur með þeim og
komst að þeirri niðurstöðu að ef
svona góð elli er framundan, þá
hlakka ég til þess að eldast.
Amma var með gigt og afi með
slæma heyrn, en þau voru dugleg við
að vinna upp veikleika hvort annars,
FRIÐGEIR
GRÍMSSON
✝ Friðgeir Gríms-son fæddist í
Reykjavík 7. október
1909. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 15. febrúar
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Hallgrímskirkju 24.
febrúar.
og alltaf stutt í húmor-
inn hjá þeim.
Afi hefur alltaf verið
glaðlyndur og sjaldan
skipt skapi, en ég man
þó eftir einu skipti sem
fauk í hann og ömmu,
en það var þegar hann
hafði fótbrotnað og ég
og Friðgeir frændi
hnupluðum hækjunum
hans til að stríða hon-
um svolítið og leika
okkur með eitthvað
spennandi. Honum
þótti það hins vegar
ekki eins fyndið og okk-
ur þá þar sem hann var alveg varn-
arlaus. Eftir á hefur hann hins vegar
hefur oft hlegið að þessu þar sem
hann hefði alveg örugglega gert það
sama hefði hann verið í okkar spor-
um.
Ég og fjölskyldan mín ákváðum að
fara í framhaldsnám í öðru landi, en
daginn áður en við fluttum fórum við
í heimsókn til þeirra. Við töluðum
heilmikið saman, en svo sagði amma
að það væri möguleiki að þetta væri
síðasta kveðjustundin okkar, ég
gerði mér grein fyrir því, en vonaði
samt að það yrði ekki raunin.
Amma dó um jólin fyrir rétt rúmu
ári á meðan ég var í próflestri og gat
því ekki farið heim í jarðarförina, ég
saknaði hennar og varð svolítið tóm-
ur innra með mér, en hún lifði áfram
með afa ef ég mætti orða það þannig
og það varð því ekki eins raunveru-
legt fyrir mér þá.
Í mínum huga hefur afi alltaf verið
stólpinn í „stórfjölskyldunni“ sem
hefur ekki haggast sama hvað hefur
á gengið og amma staðið sterk við
hlið hans.
Þegar ég ákvað að fara í fram-
haldsnám þá var það afi sem var mér
fyrirmynd, kannski vegna þess að
hann stundaði nám í öðru landi eftir
„týpískan“ námsaldur, en lét aldur-
inn ekki hindra sig. Umfram allt ver-
ið mér gott fordæmi um mann sem
hefur tekist á við erfiðleika í lífinu og
yfirunnið þá með dugnaði.
Þegar pabbi hringdi í mig og sagði
mér að afi væri dáinn fannst mér eins
og veröldinni hefði verið kippt undan
mér. Ég hef alltaf trúað því og oft
beðið Guð um að hann yrði frískur
fram á síðasta dag. Ég veit að afi vildi
vera frískur fram á síðasta dag, hann
veiktist að morgni dags og dó nokkr-
um tímum síðar og það má segja að
hann hafi fengið þá ósk uppfyllta, en
mér þykir samt ótrúlega sárt að
missa hann.
Ég fann til með afa að hafa ekki
ömmu með á endasprettinum og skil
það að líkamsmótstaðan hans hafi
farið minnkandi þegar það var eng-
inn til halda baráttunni áfram með.
Núna fyrst er ég að átta mig á því
að þau eru bæði dáin, kannski vegna
þess að minningin um ömmu lifði
áfram með afa. Það situr eftir tóma-
rúm í lífi mínu og ég finn til saknaðar,
en umfram allt finn ég til þakklætis.
Sigurgeir Gíslason
Danmörku.