Morgunblaðið - 23.06.2005, Qupperneq 37

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 23. JÚNÍ 2005 37
MINNINGAR
✝ Guðlaug Val-gerður Sigur-
jónsdóttir fæddist í
Miðbýli í Innri-Akra-
neshreppi 1. júní
1920. Hún lést á
E-deild Sjúkrahúss
Akraness hinn 14.
júní síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Magnúsína G. Magn-
úsdóttir, f. 15.3.
1897, d. 5.2. 1979, og
Sigurjón Illugason, f.
14.8. 1883 á Stóra-
Lambhaga í Skil-
mannahreppi, d.
24.6. 1973. Hún var þriðja í hópi
fimm systkina. Hin eru: Guðjón, f.
25.8. 1918, d. 18.2. 1959; Valdimar,
f. 25.8. 1918, d. 17.11. 1974; Hall-
gerður Ásta, f. 20.1. 1925, d. 1.11.
1933; og Sigríður, f. 1.2. 1930.
Valgerður var tvígift. Maki I:
31.5. 1941, Eiríkur Sigríksson, f.
1.6. 1908 á Krossi í Innri-Akranes-
hreppi, d. 31.3. 1943. Barn þeirra
er Sigríkur, f. 17.8. 1941, verka-
maður, maki Magnfríður Þórðar-
dóttir, f. 14.4. 1945, sérhæfð fisk-
vinnslukona. Börn þeirra eru: 1)
Rúnar, f. 26.1. 1966, íþróttakenn-
ari, maki Elísabet Steingrímsdótt-
maki Sigríður Þórðardóttir, f. 9.5.
1963, skilin. Dætur þeirra eru
Díana, f. 14.1. 1982, sonur hennar
er Xeton Neon, f. 8.9. 2004, og Jó-
hanna, f. 24.1. 1984. Maki II: Gift
6.6. 1959 Kristjáni G. Sigurðssyni
stýrimanni, f. 12.1. 1910 í Hnífsdal,
d. 23.2. 2003. Dætur þeirra eru: 1)
Guðjóna, f. 24.11. 1958, hjúkrunar-
fræðingur, maki Björn Almar Sig-
urjónsson, f. 23.10. 1955, vélfræð-
ingur. Barn: Kristín Björk Viðars-
dóttir, f. 13.8. 1977, nemi í
hárgreiðslu. Dætur hennar með
Marteini Sigurðssyni, f. 4.12. 1973:
Valgerður Björk, f. 29.9. 1993, og
Tanja Björk, f. 15.5. 1996. 2) El-
ísabet Sigríður, f. 22.2. 1960, B.S
og M.S í sjúkraþjálfun, maki Að-
alsteinn Huldarsson, f. 7.3. 1960,
prentari. Börn þeirra eru: Helga
Margrét, f. 14.5. 1988, Kristján
Huldar, f. 23.3. 1990 og Guðjón
Ágúst, f. 27.3. 2003.
Valgerður bjó alla tíð á Akra-
nesi. Hún starfað á saumastofu hjá
frænku sinni Þórunni Oddsdóttur
(Tótu á Akri). Sem ung ekkja hélt
hún föður sínum og syni heimili og
hjálpaði föður sínum alla tíð við
heyskap og skepnuhald auk þess
að salta síld hjá Haraldi Böðvars-
syni annað veifið. Á seinni árum
vann hún á prjónastofu. Annars
helgaði hún krafta sína heimilinu,
börnum og barnabörnum.
Útför Valgerðar verður gerð frá
Hallgrímskirkju í Saurbæ í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
ir, f. 20.3. 1968, grunn-
skólakennari. Börn
þeirra eru: Helena f.
20.10. 1988, Nökkvi, f.
22.9. 1992 og Tinna, f.
3.1. 2004. 2) Þórður, f.
8.2. 1968, málari, maki
Sigurbjörg Eyvindar-
dóttir, f. 6.12. 1973,
starfsstúlka á sambýli.
3) Guðlaug, f. 29.9.
1969, sjúkraliði og
nemi í geislafræði,
maki Heimir Björg-
vinsson, f. 28.3. 1965,
pípulagningameistari.
Dætur þeirra: Daisy, f.
17.2. 1991, og Heiður, f. 7.1. 1993.
4) Gunnar, f. 6.9. 1970, rafsuðu-
maður hjá Eimskipum, maki Sig-
fríður Guðjónsdóttir, f. 30.8. 1974,
BA í íslensku, starfsmaður hjá Sím-
anum. 5) Einar, f. 28.4. 1973, mál-
ari, maki I: Gyða Björk Ágústdótt-
ir, f. 13.1. 1978, skilin. Börn þeirra
eru Baldvin Orri, f. 31.10. 2000 og
Kristmundur Andri, f. 11.4. 2002.
Maki II: Rúna Björk Júlíusdóttir, f.
30.4. 1977, húsmóðir, barn þeirra
er Jóhann Ingi, f. 10.2. 2005. Barn
Sigríks með Díönu Bergmann Val-
týsdóttur, f. 15.8. 1942, Valtýr
Bergmann, f. 19.4. 1961, smiður,
Við systur viljum minnast ástríkr-
ar móður með nokkrum orðum. Sjálf
hefði hún ekki viljað neitt orðskrúð
um eigið ágæti, það var ekki hennar
stíll. Hógvær kona sem lét verkin
frekar tala. Ekki var mulið undir
hana í uppvextinum, frekar en aðra á
þeim tímum, fædd í torfbæ og þurfti
snemma að taka til hendinni við lífs-
baráttuna. Hugur hennar hefði stað-
ið til náms ef þess hefði verið kostur,
hún var bókhneigð og átti auðvelt
með að læra. Ung varð hún ekkja
með einn son og vann fyrir þeim
hörðum höndum á saumastofunni
hjá frænku sinni Tótu á Akri sem var
henni alla tíð mjög kær. Hún hafði
alltaf yndi af saumaskap og saumaði
mikið á okkur dætur sínar og barna-
börn. Allt sem hún gerði var unnið af
mikilli vandvirkni og hagleik. Við
vorum öfundaðar af flíkunum sem
hún saumaði á okkur. Eftir að for-
eldrar hennar skildu, bjó pabbi
hennar ætíð hjá henni þar til hann
lést í hárri elli. Þegar þau pabbi gift-
ust og við systurnar fæddumst urðu
fjárráðin rýmri og hún vann ekki ut-
an heimilis þar til við vorum orðnar
nokkuð stálpaðar. Við ólumst upp við
mikið ástríki, guðsótta, góða siði og
mikla reglusemi á öllum sviðum.
Þvottur var þveginn á mánudögum,
þrifið á laugardögum og bakað. Allur
matur bragðaðist vel og svo bakaði
hún víðfrægar tertur af tærri snilld.
Mamma okkar var alla tíð kjark-
mikil kona og vílaði ekki fyrir sér, þá
57 ára gömul, að hætta að vinna úti
og taka að sér dótturdóttur sína. Bjó
hún hjá ömmu sinni og afa ásamt
móður sinni til 12 ára aldurs. Fleiri
barnabörn passaði hún líka og öll
nutu þau kærleiks hennar og um-
hyggjusemi. Seinustu sex mánuði
lífsins var hún á E-deild Sjúkrahúss
Akraness, þrotin að kröftum og
kunnum við starfsfólkinu þar bestu
þakkir fyrir kærleiksríka umönnun.
Falls er von af fornu tré og nú kveðj-
um við kæra móður sem við eigum
eingöngu góðar minningar um, þó
ekki væri hún gallalaus frekar en
aðrir. Með þakklæti fyrir allt sem
hún var okkur því alltaf var hún vak-
in og sofin yfir velferð okkar. Verði
henni heimkoman góð í höll heiðríkj-
unnar.
Guðjóna Kristjánsdóttir,
Elísabet Kristjánsdóttir.
Á fegursta og bjartasta tíma árs-
ins kveður Valla þennan heim og
hverfur sjónum okkar. Það var fyrir
rúmum 40 árum sem ég kynntist
heiðurskonunni Valgerði Sigurjóns-
dóttur, en þá var ég trúlofuð syni
Valgerðar, Sigríki Eiríkssyni.
Ég og Valtýr sonur okkar Sigríks
munum ávallt minnast Völlu með
þakklæti og virðingu fyrir þá ástúð
og vináttu sem hún sýndi okkur.
Drottin er minn hirðir mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum, þar sem ég má næðis
njóta.
Hann hressir sál mína, leiðir mig um rétta
vegu fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal, óttast ég
ekkert illt, því að þú ert hjá mér, sproti þinn
og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð frammi fyrir fjendum
mínum, þú smyr höfuð mitt með olíu, bikar
minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég langa ævi.
(23. Davíðssálmur)
Blessuð sé minning Valgerðar
Sigurjónsdóttur.
Díana B.Valtýsdóttir.
Nú ertu farin frá mér, elsku amma
mín, og eins sárt og það er að kveðja
þig þá veitir það mér samt huggun
að vita að nú ert þú komin heim til
afa Stjána og ég veit að þar vildir þú
helst vera.
Í huga mér streyma endalausar
góðar minningar um þig og í öllum
þeim skín gæska þín og góðvild í
gegn. Elsku amma mín, það er svo
margt sem ég hefði viljað segja þér
en það kannski bara bíður betri tíma.
Mér efst í huga er samt þakklæti því
þú eyddir ævinni í að gefa öðrum og
fékk ég það tækifæri að vera ein af
þeim sem fengu að njóta allrar ástar
þinnar og umhyggju þau 27 ár sem
ég náði að njóta með þér, og þó þú
sért ekki hjá mér í líkama þá mun
andi þinn, umhyggja og ást fylgja
mér alltaf í gegnum gleði og sorgir í
lífinu. Þú munt alltaf koma til með að
eiga stóran hluta af mér því þú varst
sú manneskja sem gafst mér trú á
allt það góða í lífinu og stóðst alltaf
við bakið á mér og studdir mig í
gegnum allt, bæði góða tíma og
slæma. Ég veit hvað Guð og afi
Stjáni eru glaðir að sjá þig og því
veit ég að Guð mun gefa okkur öllum
styrk í sorginni.
Elsku amma mín, takk fyrir allt.
Þú verður í hjarta mína alveg þang-
að til við sjáumst næst.
Þótt ég sé látinn,
harmið mig ekki með tárum,
hugsið ekki um dauðann með harmi og ótta.
Ég er svo nærri, að hvert eitt ykkar tár
snertir mig og kvelur,
en þegar þið hlæið og syngið með glöðum hug
lyftist sál mín upp í móti til ljóssins.
Verið glöð og þakklát fyrir allt sem lífið gefur,
og ég tek þátt í gleði ykkar.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Þín alltaf
Kristín.
Á einstaklega mildum og fallegum
sumarmorgni slokknaði á lífskerti
frænku minnar Guðlaugar Valgerð-
ar Sigurjónsdóttur eða Völlu eins og
hún var ávallt kölluð.
Valla frænka var einstök kona
sem hafði ljúfa og þægilega nær-
veru.
Hún lét ekki mikið yfir sér né sín-
um, en hún reyndist öllum þeim er til
hennar komu einstaklega vel. Hún
bar hag fjölskyldu sinnar fyrir
brjósti og hafa börnin hennar,
barnabörn og barnabarnabörn ávallt
getað leitað í hlýjan faðm hennar
ásamt okkur öllum hinum sem áttum
sess í hjarta hennar. Frá því ég man
eftir mér bjó afi Sigurjón hjá Völlu
og annaðist hún og fjölskylda hennar
hann af mikilli natni alla tíð.
Valla frænka var lífsreynd kona.
Ung missti hún fyrri mann sinn frá
ungum syni þeirra. Jafnframt sá hún
á bak systkinum sínum hverju á fæt-
ur öðru. Systur sína og bræður
missti hún langt um aldur fram. Það
er ekki nokkur vafi að það hefur
mótað hana og þroskað enda bar lífs-
þroski hennar þess merki . Valla tók
öllu sem að höndum bar af einstakri
ró og yfirvegun.
Án efa fáir, það er mín trú,
sér áttu göfugra hjarta en þú,
Það vakti mér löngum lotning:
í örbirgð mestu þú auðugust varst,
og allskyns skapraun og þrautir barst
sem værir dýrasta drottning.
( M. Joch.)
Valla var mikil hagleikskona og
hafði hún yndi af öllum saumaskap.
Hún saumaði mikið í gegnum árin,
bæði á sig og dætur sínar. Ekki fyrir
svo margt löngu saumaði hún ís-
lenska búninga á dætur sínar, þær
Guðjónu og Elísabetu. Einnig saum-
aði hún á nöfnu sína hana Guðlaugu
dóttur Sigríks. Þetta verk vann hún
af einstakri natni og handbragðið
einstaklega fallegt.
Ég kom oft á mínum uppvaxtarár-
um til Völlu frænku enda mikill sam-
gangur milli heimilanna því móðir
mín og hún voru systur. Alltaf tók
hún vel á móti manni með sínu glað-
lega yfirbragði og alltaf var stutt í
glettni. Ekki var veisluborðið henn-
ar Völlu af lakari endanum. Kökurn-
ar hennar voru mikið lostæti. Sú list
hefur yfirfærst á dætur hennar því
það er sama hvort maður kemur til
Guðjónu eða Elísabetar, alltaf er
hlaðið kaffiborð af dýrindis kökum.
Það er ekki langt um liðið síðan ég
fékk að njóta samvista við systkinin
og Völlu. En það var þegar þær syst-
ur héldu upp á 85 ára afmæli móður
sinnar og að sjáfsögðu var boðið upp
á dýrindis kökur og kræsingar. Er
ég þakklát þeirri stund nú í dag því
okkar samvistir urðu ekki fleiri.
Það eru einstaklega ljúfar minn-
ingar sem fara í gegnum huga minn
þegar ég lít til baka og hugsa til
hennar frænku minnar. Ég tel mig
ríkari að hafa fengið að vera sam-
ferða þér í lífinu um leið og ég þakka
samfylgdina. Megi góður guð leiða
þig í ljósið þar sem ég veit að þú átt
góða heimkomu meðal ástvina.
Ég og fjölskylda mín sendum
börnum hennar og þeirra fjölskyld-
um innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning þín.
Guðrún Þórðardóttir.
VALGERÐUR
SIGURJÓNSDÓTTIR
Nú ertu horfin á
brott úr þessu jarðlífi,
elsku systir mín. Eftir
sitja ljúfar minningar
um glaðlynda systur
sem var alltaf til í slá á
létta strengi. Jafnvel á erfiðum
stundum í veikindum þínum var
stutt í brosið.
Það var ein saga sem mamma
stríddi þér oft með sem fékk okkur
systkini þín til að hlæja. Þú hélst því
nefnilega fram við mömmu, í upp-
reisn unglingsáranna, að þú ætlaðir
að heiman við fyrsta tækifæri. Það
kom svo á daginn að af sjö systk-
inunum varst þú hvað heimakærust
og þetta breyttist eiginlega í að
mamma ætlaði aldrei að losna við þig
að heiman.
Þér var ýmislegt til lista lagt en
varst þó sérstaklega orðlögð fyrir
saumaskapinn en þú varst varla
EDDA
SNORRADÓTTIR
✝ Edda Snorra-dóttir fæddist í
Reykjavík 23. júlí
1952. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 13. júní
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Fríkirkjunni í
Hafnarfirði 21. júní.
kominn af táningsaldri
þegar þú varst farin að
sauma á þig og aðra alls
kyns flíkur. Svo mikill
var áhuginn að klukku-
stundar matarhlé var
notað til að skjótast
heim til að halda áfram
með saumaskapinn.
Þarna naustu leiðsagn-
ar mömmu og var oft
þröng á þingi í eldhús-
inu þegar sníðapappír-
arnir þöktu borð og
gólf. Þú saumaðir á mig
útskriftarfötin þegar
ég útskrifaðist úr MH
og var ekki laust við að bróðir þinn
tæki sig vel út með stúdentshúfuna í
jakkafötunum frá Eddu systur. Ári
seinna var ég reyndar á gangi á götu
í Flórens á Ítalíu þegar víkur sér að
mér bandarísk kona sem sagðist eiga
son á sama reki og ég og ég yrði að
segja sér hvar ég hefði fengið þenn-
an fallega jakka. Ég sagði henni sem
var að systir mín hefði saumað hann
og var ekki laust við að vantrú skini
úr andliti konunnar.
Þú varst vön að gera hlutina með
hraði og víst bar andlát þitt brátt að
þegar stundin loks rann upp. Ég
hvíslaði því í eyra þitt þar sem þú
lást, svo friðsæl, og ég endurtek það
nú: „Bless, elsku Edda mín, við
sjáumst seinna.“
Þinn bróðir
Arnar Snorrason.
Í dag, þriðjudaginn 21. júní, verð-
ur jarðsungin mágkona mín, Edda
Snorradóttir. Hún andaðist á
Krabbameinsdeild Landspítalans
13. júní eftir stutta legu. Ég kynntist
konu minni, Margréti systur Eddu,
1962 og var strax vel tekið í fjöl-
skyldunni hennar. Edda var þá að
komast á unglingsárin. Hún var
mjög fallegt barn og unglingur, eftir-
læti allra, ólst upp í stórum systk-
inahópi í Reykjavík, fór ung að vinna
fyrir sér bæði hérlendis sem erlend-
is. Hún vann ung við þjónustustörf í
London og Kaupmannahöfn, við
bókband og í frystihúsi í Hafnarfirði.
Seinni árin vann hún við afgreiðslu-
störf, þar til hún veiktist fyrir tæpu
ári.
Edda kynntist Sigurbergi Þórar-
inssyni 1972 og áttu þau tvö börn, Jó-
hann Snorra og Katrínu. Mikill sam-
gangur hefur alla tíð verið milli
heimila okkar, við höfum heimsótt
hvort annað reglulega. Edda var alla
tíð mjög rösk til verka, þegar hún
tók sér eitthvað fyrir hendur sem
ekki var sjaldan, og var hún ekki í
rónni fyrr en verki var lokið. Edda
var frábær að elda góðan mat og
baka úrvalskökur en borðaði minnst
af því sjálf, því hún var matvönd með
eindæmum.
Edda hafði mikinn áhuga á fötum,
saumaði mikið á sjálfa sig, börnin og
Sigurberg. Ég leit á þetta álengdar
og hafði verulega gaman af hversu
miklu hún afkastaði.
Mér er sérstaklega minnisstætt
skóval hennar. Ef hún vildi eignast
einhverja sérstaka skó og hennar
stærð var ekki til, skipti ekki máli
þótt hún þyrfti að kaupa skóna einu
eða tveimur númerum of stóra, að-
eins að hún fengi þessa ákveðnu skó.
Edda og Sigurberg fóru nánast á
hverju ári út í sólarlandaferð, oftast
kom hún brennd til baka. Fyrir að-
eins þremur vikum komu þau frá
Mallorca sem var henni líklega mjög
erfið ferð. Það átti vel við hjá henni
að skilja við á þessum sólríka degi
13. júní.
Fyrir tæpum þremur árum varð
Edda 50 ára og þá vorum við nokkur
úr fjölskyldunni saman á Benidorm.
Við vildum koma henni á óvart og
báðum hana að koma niður á strönd
kl. 2 og ganga meðfram ströndinni
og finna okkur. Við höfðum búið til
girðingu með fánum, grafið nafnið
hennar og ártalið 50 í sandinn. Við
lögðum osta, salami, skelfisk, brauð,
ávexti og vín á stóran dúk í sand-
inum. Mér er enn vel minnisstætt
þegar hún kom gangandi að veisl-
unni. Undrunin var mikil, að þetta
væri gert fyrir hana. Eins og margir
vita var nánast ekkert af þessum
veislumat við hennar hæfi því hún
borðaði ekki hvað sem var.
Eddu entist ekki aldur til að sjá
fyrsta barnabarn sitt sem væntan-
legt er í heiminn í ágúst. Takmark
hennar í veikindunum var að lifa það.
Ég er viss um að hún mun fylgjast
með úr fjarlægð.
Þín verður sárt saknað af fjöl-
skyldu minni. Ég vona og veit að
samskiptin minnka ekki þótt Edda
sé ekki með okkur.
Jón Magngeirsson.
 Fleiri minningargreinar
um Eddu Snorradóttur bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga. Höfundar eru: Hulda
Magnúsdóttir,Garðar Halldórsson;
Sæunn Sigursveinsdóttir; Kristín S.
Pétursdóttir; Birna.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgun-
blaðið í fliparöndinni – þá birtist
valkosturinn „Senda inn minning-
ar/afmæli“ ásamt frekari upplýs-
ingum).
Undirskrift Minningargreinahöf-
undar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir
greinunum.
Myndir Ef mynd hefur birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið
sé um annað. Ef nota á nýja mynd
er ráðlegt að senda hana á mynda-
móttöku: pix@mbl.is og láta um-
sjónarmenn minningargreina vita.
Minningar-
greinar