Morgunblaðið - 23.06.2005, Síða 39

sem hún naut sín í félagsskap sem
kunni vel að meta hana. Ég er mjög
þakklát fyrir að hafa fengið að kynn-
ast Öldu og hennar vinátta var mér
mjög kær. Öllum ættingjum og vin-
um sendi ég innilegar samúðarkveðj-
ur.
Sara.
Hvöss, kaldhæðin, gráglettin, ein-
ræn, skelin hörð en kvikan meyr,
kímnin óborganleg.
Öldu sá ég fyrst þegar hún hóf
kennslu við FS, óöryggi sitt og feimni
faldi hún bak við kaldhæðnina og
harða skelina. En fáa hef ég þekkt
sem hafa unnið jafn mikið á við
kynni. Við vorum lengi að kynnast,
fyrstu árin eingöngu spjall í frímín-
útum, síðan samflot við yfirferð
prófa.
Við veltum fyrir okkur undarleg-
um tengingum, furðulegu tímaskyni,
hlógum að skemmtilegum svörum. Í
íslenskuprófi var spurt hvenær
Snorra-Edda hefði verið skrifuð og
svarið var: „Í eldgamla daga a.m.k.
fyrir 1930.“ Alda horfði lengi hugs-
andi á svarið og sagði síðan: „Hún
hlýtur þá að halda að ég hafi verið
fædd við kristnitökuna.“
Á seinni árum hafa kynni okkar
aukist enn meir, við störfuðum sam-
an í þeirri undarlegu veröld sem
starfi í pólítískum flokki fylgir, þar
var hún gallhörð, sjálfri sér ævinlega
samkvæm.
Fyrir ári sátum við löngum á úti-
veitingastað á Spáni. Helsta
skemmtun okkar var að horfa á fæt-
ur fólks sem framhjá gekk. Síðan
bjuggum við til sögur, ævisögur. Við
sáum illa farnar tær og samstundis
yngdum við konuna, settum hana í
skó með háum hælum og mjórri tá,
kjól með þröngt mitti og útvítt pils.
Hver þarf kvikmyndir, þegar mynd-
irnar ganga framhjá veitingahúsi á
Spáni og sagnaþulurinn fyllir upp í
öll skörð sem myndin gleymir? Hefð-
arkonan Alda var frábær sagnaþul-
ur.
Hver nema Alda hefði haft þolin-
mæði til að fara með fjórum tánings-
stelpum í spænska Kringlu, sitja í sex
klst. á veitingahúsi, safnandi saman
óteljandi pokum og pinklum, meðan
þær mátuðu hverju tusku í hverri
einustu búð. Aldrei minntist Alda á
að nú hefði hún fengið nóg, nú vildi
hún fara.
Engan annan hef ég þekkt sem
gerst hefur kennari af hugsjón, hún
vildi kenna, kenna íslensku. Hún
lagði á sig ómælda vinnu til að svo
mætti verða.Tók stúdentspróf, sagði
upp vinnunni fertug til að læra meira.
Kom til baka og kenndi íslensku í
rúm tuttugu ár, af hugsjón. Það er
fáum gefið.
Öllum sem þótti vænt um Öldu
votta ég samúð mína.
Þórunn Friðriksdóttir.
Hún Alda var engin venjuleg kona.
Lífshlaup hennar, allt of stutt, bar
með sér að þar ruddi braut mann-
eskja með skýra lífssýn og sterka
réttlætiskennd. Enda einkenndi
hispursleysi og ákveðni fas hennar
allt. Alda var ein af þessum hreinu og
beinu manneskjum, sem sagði skoð-
anir sínar umbúðalaust – á stundum
nokkuð meitlað og beinskeytt.
Hræsni og sýndarmennska voru
henni svo víðsfjarri enda fengu slíkir
að finna skemmtilega til tevatnsins
þegar Öldu misbauð yfirborðslegar
samræður. Þrjósk gat hún sannar-
lega verið enda heiðarleg hugsjóna-
manneskja.
Sumum kann að þykja Alda hafa
verið einfari. Það er ekki rétt. Líf sitt
helgaði hún því að vinna með fólki en
þess á milli sökkti hún sér inn í
undraheim bókmennta, lista og sögu.
Hún var humanisti í þess orðs þykk-
ustu merkingu.
Eftir farsæl störf í banka ákvað
Alda að hefja nám við Háskóla Ís-
lands. Töldu flestir að lögfræði eða
viðskiptafræði yrðu fyrir valinu og
ætluðu margir að senn yrði Alda dub-
buð til bankastjóra og fannst eðlilegt
framhald af góðu starfi hennar á því
sviði. En hugsjónamanneskjan fór
sínar leiðir. Hin mýkri gildi human-
ismans höfðu tekið völdin. Alda fór í
íslenskunám – til þess að verða kenn-
ari. Hún vildi deila upplifun sinni og
fegurð bókmennta með öðrum. Urðu
margir hissa en aðrir kættust. Í
starfi kennarans elskaði Alda að
opna augu hins óharðnaða unglings
fyrir undraheimi menningararfsins.
Njála og Eddukvæði urðu lifandi
samtímaverk og njóta margir nem-
enda Öldu ávaxtanna af leiðsögn
hennar. Rétt eins og á kennarastofu
gat hún sent meitlaðar örvar til hinna
döngunarlausu en gætti þess að
meiða aldrei né særa. Glott Öldu og
leiftrandi blik í augum afhjúpaði líka
húmoristann.
Nú er þessi góða manneskja farin
á nýjar lendur – langt um aldur fram.
Hún mætti örlögum sínum af sama
æðruleysi og vinir hennar í Njálu.
Mér býður svo hugur að nú sé hún
Alda byrjuð að krefja þær stöllur,
Berþóru og Hallgerði, skýringa á
ýmsu framferði þeirra og ekki kæmi
mér á óvart þó Gunnar, Njáll og
Skarphéðinn séu farnir að finna ögn
fyrir hárfínum athugasemdum yfir
framferði sínu en Alda glottir.
Það var lán að fá að kynnast Öldu
Jensdóttur. Fjölskyldu hennar votta
ég dýpstu samúð. Megi blessun
fylgja minningu góðrar manneskju.
Hjálmar Árnason.
Þegar Alda Jensdóttir, formaður
Soroptimistaklúbbsins okkar, setti
fyrsta fund vetrarins í september sl.
óraði engan fyrir því að við myndum
kveðja hana í júní. Alda var að hefja
sitt annað starfsár sem formaður fé-
lagsins og við mættum fullar til-
hlökkunar til komandi starfsárs. Við
fórum stuttu síðar í Munaðarnes,
vígðum sex nýja félaga á árinu, vor-
um að velta fyrir okkur hátíðahöldum
vegna 30 ára afmælis klúbbsins.
Krafturinn sem einkenndi Öldu var
þó augljóslega ekki samur og áður þó
hún reyndi í lengstu lög að sinna sín-
um störfum. Í maíbyrjun veiktist hún
og var öll 15. júní.
Alda var stofnfélagi í Soroptim-
istaklúbbi Keflavíkur og það var af-
skaplega gott að eiga Öldu að í fé-
lagsstarfinu. Hún gegndi mörgum
trúnaðarstörfum fyrir klúbbinn í
Keflavík, sem og fyrir Samband ís-
lenskra Soroptimista en þar var hún
gjaldkeri í tvö kjörtímabil, ennfrem-
ur var hún í ritnefnd Fregna, frétta-
blaðs Sambandsins. Hún var ósér-
hlífin og sérlega glögg og minnisgóð.
Alda hafði starfað fjölmörg ár í Út-
vegsbanka Íslands í Keflavík þegar
hún tók stúdentspróf og fór í Háskóla
Íslands þar sem hún lagði stund á
nám í íslensku. Hún starfaði eftir það
í Fjölbrautaskóla Suðurnesja og
kenndi þar þýsku og íslensku til
dauðadags.
Alda hafði komið sér upp heimili
nálægt vinnustaðnum þar sem hún
bjó með ferfættum vinum sínum,
köttunum, sem hún hafði mikið dá-
læti á. Undir stundum hrjúfu viðmóti
Öldu, ískraði leiftrandi húmor og
þessi hressa, stálgreinda kona var
víðlesin enda var gaman var að vera
samvistum við hana. Seinni árin var
hún farin að ferðast til útlanda í frí-
tíma sínum og til stóð að fara á Evr-
ópuþing Soroptimista í júlí. Nú er
hún lögð upp í aðra og meiri ferð.
Viljum við Soroptimistasystur
þakka henni trausta samfylgd í gegn-
um árin og vottum bræðrum hennar
og fjölskyldum þeirra dýpstu samúð
sem og vinnufélögum í Fjölbrauta-
skólanum.
Soroptimistasystur í Keflavík.
Samstarfskona mín og fyrrverandi
kennari, hún Alda Jens, hefur snúið
sér til annarra starfa. Hennar kall
var komið. Við hittumst síðast við
erfiðar aðstæður þar sem við kvödd-
um góðan samstarfsmann, hann
Gísla Torfa. Við spjölluðum eilítið
saman og þú sagðir að heilsan væri
ekki alveg nógu góð. Það kom mér í
huga þegar ég horfði á eftir þér
þennan dag, hvort ég myndi sjá þig
aftur, því mér fannst eins og svo væri
ekki, sem rétt var.
Elsku Alda, þú varst góður kenn-
ari og góð kona. Ég veit að þú ert nú
á góðum stað, þar sem þú færð að
njóta þín á ný, kannski við kennslu
eða annað spennandi. Hvíl þú í friði.
Kveðja.
Kristjana H. Gunnarsdóttir
(Kiddý).
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 23. JÚNÍ 2005 39
MINNINGAR
✝ Roberta JoanOstroff fæddist í
Los Angeles 8. des-
ember 1940. Hún lést
á Landspítala – há-
skólasjúkrahúsi 19.
júní síðastliðinn. For-
eldrar hennar eru
William Ostroff og
Lillian Ostroff. Systir
Robertu er Barbara
Birnbaum. Börn Bar-
böru eru Marc Birn-
baum og Jill Birn-
baum.
Roberta útskrifað-
ist frá UCLA með
Bachelor- og Masters-gráðu í
kvikmyndahandritagerð og
bauðst að fara í starfstengt sér-
nám hjá American Film Institute
(AFI). Hún vann bæði við sjónvarp
og kvikmyndir. Hún starfaði sem
blaðamaður og skrifaði greinar í
Los Angeles Times, USA Today
og önnur tímarit og skrifaði bók-
ina „Fire in the
Wind“ 1992, sem er
saga Dickey Chapp-
elle, vettvangsljós-
myndara.
Hinn 4. september
1987 giftist Roberta
Jóni Páli Bjarnason,
jazzgítarleikara, f. 6.
febrúar 1938. For-
eldrar hans voru
Gunnar Bjarnason,
skólastjóri Vélskól-
ans, f. 12. febrúar
1901, d. 24. septem-
ber 1987, og Anna
Guðrún Bjarnason, f.
8. nóvember 1900, d. 15. október
1982.
Þau Roberta og Jón Páll fluttu
til Íslands árið 2000. Roberta
skrifaði greinar t.d. í Atlantica og
las inn á hljóðbækur Blindrabóka-
safnsins. Útför Robertu verður
gerð frá Fossvogskapellu í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Roberta var einstök manneskja,
ein þeirra sem maður hittir og getur
ekki gleymt. Hún kunni þá list að
deila lífsreynslu sinni með sam-
ferðafólki sínu af einstöku,
skemmtilegu og gáskafullu innsæi.
Roberta kom til Íslands ákveðin í
að skrifa fyrir nýjan lesendahóp og
þrátt fyrir ólíka menningu og tungu
tókst henni að koma til skila per-
sónulegum áherslum og húmor og
eignaðist nýja vini. Hún hafði mikil
áhrif á fólkið í kringum sig með því
sem hún lagði til málanna. Þeir, sem
önnuðust um hana í veikindunum
dáðust að hugrekki hennar og and-
legum styrk. Við urðum öll ríkari
fyrir það að þekkja hana.
Barbara Birnbaum.
Þegar kólumbíska nóbelsskáldið
Gabriel Garcia Márquez hafði
greinst með krabbamein árið 2001
dró hann sig í hlé frá opinberu lífi.
Við þau tímamót ritaði hann vinum
sínum bréf sem einnig var birt á
netinu þar sem hann veltir fyrir sér
hvernig hann myndi nýta tímann ef
Guð gæfi aðeins örlítið meira af
honum. Hann segir m.a. að enginn
eigi sér tryggan morgundag, hvorki
ungur né gamall og því þurfi hver
og einn að breyta í dag eins og
morgundagurinn renni aldrei upp.
„Í dag kannt þú að sjá í síðasta
skipti þá sem þú elskar og því er
mikilsvert að láta í ljósi við vini
þína, hversu mikils virði þeir eru
þér.“
Þessi orð koma í hugann þegar ég
vil minnast Róbertu Ostroff Bjarna-
son, eiginkonu móðurbróður míns
og uppáhalds frænda, Jóns Páls
Bjarnason. Það er aðeins rúmur
einn og hálfur mánuður síðan í ljós
kom að hún var haldin ólæknanlegu
krabbameini sem hún hefur nú orð-
ið að lúta í lægra haldi fyrir. Ég sá
Róbertu fyrst árið 1987 þegar þau
Jón Páll komu í heimsókn hingað til
lands í tilefni brúðkaups þeirra. Ró-
berta, sem var borin og barnfædd í
Los Angeles, var falleg, vel mennt-
uð heimskona og mikill fagurkeri.
Hún starfaði sem blaðamaður,
textahöfundur og rithöfundur og
liggur m.a. eftir hana bókin „Fire in
the wind“ sem er ævisaga Dickey
Chapelle, konu sem sýndi ótrúlegt
hugrekki sem fréttaritari á stríðs-
hrjáðum svæðum víða um heiminn.
Efnistök Róbertu í þessari bók bera
vitni um öguð vinnubrögð, bæði í
heimildaöflun og allri vinnu við bók-
ina, sem ég hef skynjað að hafi verið
hennar aðalsmerki í öllum hennar
ritstörfum. Það sem hún tók að sér
að gera gerði hún vel og henni féll
illa að sjá hroðvirknislega unninn
texta hvort sem um var að ræða
daglegar fréttir, bíómyndir eða
bækur.
Róberta og Jón Páll bjuggu
lengst af í fallegu húsi í hlíðunum
vestan við Hollywood í Los Angeles
í nágrenni við foreldra hennar,
kæra systur og vini. Árið 2000 flytj-
ast þau búferlum til Íslands og sett-
ust að á Akranesi, þar sem Jón Páll
hóf kennslu við Tónlistarskólann á
staðnum. Um tíma starfaði Roberta
við Fjölbrautaskóla Akraness þar
sem hún kenndi ensku til stúdents-
prófs og einnig stóð hún fyrir vin-
sælu námskeiðahaldi fyrir þá sem
vildu læra enska tungu. En það
reyndist Róbertu erfitt að venjast
þessum breyttu aðstæðum, sérstak-
lega var veðrið og vetrarmyrkrið
henni erfitt og því fór hún á ný á
sínar heimaslóðir í Kaliforníu. Hún
og Jón Páll bjuggu þannig í „fjar-
búð“ um tíma en hittust reglulega
með heimsóknum hvort til annars.
Síðastliðið sumar dvöldu þau um
tíma í París og var auðséð að þar
leið þeim báðum vel og þau nutu
þess að vera saman á þeim dásam-
lega stað. Þar tengdust þau sterkari
böndum en nokkru sinni fyrr og
gátu frá þeim tíma hvorugt af öðru
séð og hafa verið afar hamingjusöm.
Síðustu vikurnar, þegar ljóst var að
hverju stefndi hefur Jón Páll ekki
vikið frá henni og umvafið hana með
ómældri ást og kærleika. Barbara
systir hennar og Susan besta vin-
kona hennar lögðu að baki langa
leið til að vera hjá henni síðasta
spölinn og eins og Jón Páll náðu því,
sem Gabriel Garcia Márques, sem
áður er vitnað í, hvatti til í bréfi
sínu; að sýna ást sína í verki.
Fyrir hönd allrar fjölskyldunnar
vil ég þakka Róbertu fyrir sam-
veruna og þá birtu og hamingju sem
hún bar með sér. Við bárum virð-
ingu fyrir henni og mátum hana
mikils. Við vottum Jóni Páli, öldr-
uðum foreldrum hennar, Barböru
systur hennar og fjölskyldu hennar
okkar dýpstu samúð. Við biðjum
þess að almættið styrki Jón Pál í að
feta veginn án Róbertu og blessi um
alla framtíð minningu hennar.
Ása St. Atladóttir.
Það eru ekki nema fáeinar vikur
síðan við fréttum að hún væri alvar-
lega veik. Hún hlýtur að hafa þetta
af, hugsuðum við, íslenskir læknar
eru vel starfi sínu vaxnir og vanir að
fást við þennan illvíga sjúkdóm. Eða
eitthvað á þá leið.
En svo fór ekki og andlátsfregnin
barst, jafn óvænt og hún er jafnan,
hvort sem búist hefur verið við hinu
versta eða ekki. Staðreyndin var sú
að Róberta Bjarnason var látin eftir
stutta baráttu.
Við kynntumst henni vestan hafs
þar sem hún bjó með eiginmanni
sínum og gömlum vini okkar, Jóni
Páli Bjarnasyni gítarleikara – sótt-
um þau heim í einbýlishús þar sem
þau bjuggu. Róberta fékkst þá við
ritstörf og skrifaði meðal annars
greinar um fræga fólkið fyrir blaðið
The Globe, en Jón Páll spilaði jazz á
gítarinn. Það var ánægjulegt að
heimsækja þau þarna vestan hafs-
ins og ekki síður alllöngu síðar til
Akraness, sem varð þeirra næsta
heimkynni eftir að Jón Páll gerðist
þar tónlistarkennari fyrir nokkrum
árum. Breytingin frá LA á Skagann
hefur ef að líkum lætur verið erfið,
ekki síst veðurfarslega, og ekki al-
veg víst að Róberta hafi sætt sig
fullkomlega við hana a.m.k. fyrst í
stað. Hún hóf enskukennslu á Akra-
nesi og skrifaði handrit að heim-
ildarmynd en náði því miður ekki að
skjóta rótum í íslensku atvinnulífi.
Ekki er ætlunin að rekja hér feril
Róbertu, heldur aðeins nefna kynni
okkar af henni og minnast til dæmis
þess þegar við Jón Páll tókum upp
hljómplötu með nokkrum lögum í
jazzstíl og sátum yfir því verki all-
margar dagstundir meðan Róberta
og Svanhildur þeyttust um bæinn
að skoða listasöfn, óku í útsýnisferð
út á Nes eða settust saman yfir
kaffibolla á einhverju öldurhúsinu.
Þær komu hressar úr þeim ferðum.
En útsýnisferðir og kaffibollar
verða ekki fleiri að sinni, svo mikið
er víst.
Við vottum Jóni Páli samúð okkar
við fráfall Róbertu.
Svanhildur og Ólafur Gaukur.
ROBERTA JOAN
OSTROFF
Kæru ættingjar og vinir.
Við þökkum ykkur öllum innilega fyrir samúð
ykkar og hlýhug við andlát og útför móður
okkar, tengdamóður, systur, ömmu og lang-
ömmu
INGU MARIU WARÉN.
Benedikt Vilhjálmsson Warén, Sigríður Friðný Halldórsdóttir,
Anna Britta Vilhjálmsdóttir, Árni M. Jónasson,
Valborg María Vilhjálmsdóttir, Mårten Lundberg,
Inga Þóra Vilhjálmsdóttir, Esa Olavi Ärmänen,
Karl Friðrik Vilhjálmsson,
Britta Lovisa Holmlund,
ömmubörn og langömmubörn.
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
systur okkar og mágkonu,
KRISTÍNAR HELGADÓTTUR,
Hvítingavegi 2,
Vestmannaeyjum.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki Hraun-
búða fyrir einstaka alúð og góða umönnun.
Fyrir hönd aðstandenda,
Hólmfríður Helgadóttir,
Þrúður Helgadóttir, Óskar Einarsson.