Morgunblaðið - 19.08.2005, Síða 30

30 FÖSTUDAGUR 19. ÁGÚST 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LEGSTEINAR
Steinsmiðjan MOSAIK
Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík
sími 587 1960 • www.mosaik.is
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Þegar andlát ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is
✝ Guðfinna Árna-dóttir fæddist 2.
september 1926.
Hún lést 12. ágúst
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Valgerður Bjarna-
dóttir og Árni Guð-
mundsson, bifreiða-
stjóri, frá Kambi í
Holtum. Guðfinna
ólst upp á Hring-
brautinni í Reykja-
vík. Systkini hennar
eru: Guðrún, f. 1924,
d. 1999, Guðmund-
ur, f. 1932, Ágústa Birna, f. 1941,
og Adda Gerður, f. 1942.
Guðfinna gekk í Miðbæjar-
barnaskólann og síðan í Kvenna-
skólann í Reykjavík.
Eftirlifandi eiginmaður hennar
er Atli Örn Jensen. Foreldrar
hans voru Markús Einar Jensen
og Elín Björnsdóttir, kaupmanns-
hjón frá Eskifirði. Börn Guðfinnu
og Atla eru: 1) Árni Valur Atla-
son, f. 1949, maki Eydís Lúðvíks-
dóttir, f. 1950, börn þeirra eru:
Hildigunnur, f. 1969, maki hennar
Carl Baslev Clausen, f. 1970, og
börn þeirra eru tvö. Lúðvík Örn, f.
1973, sambýliskona Valdís R.
Ingadóttir, f. 1972,
og börn þeirra eru
þrjú. Barn Árna er
Pálína, f. 1973, maki
hennar Jóel Svan-
bergsson, f. 1967, og
börn þeirra eru tvö.
2) Markús Þór Atla-
son, f. 1953, maki
Katrín Yngvadóttir,
f. 1951, börn þeirra
eru: Yngvi, f. 1971,
sambýliskona Soffía
Böðvarsdóttir, f.
1965, og börn þeirra
eru tvö. Kristrún, f.
1977, maki hennar Ágúst Daði
Guðmundsson, f. 1976, börn
þeirra eru tvö. Elín, f. 1981, og
sambýlismaður hennar er Örn
Ingi Björgvinsson, f. 1979, og eiga
þau eitt barn. 3) Jens Pétur Atla-
son, f. 1957, maki Kristín Sigur-
björnsdóttir, f. 1960. Börn þeirra
eru: Kristófer Jensson, f. 1979,
Atli Örn Jensson, f. 1982, sam-
býliskona Agnes Þrastardóttir, f.
1982, og á hún eina dóttur. Bjarni
Þór Jensson, f. 1987, kærasta
Tinna Sif Daníelsdóttir, f. 1987.
Útför Guðfinnu verður gerð frá
Garðakirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 15.
Það var haustið 1966 sem ég
kynntist Ninnu fyrst, þegar við Árni
byrjuðum að vera saman og ég kom í
fyrsta skiptið inn á heimili þeirra
Atla og Ninnu.
Mér var tekið opnum örmum og
seinna sagði Ninna mér að sér fynd-
ist hún loksins hafa eignast dóttur.
Þannig var hún. Hlý, notaleg og
brosmild. Svo var hún líka svo falleg.
Ég tók strax eftir hversu mynd-
arlega hún stýrði heimilinu. Það var
eldað, bakað, snyrt og snurfusað.
Saumað, prjónað og bætt, alltaf með
bros á vör og glöðu geði.
Oft tókum við í spil saman, þá var
mikið spjallað og hlegið. Seinna,
þegar börnin komu í heiminn, var
farið í sunnudagsheimsóknir í
Garðabæinn til ömmu Ninnu og Atla
afa. Þá var stundum brunað út á
Álftanes, Reykjanes eða Þingvöll
eða bara setið í „skotinu“ í garðinum
þar sem alltaf var sól.
Garðurinn var mikill griðastaður
þeirra hjóna og mörgum stundum
varið í snyrtingu og umönnun hans
og þegar sólin skein var setið í
skotinu og hennar notið.
Mér hefur alltaf fundist lífsmáti
Ninnu hafa einkennst af nægjusemi,
lítillæti og hlýju en þó styrk og festu,
sem mætti vera mörgum til eftir-
breytni. Hún var stoðin og styttan í
erfiðri sjúkralegu tengdapabba fyrir
um áratug og ekki brást hún heldur
þegar hann fór í stóra aðgerð fyrir
tveimur árum.
Á sama tíma fannst okkur að
heilsa hennar sjálfrar væri að taka
breytingum. Hún fór að leita meira
til læknis vegna sykursýki, sem
ágerðist sífellt.
Það var svo á vordögum og í sum-
ar að aðrir og alvarlegri hlutir komu
í ljós.
Alltaf var Ninna samt bjartsýn og
sagðist viss um allt myndi lagast. En
hlutirnir gerðust hratt. Allt of hratt,
og þess vegna kom okkur öllum á
óvart hversu fljótt hún kvaddi.
Nú kveðjum við þig, elsku Ninna,
með þakklæti fyrir að hafa fengið að
njóta samvista við þig.
Atli minn, við vitum hve erfitt er
fyrir þig að sjá á eftir elsku Ninnu
þinni, en megi Guð gefa þér styrk og
mundu að þú ert ekki einn.
Elsku Ninna mín, Guð geymi þig.
Þín tengdadóttir,
Eydís (Systa).
Síðustu daga hafa hugsanir mínar
verið á ferð fram og til baka um tím-
ann. Þann tíma sem ég hef þekkt
Guðfinnu Árnadóttur tengdamóður
mína, eða Ninnu eins og hún var
kölluð. Minningarnar hafa sótt að
mér ein af annarri.
Upphafið að kynnum okkar var
þegar við Markús byrjuðum að vera
saman í árslok 1969. Snemma á nýja
árinu 1970 fóru þau Atli á ball með
vinum sínum og Markús átti að
passa Jenna bróður sinn. Ég heim-
sótti Markús, en það vildi svo til að
við sofnuðum bæði og ég missti af
síðasta strætó til Reykjavíkur. Við
vöknuðum við það að Ninna og Atli
stóðu yfir okkur og skoðuðu stelpuna
sem var í heimsókn hjá syninum.
Ekki hefur þeim litist verr á en svo
að þau tóku ekki annað í mál en að ég
háttaði hjá honum. Eftir á að hyggja
er þetta lýsandi fyrir Ninnu, að
fylgja tíðarandanum.
Tveim árum seinna fluttum við til
þeirra þegar von var á frumburðin-
um og bjuggum í Faxatúninu í tæpt
ár. Við Ninna áttum það sameigin-
legt að hafa áhuga á fötum og að
punta sig svolítið og það var ekki lít-
ið sem hún kenndi mér í saumaskap
og svo saumaði hún líka brúðarkjól-
inn minn. Í staðinn var ég í tíma og
ótíma að greiða henni alls konar
lokkagreiðslur eins og voru í tísku
þá. Hún var alltaf langflottasta kon-
an í götunni sem verslaði í kaup-
félagsbílnum.
En árin liðu og oft var komið í
heimsókn í Faxatúnið um helgar,
garðurinn varð alltaf fallegri með
hverju árinu sem leið og Ninna
óþreytandi við að reyta arfann og
gera falleg blómabeð. Sólarskotið
var hennar uppáhald og öll sumur
var hún kaffibrún og falleg. Mér er
enn í fersku minni þegar þeir bræð-
urnir og Atli æfðu sig í að stökkva yf-
ir limgerðið sem skilur kartöflugarð-
inn frá, við lágum í sólbaði og
krakkarnir léku sér, jafnvel með
garðslönguna. Alltaf tók hún vel í að
passa barnabörnin og það voru ófá
skiptin sem við nutum þess.
Við Markús höfum flutt æði oft í
gegnum tíðina og eitt skiptið keypt-
um við fokhelt hús sem við höfðum
þrjá mánuði til að gera íbúðarhæft.
Síðustu tvær vikurnar bjuggum við í
Faxatúninu með krakkana, sem voru
orðnir þrír, og Ninna passaði stelp-
urnar svo við gætum unnið í húsinu
öllum stundum ásamt Atla. Svo þeg-
ar við þóttumst klár til að flytja al-
veg inn þá sagði Ninna: „Nei, þið fáið
ekki stelpurnar fyrr en þið setjið
handrið á stigann.“ Hún var ákveðin
þótt hún væri alltaf ljúf og góð við
alla.
Mér hefur oft komið í hug í seinni
tíð, eftir að mín tengdabörn komu
inn á heimilið, hversu vel Ninna tók
mér, sveitastelpunni forðum, og fann
aldrei að við mig þótt ég draslaði til í
kringum mig eins og mörgum ung-
um er gjarnt. Hún hlýtur oft að hafa
pirrast, en aldrei lét hún mig finna
það.
Í seinni tíð hafa veikindi sett strik
í reikninginn hjá Ninnu og Atla,
bæði hafa þau orðið fyrir áföllum en
staðið þau af sér, þar til núna að
komið var að leiðarlokum hjá Ninnu.
Missir Atla er honum þungbær og
sorgin sár. Atli minn, við elskum þig
öll.
Með þakklæti efst í huga kveð ég
Ninnu og sé hana fyrir mér á nýjum
stað brúna og glæsilega að undirbúa
allt sem best áður en við hin komum.
Katrín.
Elsku amma. Það er með söknuði
sem við kveðjum þig nú. Það var allt-
af svo gott að koma í Faxatúnið, það
streymdi svo mikil hlýja frá þér og
við vorum svo innilega velkomin. Það
er svo margs að minnast frá því að
við vorum yngri, t.d. allra felustað-
anna í húsinu, ostasamlokanna í ör-
bylgjuofninum (þar sem enginn ann-
ar átti örbylgjuofn), að fá að gramsa
í skartgripaskríninu þínu, í prins-
essuleik við snyrtiborðið þitt. Það
var alltaf svo gaman í jólaboðunum,
sérstaklega þegar við skoðuðum
gömlu „slides“-myndirnar. Það var
líka gaman að koma eftir að við urð-
um fullorðin og komin með fjölskyld-
ur, alltaf var það með sömu hlýju
sem þú tókst á móti okkur. Minning
um góða ömmu lifir hjá okkur.
Elsku afi, við sendum þér styrk á
þessari erfiðu stundu og munum
sækja sömu hlýju til þín áfram.
Þín barnabörn,
Yngvi, Kristrún og Elín.
Nú er hún Ninna mín fallin frá eft-
ir snarpa baráttu við illvígan sjúk-
dóm. Það er alltaf sárt að kveðja ná-
kominn ástvin, en þegar heilsa og
kraftur er þrotinn og þrautir og
þjáning er tekin við þá er gott að
stríðið sé ekki langt. Daginn fyrir
kveðjustundina fékk ég notið nær-
veru hennar í nær tvo tíma á sjúkra-
húsinu. Hún var þá furðu hress, gat
spjallað og spurt og ekki var hægt að
sjá að kveðjustundin væri svo
skammt undan. Ninna greindist fyr-
ir mánuði með illkynja sjúkdóm, sem
hún barðist við af miklum hetjuskap.
Hún var ekki ein, fjölskyldan ann-
aðist hana og styrkti, eiginmaður,
synir og tengdadætur studdu hana
vel eins og ævinlega.
Ninna var næstelst okkar systkina
og auðvitað kom það mikið í hennar
hlut að aðstoða og gæta okkar sem
yngri vorum. Reyndist hún okkur
góð fyrirmynd alla tíð, gætti okkar
og seinna barna okkar ef þurfa þótti.
Góðvild, glettni, jafnaðargeð og
myndarskapur einkenndu hana.
Hún var sérstaklega natin og góð
móðir og eiginkona og bjó hún fjöl-
skyldu sinni fallegt og gott heimili.
Margar minningar koma upp í
hugann þegar horft er til baka, sam-
verustundir í Mosgerði, Faxatúni og
líka erlendis. Tvisvar vorum við sam-
tímis á erlendri grund og nutum við
þess að vera saman. Ninna hafði
ánægju af því að ferðast og síðast nú
í lok mars fóru þau Atli í tilefni af 80
ára afmæli hans í heimsókn til sona
sinna í Danmörku. Fékk hún notið
þeirrar ferðar.
Núna er hún farin í sína hinstu
ferð til ljóssins heima. Mikill er
söknuður okkar og við biðjum góðan
guð að styrkja Atla, synina, tengda-
dætur, barnabörn og barnabarna-
börn.
Blessuð sé minning góðrar systur.
Með kærleikskveðju frá okkur Ellu
og fjölskyldu okkar.
Guðmundur Árnason (Diddi).
Það er alltaf erfitt að kveðja ást-
vin. Því er erfitt að kveðja elskulega
mágkonu mína, Guðfinnu, eða
Ninnu, eins og hún var ávallt kölluð.
Tæp 60 ár eru liðin frá því að Atli
bróðir minn kynnti Ninnu fyrir fjöl-
skyldunni. Frá fyrsta degi var eins
og Ninna hefði alltaf tilheyrt okkur
og minnist ég þess ekki að nokkurn
tíma hafi borið skugga á þau sam-
skipti.
Þegar komið er að kveðjustund er
margt sem leitar á hugann og margs
að minnast. Ninna var yndisleg
manneskja sem var alltaf tilbúin að
rétta fram hjálparhönd, hvenær sem
á þurfti að halda. Hún bjó manni sín-
um og sonum fallegt heimili þar sem
hjartahlýjan var mikil. Hún var ekki
aðeins myndarleg húsmóðir innan-
dyra, þær eru ófáar stundirnar sem
hún eyddi í garðinum sínum í Faxa-
túninu og bar hann þess greinileg
merki að þarna var unnið af áhuga
og hlýhug.
Það má segja að þannig hafi því
verið farið um allt sem Ninna tók sér
fyrir hendur.
Það verður sárt fyrir bróður minn
að horfa á eftir elskulegri eiginkonu
sinni, þau voru eins samrýnd og
hugsast gat, og aldrei var minnst á
Atla bróður nema Ninna fylgdi með.
Í veikindum Atla sýndi Ninna allt
það besta sem prýtt getur góða eig-
inkonu, hún hugsaði um hann eins
vel og hugsast gat, vék bókstaflega
aldrei frá honum og hún á örugglega
stóran þátt í því að Atli komst til
góðrar heilsu á ný. Ninna og Atli
voru ávallt sem einn maður í öllu
sem þau tóku sér fyrir hendur. Þau
ferðuðust mikið innanlands og fóru í
margar ferðir til sólarlanda þar sem
þau nutu sín vel.
Elsku Ninna, það er svo margt
sem kemur upp í hugann á þessari
stundu, minningarnar leita á og
söknuðurinn er mikill. Mig langar að
minnast þess hversu mjög svo um-
hyggjusöm þú varst við móður okkar
alveg fram á síðasta dag og hversu
vel þú hefur reynst Atla bróður og
fjölskyldu minni allt frá fyrsta degi.
Fyrir það er ég þakklát. Að lokum
viljum við Tómas þakka þér af alhug
fyrir allar góðu stundirnar sem við
höfum átt með þér og Atla, þær eru
okkur ómetanlegar.
Elsku Atli, Árni Valur, Markús,
Jens Pétur og fjölskyldur, við Tómas
sendum ykkur öllum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Guð blessi
ykkur öll. Megi guð geyma þig og
varðveita, Ninna mín.
Karitas.
Elsku Ninna mín. Hugurinn reik-
ar um liðnar stundir á þessum sorg-
artíma. Mikið er ég þakklát fyrir að
hafa átt svo margar ógleymanlegar
samverustundir með fjölskyldum
okkar. Það var alltaf jafn yndislegt
að vera með ykkur, hvort sem var
heima, á ferðalögum eða við spila-
borðið og alltaf unnum við strákana
okkar.
Þú varst svo glaðvær og gefandi
og svo gott að vera nálægt þér og
ykkur hjónunum.
Elsku Ninna, ég kveð þig að sinni
og minninguna um þig mun ég ávallt
geyma í hjarta mínu.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Atli frændi, ég bið góðan
Guð að blessa þig og fjölskyldu þína
og veita ykkur styrk í sorg ykkar.
Þórunn Jensen.
Kær vinkona, Guðfinna Árnadótt-
ir, er látin. Blessuð sé minning henn-
ar.
Á kveðjustund rifjast upp vinátta
og góðar samverustundir. Við kynnt-
umst í Kvennaskólanum í Reykjavík
haustið 1940 sem leiddi til þess að við
fjórar bekkjarsystur bundumst sér-
stökum vináttuböndum. Nú eru allar
þessar vinkonur mínar látnar, fyrst
Gugga, síðan Unna Dóra og svo
Ninna núna.
Frá unglingsárunum er margs að
minnast, skólans, allra skautaferð-
anna og saumaklúbbsins. En þessi
vinátta sem stofnað var til í æsku
varð ævivinátta og síðustu áratugina
vorum við saman í spilaklúbbi meðan
heilsa leyfði.
Ninna var mikil húsmóðir og á
heimili þeirra Atla var gestum vel
fagnað. En fyrst og fremst minnist
ég vinkonu minnar sem hlýrrar og
glaðlyndrar manneskju sem ætíð sá
hið jákvæða í lífinu. Hún var einstak-
lega vinföst og það hefur verið ljúft
að eiga hana sem vinkonu í 65 ár.
Hennar er sárt saknað.
Við Sveinn sendum Atla, Árna
Val, Markúsi Þór, Jens Pétri og fjöl-
skyldum þeirra samúðarkveðjur og
óskum þeim Guðs blessunar og vel-
farnaðar á komandi árum.
Halldóra Elíasdóttir (Haddý).
Kveðja frá
Fjölbrautaskólanum í Garðabæ
Í dag kveðjum við fyrrum félaga
okkar Guðfinnu Árnadóttur. Við
stofnun Fjölbrautaskólans í Garða-
bæ 1984 var hún ráðin til að sjá um
mötuneyti starfsmanna skólans.
Skólinn var þá lítill, húsnæði þröngt
og návígi starfsmanna og nemenda
meira en gerist í hinum stærri skól-
um.
Við höfðum það oft á tilfinning-
unni að við værum ein stór fjölskylda
þar sem sinna þyrfti ýmsum verk-
efnum sem fylgja stórum heimilum
með fjölda barna.
Guðfinna gegndi starfi sínu af
stakri trúmennsku í tæp tólf ár.
Minnisstætt er hversu vandvirk og
samviskusöm hún var í starfi og afar
ljúf í öllu viðmóti við kennara og
nemendur.
Í nafni Fjölbrautaskólans í Garða-
bæ sendi ég Atla og nánum ættingj-
um og vinum Guðfinnu innilegar
samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning um góðan
samstarfsmann.
Þorsteinn Þorsteinsson.
GUÐFINNA
ÁRNADÓTTIR
Morgunblaðið birtir minningargreinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í gegnum vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is
(smellt á reitinn Morgunblaðið í fliparöndinni – þá birtist valkosturinn „Senda
inn minningar/afmæli“ ásamt frekari upplýsingum).
Skilafrestur Ef birta á minningargrein á útfarardegi verður hún að berast fyr-
ir hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á mánudegi eða
þriðjudegi). Ef útför hefur farið fram eða grein berst ekki innan hins tiltekna
skilafrests er ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er tak-
markað getur birting dregist, enda þótt grein berist áður en skilafrestur renn-
ur út.
Minningargreinar