Morgunblaðið - 30.08.2005, Blaðsíða 26

26 ÞRIÐJUDAGUR 30. ÁGÚST 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Guðný (Nína)Jóhannesdóttir
fæddist í Ívarshús-
um á Akranesi 28.
febrúar 1952. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Akraness hinn 22.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Jóhannes Guð-
jónsson, f. 27.9.
1920, d. 8.3. 1999,
og Fjóla Guðbjarna-
dóttir, f. 28.12.
1925. Systkini Nínu
eru Bjarni, f. 18.8.
1946, Ingiríður, f. 31.10. 1947,
Guðjón, f. 17.3. 1949, og Jóhanna
Fjóla, f. 8.10. 1960.
Nína giftist hinn 9. júní 1973,
Hjörleifi Jónssyni, húsasmið, f.
4.7. 1954. Foreldrar hans eru Jón
Valdimarsson, f. 10.4. 1935, d. 8.5.
1999, og Lilja Helgadóttir, f. 7.4.
1935. Börn Nínu og Hjörleifs eru:
1) Jóhanna Lilja Hjörleifsdóttir, f.
11.11. 1972, maki Elvar Trausti
Guðmundsson. Börn þeirra eu
Guðmar Leifur og Ástmar Krist-
inn. 2) Lísbet Fjóla Hjörleifsdótt-
ir, f. 23.8. 1978, maki Gunnar Sig-
urðsson. Börn þeirra eru
Sigurður Grétar og Róbert Máni.
3) Guðrún Hjörleifsdóttir, f. 2.12.
1982, maki Hilmar Ægir Ólafsson,
og eiga þau von á
barni.
Nína ólst upp í
foreldrahúsum á
Akranesi. Hún hóf
sambúð með Hjör-
leifi árið 1972 á
Mánabraut 10 á
Akranesi. Nína
lærði til sjúkraliða
og útskrifaðist árið
1971. Hún starfaði
sem sjúkraliði við
Sjúkrahús Akraness
í um átta ár, en eftir
það var hún alltaf
við störf öðru hverju á sjúkrahús-
inu. Lengst af rak Nína sport-
vöruverlsunina Akrasport ásamt
Ingu systur sinni, en þær hættu
rekstri haustið 2001. Einnig rak
Nína Sólbaðsstofuna Toppsól í
fjögur ár.
Árið 2003 keyptu þau hjónin
sér jörð rétt utan við Akranes sem
þau nefndu Einhamar þar sem
þau voru byrjuð að byggja sér
framtíðarheimili. Áður bjuggu
þau á Furugrund 13 og fluttust
þaðan árið 1991 að Jörundarholti
26, þar sem þau bjuggu þangað til
í apríl síðastliðnum.
Nína verður jarðsungin frá
Akraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Elsku mamma. Það er ótrúlega
skrítið að hugsa um það hvað lífið
getur verið ósanngjarnt. Aðeins eru
tveir mánuðir liðnir síðan við feng-
um þær hörmulegu fréttir að þú
værir lasin. Þú, sem varst alltaf
sterkust og hraustust af öllum. Þú
lést þó á engu bera þó þú værir orð-
in þetta mikið lasin, og oft áttuðum
við okkur ekki á því hve mikið lasin
þú varst, því þú barst þig alltaf svo
ótrúlega vel.
Þú áttir alltaf nóg af ást og um-
hyggju og varst alltaf tilbúin til þess
að opna faðminn þegar við og aðrir
þurftum á að halda. Margar góðar
stundir áttum við fjölskyldan saman
og oft var mikið hlegið, og alltaf var
stutt í stríðnispúkann í þér.
Barnabörnin voru gullmolarnir
þínir, og þú gerðir allt sem þú gast
til þess að dekra við þau og vera
þeim góð. Þeir horfa sárt á eftir
ömmu og sakna þín mjög mikið, og
eiga þeir nú erfitt með að skilja að
amma sé nú orðin engill.
Það verður skrítið að hafa þig
ekki lengur hér hjá okkur og getað
ekki leitað til þín oft á dag eins og
við vorum öll vön að gera. Lífið á
Einhamri verður aldrei eins án þín,
en pabbi mun halda áfram að rækta
upp draumastaðinn þinn.
Takk fyrir allt og allt, elsku besta
mamma. Við kveðjum með söknuð í
hjarta.
Hjörleifur og stelpurnar þínar.
Sem sjálfur drottinn mildum lófum lyki
um lífsins perlu í gullnu augnabliki –
Og því varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
Og skín ei ljúfast ævi þeirri yfir,
sem ung á morgni lífsins staðar nemur,
og eilíflega, óháð því, sem kemur,
í æsku sinnar tignu fegurð lifir?
Sem sjálfur Drottinn mildum lófum lyki
um lífsins perlu í gullnu augnabliki –
(Tómas Guðm.)
Í blóma lífsins og eftir stutta og
hugrakka baráttu við erfiðan sjúk-
dóm er hún Nína tengdadóttir horf-
in yfir móðuna miklu. Við sem eftir
stöndum finnum til vanmáttar í sorg
og söknuði. Þegar minningarnar
streyma fram, er þakklætið efst í
huga fyrir allt sem hún gaf okkur í
samfylgdinni, æðrulaus, yfirveguð
og sterk sem hún var.
Elsku Hjörleifur, Jóhanna Lilja,
Lísbet Fjóla, Guðrún og aðrir að-
standendur, Guð gefi okkur öllum
styrk. Ég kveð Nínu með virðingu
og þökk fyrir allt.
Lilja Helgadóttir.
Það tók krabbameinið ekki langan
tíma að leggja mágkonu mína að
velli. Sá er engu týnir hefur heimt
sín sóknargjöld. Eftir sitjum við og
skiljum ekki slíkt miskunnarleysi,
en reynum að rísa aftur upp eftir hið
þunga högg og sætta okkur við orð-
inn hlut. Í þetta sinn er það sér-
staklega erfitt, því fjölskylda og vin-
ir sjá nú á bak einstakri manneskju
á besta aldri. Sjálfur hitti ég Nínu
fyrst fyrir tveimur áratugum er hún
greiddi götu mína í sambandi við
hestavöru, en hún rak lengi versl-
unina Akrasport í félagi við Ingu
systur sína. Skömmu síðar sinnti ég
henni tímabundið er hún þurfti að
liggja á Sjúkrahúsinu á Akranesi
vegna bráðra veikinda, sem gátu
reynst alvarleg en urðu það ekki,
sem betur fer. Því nefni ég þessi til-
tölulega hversdagslegu en ólíku at-
vik að þar komu svo vel í ljós þeir
eiginleikar, sem Nína hafði til að
bera í svo ríkum mæli að leitun er að
öðru eins. Annars vegar greiðvikni,
sem aldrei fór í manngreinarálit, og
hins vegar æðruleysi, sem hún bar
eins og vandaða yfirhöfn allt þar til
yfir lauk. Síðar, eftir að ég tengdist
Nínu fjölskylduböndum, hef ég
ávallt undrast hve eðlilega henni lét
að veita öðrum án þess að ætlast til
nokkurs endurgjalds fyrir gjafir sín-
ar. Allt þó gert án óþarfa tilfinn-
ingasemi, en gjarnan kryddað þeirri
kímni, sem hún bjó yfir í ríkum
mæli. Hún átti jafnvel til að sletta
smá kaldrana út í líkt og Jóhannes
faðir hennar gerði iðulega. Samt
græskulaust með öllu. Hreinskilin
og hreinskiptin var mágkona mín
líkt og hún átti einnig kyn til. Slíkt
fólk nýtur virðingar og trausts í sínu
bæjarfélagi og gildir þá einu þótt
einhverjir kveinki sér tímabundið
undan hreinskilninni. Við Jóhanna
eigum Nínu ótalmargt að þakka og
þá ekki síður synir okkar, sem hún
reyndist alla tíð einstaklega vel. Það
er næsta þungbært að þurfa að
þakka fyrir það núna, í fátæklegum
minningarorðum, en þó skal það hér
með gert.
Nína starfaði sem sjúkraliði, rak
síðan verslun um árabil eins og að
framan greinir, en í seinni tíð studdi
hún í vaxandi mæli við atvinnurekst-
ur eiginmanns síns. Aldrei var þó
húsmóður- eða ömmuhlutverkið
vanrækt, hvorki á Akranesi né í
sumarbústaðnum í Skorradal.
Ömmur halda kynslóðunum saman
og Nína hafði fjölskylduþræðina í
styrkri og hlýrri hendi sinni. Fráfall
hennar snertir okkur öll, en missir
Hjörleifs, dætra þeirra, dótturson-
anna ungu og Fjólu móður hennar
er þó mestur. Huggun hlýtur þó að
vera fólgin í þeirri staðreynd að
þeir, sem missa mikið, hljóta að hafa
átt mikið.
Sumt fólk er þeirrar gerðar að
komi það í heimsókn finnur maður
fyrir nærveru þess í langan tíma eft-
ir að það hefur kvatt. Þannig var
mágkona mín, stundum var það
hláturinn, stundum eitthvað annað
skemmtilegt. Ég veit að við sem eft-
ir sitjum munum finna fyrir nær-
veru Guðnýjar Jóhannesdóttur um
langa hríð. Blessuð sé minning
hennar.
Ari Jóhannesson.
Í dag kveðjum við Nínu frænku
hinsta sinni með trega og sorg í
hjarta.
Það er eins og það óvænta finni
sér oft stað og stund til þess að gera
sig sýnilegt á ótrúlegan hátt. Maður
stendur svo berskjaldaður frammi
fyrir átökum daglegs lífs og trúir að
það verndaða umhverfi sem við telj-
um okkur búa við veiti okkur ham-
ingjusama framtíð. Það er alls ekki
alltaf svo. Því veit maður aldrei hvað
hafsjór lífsins ber að landi í næsta
stórviðri, gleði eða sorgum. Veik-
indin sem fóru að láta á sér kræla
hjá henni voru þess eðlis að maður
hélt í vonina um að bati væri
skammt undan. En nú hefur hún
frænka yfirgefið okkur í blóma lífs-
ins og einmitt þegar stóru draum-
arnir voru á næsta leiti. Bestu árin
hennar voru eftir, þar sem stórfjöl-
skyldan var að koma sér fyrir við
Einhamarinn við stórkostlegar að-
stæður.
Nína fæddist í húsi afa og ömmu á
Mánabrautinni eins og gerðist með
mig nokkrum mánuðum seinna. Við
vorum því ekki bara frændsystkin
heldur líka miklir leikfélagar og vin-
ir fyrstu árin. Þetta vinarsamband
hélst svo gegnum unglingsárin og
skólagönguna á Skaganum og allt til
dagsins í dag. Eitt það skemmtileg-
asta hjá okkur var að fara í hjóla-
túra um holótta Mánabrautina þar
sem ég reiddi hana á stýrinu á þrí-
hjólinu mínu og síðan um allan Nið-
urskagann þegar hún fór að venjast
sætinu og holunum. Við vorum líka
send í sveitina til afa og ömmu í
Hlíðarendann uppi í Fossatúni og
þar sváfum við í litla dúnrúminu
mörg sumrin. Á unglingsárunum
ferðuðumst við saman á hesta-
mannamót og sveitaböll og lentum í
ýmsu skemmtilegu eins og að keyra
aftan á kyrrstæðan bíl sem stóð
uppi á tjakk í vegkantinum á fáförn-
um sveitavegi. Oft hlógum við mikið
að þessu seinna. Við fórum með í
brúðkaupsferðina hennar og Hjör-
leifs á gamla fólksvagninum mínum
vestur í Unaðsdal en það er ein af
eftirminnilegustu ferðalögum sem
ég hef farið í. Nýgift og með fyrsta
barnið á leiðinni sátu þau ástfangin
og hamingjusöm í aftursætinu með-
an við fikruðum okkur eftir rykug-
um vestfirsku malarvegunum í
skröltandi ofhlöðnu bjöllunni. Allt
þar til sprungið hafði tvisvar og við
urðum að ganga Kaldalónið með
varadekkið á milli okkar. En hún
leit bara á það sem ævintýri en ekki
vandamál.
Mörgum árum og börnum síðar
fóru þau Hjörleifur út í aðdáunar-
verða framkvæmd. Keyptu stóran
landskika þar sem draumur þeirra
átti að rætast með því að gefa dætr-
unum hlutdeild í uppbyggingu eins-
konar fjölskylduþorps. Nú er þetta
vel á veg komið og þér tókst að
verða vitni að því og sjá það gerast
að mestu leyti. Það var þér mjög
dýrmætt. Ég veit að heitasta ósk þín
var að vera viðstödd fæðingu næsta
barnabarns sem á að fæðast innan
mánaðar. Þá ósk vildum við öll að
þér hefði verið veitt því það hefði
verið Guðrúnu ómetanleg minning.
En nú ertu horfin á vit annars konar
ferðalaga. Við hérna megin reynum
að halda „kúrsinum“ og látum það
ekki ólært að njóta lífsins, hverrar
stundar meðan þess nýtur við.
Nína var í mínum huga sérstak-
lega ljúf og glöð, brosmild og björt
en um leið ákveðin og sönn sínu
hjarta, mjög lík ömmu okkar hvað
þetta varðar. Enda voru þær nöfn-
ur. Hún var traustur og sannur vin-
ur vina sinna, einstaklega dugleg,
ráðagóð og stolt af sinni fjölskyldu,
eiginmanni, dætrum og barnabörn-
um.
Þín er sárt saknað. Megi guð
fylgja þér til hinstu hvílu. Innileg-
ustu þakkir fyrir að hafa verið hluti
af mínu lífi og dásamlegum minn-
ingum sem ég mun varðveita.
Einnig vil ég fyrir hönd 5́2 ár-
gangsins þakka þér yndisleg kynni,
skemmtilegar samverustundir og
ógleymanlegar minningar frá skóla-
árunum og í árgangspartíum alla tíð
frá útskrift. Megir þú hvíla í friði.
Votta ég fjölskyldu hennar allri,
mína innilegustu samúð. Guð gefi
þeim styrk til að takast aftur á við
lífið.
Vignir Jóhannsson.
Yndisleg mágkona mín, Nína, er
borin til grafar ídag. Í huga okkar
allra kemur fyrst óréttlæti eftir sex
vikna veikindi, baráttu sem þú ætl-
aðir að sigra í en beiðst lægri hlut.
Að þurfa að kveðja þá sem þú elsk-
aðir öllu framar, manninn þinn, dæt-
urnar þrjár og barnabörnin, sem
voru demantarnir þínir, og fullorðna
móður sem sér á eftir dóttur sinni.
Þér hlýtur að vera ætlað annað hlut-
verk, það er trú okkar. Nína átti
drauma sem héldu henni gangandi
fram á síðustu stundu. Hún vildi
leiða dæturnar, barnabörnin og vera
með Hjörleifi. Lifa og sjá litla barn
Guðrúnar koma í heiminn og
draumastaðinn Hjörleifs og hennar,
Einhamar, rísa. Þú varst sterk Nína
mín, tókst þessu öllu með æðruleysi
eins og þér einni er lagið. Þú ert
stóra ástin í lífi Hjörleifs, stoltið
hans, styrkurinn hans og stoðin. Þið
bjugguð ykkar yndislega heimili
fyrir ykkur og dæturnar. Fyrirtæk-
ið sem þið unnuð saman að og núna
síðustu árin hafið þið haft menn í
vinnu sem þú hugsaðir um eins og
börnin þín. Það var yndislegt að
horfa á hvað þið voruð hamingjusöm
á nýja heimilinu ykkar. Þú sagðir
við mig að ykkur liði svo vel á Ein-
hamri. Þú hefðir viljað vera flutt
fyrir mörgum árum. Þarna nutuð
þið ykkar í náttúrunni, með hestana
og fallega útsýnið. Hjörleifur stóð
eins og klettur við hlið þér, umvafði
þig allri þeirri ást og umhyggju sem
mér fannst aðdáun á að horfa.
Strengurinn var sterkur milli ykkar,
þú fannst svo vel þegar hann hélt í
hönd þér, þar funduð þið styrk
hvort hjá öðru. Hann er ríkur að
eiga dæturnar, tengdasynina og
barnabörnin til að halda áfram að
lifa fyrir.
Ég vil fá að þakka þér, elsku Nína
mín, fyrir okkar fölskvalausu vin-
áttu, væntumþykju og traust sem er
dýrmætt hverri manneskju. Það var
dýrmætt að fá að eiga síðustu stund-
irnar með þér þar til yfir lauk. Þú
gast slegið á létta strengi þótt sár-
kvalin værir.
Hjúkrunarfólkið var að hagræða
þér, við sátum hjá þér elsku dætur
þínar, ég og Heddý. Þú sagðir að
hér væri fundur hjá kvenfélaginu
Snertingu, sem þú leiddir Nína mín,
með þinni stöku ró. Og held ég að
mér sé óhætt að segja að það hljóti
að vera fallegasti fundur sem hald-
inn hefur verið. Allar vorum við að
biðja um líkn þinna þrauta og að þú
hefðir lengri tíma og að það myndi
gerast kraftaverk. Þú tókst um
hendur mínar og sagðir: „Við höfum
alltaf verið svo góðar vinkonur og
verðum það áfram.“
Ég bið góðan Guð að varðveita
þig, elsku Hjörleifur minn, dætur
ykkar, barnabörn, og tengdabörn,
Fjólu móður Nínu og mömmu og
alla aðra aðstandendur. Þið eigið
góða fjölskyldu og vini sem halda ut-
an um ykkur og leiða ykkur þungu
sporin. Ég kveð þig að sinni, elsku
Nína mín.
Þín mágkona,
Anna Jónsdóttir.
Með söknuði og sorg í hjarta kveð
ég elskulega frænku mína og vin-
konu, Guðnýju Jóhannesdóttur, sem
kölluð er brott í blóma lífsins eftir
stutta en snarpa baráttu við krabba-
mein. Í þeirri baráttu sýndu sig vel
þeir eðlisþættir sem einkennt hafa
hana frá fyrstu tíð: keppnisskap og
baráttuvilji, gamansemi og glað-
lyndi.
Nína frænka mín var fædd á
Akranesi og ól þar allan sinn aldur.
Við bræðradæturnar áttum heima á
Skólabrautinni hvor sínum megin
við götuna, en á litlum reit þar og
yfir á Suðurgötu bjuggu öll systk-
inin frá Ökrum með fjölskyldum sín-
um. Samgangur var því mikill milli
heimilanna, enda öll frændsystkinin
á svipuðu reki. Við Nína tengdumst
strax vináttuböndum, sem haldist
hafa alla tíð. Saman í leikjum, á
íþróttaæfingum, í skátastarfi og
fjöri unglingsáranna og seinna í
vinnu á sjúkrahúsinu.
Ekki leið sá dagur er við vorum
krakkar að við hittumst ekki, farið
var saman í alls kyns leiki og stutt
var í fjöruna, sem var aðal leiksvæði
barna á þessum árum. Þetta var á
þeim árum þegar ekkert sjónvarp
var til að hanga yfir og allir úti að
leika. Ýmislegt var brallað og Nína
svolítill prakkari í sér. Einu sinni
man ég að við ákváðum að fara í
verslun sem var rétt hjá heimilum
okkar og létum skrifa hjá mömmum
okkar kaffipakka, röltum síðan nið-
ur í fjöru til að drullumalla alsælar
með kaffið, en þegar reikningurinn
kom var ekki eins mikil kátína og
við teknar á beinið fyrir tiltækið.
Nína var mikil íþróttakona á sín-
um yngri árum og æfði sund og
handbolta. Þar komu vel í ljós eig-
inleikar hennar, en hún var bæði
kappsöm og ákveðin. Þeir eiginleik-
ar hafa fylgt henni í gegnum lífið.
Hún byrjaði ung að vinna á Sjúkra-
húsi Akraness, lauk sjúkraliðanámi
og vann þar í mörg ár eða þar til
hún stofnaði ásamt systkinum sín-
um sportvöruverslunina Akrasport.
Þá verslun ráku þau í um tuttugu ár
og sáu hún og Inga systir hennar al-
farið um reksturinn.
Ung hitti hún lífsförunaut sinn
Hjörleif Jónsson, húsasmið, og sam-
an hafa þau gengið í gegnum lífið.
Þau eignuðust dæturnar þrjár: Jó-
hönnu, Lísbet og Guðrúnu, sem hafa
verið augasteinar þeirra og nú hafa
bæst við barnabörnin og tengdasyn-
irnir. Nína var stolt af hópnum sín-
um og hélt vel utan um fjölskylduna.
Nína bjó yfir alveg ótrúlegri orku og
var alltaf að, myndarleg húsmóðir
og nú síðustu árin starfaði hún af
fullum krafti með manni sínum við
fyrirtæki þeirra. Sælureit áttu þau
sér í Skorradal og þar undi Nína sér
vel.
Nú er komið að kveðjustund.
Frænku minni og vinkonu þakka ég
allar þær góðu stundir, sem við höf-
um átt saman frá blautu barnsbeini
og óska henni fararheilla. Eigin-
manni hennar, dætrum og fjölskyld-
um þeirra, móður hennar og systk-
inum votta ég mína dýpstu samúð
og bið góðan Guð að blessa þau og
styrkja. Blessuð sé minning Nínu.
Herdís Þórðardóttir.
Elsku Nína, nú þegar þjáningum
þínum er lokið er samt erfitt að
sætta sig við að þú skulir vera horf-
in frá okkur. Það er erfitt að trúa
því að þú sért ekki lengur á meðal
okkar. Margar eigum við góðar
minningar eins og úr sumarbústaðn-
um ykkar í Skorradalnum þar sem
þú tókst alltaf einstaklega og hlý-
lega á móti okkur, þar var ætíð mik-
ið spjallað og hlegið. Alltaf varst þú
jafn yndisleg og gott að vera í návíst
þinni.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sig.)
Við þökkum af heilum hug sam-
fylgdina.
Elsku Hjölli, Jóhanna, Lísbet,
Guðrún og aðrir ástvinir, missir
ykkar er mikill. Við vottum ykkur
okkar dýpstu samúð.
Hörður og Fríða.
GUÐNÝ
JÓHANNESDÓTTIR