Mánudagsblaðið - 05.04.1982, Síða 9

Mánudagur 5. apríl, 1982 MÁNUDAGSBLAÐIÐ 9
LEIKDÓMUR: HASSIÐ HENNAR
MÖMMU, EFTIR DARIO FO
Á sunnudagskvöld frumsýndi
Leikfélag Reykjavíkur Hassið henn-
ar mömmu eftir Dario Fo en höfund-
ur er þegar íslenskum leikhúsgestum
gagnkunnur. Fo er þegar kunnur
fyrir gagnrýni sína á ýmsum þjóðfél-
agsbrestum, sfcm hann, að öllum
jafnaði fjallar um á gamansaman
hátt. Þó verður að játa, að hér er fa-
rið yfir strikið og ekki vel Ijóst að, að
baki liggi „þjóðfélagslega ádeila“
a.m.k. ekki í túlkun L.R.
Undir stjórn Jóns Sigurbjörns-
sonar, verður leikurinn farsi, oftar
en ekki á mörkum Slap-stick og bur-
esque, og ganga ærslin á sviðinu um
hóf fram þannig að áhorfandinn
verður þreyttur á hlátrinum og ærsl-
unum, fremur en að hann skemmti
sér.
Sögurþráðurinn er gamall. Feðgin
nokkur Gísli Halldórsson og Marg-
rét Olafsdóttir, látast rækta eiturlyf,
syni hennar, ungum, til mestu ar-
mæðu. Inní málið blandast vinur
sonarins, frændi hennar og svo prest-
ur sem að seinustu játar að hann sé
hin raunverulegi mafíuforingi sem
stendur að baki sölunnar.
BREIÐHOLTI
SlMI 76225
Glœsilegt w 7
vorlaukaúrml
Begóníu- og gloxiníulaukar,
8kr.stykkid.
k ' Rósastilkar
rnmmt
Laust í böndum
Galhnn viö leikntið er sá að það er
laust í böndum og leikstjórinn gerir
ekkert til þess að lagfæra þær misfell-
ur. Stjórn hans á verkinu er öll los-
araleg og áherslurnar allar á ærslun-
um og slap-stick-inni auk þess að til-
tölulega óreyndum unglingum er
teflt fram, Emil Gunnari Guðm-
undssyni og Aðalsteini Bergdal, sem
þrátt fyrir mannborulegar tilraunir
eru ekki vandanum vaxnir.
Afbragdsleikur
TSaö, sem' vekur athygli er hið
mikla einvígi sem þau Gísli og Marg-
rét há. Bæði eru þau afbragðsgóð,
svo ekki má á milli sjá og nú í fyrsta
sinni, fær Gísli verðuga samkeppni á
sviði, sem hann ekki sleppur meira
en miðlungi vel út úr. Margret fer á
kostum og eru hreyfingar hennar,
framsögn og þó einkum látbragð allt
til fyrirmyndar. Leikur hennar í hlu-
tverki mömmunar ber af flestu sem
hún áður hefur sýnt og hún heldur
allvel velli, þegar ærslin ganga um of.
Gísli byggir leik sinn mjög á gömlum
leikbrögðum, sem hafa nýtst honum
vel á liðnum árum, sauðarbrosið
meinlausa, hægfara gamansemin og
einstaka alvörustund. Aftur á móti
verða þeir fremur ósannfærandi í
vandasömum hlutverkum Emil og
Aðalsteinn, mimmikkin verður
ósönn og raddirnar óbeislaðar.
Aftur á móti skilar enn einn nýliðinn
Ragnheiður Steindórsdóttir, nokk-
uð vel hlutverki sfnu og æ betur þeg-
ar líður á leikinn. Guðmundur Páls-
son er og ágætur í prestinum, en þeg-
ar hann birtist á sviðinu er leikstjór-
inn búinn að missa tökin og leikend-
ur allir komnir í hreina slap-stick.
Kjartan Ragnarsson, Antonio, er
hreinasta afbragð í hlutverki hins
halta detectives.
Dario Fo er þó kominn í mestu
vandræði með endinn á stykkinu,
lætur vaða á súðum og endar verk sitt
heldur óhrjálega. Pað má hlægja að
sumu á sviðinu en heildin gengur of
langt, kjánalætin of mikil og öfga-
kennd. Jón Sigurbjörnsson sagði í
sjónvarpi að hann eiginlegasæji ekki
punktinn í verkinu og þarsagði hann
satt. Verkið kemur engu áleiðis,
hvorki í sambandi eitulyfjanautnar
eða heldur sem nokkur boðskapur af
nokkurri tegund. Tjöld og Ijós voru
góð. Ég er ekki frá því að þetta verk
komist betur til skila á frummálinu,
þó að þýðingin sé góð. A.B.