Morgunblaðið - 06.11.2005, Side 24

24 SUNNUDAGUR 6. NÓVEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
Í Mainz í Þýskalandi er viðSchiller Platz látlaust hvíttskilti á húsvegg sem á stendurIris – hair art. Það hefur tekiðmig drjúga stund að finna um-
ræddan stað, – en fleiri en ég hafa lagt
á sig að leita þessa hárgreiðslustofu
uppi, margir, víða að úr Þýskalandi,
vilja njóta kunnáttu þeirrar og list-
fengis sem Íris Sveinsdóttir hefur
upp á að bjóða á stofu sinni.
„Þessi stofa hér er ný en a.m.k. 95%
allra minna kúnna sem komu til mín á
gamla staðinn hér í Mainz hafa fylgt
mér hingað á nýju stofuna,“ segir Íris.
Hún er með eindæmum glæsileg
kona með mikla útgeislun og sjálfs-
öryggi hennar slíkt að ég trúi því á
samri stundu að hún geti betur en
aðrir séð á örskotsstund hvaða hár-
greiðsla fari hverjum og einum best.
En því er ekki að heilsa að ég njóti
þess, ég á annað erindi við Írisi, hún
ætlar að segja mér frá lífi sínu og
starfi, einkum ferli sínum sem hár-
greiðslukona í Þýskalandi, en þar hef-
ur hún náð miklum frama sem slík,
tekið þátt í mörgum sýningum og
keppt á hágreiðslumótum – hún hlaut
t.d. titilinn landsmeistari í herrahár-
greiðslu í Rheinland Pfalz.
Hún býður mér kaffisopa í litlu her-
bergi baka til og við yfirgefum glæsi-
lega hágreiðslustofuna.
„Ekki aðeins gömlu kúnnarnir hafa
fylgt mér heldur koma mjög margir
nýir í hverjum mánuði,“ segir Íris og
ýtir til mín kaffibolla. „Þetta er betri
staður, lægri leiga og pabbi og kær-
astinn minn hafa sett allt í stand hér
upp á það besta,“ bætir hún við.
Fyrri hárgreiðslustofu sína hefur
Íris eftirlátið írönskum eiginmanni
sínum sem hún er nýlega skilin við.
„Hann sá áður um bókhaldið en nú
geri ég það sjálf og hef miklu betri yf-
irsýn yfir reksturinn. Þetta gengur
allt upp,“ segir hún.
Íris er ekki aðeins með stofuna
sína, hún starfar einnig fyrir stórfyr-
irtækið Paul Mitchell.
„Þótt ég segi sjálf frá þá er ég hæst
launuð af þeim hágreiðslumeisturum
sem það fyrirtæki er með í sinni þjón-
ustu,“ segir hún. „Segja má að þeir
hafi enga aðra konu í sínu liði sem
þeir geta sent þangað sem þeir senda
mig,“ bætir hún við.
Ein þekktasta uppgreiðslukonan
Íris byrjaði feril sinn sem hár-
greiðslumanneskja á stofunni hjá föð-
ur sínum og sérhæfði sig lengi vel í
herraklippingum en nú hefur hún auk
þess sérhæft sig í uppgreiðslum
kvenna.
„Líklega er ég ein þekktasta „upp-
greiðsluhárgreiðslukonan“ í Þýska-
landi,“ segir hún og bætir hæversk-
lega við að sumar konur komi langa
leið til þess að láta hana setja upp á
sér hárið þegar mikið liggi við, en
uppgreitt hár er vinsæl greiðsla í
Þýskalandi.
„Hér er mikið dansað og ungar sem
eldri konur koma og láta greiða upp á
sér hárið af slíku tilefni, einnig nánast
allar konur sem gifta sig. Á hverju ári
er ég með stóra brúðkaupsgreiðslu-
sýningu.“
Sjálf er Íris með nokkuð sítt hár
sem fellur frjálslega.
„Nú er það „sígaunalúkkið“ sem
gildir, láta hárið falla frjálslega og
náttúrulega og þær eru heppnar sem
hafa liðað hár, hinar fá sér perm-
anent, krullur eru að verða mjög vin-
sælar og það er að koma miklu meiri
lyfting í hárið, túberingar í upp-
greiðslum eru í tísku núna,“ segir
hún.
Lærði hárskurð hjá föður sínum
Einnig eru í tísku að sögn Írisar
snið og hárgreiðsla frá því um 1930,
þröngt mitti og aðsniðin föt.
„Það er hvort tveggja í tísku, sem
er mjög gott, rúnnaðar tær á skóm og
ávalar líkamslínur eru það sem gildir
núna,“ segir Íris og hlær.
Sjálf segist hún hafa bætt á sig kíló-
um.
„Ég var áður með hinn illræmda
sjúkdóm búlimíu en hún hvarf þegar
ég skildi við manninn minn, þá fann
ég ekki lengur þörf hjá mér til að
kasta upp mat. Líklega hef ég verið í
mótmælasvelti.
Konur eru mjúkar og eiga að vera
það, þótt ég geti ekki neitað að mjög
grannar konur eru flottar á sviði, t.d.
sem fatamódel. Búlimía er hræðileg-
ur sjúkdómur sem á m.a. rætur í aug-
lýsingum. Á einni síðu eru myndir af
grindhoruðum stúlkum en á síðunni á
móti eru myndir af lostætum mat og
súkkulaði, þetta á ekki saman og sum-
ar stúlkur leysa þetta með því að
borða og kasta svo upp. Það geta allar
konur litið vel út og eiga að reyna að
gera það, slíkt skiptir miklu máli fyrir
sálarheill viðkomandi.“
Að mæltum þessum skörulegu orð-
um forvitnast blaðamaður um bak-
grunn þessarar listfengu hárgreiðslu-
konu.
„Ég er af vestfirsku kyni en fædd-
ist í Reykjavík á fæðingarheimilinu 8.
janúar 1966, dóttir hjónanna Sigrún-
ar Aradóttur og Sveins Ásgeirs Árna-
sonar. „Ari Guðjónsson afi minn var
rakari, fyrst á Akranesi en síðar lengi
á Njálsgötunni og hjá honum lærði
faðir minn rakaraiðnina. Ég á eina
eldri systur sem lærði hárgreiðslu
líka en fór svo síðar í háskólann og er
nú að ljúka prófi í þjóðfræði.
Við ólumst upp á Nesveginum og í
Skerjafirði, ég fór í Hagaskólann og
þar fékk ég leiklistarbakteríuna.
Ég var eins og villingur í útliti á
unglingsárunum, tileinkaði mér pönk-
aralegt útlit, en var innra með mér
ósköp pen. Pabbi leyfði mér að leika
lausum hala hvað útlitið snerti, setti í
mig bláar og rauðar strípur en for-
eldrar mínir gerðu kröfur til þess að
ég hagaði mér vel, ég hef aldrei próf-
að eiturlyf af neinu tagi og er stolt af
því. Krakkarnir héldu að ég væri mik-
il pæja en ég var „pappírstígrisdýr“,“
segir Íris og hlær dátt.
„Ég segi stundum við foreldra sem
koma á stofuna til mín með börn sín
og vilja stjórna útliti þeirra að það
borgi sig að leyfa þeim að fá útrás í
villtri hárgreiðslu og fatnaði, en brýna
fyrir þeim gott framferði. Það dugar
oft að gefa börnum og unglingum
lausan tauminn hvað útlitið varðar.
Mamma og pabbi gáfu mér þetta
sjálfræði og það dugði mér, unglings-
árin mín voru afskaplega skemmtileg.
Leiklistarreynsla nýtist vel
Strax í barnaskóla náði leiklistar-
bakterían tökum á mér og í Haga-
skóla var ég í frábærri klíku þar sem
leiklist var í öndvegi, í henni voru m.a.
leikararnir Vilhjálmur Hjálmarsson
og Felix Bergsson. Við vorum lengst
af í leiklist hjá Guðjóni Pedersen.
Við stofnuðum leikfélagið: „Veit
mamma hvað ég vil?“ Einn leikstjóri
sem leikstýrði verki hjá okkur gekk
frá leiklistaráhuga mínum. Hann til-
kynnti mér fyrst að ég hefði fengið að-
alhlutverkið í viðkomandi verki en lét
það svo í hendur annarrar stúlku en
gerði mig að aðstoðarleikstjóra með
öllum þeim reddingum sem því
fylgdu. Þetta varð til þess að ég hætti
snögglega við leiklistina og var ég þó
á þessum tíma í leiklistarskóla Helga
Skúlasonar, sem var frábært.
En þeim tíma sem ég eyddi í leik-
listina var ekki á glæ kastað, sú
reynsla hefur nýst mér vel í sambandi
við sýningar og keppnir sem ég hef
tekið þátt í á vettvangi hárgreiðslunn-
ar.
Ég lærði að verða rakari hjá föður
mínum. Hann var þá aftur farinn að
klippa eftir að hafa verið fisksali um
tíma, meðan bítlatískan var að ganga
yfir.
Báðir foreldrar mínir eru duglegt
fólk sem hefur jafnan í hverju tilviki
gert það sem gera þurfti. Þau eru mín
helsta fyrirmynd í lífinu. Pabbi er enn
að klippa, hann klippir afskaplega vel
og fylgist líka vel með því sem er að
gerast í sambandi við hans fag.
Námið hjá honum gekk vel. Pabbi
skammaði mig aldrei en ég vissi vel ef
honum mislíkaði. Hann er góður
kennari af því að hann lét mig aldrei
hafa á tilfinningunni að ég hefði gert
eitthvað rangt, hann sagði mér bara
að hægt væri að gera hlutina ennþá
betur.
Fyrsta daginn á stofunni hjá hon-
um komu tveir ungir menn, pabbi fór
að klippa annan en ég horfði með at-
hygli á til að læra betur handtökin,
þótt ég hefði auðvitað frá barnæsku
horft á pabba klippa. Allt í einu segir
ungi maðurinn sem situr: „Hva! Ætl-
ar þú ekki að klippa mig?“
Mér brá svo að ég fékk eitthvað í
hálsinn og gat engu svarað. Pabbi
horfði á mig og sagði: „Ætlar þú ekki
að klippa manninn Íris?“
Þá áttaði ég mig, sagði manninum
að gera svo vel og byrjaði svo að
klippa – mjög hægt. Þegar pabbi var
búinn að klippa félaga hans tók hann
við af mér og þannig var mér eigin-
lega „hrint“ út í „djúpu laugina“.
Ég klippti eingöngu karlmenn
þangað til ég kom hingað til Þýska-
lands. Tildrögin að því að ég fór hing-
að voru þau að ég kynntist Torfa
Geirmundssyni á hárgreiðslusýningu,
en hann var mjög mikið í félagsmál-
um hárskera á þeim tíma. Ég var ung
og hafði mjög gaman af að taka þátt í
hárgreiðslusýningum og pabbi leyfði
mér að láta hugarflugið ráða og jók
mér þannig sjálfstraust.
Lærði hjá landsliðsþjálfara
Þýskalands í hárgreiðslu
Á þessum tíma voru Íslendingar
mjög duglegir að fara út í keppnir og
ég fylgdist vel með, m.a. því sem ís-
lenska landsliðið í hárgreiðslu var að
gera. Ég fékk einu sinni að vera með
þar sem íslenska landsliðið var að æfa
og kynntist þá Tino Konstantino og
bræðrum hans, en þeir voru heims-
meistarar þá í hárskurði og bjuggu í
Englandi. Tino kenndi íslenska lands-
liðinu og pabbi heyrði hann segja bak-
sviðs um mig að þessi „stelpa væri
andskoti góð“. Þessi orð ýttu við mér.
Ég ákvað að ég yrði að komast út til
að læra meira. Í Evrópu er svo mikið
um keppnir. Ég hafði sambönd í Nor-
egi og ætlaði fyrst að nota þau en
þýskur vinur pabba sem var hárskeri
á Íslandi kvaðst þekkja Sigi Eben-
hoch, þjálfara þýska landsliðsins í
hárgreiðslu, hann hafði komið einu
sinni til Íslands og haldið námskeið.
Hann bauðst til að tala við hann fyrir
mig og ég hélt nú að ég vildi það.
Hann hringdi svo til Sigi. Það endaði
með því að ég fór út með frænda mín-
um sem er flugmaður og var að fara
út með fjölskylduna.
Ég fór til Mainz til að starfa á veg-
um Sigi Ebenhoch, en þetta var ekki
eins og ég hélt, Sigi hafði ekki mikinn
tíma fyrir mig og vinnan var mikil. Ég
talaði ekki þýsku þegar ég fór út en
gat bjargað mér á ensku og svo lærði
ég þýskuna ótrúlega fljótt, ég byrjaði
á að læra það nauðsynlegasta til þess
að vita hvað viðskiptavinirnir vildu,
svo fóru að koma hjá mér litlar sögur.
Ég var tvítug þegar þetta var og
kynntist fljótlega tíu árum eldri
írönskum manni sem síðar varð eig-
inmaður minn, okkar kynni hjálpuðu
mér líka hvað þýskukunnáttuna
snerti. Þessi maður var við verkfræði-
nám en hafði unnið sem módel fyrir
Sigi. Kynni okkar urðu til að ég ákvað
að vera svolítið lengur en ég ætlaði í
upphafi.
Sigi Ebenhoch rak stóra stofu þar
sem unnu um 30 manns, – nú er þetta
orðið öðruvísi, stofurnar eru minni,
mest eru nú tíu manns starfandi á
sömu stofu.
Tískan verður til úti á götu
Í Mainz í Þýskalandi starfar íslensk hárgreiðslukona
við afar góðan orðstír. Guðrún Guðlaugsdóttir
heimsótti Írisi Sveinsdóttur sem rekur stofu við Schill-
er Platz. Íris sagði henni frá ýmsum hárgreiðslukeppn-
um og -sýningum og hvernig það er að vera nýskilin
við íranskan eiginmann eftir 18 ára samband.
Íris Sveinsdóttir hárgreiðslukona og módel hennar á hárgreiðslusýningu hjá stórfyrirtækinu Paul Mitchell.
Hárgreiðslustofa Írisar við Schiller
Platz í Mains í Þýsklandi.
Íris mitt í hópi fjögurra starfsstúlkna á hárgreiðslustofu hennar.
Flugeldauppgreiðslan fræga eftir Írisi
Sveinsdóttur.