Tíminn - 24.06.1970, Side 8

TÍMINN
MIÐVIKUDAGUR 24. júní 1970
POP-GAGMRÝNI
Jinuny Page fyrir framam þúsundir aðdácnda sinna í Laugai-dalshöllinni í fyrrakvöld.
/
Það var þjóðsagan um ævin-
týrið Led Zeppelin, sem sveik
þá á mánudagsk’röldið var.
Þjóðsagan, sem alltof margir
höfðu tönglazt á. Það, hvað
þeir gætu leikið lengi, hvað
krafturinn væri mikill, hvað
sólóin væru stórkostleg og hvað
Plant syngi vel. Allt þetta um-
tal átti sinn þátt í, að drepa
stórkostleik Led Zeppelin.
Samt getum við kennt okkur
sjálfum mikið um, hvernig fór.
íslenzkir áheyrendur hafa sjald
an haft til að bera þá þekkingu,
sem er raunar frekar nauðsyn-
leg til að þeir gætu notið tón-
listar af þessu tagi sem skyldi.
Maður verður að hafa hlustað
á góða tónlist hjá fleiri en
bara Led Zeppelin. Það er ekki
hægt að ætlast til þess, af hverj
um og einum, að hann liggi og
hlusti á plötur daginn út og
daginn inn og eyði öllu sínu fé
í slíka hluti. Plötur eru munað-
ur hér á landi, því miður. Þess
vegna hljóta augu okkar að
beinast að útvarpi í þessu sam
bandi. Nú er ástandi® á því
góða heimili, hvað poptónlist
snertir, ákaflega bágborið.
Allir (tveir) þættir, sem virð
ast vera í þeim tilgangi að
flylja pop, eru ofurseldir þeim
örlögum að flytja nær ein-
göngu skolpið úr popheiminum
og þar er stjórnendum einum
um að kenna. Útvarpið ætti, að
skammast til að leika betri pop-
tónlist í fleiri þáttum en nú er
og reyna þannig að þroska fólk
frekar en að ala upp vesöldina
í þvL
Annað er okkur til tjóns. Við
höfum fengið mjög fá tækifæri
til að vera á stórum hljómleik-
um og þekkjum því ekkj þá
stemmingu, sem getur ríkt þar.
Það hefði til dæmis verið til-
hlýðilegt, að Trúbrot, Júdas og
Náttúra hefðu haft kveðjutón-
leika í gömlu myndunum.
Það, sem við svikumst um,
var a@ taka þátt í leiknum. Við
þorðum ekki að sleppa af okk-
ur taumnum.
Rétt eftir tíu, var þegar orð-
ið fullt á svölunum í höllinni
og smám saman fylltist saiur-
inn. Starfsmaður Listalhátíðar-
innar kepptist við að biðja
fólk um að setjast á gólfið, enda
var það meiningin, að meiri-
Ihluti fimmþúsundanna sæti á
gólfinu og það gerði hann líka.
Nokkrar tilraunir voru gerðar,
til að klappa hljómsveitina
fram, en þeim var hætt þegar
tilkynnt var að tónleikarnir
byrjuðu ekki fyrr, en á mín-
útunni 10.30.
Þegar sú stund kom, gengu
þeir fram á sviðið. Plant, ljón-
ið með gylltan makkann, stælt,
ungt og glæsilegt. Hann var
klæddur í treyju, svarta með
gylltum þráðum og í níðþröng-
um gallabuxum. Til hliðar við
Plant, stóðu tveir prinsar,
Jimmy Page og John Paul Jon-
es. Page klæddur í blátt flau-
el, en Jones í hvítum kyrtli og
grænum flauelsbuxum. Plant
bauð gott kvöld og svo hófu
þeir leik sinn. Það var stutt,
kröftugt og hreinn Zeppelin-
hljómur. Plant, að því loknu,
þakkaði fyrir, að þeir hefðu
fengið þetta tækifæri og þeim
aðiljum, sem hefðu gert þetta
mögulegt, að þeir hefðu verið
ráðnir til að leika á Islandi,
þeir myndu byrja á a@ leika lög
af fyrstu plötunni sinni, og
næsta lag væri. „Dazed aud
confused“.
Og þannig var það. Led
Zeppelin léku. Á bakvið, John
Paul Jones við bassann og
John Bonham við trommurnar,
framar, Page og Plant. Örvænt-
ing, þjáning og tregi túlkaður
með karlmannsrödd og gítar.
Báðir veinuðu, báðir þjáðust.
Page lék lengi á gítarinn með
boga og undravert var, að
hlusta á, hvernig hann lék sér
IHUOMLEIKASAL
MánudagskvöJdið 20. júní,
komu fram í Norræna húsinu,
tveir norskir listamenn, leik-
konan Ruth Tellefsen og píanó
leikarinn Kjell Bækkelund. Efn
isskráin var upplestur úr bréf
um og dagbókum Frederic
Chopin, seim leikkonan flutti,
með í.vafi ýmissa tónsmiða
hans, sem valin voru að nokkru
með Miðsjón af efni og flutt
af Kjelil Bækkelund. — Sendi
bííf eru í dag sá efniviður,
sem eru að verða tækninni að
bráð. — Hvílík fróðleiks og
skemmtináma geta þau ekki
orffið, þegar pennanum stýrir
næmgeðja sál, sem gæðir orð
og athafmr lífi og liætar kímn-
ina aldrei afskipta. — En ein-
mitt slíkar voru þær svipmynd
ir, sem Ruth Tellefsen brá upp
úr bréfum Chopin. — Pær lista
konur, sem lengst hafa náð og
dýpst kafað í leit að hinni fúll
komnustu listtjáningu, eru oft-
ast þær sem eiga sér kyrrlátan
túlkunarmáta. — Slík er list
Ruth Tellefsen. Öfgar og and-
stæður era henni fjarri, og
myndirnar, sem hún brá upp
úr lífi Chopin, frá æsku til
dánardags hans, voru fluttar
af slíkri einlægni og mannJegri

hlýju, að raunverulega hafði
leikkonan áheyrendur sina
bergnumda, ef svo mætti að
orði kveða. Kjell Bækkelund
flutti mörg af verkum Chopin,
sem, féllu vel í farveg orðs og
efnis. Bækkelund er ágætur
píanóleikari, sem á frjálsleg-
an hátt aðlagar sig efni og
kringumstæðum. Víðsýn túlk
un hans féll vel að svipmynd
um þeim, sem leikkonan brá
upp og mynduðu þau frábæra
og samstillta heild. — Það er
ekkert miðlungsverk að stíga
út úr flugvél á síðastu stundu
og setjast við ókunnugt hljóð
færi með ókannaða sál, en það
gerði Bækkelund afburða vel.
Það hentar ekki hversdags-
manneskjum að skapa 19. ald
ar andrúmsiloft við hin nýtízku
legu ytri skilyrði Norræna hús
ins. Ruth Tellefssen færði leik
húsið, með öllu sínu andrúms
lofti á fjalirnar í Vatnsmýrinni
þetta kvöld, slikt er aðeins á
valdi listakonu, sem hefir yfir
burði til að bera. Hafi hið
norska listafólk. þakkir fyrir
stórbrotna listkynningu, og
ekki hvað sízt fyrir málið,
norskuna, sem hljómaði eins
og músik. Unnur Arnórsdóttir.
■4
að tækjunum og lét tónana kast
ast til. Leikur hans þetta kvöld
var stórkostlegur. Hann gekk
um, þann hluta sviðsins, sem
honum var ætlaður og hafði
gaman af að leika lengst til
hægri, til að ljósmyndararnir
fær af stað. Strákurinn í hon-
um var mikill, hann hló, hopp-
aði um og leikurinn var eins
og í hálfkæringi. Þó, þegar
hann lék glæsilegustu sólóin,
náðí tónlistin honum öUum og
hann kastaði höfðinu aftur,
beygði sig aftur og lék af lífi
og sál. Sama var a@ segja
um Plant, að hann kastaði sér
út í hlutina og átti þess vegna
margar ágætar senur. Hann var
tengiliðurinn milli áhorfenda
og kynnti lögin, hvatti þá til »ð
klappa, o. s. frv. Sjaldan eða
jafnvel aldrei, hefur maður
gert sér grein fyrir því, hve
sterkir og góðir tónlistarmenn,
John Paul Jones og John Bon-
ham eru. Bonham tók hreint
stórkostlegt sóló þarna á tromm
urnar, fyrst með kjuðum og
því næst með berum höndum.
Jones, hinsvegar, var í skugg
anum nær því allt kvöldið.
Bassaleikur hans var með ágæt
um og það sóló, se*n hann lék
á orgelið var gullfallegt
Zeppelin léku nokkuð mörg
lög þarna í Höllinni í tæpar tvær
kukkustundir. Þegar þeir voru
búnir að leika VA tíma, tíl-
kynnti Plant, að nú væru a@-
eins tvö lög eftir. Þetta voru
mikil mistök af hans hálfu, því
hópur þeirra, sem næstir voru
sviðinu, reis upp og þrengdi
sér nær því. Algjört öngþveiti
varð. Aðstaðarmenn höfðu
varla við að draga stúlkuböm
úr hrúgunni fyrir framan svið-
ið, þær misstu meðvitund og
voru margar nær kafnaðar. Svo
fór, að Plant sjálfur fór að
reyna a@ hjálpa þeim, sem voru
í verstu þrengslunum. Hljóm-
leikamir voru stöðvaðir og þeg
ar loks komst á ró aftur, léku
þeir eitt lag til.
Flest lögin, sem þeir léku
voru af annarri plötunni:
„Thank you“, „Heartbreaker“,
„Bring it on home“, „Moby
Dick“ og fleiri.
Þeir léku eitt lag af næstu
plötu sinni, sem þeir unnu að
síðustu tvo mánuði og kemur
hún út í lok júlí. Það hét
„Since I‘ve been lovin you" og
lét það vel í eyrum. Þeir end-
uðu með „Whole lotta love“ og
buðu þvínæst góðanótt.
Ef á heildarsvipinn er litið,
er ekki hægt að segja annað,
en of miki‘5 hafi borið á Page
og Plant. Flest öll sólóin, sem
þarna voru leikin, voru stórkost
leg. Þegar frá þeim er horfið,
var samhljómur Zeppelin ekki
nógu góður. Sú stemming, sem
var að skapast, var eyðilögð
með þessu hléi, sem varð
vegna þrengslanna.
Einhverra hluta vegna urðu
nokkur vonbrigði við þessa
tónleika. Þau verða ekki bætt,
en hægt er að koma í veg fyrir
slíkt seinna, með því að sleppa
þessum skefjalausa áróðri um
„heimsins beztu hljómsveitir."
Þegar manni verður hugsað aft
ur til mánudagsins (án þess að
krafa sé sett fram un* að þeir
sanni þjóðsöguna) þá getur
maður glaðzt yfir komu þeirra
hingað. Þeir léku eins og engl-
ar allir fjórir. Þökk, Led Zepp-
elin.
Baldvin Baldvinsson.