Tíminn - 08.07.1970, Blaðsíða 5

JKÐVIKUDAGUR 8. júlí 1970.
TIMINN
5
MEÐ MORGUN
KAFFINU
— Ég vildi að ég hefði
efrii á að kaupa fíl.
— Hvað ætlarðu að gera með
ffí?
— .fa, ég hef ekki hugsað
mér að kaupa hann. Ég viidi
bara gjarnan eiga fyrir honuxn.
— Pabbi minn og ég, við
vitum allt í heiminum, sagði
Nonni litli stoltur.
— Jæja, hvar er þá Surts-
hellir?
— Ja, já, . . . það er sko
eitt af því, sem pabbi veit.
GSmul kona kom inn í apó-
tekfð og sagði lágt við af-
greiðslustúlkuna:
— Ég þarf að fá eina flösku
af þessu styrkjandi og hress-
andi, sem ég man ekki hvað
heitir, en þegar ég er búin
með eitt glas, get ég farið he]j-
arstökk aftur á bak.
Sagt er, að þar sem blaða-
menn séu, génst alltaf eitt-
hvað. Það sannaðist þegar
Jones, blaðamaður frá London
fór í sumarfrí til að hvíla sig.
Hann var ekki fyrr kominn
suður á Miðjarð'arhafsey.juna,
en þar urðu miklir jarðskjálft-
ar og þorp lögðust í rústir. Rit
stjórinn var ánægður með að
hafa mann á staðnum og sendi
Jones skeyti um að síma lýs-
ingu á hamförunum. Skeytið
kom og þar stóð: Hafið engar
áhyggjur, ég er ómeiddur.
Jones.
— Mamma mín segir, að við
séum komin af Adam og Evu.
— Það er della, mamma mín
segir að við séum komin af
öpum.
— Já, þið eruð það kannski
í ykkar fjölskyldu.
Viðskiptavinur í blómabúð:
— Er það virkilega satt, að
þctta blóm blómstri aðeins
hundraðasta hvert ár? •
Blómasalinn: — Já, ef það
gerir það ekki, skuluð þér bara
skila því.
— Pétur, finnst þér kjóllinn
hennar frænku ekki fallegur?
— Jú, hann er næstum ekk-
ert hræðilegur.
— Pabbi. í gamla daga, þeg-
ar ekkert sjónvarp var, á hvað
horfði maður þá, meðan maður
hlustaði á útvarpið?
DENNI
DAMALAUSI
En ef ég tala ckki, þá hefur
þú enga dagskrá að hlusta á|
eigandi, sem var á sunnudags-
göngu með fjölskylduna. Er
hann hvíldi lúin bein í göml-
um klausturgarði, rak hann
af tilviljun augun í það litla,
af bátnum, sem upp úr stóð.
Og þótt hann gerði sér ekki
grein fyrir, hversu dýrmætur
fundur hans var, þá fannst
honum ástæða að tilkynna rétt
um aðilum um hann.
Hér á myndinni sjáum við
bráðfallegt listaverk eftir ung-
an, danskan listamann, Poul
Havegaard. Hann hefur eink-
um fengizt við að skreyta
mannslíkamann, og kallar verk
sín járnskúlptúr. Og þótt land-
ar hans kunni ekki að meta
listaverk hans feða þori það
ekki ennþá), varð tízkuteiknar
inn frægi, Pierre Cai'din, svo
hrifinn af þeim. að hann ákvað
að miða allan sinn karlmanna-
fatnaö á sýningu í vor við að
herrarnir bæru þau. Já, það
er ekki lengur kvenfolkið eitt,
sem hangir skrautmen sér um
háls, heldur virðist stefnan sú,
að fínerí í þessum dúr leysi
hálsbindin sígildu af hólmi, að
minnsta kosti um stundarsakir.
Og ungi, fátæki listamaður-
inn, sem loksins fékk sitt lang
þráða tækifæi'i til að kornast
til Pansar ,og það meó svo
glaesilegum ái:ahgri,‘ þarf 'áreið’
anlega ekki að óttast um fjár-
hagsafkomuna á næstunni, svo
áhrifamikill sem Cardin er í
tizkuheiminum.
Það er margt að varast í
kvikmyndaheiminum, og ein
stærsta hættan ku vera 18 ára
smáskvísur í alltof stuttum
pilsum, þ.e.a.s. fyrir roskna
leikara og þó einkum leiik-
stjóra. Hópur kvikmyndafólks,
sem um þesar mundir heldur
ráðstefnu í Brighton, Englandi,
hlýddi m.a. á íróðlegt erindi
um þetta efni.
Orsökin er einkum talin sú,
að stúlkurnar geri svo til hvað
sem er tii að verða sér úti um
hlutverk, og leikstjórarnix
gangi á það lagið. Afleiðingin
sé svo einfaldlega of hár blóð-
þrýstingur og oíþreyta.
Freddy Thomas, futltrúi
Rank, kvaddi sér hljóðs eftír
þennan pistil, og sagði, að
vissulega væri hann þreyttur
og með alltof háan blóðþrýst-
ing, en það væri hréint ekki
vegna ástarævintýra með ung-
um og fallegum stúlkum, og
sama gegndi um kollega hans.
Þeir hefðu einfaldlega ekki
nokkurn tíma aflögu til þess
háttar.
★
fá hann með í næturlangar
svallveizlur, og áfengi lætur
hann ekki inn fyrir sínar var-
ir við opinber tækifæri. Frí-
stundunum ver hann á kyrrlát
an hátt í skauti fjölskyldunnar,
eins og fullkomnum eigin-
manni og föður sæmir. Sem
sagt, Ted Kennedy er orðinn
fyrirmynd kynbræðra sinna og
fjölskyldu sinni til sórna, þótt
ef til vill sé það um seinan.
En betra er seint en aldrei.
★
2000 ára gamall bai'karbátur
þ.e. trjábolur, sem holaður hef-
ur verið innan á frumstæðan
hátt, fannst fyrir skömmu ná-
lægt bænum Saint-Sauveur-Le-
Vieomte, í Frakklandi. í sama
héraði hafa áður fundizt tveir
sams konar bátar. og er annar
þeirra varðveittur. en hinn
molnaði sundur. þegar reynt
var að grafa hann upp. Sá sem
fannst núna siðast, er fastur
í þéttum jarðvegi, oe því með
öllu óvíst, hvort hægt verð-
ur að grafa hann upp í heilu
lagi, en það er nú athugun.
Fornleifafræðingar eru að von
um himinlifandi yfir bessum
merkilega fundi, og hafa fjöl-
margir þeirra komið á stað-
inn til að vera viðstaddir, er
reynt verður að ná himim 12
feta langa farkosti upp á yfir-
borðið.
Reyndar var það ekki forn
leiföfræðingur með skóflu og
haka. scm fann bátinn, held-
ur gönguglaður sögunarmyllu-
Reykvíkingar áttu því láni
að fagna um daginn að geta
notið snilldar leikarans og leik
stjórans Orson Welles í tveim
kvikmyndahúsum borgarinrxfr
sama daginn. Slíkt verður að
kallast stórviðburður í fásinn-
inu hér, enda liður í okkar
myndarlegu listahátíð.
Og svo getum við fljótlega
farið að hlakka til næstu mynd
ar hans, sem nú er í bígerð,
„Catch 22“. Sú fjallar um or-
ustuflugmenn í síðari heims-
styrjöldinni, og á að gerast á
Ítalíu, þótt upptakan fari fram
í Mexíkó. Og þetta er ekki
aðeins spennandi stríðsmynd,
því hún fjallar einna mest um
persónul. vandamál flugmann-
anna og þeirra stiúð innbyrð-
is, svo þess vegna mæti segja,
að hún væiú sálfræðilegs efnis.
Á meðfylgjandi mynd sjáum
við meistarann 1 hlutverki
sínu sem Dreedle hershöfðingi,
og eftir svipnum að dæma er
þetta ákveðinn og harður ná-
ungi, sem veit hvernig á að
stjórna her manns.
Nú er næstum ár liðið síðan
ósköpin dundu yfir Ted Kenne
dy, og fólk er að vonum orðið
þreytt á að ræða um hið svip-
lega og dularfulla lát Mary Jo
Kopechne.. En Kennedy og
hans trygga eiginkona Joan,
hafa líka svo sannarlega gert
allt til að draga úr umtali og
vangaveltum um líferni hans.
Þeir sem til hans þekkja, segja
að hann sé gjörbreyttur mað-
ur, og jafnvel hörðustu and-
stæðingar hans og illskeyttustu
slúðui'dálkahöfundar, geta á
engan hátt náð höggstað á hon
urn hvað þetta snei’tir. Hvort
það dugar til að bjarga fram-
tíð hans í stjórnmálunum, er
svo aftur önnur saga, það verð
ur tíminn að leiða ; ljós.
En allt um það, hann er
steinhættur að láta sjá sig
meö fyrrverandi vinum sínum,
sem áður áttu aaðvelt með að