Tíminn - 06.08.1970, Blaðsíða 6

6
TIMINN
FTMMTUDAGUR 6. ágúst 1970
BARNATÖtMötMtMl
Ritstjóri: Snjólaug Bragadóttir.
Daffy og töfraíkorninn.
Daffy var indaell lítill strák-
ur, en hann hafði einn sorgleg
an galla. Hann gat nefnilega
efcki talað eins og aðrir. Allt
sem hann gat sagt, var „Ogle-
dí, bogle-dí, ogle-dí — gúk“.
Hin börnin stríddu Daffy og
ekki einu sinni mamma hans
og pabbi gátu skilið, bað sem
hann sagði og þess vegna var
Daffy litli afskaplega 'einmana.
Dag nokkurn var hann einn
á gangi í garðinum og bá
heyrði hann fugl skrækja.
Daffy gekk á hljóðið og í háu
grasi undir tré, fann hann
pínulítinn, loðinn unga. Daffy
tók hann upp og unginn hsetti
að skrækja, en fór að syngja.
Það leit út fyrir, að litla grey
inu fyndist hann öruggur í
höndunum á Daffy.
Daffy leit upp og næstrem
uppi í toppnum á trénu sá
hann hreiðrið. Vesalings liltli
unginn hlaut að hafa dottið
út úr hreiðrinu. Daffy var loft
hræddur en hann vissi, að uung
inn yrði að komast heim til
sín, til að fá að borða. Hann
setti því ungann innan uniiir
blússuna sína og byrjaði að
klifra upp í tréð, hægt og var-
lega.
Upp á við gekfc þetta, grein
af grein og loks var hann fcom
inn upp að hreiðrinu. Þá Itagði
hann litla ungann hjá systkin
um sínum. Allir saman glenntu
þeir upp nefnin sín, því beir
héldu, að Daffy væri karmske
með mat handa þeim. En þá
kom mamma þeirra aftur og
var með stóran maðk í neönu.
Hún reiddist, þegar hún sá
Daffy, en þegar litli unginn
sagði henni, að Daffy hefði
bjargað lífj sínu og þá varð
hún glöð.
— Hvernig get ég launað
það, hugsaði ungamamma með
sér. Svo mundi hún eftir
maðknum, sem hún var með í
nefinu — stakk honum í munn
inn á Daffy.
Hann spýtti honum út úr
sér! Þetta var það skrýtnasta.
sem hann hafði nokburn tírna
upplifað. Hann tók maðkinn
og stakk honum upp í litla
ungann svo strauk hann fugl-
inum varlega og byrjaði að
klifra niður tréð aftur.
Daffy var rétt kominn niður,
þegar hann sá lítLnn, brúnan
íkorna með hvítar iappir sitja
Nokkrar sannar dýrasögur
Einu sinni rétt eftir nýjár,
heyrðum við að bankað var
varlega í stofugluggann. Þeg-
ar við fórum að athuga þetta,
sáuin við hálf vesældarlegan
snjótittling, sem sat á glugga-
sýllunni úti. Við opnuðum
gluggann varlega, en þá flaug
fuglinn beina leið inn. Fyrst
settist hann á hillu yfir ofni
og sat þar um stund. Við gáf-
um honum brauðmola og hann
þáði það. Þegar hann var bú-
inn að hita sér nóg, skoðaði
hann sig um í stofunni og vildi
svo fara út aftur. Hann fór og
allir héldu, áð þar með væri
sagan búin. En daginn eftir
kom hann aftur og flaug þá
inn um opinn glugga og fékkst
ekki til að fara út aftur og svaf
inni í stofu í pottinum hjá
jólakaktusnuim ucn nóttina.
Um morguninn fór hano, en
næstu vikurnar leit hamn ann-
að slagið inn og var orðfcnn svo
gæfur, að hann borðaði úr lófa
okkar. Þegar fór að iflýna í
veðri kom hann sjaidnar og nú
sézt hann líklega ekki framar.
☆
Fyrir nokkrum áruin feng-
um við læðu. Hún áttff eigin-
lega heima á næsta bæ, en þar
var líka hundur og beim kom
ekki sem bezt saman. Svo kom
að því að kettlingar fæddust.
Einn þeirra var sérlega óþrif-
inn og við urðum oft að setja
hann út. Ekki lagaðist hann og
eitt kvöldið vorum við að
ræða um, að bezt væii að lóga
honum. Daginn eftir voru allir
kettirnir horfnir og hvernig

sem við kölluðum, kom enginn
þeirra, fyrr en seint um kvöld
ið og þá vantaði litla sóðann.
Stuttu seinna fréttum við, að
kisa hefði komið á sitt fyrra
heimili með allan hópinn og
skilið bar eftjr, þennan sem
við vildum losna við. Þannig
bjargaði hún afkvæmi sínu, en
það er af kettlingnum að segja,
að hundurinn þar tók við hon-
um og þeir urðu góðir félagar.
☆
Sölumaður í Noregi var á
ferð á steinsteyptum og fjöl-
förnum þjóðvegi, þegar hann
kom allt í einu auga á vesæld-
arlegan fugl, sem sat á miðjum
veginum. Hann tók fuglinn upp
og greinilegt var, að hann hafði
flogið á bíl. Þetta var enaríu-
erla. Sölumaðurinn setti hana
við hlið sér í framsætið og
gaf henni að borða af nestinu
sínu. Allt gekk vel og maríu-
erlan jafnaði sig íljótlega og
þegar sölumaðurinn var á leið
heim eftir vibu ferðalag,
sleppti hann fuglinum á sama
stað og hann fann hann.
Stígválaði
kötturinn
— Skyldu það hafa verið
svona stígvél. sem hann frændi
minn, Stígvélaði kötturinn gekk
í í gamla daga? Nei, það er
varla, mér finnst þetta ekki
nógu „smart“ til að kettir fari
í það. Nei, ég myndi að
minnsta kosti aldrei gera það.
Svo er lyktin þarna niðri ekk-
ert sérlega góð heldur. Þessi
stígvél eru líka allt af stór,
eða ég of lítill. en hvað um
það, ég barf ei..s og allir kett-
ir f jöffur stykki, því við getum
ekki gengið uppréttir ennþá.
á einni af neðstu greinunum.
Daffy til mikillar undrunar,
fór íkqrninn allt í einu að tala.
— Ég horfði á þig, Daffy,
sagði hann. — Þetta var hátt
tré, sem þú klifraðir upp í.
Það var fallegt af þér, að
hjálpa litla fuglinum. Ég er
skal ég segja þér, ég er töfra-
íkorni Nú ætla ég að gera
eitthvað fyrir þig.
Svo hoppaði íkorninn niður
á öxlina á Daffy og þurrkaði
honum um andlitið, með stóra
fallega skottinu sínu. Síðan
hoppaði hann aftur upp á
greinina. — Jæja, nú eru töfr-
arnir farnir að hafa áhrif.
Flýttu þér heim _ og farðu
snemma að sofa. Á morgun
færðu gjöfina þína.
AUt í einu var íkominn horf
inn, og Daffy stöfcfc heim tö
sín.
— Ogle-dí ,bogle-dí, ogle-dí,
gúk- kallaði hann, þegar hann
sá mömmu sína og pabba. En
hvað sem vesalings Daffy reyndi
að segja þeim, hvað bafði kom
ið fyrir hann, gátu þau með
engu móti skilið það. . . Þá
Framhald á bis. 14.
★ ★
Framhaldssaga litlu krakkanna:
Ævintýrið um úlfinn
Þetta var alveg nýr leik-
ur fyrir úlfinn. Systurnar
útskýrðu fyrir honum regl-
urnar og auðvitað átti
hann að vera úlfurinn.
Meðan hann var í felum
undir borðinu, gengu litlu
stúlkurnar fram og aftur
og kölluðu annað slagið: —
Hvar ertu úlfur og hvað
ertu að gera?
— Ég er að fara í bux-
urnar, svaraði úlfurinn, og
reyndi að halda niðri í sér
hlátrinum. Síðan fór hann
í skyrtuna, bindið og svo
jakkann. Þegar kom að
stígvélunum. var úlfurinn
hættur að hlæja og leið
ekki sem bezt, satt að
segja. Hann fór að verða
hræddur og allt í einu fóru
kiærnar hans að klóra í
gólfið. Fyrir augum hans
voru fætur systranna og
hann fór að skjálfa og
gretta kom á andlitið.
— Ertu þarna, úlfur?
12
Hvað ertu að gera? ...»
— Ég er að leita að
hnífnum mínum, svaraði
úlfurinn hásri röddu. Nú
sá hann ekki lengur fætur
stúlknanna, hann fann
bara lyktina af þeim.
— Ertu þarna, úlfur?
— Já, og nú kem ég!
— Með ægilegu öskri
stökk hann fram úr fylgsni
sínu. Kjafturinn var galop-
inn og klærnar stóðu út í
loftið. Þær María og Dísa
höfðu engan tíma til að
vera hræddar, því úlfurinn
var svo fljótur að gleypa
þær.
Sem betur fór gat úlfur-
inn ekki opnað dyrnar, svo
að hann varð að vera fangi
í húsinu, þangað til foreldr
ar litlu stúlknanna komu
heim. Þau sprettu strax
upp maganum á úlfinum,
Framhald á bls. ljl.