Morgunblaðið - 24.11.2005, Blaðsíða 18

18
BÍÓ
Árið 2003 kom út myndin House of 1000 Corpses í
leikstjórn rokkarans Rob Zombie. Myndin var frum-
raun kappans á kvikmyndasviðinu og fékk afar
slæma dóma gagnrýnenda, enda var myndin ekkert
sérlega góð. Hún þótti engu að síður bera vott um
nokkuð sérstakt innsæi Zombies, sem auk þess að
leikstýra myndinni skrifaði handritið að henni og
samdi tónlistina fyrir hana. Myndin leið kannski fyrir
það að vera frumburður leikstjórans sem fram til
þessa hafði eingöngu reynslu af gerð tónlistar-
myndbanda. En glöggir kvikmyndaáhugamenn
þóttust merkja að myndin væri vísir að einhverju
meiru og betra.
Viðbjóðsleg dráp og nauðganir
Sú varð líka raunin því fyrr á þessu ári leit önnur
mynd Zombies dagsins ljós. Devil’s Rejects er sjálf-
stætt framhald House of 1000 Corpses og tekur upp
þráðinn þar sem frá var horfið. Eftirlifandi meðlimir
hinna morðóðu Firefly fjölskyldu eru á flótta undan
lögreglu eftir hálfmisheppnaða atlögu að heimili
þeirra. Þau flakka á milli mótela í Texas og misþyrma
og drepa alla sem á vegi þeirra verða. Það er
kannski ekki hægt að tala um áberandi söguþráð.
Hann fellur að minnsta kosti í skuggann af viðbjóðs-
legum drápum, nauðgunum og limlestingum. En
það er kannski annað og meira en söguþráðurinn
sem er heillandi við Devil’s Rejects. Myndin er
heillandi afturhvarf til B-hryllingsmynda áttunda
áratugarins.
Alvöru seventies B-mynd
Myndir á borð við The Last House on the Left (1972)
og The Texas Chainsaw Massacre (1974) þóttu á sín-
um tíma draga upp raunsanna mynd af ofbeldi sem
hryllingsmyndir höfðu ekki gert til þessa. Und-
anfarin ár hefur verið visst afturhvarf í kvikmynda-
gerð til mynda í þeim stíl. Það er skemmtileg þróun
þó að sumar þeirra séu sérlega lélegar og leið-
inlegar. Kannski vegna þess að þar eru á ferð B-
myndir í glimmer-búningi. En Devil’s Rejects er ekki
þannig. Zombie fer ekkert leynt með það að hann
sé að gera B-mynd. Myndin er „low-budget“ með
tilheyrandi gæðaskorti. En fyrir vikið verður hún
heiðarleg tilraun til að endurskapa kvikmyndaform
sem fyrir löngu er orðið að költi.
Það er hreinlega allt í þessari mynd sem tekur áhorf-
andann þrjátíu ár aftur í kvikmyndasögunni. Efni-
viðurinn, kvikmyndatakan, leikurinn, tónlistin. Já,
tónlistin myndar líklega eina af best heppnuðu se-
venties-southern-rock-safnplötum sem ég hef heyrt.
Það er til að auka enn á fílinginn að á meðal leikara
í myndinni eru sannar B-kvikmyndahetjur svo sem
Sid Haig (Foxy Brown), Leslie Easterbrook (Police
Academy), Ken Foree (Dawn of the Dead), P.J.Soles
(Carrie), Ginger Lynn Allen (Vice Academy) og síðast
en ekki síst hinn magnaði William Forsythe.
En Devil’s Rejects er alls ekki fyrir alla og sér í lagi
ekki fyrir viðkvæma. Hún er hins vegar fínasta
skemmtun fyrir alla þá sem hafa gaman af tilgangs-
lausu ofbeldi og sláturkenndum manndrápum. Ég
efast um að nokkur aðdáandi B-hryllingsmynda frá
áttunda áratugnum verði fyrir vonbrigðum með De-
vil’s Rejects.
Myndin verður frumsýnd annað kvöld (föstudags-
kvöld) í Laugarásbíó!
SUBBULEGT AFTUR-
HVARF TIL FORTÍÐAR
DEVILS REJECTS ER ÓGEÐSLEG OG SKEMMTILEG
Texti
Hjörtur Einarsson
Myndir
Frá dreifingaraðila
Tvær stelpur úr smábæ
í Bandaríkjunum ætla
til stórborgarinnar á
rokktónleika. Þær
þvælast eitthvað út í
skóg í leit að grasi en
er rænt af hópi morð-
óðra sadista sem
nauðga þeim, limlesta
og drepa. Eftir morð-
orgíuna fara morð-
ingjarnir óðu að leita
sér að gistingu og fá
fyrir tilviljun húsaskjól hjá foreldrum ann-
arar stúlkunnar. Eftir nokkurn tíma komast
foreldrarnir að því hversu miklir örlagavald-
ar gestirnir voru í lífi dóttur þeirra og ná
undir lokin að koma þeim fyrir kattarnef.
Leikstjórinn er Wes Craven sem gerði síðar
Nightmare on Elmstreet og Scream-
myndirnar þrjár. Myndin er reyndar end-
urgerð Bergman-myndarinnar Jungfrukäll-
an (e. Virgin Spring) sem allt eins má mæla
með.
SJÁIÐ ÞESSA:
THE LAST HOUSE ON
THE LEFT (1972)
Undanfarin ár hefur mátt greina ákveðið aft-
urfar til áttunda áratugarins í Hollywood-
kvikmyndum og kannski enn frekar í óháða geir-
anum í Bandaríkjunum. Það er kannski erfitt að
festa fingur á hvar sú þróun hefst enda hefur
kvikmyndagerð þvælst í endalausri póstmódern-
ískri hringiðu síðustu þrjátíu árin. En við getum
sagt að nokkuð áberandi stökk afturábak hafi
verið tekið þegar Englarnir hans Charlie voru
endurskapaðir árið 2000. Í kjölfarið fylgdu
þekktar persónur af sjónvarpsskjá áttunda ára-
tugarins eins og Startsky og Hutch og Scooby-
Doo. Kannski sló Tarantino líka einhvern hljóm
með Kill Bill þar sem hann fléttar áberandi „sev-
enties“ B-myndaminnum inn í kvikmyndagerð
sína.
Hryllinginn aftur
Flestir muna eftir hressilegri vakningu „slasher
mynda“ um miðjan tíunda áratuginn. Fyrst með
Scream 1996 og svo ótal kvikmyndum og fram-
haldsmyndum í sama stíl. Þar voru á ferð myndir
um graða úthverfaunglinga sem verða fyrir
barðinu á geðsjúkum morðingjum, yfirleitt á
heimili sínu. Af upprunalegum „slasher mynd-
um“ má nefna Halloween, A Nightmare On Elm
Street og Friday the 13th. Nú má segja að kvik-
myndagerðarfólk sé að fara nokkuð aftar og
eiginlega til fyrirrennara „slasher myndanna“.
Djúpsteiktur Suðurríkjahryllingur
Í upphafi áttunda áratugarins var gerður slatti af
myndum sem kalla mætti samnefnaranum Ken-
tucky Fried Horror. Þær eiga það flestar sameig-
inlegt að gerast í Suðurríkjum Bandaríkjanna og
fjalla um ungt fólk sem verður fyrir því að álpast
eitthvað út af alfaraleið og lenda á vegi morð-
óðrar fjölskyldu. Þær sýna hrottafengið ofbeldi,
mannát og nauðganir á raunsannan og ýktan
hátt. The Last House on the Left (1972) og The
Texas Chain Saw Massacre (1974) eru dæmi um
þessháttar myndir og eru skyldueign allra költ-
ara. Sams konar myndir eru mýmargar og marg-
ar verri að gæðum en andskotinn, enda allar
„low-budget“ B-myndir. Þessar myndir gefa sig
heldur ekki út fyrir að vera neitt annað og
kannski þess vegna eru þær svona vinsælar hjá
kvikmyndaáhugafólki. Þær eru lélegar vegna
þess að þær eiga að vera lélegar, eða öfugt.
Nú hefur efniviður þessara mynda verið endur-
unninn í myndum á borð við Wrong Turn, Cabin
Fever, House of Vax, House of 1000 Corpses og
Devil’s Reject.
Nýlega hafa margar myndir frá þessum tíma ver-
ið endurgerðar svo sem The Texas Chainsaw
Massacre, The Amityville Horror og Dawn of the
Dead.
Hvers vegna nú?
Hvað það er sem veldur þessu afturhvarfi nú er
erfitt að segja. Hollywood hefur mestmegnis
snúist í hringi undanfarin 30 ár. Sumir benda á
að þema sem varð til í kjölfar Víetnamstríðsins sé
eðlilega endurvakið í kjölfar Írakstríðsins.
Kannski vorum við orðin leið á nýju „slasher
myndunum“. Hvað sem veldur er gaman að sjá
nýja leikstjóra reyna sig við þetta þema og oft
tekst þeim ágætlega upp, sérstaklega þeim sem
fara óháðu leiðina, lausir við allt of mikinn pen-
ing og afskiptasemi framleiðenda sem ná að
eyðileggja kvikmyndaform sem er svo frábært í
fátækum einfaldleik sínum.
AFTUR TIL
FORTÍÐAR
Fínasta skemmtun fyrir alla þá sem hafa gaman af
tilgangslausu ofbeldi