Morgunblaðið - 10.12.2005, Blaðsíða 52

52 LAUGARDAGUR 10. DESEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Adolf HafsteinnMagnússon
skipstjóri fæddist í
Vestmannaeyjum
19. febrúar 1922.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun
Vestmannaeyja 29.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Magnús Jó-
hannesson frá Vík í
Mýrdal, f. 1897, d.
1987, og Jónína
Sveinsdóttir frá
Eyrabakka, f. 1899,
d. 1973. Þau bjuggu í Vestmanna-
eyjum. Adolf var næstelstur fimm
systkina en þau voru auk hans:
Jóhanna Sigrún, f. 1920, d. 1981,
maki Pétur Stefánsson, látinn;
Emil, f. 1923, maki Kristín
Hjálmarsdóttir, látin; Kristján, f.
1925, d. 1929; Magnús, f. 1927, d.
2002, maki Eva Valdimarsdóttir.
látin.
Hinn 31. maí 1947 kvæntist
Jónsson. Börn þeirra eru: Haf-
þór, Jón Valgeir og Kristján
Ágúst. 5) Guðrún H. Adolfsdóttir,
f. 1952, maki Ragnar Jónsson.
Börn þeirra eru: Jón Ragnar og
Örvar. 6) Guðmundur A. Adolfs-
son, f. 1955, maki Valdís Jóns-
dóttir. Börn þeirra eru: Benedikt,
Lilja og Rósa. 7) Soffía S. Adolfs-
dóttir, f. 1959, maki Þórður M.
Karlsson. Börn þeirra eru: Vigdís
Mirra og Móheiður Mei.
Fyrir hjónaband átti Adolf
Hafdísi, f. 1946, með Sigrúnu Sig-
tryggsdóttur. Maki Hafdísar er
Kristján E. Hilmarsson. Börn
þeirra eru Elísabet E., Ríkharður
Ö. og Bjarki Ö. Eiginkona Adolfs,
Þorgerður, átti eina dóttir fyrir
hjónaband, Þorgerði Arnórsdótt-
ur, maki Grétar Nökkvi Eiríks-
son, d. 2003. Börn þeirra eru Jón
Páll og Eiríkur.
Adolf og Þorgerður Sigríður
bjuggu allan sinn búskap í Vest-
mannaeyjum þar sem hann
stundaði sjómennsku, fyrst sem
háseti síðan sem stýrimaður, vél-
stjóri og skipstjóri. Þá var hann
um árabil með eigin útgerð.
Útför Adolfs verður gerð frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum í
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
Adolf Þorgerði Sig-
ríði Jónsdóttur frá
Ísafirði, f. 19. júlí
1922, d. 22. mars
2003. Foreldrar
hennar voru Jón
Pálsson Andrésson,
f. 1889, ættaður frá
Kleifum í Kaldbaks-
vík í Strandasýslu,
og Þorgerður Krist-
jánsdóttir, frá Súða-
vík, f. 1888. Börn
Adolfs og Þorgerðar
eru: 1) Sólveig
Adolfsdóttir, f. 1946
, maki Þór Ísfeld Vilhjálmsson.
Börn þeirra eru: Adolf Hafsteinn,
María og Helga Sigrún. 2) Kristín
M. Adolfsdóttir, f. 1947, maki
Hafsteinn Sæmundsson. Börn
þeirra eru: Halldór Þór og Þor-
gerður Sigríður. 3) Kristján A.
Adolfsson, f. 1949, maki Guðríður
Óskarsdóttir. Börn þeirra eru:
Andri og Dagný. 4) Jóna Á.
Adolfsdóttir, f. 1950, maki Páll
Elsku pabbi minn, nú er komið að
kveðjustund. Þú sigldir burtu úr
þessu lífi 29. nóvember eftir stutta
en erfiða orrustu við illvígan sjúk-
dóm, sem þú tókst á við með miklu
æðruleysi. Þú sagðir við mig í lok
september þegar ég kom til Vest-
mannaeyja til að vera hjá þér í smá-
tíma: „Ertu nú komin, Stína mín, til
að vera hjá mér?“ Ég sá strax að
það leyndi sér ekki að hann pabbi
var alvarlega veikur. Ég kom til
Eyja í maí og spurði pabba þá hvort
hann væri veikur. Þú hafðir lagt svo
mikið af. Alltaf samur við þig, sagðir
að það væri ekki gott að vera of feit-
ur. Það leyndi sér ekki núna að
þetta voru alvarleg veikindi en ekki
vildir þú fara á spítala. Þú ætlaðir
bara að fara að borða hafragraut á
hverjum morgni til að verða betri til
heilsunnar, alltaf með svör við öllu
og vildir hafa síðasta orðið. En
núna, elsku pabbi minn, var við of-
urefli að glíma og öldurnar of stór-
ar, þú sigldir inn í sólarlagið klukk-
an 5 að morgni hinn 29. nóvember.
Þú valdir tímann sem þú varst van-
ur að fara á sjó í morgunsárið. Ég
veit í hjarta mínu að það voru marg-
ir til að fagna þér hinum megin, og
hún mamma hefur verið í fremstu
röð, með nýlagt hárið og fín til að
fagna þér. Það er gott að vita að þið
eru loksins saman aftur eftir langan
aðskilnað. Það mildar sársaukann í
mínu hjarta og þerrar kannski tárin
við að hugsa um ykkur saman aftur.
Elsku pabbi minn, þú sagðir við
mig að það skipti ekki neitt meira
máli í þessu lífi en fjölskyldan, það
væri það sem skipti máli og allt ann-
að væri aukaatriði. Þú sagðir við
mig síðast þegar við ræddum saman
að þú værir ríkur maður að eiga öll
þessi börn, það væri þér ómetan-
legt, „og sem meira er, Stína mín, að
þau eru öll vel af manni gerð og öll
nýtir þjóðfélagsþegnar, hafa öll
komist áfram í lífinu, allt gott fólk“.
Þú varst ekki að hvísla þessu, þú
vildir að allir heyrðu þetta, „og
mundu þetta, Kristín“. Ég man
þetta og brosi í gegnum tárin þegar
ég hugsa um þetta og ég hugsa að
hjúkkurnar á spítalanum brosi líka
þegar þær hugsa til þín, þú varst
einstakur persónuleiki, elsku pabbi
minn.
Þú, elsku pabbi minn, varst ekki
vanur að bera tilfinningar þínar á
torg en þér vöknaði um augu þegar
þú lofsöngst hann Þór tengdason
þinn, hann væri búinn að ganga með
þér í gegnum súrt og sætt og þætti
alltaf jafn vænt um þig og ekki hefð-
ir þú verið sá auðveldasti.
Elsku Þór, þakka þér alla þá
elsku sem þú sýndi honum pabba og
við vitum bæði að stundum voru að-
ferðirnar skrítnar við að sýna vænt-
umþykjuna. Elsku Dollý, takk fyrir
að hugsa vel um hann pabba, hann
var heppinn að hafa ykkur sér við
hlið. En hann pabbi fór kannski ekki
troðnar slóðir og vildi ráða sér sjálf-
ur, þannig varstu bara og þoldir illa
að þér væri andmælt, þú reyndir að
rökræða við mig en komst ekki
langt, við erum kannski dálítið lík.
En að lokum léstu undan frekj-
unni í okkur og féllst á að fara á
sjúkrahús hinn 5. október, en þú
sagðir við mig: „Ég vil að þú vitir,
Kristín, að ég hef ekkert á sjúkra-
hús að gera því ég er að deyja.“
Þetta sló mig illa og ég hugsaði:
Hann pabbi er aldeilis búinn að taka
út fyrst hann er kominn að þessari
niðurstöðu.
Elsku pabbi, þú hafðir rétt fyrir
þér, því núna ertu dáinn og ég geri
ekki annað en þerra tárin, því þú
veist að ég græt yfir góðum minn-
ingum um þig, þannig er það bara.
Ég veit líka að það verður engin
lognmolla hinum megin, þegar Valli,
Óskar Matt, Einsi Nóa og allir hinir
sjóararnir koma í morgunkaffi og
mamma verður að sjálfsögðu til að
hella upp á könnuna. Kannski verð-
ur líka til eitthvað sterkara til að
fagna þér. Bless, elsku pabbi minn,
og kysstu hana mömmu frá mér. Ég
mun alltaf muna það sem þú kennd-
ir mér og þú þarft ekki að hafa
áhyggjur, því ég veit hvað skiptir
máli í þessu lífi. Að lokum þakka ég
öllu því góða starfsfólki á Sjúkra-
húsi Vestmannaeyja fyrir alla þá
umönnun og alla hlýju sem það
sýndi honum pabba. Einnig vil ég
þakka öllum ættingjum mínum fyrir
að vaka nætur og daga yfir honum
pabba síðustu vikuna sem hann lifði,
því ég veit að honum þótti gott að
vita af ykkur og hann var ekki einn.
Elsku systkini, mágar, mágkonur,
frænkur, frændur, ættingjar, vinir,
börn og barnabörn, minnist hans
pabba með bros á vör. Það hefði
hann viljað. Mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur til ykkar allra.
Kristín Adolfsdóttir.
Ó, Guð, í þínu nafni byrja ég þessa ferð og
bið þig í Jesú nafni að vera með mér og
afstýra frá mér öllum slysum og háska-
semdum og þakka þína handleiðslu eins
og vera ber. Æ, fyrirgef þú mér af mis-
kunn þinni allt gáleysi mitt og gleymsku,
og gef mér náð til þess hér eftir að vera
þakklátari og betri.Vertu minn leiðtogi á
lífsins vegi og vertu með mér hvar sem ég
er og hvert sem ég fer. Vertu mér náð-
ugur í lífi og dauða. Bænheyr þú það í
Jesú nafni. Amen.
Ekkert er sárara en að kveðja
sýna nánustu hinstu kveðju, eins og
við gerum nú, kæri pabbi. Það sem
er okkur efst í huga er hvað þú
stóðst þig vel í heimilishaldinu eftir
að mamma veiktist og varð að yf-
irgefa þig og Eyjarnar sínar. Aldrei
fórst þú á sjó öðruvísi en allt væri
uppvaskað og búið um rúmið þitt.
Við yljum okkur við þá von að þið
mamma hafið náð saman á ný hjá
frelsaranum og verndið okkur öll í
lífi og starfi. Sérstaklega viljum við
þakka starfsfólki Heilbrigðisstofn-
unar Vestmannaeyja alla þá hlýju
og virðingu sem það sýndi pabba og
okkur á þessu erfiða tímabili. Þið er-
uð sannir mannvinir, Guð blessi
ykkur öll. Í hinni helgu bók stendur:
„Ég er upprisan og lífið sá sem á
mig trúir mun lifa þótt hann deyi.“
Með þá trú viljum við kveðja þig,
kæri pabbi okkar. Megi Guð vernda
þig og mömmu um alla eilífð. Eigðu
góða heimferð.
Guðrún Hlín, Jóna Ágústa
og Guðmundur Adolf.
Það mun hafa verið í kringum
1955 sem ég minnist fyrst að hafa
tekið eftir Adolfi Magnússyni en
hann hafði þá nokkru áður flutt að
Vestmannabraut 76 með konu sinni
Þorgerði Sigríði Jónsdóttur og
börnum þeirra. Ég minnist hans þá
er hann þrammaði Vestmanna-
brautina stórstígur og karlmannleg-
ur, eflaust að koma af sjó eða að
fara til róðra. Einnig man ég sér-
staklega eftir þeim hjónum Siggu og
Dolla þegar þau á sunnudagskvöld-
um þegar frítími gafst skunduðu
niður Vestmannabrautina í átt að
Samkomuhúsinu til að fara í bíó.
Ekki hefði mig grunað þá að ég ætti
eftir að eiga samfylgd með honum
og Siggu og það náið í yfir 40 ár.
Dolli eins og hann var oftast
nefndur og gjarnan kenndur við
æskuheimili sitt Sjónarhól var í
mörgu eftiminnilegur maður. Það
fólk sem nú er að hverfa af sjón-
arsviðinu fætt fram undir 1930 hef-
ur lifað einhverja stærstu breyting-
ar sem mannkynið hefur gengið í
gegnum á einum mannsaldri. Það er
ómetanlegt að hafa kynnst þessu
reynslumikla fólki og það er dýr-
mætara en við kannski gerum okkur
grein fyrir. Hann Dolli í Sjónarhól
var fulltrúi þessarar kynslóðar sem
skólaðist af þeirri hörku sem þurfti í
þá daga til að hafa í sig og á. Þá
voru menn ekki að deyja úr vor-
kunnsemi þótt gengið væri til þeirra
verka sem þurfti að vinna við þann
aðbúnað sem þá var fyrir hendi og
vinnudagurinn oft langur. Þá var
mönnum ekki sagt að þeir yrðu að
hvíla sig eða hlaupa frá verki vegna
reglna frá Brussel. Þessi kynslóð
sem lagði grunninn að því þjóðfélagi
sem við búum við í dag, kynslóð sem
vann hörðum höndum og af sam-
viskusemi við viðfangsefni sín sem
var hin mikla nýsköpun sem varð í
sjávarplássum landsins fyrir og um
miðja síðustu öld, er fiskveiðifloti
okkar stækkaði og varð öflugri. Þá
skipti máli að vera samviskusamur
og traustur en af þessum kostum
hafði Dolli nóg. Mér er minnisstætt
fyrir nokkrum árum er hann sat fyr-
ir svörum á mannfagnaði hér í Eyj-
um þar sem farið var yfir lífshlaup
hans, sem hann hafði aldrei verið
margmáll um. Þar sagði hann m.a.
frá því þegar hann var að byrja til
sjós og hræddist að hann mundi
ekki vakna við ræs skipstjórans að
það varð að samkomulagi milli
þeirra að Dolli hefði snæri bundið
um fótinn á sér sem síðan lægi út
um gluggann sem var á annarri hæð
og skipstjórinn gæti kippt í ef hann
vaknaði ekki við ræsið.
Dolli kom víða við á 70 ára
löngum ferli sínum til sjós en hann
byrjaði sjómennsku um fermingu og
lauk henni um áttrætt. Ég held að
Dolli hafi aldrei á sinni löngu ævi
unnið launaða vinnu aðra en til sjós.
Hann reri sem háseti, vélstjóri og
skipstjóri á mörgum skipum á
langri sjómannsævi, ýmist í eigin út-
gerð eða hjá öðrum. Fyrsti báturinn
sem hann gerði út var Óðinn sen
hann keypti ásamt öðrum af Einari
ríka Sigurðssyni. Seinna var hann í
útgerð með Ingólfi Arnarsyni og var
skipstjóri á Ingþóri og Stefáni Þór
sem þeir gerðu út. Þá var hann um
langt skeið stýrimaður á Freyju hjá
Sigurði Sigurjónssyni, vélstjóri hjá
frændum sínum Ingólfi og Sveini
Matthíassyni á Haferninum og á
Baldri hjá Hannesi Haraldssyni svo
nokkrir séu nefndir en þetta voru
kunnir sjósóknarar hér í Eyjum á
þessum árum. Þá var hann á stríðs-
árunum skipstjóri á birgðabát hjá
breskra hernum í Hvalfirðinum.
Tæplega sjötugur keypti hann sér
4,5 tonna bát sem hann gaf nafnið
Freyja og reri á henni fram undir
áttrætt.
Ég átti því láni að fagna að
stunda sjó með Dolla um þó nokkurt
skeið, þá ungur maður, og þegar ég
byrjaði skipstjórn var hann vélstjóri
með mér á meðan ég var að skólast
til og var það ómetanlegt að fá að
njóta reynslu hans og þekkingar.
Dolli var mjög víðlesinn og mér er
til efs að það séu margar bækur hér
á bókasafninu sem hann hefur ekki
gluggað í, hann las allar tegundir
bókmennta, allt frá ævisögum til
vísindarita enda kom maður ekki að
tómum kofunum hjá honum ef lífs-
gátan var rædd.
Dolli hafði verið mjög hraustur
um ævina enda segir það sig sjálft
að menn stunda ekki sjóróðra fram
undir áttrætt nema hafa þokkalega
líkamsburði. En núna á haustdögum
greindist hann með illvígan sjúkdóm
og lést á Heilbrigðisstofnun Vest-
mannaeyja eftir stutta legu.
Ég vil að lokum þakka Dolla í
Sjónarhól samfylgdina og tel ég mig
mann að meiri að hafa átt hann að
sem tengdaföður og vin. Ég þakka
honum það sem hann var börnum
mínum og fjölskyldu. Ég bið eftirlif-
andi ættingjum hans Guðs blessun-
ar. Far þú í friði, gamli vin, með
þökk fyrir allt og allt.
Þór Í. Vilhjálmsson
frá Burstarfelli.
Tengdapabbi minn, Adolf H.
Magnússon, er látinn eftir stutta en
harða baráttu við krabbamein.
Aolf var hæglátur maður og ekki
allra, hann var mér einstaklega hlýr
og góður.
Mikið á ég eftir að sakna þess að
geta ekki lengur komið til þín á
„Hornið“ með kjötsúpupottinn
fræga og kostinn og segja við þig:
„Nú ræð ég.“ Alltaf fannst mér svo
notalegt að sofa uppi undir súðinni
og heyra í veðrinu, eins dyntótt og
það getur verið í Eyjum. Af og til
komstu til Reykjavíkur en stansaðir
aldrei lengi, hér var alltof mikill
hraði fyrir þig, en ég man hvað þú
varst glaður þegar ég lóðsaði þig
heiman frá mér og í Baldurshaga
þaðan sem þú keyrðir svo einn til
Hveragerðis. Mér er sem ég sjái þig
takandi í húfuna og keyra.
Elsku tengdapabbi minn, nú er
þrautum þínum lokið og vonandi
ertu búinn að hitta Siggu þína og
alla vinina sem fóru á undan þér.
Hvíl í friði.
Guðríður Óskarsdóttir.
Elsku afi, nú sitjum við hér þrjú
saman systkinin og viljum í nokkr-
um fátæklegum orðum þakka þann
yndislega tíma sem við áttum með
þér.Við höfum notið þeirra forrétt-
inda að alast upp í svo mikilli ná-
lægð við þig og ömmu sem veitir
okkur hafsjóð af minningum um þig
sem koma til með að styrkja okkur í
þessari miklu sorg. Við vorum nú
reyndar alveg viss um að þú yrðir
100 ára því þú varst með eindæmum
heilsuhraustur enda stundaðir þú
sjóinn alveg fram til áttræðs, með
mömmu sem útgerðarstjóra síðustu
árin. Þú lifðir fyrir sjóinn og Freyj-
an, trillan þín, var líf þitt og yndi.
Það fór ekki á milli mála hversu
mikla sjómannssál þú hafðir að
geyma. Addi fékk nú kannski best
að kynnast því þegar hann reri með
þér og var mikill lærdómur sem
hann öðlaðist í samvistum við þig á
sjónum en þú umgekkst sjóinn af
mikilli virðingu. Ekki leið sá dagur
að þú færir ekki niður á bryggju
ýmist til að róa, dytta að Freyjunni
eða til að athuga hvernig aflaðist hjá
öðrum trillufélögum þínum. Ekki
vantaði heldur framsýnina í þig,
elsku afi, því þú vildir að sjálfsögðu
fá öll ný tæki í Freyjuna þína og
ekki vantaði heldur kunnáttuna til
að nota þau. Það kom kannski best í
ljós þegar þú fékkst farsímann þinn
í áttræðisafmælisgjöf því þú notaðir
hann mjög mikið og eins þegar þú
keyptir þér nýja bílinn.
Matmaður varstu mikill og vildir
íslenskan mat og alltaf var mjólk-
urglas með hvort sem um venjuleg-
an eða veislumat var að ræða. Þær
voru nú ófáar sunnudagsmáltíðirnar
sem við borðuðum saman á Hrauns-
lóðinni þar sem þú fékkst ávallt að
velja matinn sem á boðstólunum
var.
Niðri á Vestmannabraut áttirðu
ávallt þitt sæti í eldhúsinu og það
var græni kollurinn. Jafnvel þegar
amma keypti nýja kolla tókstu það
ekki í mál að skipta úr græna koll-
inum og þar er hann enn. Þar sastu
þegar þú komst í land og drakkst
kaffi og borðaði góða smurbrauðið
þitt sem amma smurði handa þér.
Þú hefur alla tíð verið fremur fá-
máll, orð eru oft óþörf því þú sýndir
okkur alltaf svo mikla væntumþykju
og hlýju á þinn hátt. Börnum varstu
hlýr og góður enda varst þú mikil
barnagæla. Þú varst iðinn við að
koma í heimsókn og hjálpa til með
okkar börn þótt þú værir kominn
vel yfir áttrætt, undir þér vel hjal-
andi við lítil kríli í fanginu. Dýr áttu
einnig stóran stað í hjarta þínu og
varstu sérstaklega mikill kattavin-
ur, ekkert var nógu gott fyrir hana
Diddu þína.
Við höfðum öll okkar hlutverk hjá
þér, Addi sá um ef þurfti að gera við
bílinn eða Freyjuna, Maja sá um að
klippa þig og snyrta, Helga sá um
að alltaf hefðir þú nóg að lesa því
mikill lestrarhestur varstu og ef-
laust búinn að lesa flest allt sem til
er á bókasafninu og það oftar en
einu sinni.
Þeir voru nú ófáir rúntarnir sem
við fórum með þér á bryggjurnar og
var rúnturinn fullkomnaður nú
seinni ár með því að kaupa pylsur
með miklu sinnepi. Já, nóg eigum
við að minningum um þig, afi, og
gætum við haldið endalaust áfram
að tala um þig. Í stað þess munum
við láta allar minningarnar um þig
ylja okkur um hjartarætur um
ókomna framtíð.
Við viljum biðja góðan guð að
styrkja hana mömmu okkar í þess-
ari miklu sorg, missir hennar er
mikill enda nutu þau samvista hvort
við annað á hverjum degi og það oft
á dag.
ADOLF HAFSTEINN
MAGNÚSSON
Elsku maðurinn minn, faðir og tengdafaðir,
HALLDÓR K. HALLDÓRSSON,
verður jarðsunginn frá Hafnarfjarðarkirkju mánu-
daginn 12. desember kl. 13.00.
Sesselja Halldórsdóttir,
Rósa Halldórsdóttir
og Ragnar Hjaltason.