Tíminn - 08.11.1972, Blaðsíða 9

Miftvikudagur 8. nóvember 1972
TÍMINN
9
ibrökkva, þegar dansstjórinn kaliaði „Allir i kokkinn
V'ið einn vegginn var bekkur, en annars sátu unglingarnar á koddum, sem þeir höfðu meðferðis.
menna, hangið ælandi og vælandi
útúrdrukknirog illa hafðir. Þarna
sást aftur á móti ekki vin á
nokkrum manni, en einstaka
sáust þó reykja. Slikt er ekki talin
synd i þessum félagsskap, en
aftur á móti er með öllu bannað
að hafa um hönd áfengi eða
örvandi lyf. Það var lika sýnilegb
að þetta fólk þurfti ekki vin til að
geta skemmt sér. Anægjan skein
úr hverju andliti og feimni var
ekki að sjá hjá neinum, þó
klæðnaðurinn væri ekki sá, sem
ungt fólk á að venjast á dans-
leikjum.
Höskuldur Frimannsson for-
maður Hrannar, var klæddur
náttsekk af gömlu góðu gerðinni
og bar á höfði nátthúfu með dúsk,
sem lafði niður á axlir, þegar við
spjölluðum við hann á milli
dansa. Hann sagði okkur, að
Hrönn væri svolitið sérstæður
félagsskapur. Hrannarar vildu
ekki kalla sig templara, þó svo að
allir i félaginu væru það i þeirri
merkingu orðsins viðvikjandi vin
og örvandi lyf. Þetta væri meira
skemmti- og ferðaklúbbur, þar
sem allir hjálpuðust að við að
hafa ánægju af tilverunni og að
njóta lifsins á sem heilbrigðastan
hátt. f félaginu væru nú eitthvað á
annað hundrað manns, fiest á
aldrinum 16 til 25 ára,en einnig
nokkrir eldri félagar.
10 hjónabönd á 1 ári
Félagið væri með skemmtilegt
húsnæði að Bárugötu 11, þar sem
haldnir væru fundir i hverri viku,
og þar væru nýir félagar ávallt
velkomnir. Einnig væri mikið um
ferðalög, bæði vetur og sumar,
dansleiki, föndur, kaffifundi, bió
og leikhúsferðir ásamt iþrótta-
æfingum. Svona náttfataball væri
haldið árlega og ætið gefizt vel.
þvi þar væru allir svo frjálslegir
höfðum séð fyrir utan aðra
dansstaði fyrr um kvöldið. Þar
höfðu jafnaldrar þessara ung-
yttir” með gömlum nærbuxum,
fatnaði.
Það var glaumur og gieði, glens og gaman á náttfataballinu hjá Hrönn I Templarahöllinni.
— Það er vist réttara að setja tölu
á huxnakluufina
og fyndist mikil tilbreyting i
þessu. Hópurinn væri mjög sam-
stilltur og allir finndu eitthvað við
sitt hæfi i dagskrá félagsins.
Hann bætti þvi brosandi við, að
sem dæmi gæti hann nefnt, að á
siðasta ári heföi verið stofnað til
10 hjónabanda meðal Hrannara,
og sýndi það, hversu vænt
þeim þætti um hvort annað.
Ekki mátti Höskuldur vera
lengur að þvi að ræða við okkur,
þvi nú var kallað „dömufri” og
ein úr hinum friða og föngulega
hópi kvenna á staðnum var búin
að bjóða honum upp. Við skildum
vel, að hann vildi heldur fara út á
gólfið með dömuna, en að ræða
við okkur, „þvi hvaða karlmaður
getur neitað,þegar falleg stúlka i
næstum gegnsæjum náttkjól
kemur og biður einhvers.
Við yfirgáfum þvi staðinn,og
það siðasta sem við heyrðum var
söngur fólksins, sem kyrjaði
hástöfum — þrátt fyrir að það
væri bindindisfólk — „Vindlingar
og viski og villtar meyjar.” Og
þegar út var komið, varð okkur
hugsað til ungmenna þeirra, sem
nú voru að reyna að hafa ein-
hverja skcmmtun út úr kvöldinu
með aðstoð Bakkusar á öðrum
dansstöðum borgarinnar. Einnig
til þeirra eldri, sem sifellt eru að
tönglast á hvað æskan nú til dags
sé gjörspillt. Það hefði átt að vera
komið á náttfataballið hjá
Hrönnurum, til að komast að
raun um annað. -klp-