Tíminn - 06.02.1973, Qupperneq 13

Þriðjudagur 6. febrúar 1973.
TÍMINN
13
Ólafur Gunnarsson lénssálfræðingur:
AÐ STANDA SAMAN
í BLÍÐU OG STRÍÐU
Orlof Lagerkrantz hefur skrifað hverja
greinina af annarri i sænska stórblaðið Dagens
Nyheter, og gert hvort tveggja i senn: að lýsa
hinum hrikalegu atburðum i Vestmannaeyjum
og afleiðingum og hvetja alla Norðurlandabúa
til þess að leggja okkur lið i raunum okkar.
„Bistá Island” og ,,Nu máste vi hjálpa
Island” er fyrirsögn á tveim greinum hans. í
Sviþjóð hefur ekki verið setið við orðin tóm.
Enginn hefur sýnt okkur slikt veglyndi sem
rikisstjórnin sænska.
Vorið 1964 var ég kvaddur til
þess af Vestmannaeyingum að
skipuleggja og stjörna fyrsta
starfsfræðsludegi, er haldinn var
i Eyjum, og samtimis þeim sið-
asta. Ari siðar tókst litilmótleg-
asta vesalmenni, sem setið hefur
i sæti hugsjónamannsins og
snillingsins, Jónasar Jónssonar
frá Hriflu, þ.e. sæti menntamála-
ráðherra, að ganga af starfs-
fræðslunni dauðri með aðstoð auð
virðilegustu skussanna á sviði
fræðslumála. Hverjir skussarnir
voru kemur ekki þessari grein
við. Menntamálaráðherra taldi
þá alla upp i þingræðu, sem hann
flutti á útmánuðum 1965 og mun
ég fljótlega rifja nöfn þeirra upp
fyrir islenzku þjóðina, einkum
unglingana, sem eiga fulla heimt-
ingu á að vita hverjir það voru,
sem lögðust gegn einu mesta
nauðsynjamáli islenzkrar æsku.
Ræðu sina um starfsfræðsluna
flutti menntamálaráðherra i
sambandi við fyrirspurn frá Karli
Kristjánssyni frá Húsavik, einum
gáfaðasta heiðursmanni, sem átt
hefur sæti á Alþingi Islendinga á
seinni árum.
Maðurinn, sem bað mig að
koma til Eyja vegna skipu-
lagningar starfsfræðsludagsins,
var Eyjólfur Pálsson, skólastjóri
Gagnfræðaskóla Vestmanna-
eyinga, og dvaldi ég allan timann,
sem ég starfaði i Eyjum á heimili
hans, en naut einnig mikillar
fyrirgreiðslu og gestrisni
Sigfúsar Johnsen, sem var mér
að öllu góður kunnur frá þvi hann
stundaöi nám i Kennaraskóla
íslands. Þess má geta, að
tengdafaðir Sigfúsar, Þorsteinn
Viglundsson, þáverandi skóla-
stjóri gagnfræöaskólans, hafði
nokkrum árum áður siglt með
alla nemendur gagnfræðaskólans
á starfsfræösludag i Reykjavik,
og þótti það á þeim tima eigi all-
litið fyrirtæki.
Skipulag starfsfræðsludagsins
fylgdi i meginatriðum sömu regl-
um og þeim, sem ég hafði áður
notað viðsvegar um land. Ég
flutti erindi fyrir alla nemendur
gagnfræðaskólans, útvegaði þeim
bókina Starfsval frá Isafoldar-
prentsmiöju, og svaraöi siðan
fyrirspurnum þeirra, sem bókin
Starfsval gaf tilefni til að spyrja.
Ahugi nemenda gagnfræðaskól-
ans var mikill og almennur.
Daginn fyrir starfsfræðsludaginn
voru allir framámenn atvinnu-
lifsins og skólanna i Vestmanna-
eyjum, sem heitið höfðu aðstoð
sinni við leiðbeiningar á sjálfan
starfsfíæðsludaginn, boðaðir til
fundar, og flutti ég fyrir þá stutt
erindi og svaraði eðlilegum
fyrirspurnum þeirra. Mér er sér-
staklega minnisstætt að allir til-
vonandi leiðbeinendur voru
mættir stundvislega og áhugi
þeirra á málinu var svo mikill að
ég minnist ekki eins mikils og
almenns áhuga frá neinum öðrum
stað að undanskilinni Húsavik og
Norðfirði.
— Sérstaklega er mér minnis
stæður skipstjóri, nokkuð við
aldur, sem lagði sig mjög i
framkróka að læra af mér allt,
sem ég gat sagt honum varðandi
starfsfræðsluna. Ahugi gamalla
sjómanna var mér að visu ekkert
nýnæmi, hann þekkti ég mætavel
frá starfsfræðsludögum sjávarút-
vegsins i Reykjavik þar sem
mikið einvalalið forustumanna
sjávarútvegsins var saman
komið. M.a. Gunnlaugur Briem
ráðuneytisstjóri, Sverrir Július-
son, formaöur Sambands isl.
útvegsmanna, Davið Ölafsson.þá-
verandi fiskimálastjóri, Friðrik
Ólafsson, skólastjóri Stýri-
mannaskólans, Gunnar Bjarna-.
son, skólastjóri Vélskólans, og
Sigurður Gröndal yfirkennari
Matsveina- og veitingaþjóna-
skólans. Allra þessara manna og
margra annarra minnist ég
stöðugt með hlýjum hug fyrir
óeigingjarna aðstoð þeirra viö
æskuna. Sama máli gegnir um
fiskimatsstjórann Bergstein
Bergsteinsson og ógleymanlega
samstarfsmenn hans.
Auk heimamanna i Eyjum
minnist ég þess, að allmargir sér-
fræðingar frá Reykjavík komu til
Eyja þennan dag til þess að leið-
beina og man ég, að ég hafði tekið
á leigu 4 flugvélar til þess að
flytja sérfræðingana. A heimleið
frá Eyjum urðum viö hjónin sam-
ferða dr. Þorleifi Einarssyni, sem
notaöi kærkomiö tækifæri til þess
að fljúga yfir Surtsey, sem þá var
á blómlegu bernskuskeiöi.
Að loknum starfsfræðsluleið-
beiningunum var öllum leiðbein-
endum boðið til kaffidrykkju á
eina hóteli bæjarins, konan min
telur að bæjarstjórnin hafi staðið
fyrir boðinu, en þvi hef ég sjálfur
gleymt, man aðeins að veitingar
voru miklar og góðar. Hitt man
ég, að sjálfur svaraöi ég fyrir-
spurnum óvenjulega margra vel
greindra unglinga þennan dag og
hefði þeim verið auðgert að
ljúka námi við hvaða háskóla
nám, sem þeir heföu kosiö sér.
Ég minnist þess, að Kristján
Sturlaugsson ■ tryggingarfræð-
ingur, var sömu skoðunar og ég
varðandi þá unglinga sem til hans
komu.
Þess skal getiö, aö siðan við
hjónin fluttumst til Sviþjóðar
fyrir liðlega 7 árum hefur Bréfa-
skóli S.l.S. og A.S.l. að staðaldri
haft milligöngu milli min og
islenzkra unglinga varðandi leið-
beiningar um Starfsval- Meðal
unglinga sem hafa skrifaö mér
löng og góö bréf hafa alltaf verið
nokkrir frá Vestmannaeyjum.
Siðan fréttir af eldgosinu i
Helgafelli fóru að berast hingað
höfum við hjónin reynt að fylgjast
með öllum fréttum af gosinu bæði
I danska og sænska útvarpinu auk
sænska sjónvarpsins. Þrátt fyrir
þaö að vopnahléssamningur milli
Bandarikjamanna og Vietnama
væri undirritaöur eftir að eld-
gosið hófst finnst mér fréttirnar
frá Islandi hafa veriö bæði miklar
og itarlegar einkum i Dagens
Nyheter, stærsta morgunblaði
Svia, og sænska sjónvarpinu.
Bezta vinkona Judith konu
minnar á tslandi er einmitt ættuð
úr Vestmannaeyjum. Þegar
Judith hafði hlustað á fyrstu
fréttirnar af hörmungunum i
sambandi við gosið varö henni að
orði . ..Vestmannaeyingar mega
ekki sundrast” Þessi ummæli
ásamt öðru varðandi gosið sendi
ég nú samtimis þremur aðal-
blöðum tslendinga og treysti þvi,
að þau birti greinina orðrétta.
Það sem ég tel aðalatriði máls-
ins er þetta:
„Vestmannaeyingar mega ekki
sundrast” sagði kona min við
upphaf eldsumbrotanna. Undir
þessi orð hennar tek ég heilshug-
ar. Ég reyndi Vestmannaeyinga
að svo góðu samkomulagi og
miklum dugnaði 1964, að mér
finnst óhugsandi annað en þeir fái
aö halda áfram að búa og starfa
saman.
Samkvæmt fréttum, sem bár-
ust siðdegis i dag hingað til Svi-
þjóðar er litt hugsandi að fólk geti
flutzt aftur til Eyja aö sinni.
Næsta verkefni veröur þá að velja
Vestmannaeyingum samastað
um nokkra hrið. Við skulum fyrst
minnast þess, að öll islenzka
þjóðin stendur i mikilli þakkar-
skuld við Vestmannaeyinga, þeir
hafa um margra ára bil tryggt
þjóðinni meiri gjaldeyristekjur
en nokkur annar jafnfjölmennur
hópur manna á landinu. Það má
þvi ekki minna vera en Islending-
ar sjái um að Vestmannaeyingar
eignist sem allra bezt húsnæði
þar sem þeir vilja helzt vera, sem
ég tel liklegast að verði við suður-
strönd Islands milli Hornafjarðar
og Þorlákshafnar. Þorskurinn
hverfur ekki af miðunum við
Vestmannaeyjar sökum eldsum-
brota, þau munu eftir sem áður
verða fengsælustu fiskimið lands-
ins.
Ef Vestmannaeyingar vilja
njóta tignarlegs útsýnis inn til
hvitra jökla eins og þeir eru vanir
við úr Eyjum get ég ekki hugsað
mér annan stað betri en Horna-
fjörð. A Hornafirði er fólkið gott
og harðduglegt alveg eins og I
Eyjum. Nesin, sveitin inn af Höfn i
Hornafirði, er meðal gróöursæl-
ustu sveita landsins. Kaupfélags-
stjórinn á Höfn i Hornafiröi hefur
haldið áfram uppbyggingu hafnar
þar sem Þórhallur heitinn
Danielsson kaupmaður og Jón
Ivarsson fyrrverandi kaupfélags-
stjóri létu staðar numið. Ráða-
menn á Höfn eru, að þvi er ég bezt
veit, ágætismenn og um hrepp
stjóra þeirra sagði Einar á Hval-
nesi mér einu sinni á biðstofu
landbúnaöarráöherra sem þá
var. „Hann er bezta grey” en
þetta var mikið hrós um hrepp
stjórann i munni Einars, sem þá
var orðinn blindur og vissi ekki,
að höfundur þessarar greinar var
i ætt við hreppstjórann.
Hugsanlegt væri aö leggja eitt-
hvað af Keflavikurflugvelli undir
Vestmannaeyinga, ef svo vel
skyldi takast til, aö þeir færu að
einhverju leyti frá Islandi og
heim til sin.
Þetta eru aöeins nokkrar hug-
dettur, sem Vestmannaeyingar
sjálfir verða að ræöa nánar i friöi
og ró. Dugnaður þeirra eins og ég
kynntist honum er slikur að þeir
munu tæpast beiðast beininga, en
einhvern veginn finnst mér að
þeir megi ekki drukkna I mann-
hafi Reykjavikur.
Með innilegri ósk um samstöðu
og samstarf i þessu máli flyt ég
Vestmannaeyingum innilegar
kveðjur okkar hjóna.
P.s. 1 dag 29. jan skrifar fornvin-
ur minn, Oiof Lagercrantz tillögu
á forsiðu Dagens Nyheter um að-
stoö viö Islendinga og auk þess
leiðara blaðsins. Ég sendi blöðun-
um þremur sem fá þessa grein
ljósrit af greinum Olofs Lager-
crantz.
Staða forstöðukonu
Staða forstöðukonu við Fjórðungssjúka-
húsið á Akureyri er laus til umsóknar.
Franihaldsnienntun i hjúkrunarkennslu eða stjórnun er
æskileg.
Staðan veitist frá 1. júli n.k.
Laun samkvæm launakjörum opinberra starfsmanna.
Nánari upplýsingar um stöðuna eru veittar hjá fram-
kvæmdastjóra i sima 11031 og hjá forstöðukonu I sima
11923
Umsóknir ásamt upplýsingum um fyrri störf sendist
undirrituðum fyrir 20. april. n.k.
F.h. stjórnar Fjórðungssjúkrahússins á Akureyri
Framkvæmdastjóri
Laugardagslokun
Varahlutaverzlanir og söludeildir nýrra
bila i fyrrtækjum sambandsaðila eru
lokaðar á laugardögum frá 1. febrúar
1973.
Bílgreinasambandið
Sjúkraliðar
Sjúkraliða vantar að Vifilsstaðaspitala,
hluti starfs kemur til greina.
Upplýsingar veitir forstöðukonan á staðnum og i sima
42800.
Reykjavik, 5. febrúar 1973
Skrifstofa rikisspitalanna.
'éfL i—^
ti lanti
Magnús
E. Baldvinsson
Laugavegi 12 - Simi
■ mnmr*
sson J
i 22804
Sjúkraliðar
Sjúkraliði óskast að Vifilsstaðaspitala til
aðstoðar sjúkraþjálfara.
Nánari upplýsingar veitir forstöðukonan á staðnum og I
sima 42800.
Reykjavik, 5. febrúar 1973
Skrifstofa rikisspítalanna.

Til sölu
Sólaðir NYLON hjólbarðar til sölu.
SUMARDEKK — SNJÓDEKK
Ýmsar stærðir á fólksbíla ó mjög hagstæðu
verði. Full óbyrgð tekin ó sólningunni.
Sendum um allt land gegn póstkröfu.
■i'i'. ■■ íV
■ >■'
BARÐIMRI
ÁRMÚLA 7 SÍMI 30501 REYKJAVÍK.