Tíminn - 10.02.1973, Blaðsíða 11

Laugardagur 10. febrúar 1973
TtMINN
n
A meöan Bryndis ristar brauöiö, les Jón Hjörtur i Timanum. Og hvaö er eölilegra, en þessi brúögumi
mánaðarins lesi sér til um brúöhjón fyrri mánaðar?
Hann er borgarbarn,
en hún úr Öræfunum
Talið berst viðar, og eins og
Islendingum sæmir spyrjumst við
fyrir um ættir og uppruna. Jón
Hjörtur reynist vera borgarbarn
en Bryndis á kyn sitt austur i
öræfum, þar sem hún er fædd og
uppalin, nánar tiltekið á Hofi.
Þar sem þessi sveit er viðfræg
fyrir fegurð sina og margháttuð
sérkenni, langar okkur auðvitað
til að fræðast ofurlitiö um að-
stæður þar og mannlif, og spyrj-
um fyrst, hvort þau hafi ekki i
hyggju að setjast þar að.
— Nei, það held ég varla, amk.
ekki i náinni framtið, segir
Bryndis.
— Ætli að ég yrði ekki heldur
litill bóndi, — bætir eigin-
maðurinn við.
— Nú ætti að veröa um fleiri at-
vinnugreinar en búskap að ræða i
öræfum, — segjum við. — Er
þetta ekki að verða einn aðal-
ferðamannastaðurinn á landinu
nú þegar, og hvað verður svo,
þegar vegurinn verður kominn
yfir Skeiðarársand?
— Jú, það er nú stóra
spurningin, hvað gerist þá, og
hvort byggðarlagið mun þola þá
miklu örtröð, sem þarna gæti
orðið, þegar þetta verður aðeins
orðinn nokkurra klukkustunda
akstur frá Reykjavik, og fjöldi
borgarbúa stefnir vafalaust að
þvi, að skjótast þá helgartúr i
öræfin. Héraðið er viðkvæmt, og
ég er hrædd um að sé ekki gætt
fyllstu varfærni i allri umgengni,
geti það orðið illa úti i allri um-
ferðinni, segir Bryndis. Hitt er
svo annaö mál, að þarna er i
sannleika sérstaklega fallegt og
það er ekki hægt að banna
mönnum að koma og njóta
fegurðarinnar enda væri það i
meira lagi illa gert og klaufalega
að farið. Fegurðin á að vera sam-
eign allra, og þeir eiga að hafa
jafnan rétt til að njóta hennar, en
verða bara að gæta þess um leið
að spilla henni ekki fyrir bæði
sjálfum sér og öðrum.
Svo er nú það, að i öræfunum er
engin aðstaða til að taka á móti
öllum þeim ferðamannastraum,
sem hugsanlega mun leggja
þangað leið sina i framtiðinni.
Henni verður óhjákvæmilega að
koma upp, þvi að án hennar yrði
ástandið afleitt.
— En þið ætlið sem sagt að
setjast að hér i borginni, þrátt
Bryndis og Jón Hjörtur i stofunni, og á milli þeirra brúöa, sem er eina barn heimilisins — ennþá. Púðana hefur Bryndis sjálf saumaö, en hún
kveðst hafa gaman af hvers konar hannyrðum.
fyrir allar dásemdir öræfanna?
— Já, þetta er svo sem ágætt
hérna, — segir Bryndis og brosir
til manns sins, sem samsinnir þvi
þegjandi.
Konfektinu varð að
bjarga frá skemmdum
Einhverja kynni nú að vera
farið að fýsa að vita um störf
ykkar. Þið vinnið bæði úti, er ekki
svo.
— Jú, jú, enda eru börnin engin
ennþá enda nógur timi til að
eignast þau, með allt lifið fram-
undan, — segir Jón. — Ég lauk
annars sveinsprófi i bifvéla-
virkjun i fyrravor og vinn sem
slikur á verkstæði Vegagerðar
rikisins.
— Og ég vinn hjá Súkkulaði-
verksmiðjunni Sirius, — segir
Bryndis, og brátt kemur i ljós, að
hún þarf að mæta þar i vinnu
innan nokkurra minútna, þvi að
þar er unnið á vöktum á þessum
árstima, er páskaeggjafram-
leiðslan stendur sem hæst.
Og i þeim töluðum orðum,
itreka þau enn einu sinni við
okkur að fá okkur konfektmola,
nóg sé til af sliku, og þau sjálf séu
eiginlega hætt að geta borðað
súkkulaði. Húsmóðirin sökum at-
vinnunnar, og bóndinn vegna
þess, konan flutti mikið af þvi
heim. — Það varð að bjarga þvi
svo að það ekki lægi undir
skemmdum, — segir hann.
Við bætum enn einum mola við
þá sem áður eru komnir ofan i
okkur, og spyrjum siðan hvort
þau hafi nokkrar sérstakar fram-
tiðaráætlanir.
— Það væri þá ekki nema að
reyna að fá sér ibúð. segir Jón
Hjörtur, en foreldrar minir eiga
þessa, sem við erum i núna.
— Eruð þið kannski búin að
sækja um ibúð nú þegar? —
— Já reyndar gerðum við það
fyrir nokkru, en höfum ekki
fengið neitt svar við þeirri mála-
leitan ennþá. —
— Er það i Breiðholtinu, sem
þið sóttuð um? —
— Já, það eru nú ekki svo
margir staðir aðrir, sem byggt er
á núna. Það er þá helzt Arnar-
nesið, en ætli við látum það ekki
biða eitthvaö að flytja þangað, —
segir hann hlæjandi.
Vill heldur smyrja bila
en brauð
Þau Bryndis og Jón Hjörtur
kynntust hér i bænum en Bryndis
hefur unnið hér i nokkra vetur, og
opinberlega voru þau búin að
vera trúlofuð i rúmt ár, áður en
séra Frank Halldórsson, setti á
þau hnapphelduna á aðfangadag
jóla.
Er við spyrjum þau um sérstök
áhugamál, kemur i ljós að bæði
hafa gaman af tónlist, og hlusta
mikiö á plötur, en þau eiga góðan
fón, eins og sagt var i upphafi. Er
við spyrjum um sérstök
uppáha 1 dstónská1d eða
flytjendur, segjast þau vart geta
tekið einn fram yfir annan i þeim
efnum, þeim þyki gaman að öllu
sem hljómi.
— Þið syngið kannski i ein-
hverjum kór, eða flytjið sjálf
músik á annan hátt?
Bæði svara þau þvi neitandi. —
Enda er það áreiðanlega bezt
fyrir alla kóra, að vera án
min, — segir húsbóndinn, — þvi
að ég myndi þá syngja allai
raddirnar i einu. —
Nú þarf húsmóðirinn að fara ti
vinnu, en áður þarf ljós
myndarinn að sinna sinum störf
um, og filmar þau hjón i bak og
fyrir, á hinum ýmsu stöðum
Fyrir eina uppstillingu, spyr hanr
húsbóndann, hvort hann kunni ai
smyrja brauð.
— Nei, það kann ég ekki, segii
Jón Hjörtur, en aftur á móti ska
ég smyrja fyrir þig bil, — oj
myndasmiðurinn tekur þvi mei
þökkum. Vafalitið á hann eftir ai
krefja Jón Hjört þessara orði
sinna.
Eftir að hafa bætt við okkur em
einum konfektmola kveðjum vi
þessi ungu og hressu hjón, me
þökk fyrir okkur. Siðar mu
verða frá þvi sagt, er þau fara
verzlunarleiðangurinn til ein
hvers þeirra fyrirtækja, sem gef
hinum heppnu brúðhjónur
mánaðarins kost á að verzla hj
sér fyrir 25.000 krónur. gjj