Tíminn - 28.09.1973, Blaðsíða 6

6
TÍMINN
Föstudagúr 28. september 1973
MBÉÉÍIi
■ ■ &
/s '>», t ■ y//'

t
■
■
SÉRSTÆTT
Hjúskaparheitiö staftlest.
ÞAÐ ER ekki nein nýlunda,
þótt ungt fólk gangi i heilagt
hjónaband. Slikt gerist daglega
að heita má. Hitt mun vera sjald-
gæft, ef ekki einsdæmi, að skátar
láti gefa sig saman i búningi
hreyfingarinnar. Þó gerðist slik-
ur atburður ekki alls fyrir löngu.
Þá voru Sturla Bragason og
Hrafnhildur Guðnadóttir gefin
saman i kirkjunni á Úlfljótsvatni,
en þar er Skátaskólinn, eins og
kunnugt er, og auk þess er kirkj-
an þar á staðnum nær eingöngu
notuð af skátum, enda oft kölluð
Skátakirkjan. Hjónavigsluna
framkvæmdi séra Eirikur J.
Eiriksson, sóknarprestur og þjóð-
garðsvörður á Þingvöllum.
Einsdæmi i íslandssög-
unni?
Ungu hjónin, Sturla og Hrafn-
hildur, litu inn á ritstjórn Timans
fyrir fáum dögum og svöruðu þar
nokkrum spurningum. Það er
Sturla, sem fyrst verður fyrir
svörum:
— Veiztu til þess að hjón hafi
áður verið gefin saman i skáta-
búningi hér á landi?
— Nei, mér er ekki kunnugt um
að svosé. Ég veit ekki betur en að
við séum fyrstu manneskjurnar,
sem bera skátabúning i brúð-
kaupi sinu.
— Voru fleiri en þið i skátabún-
ingi, þarna i kirkjunni?
— Já, svaramennirnir báðir,
en annar þeirra er faðir konunnar
minnar, en hinn er góður vinur
okkar. Auk þess voru eitthvað
fjórtán eða fimmtán vinir okkar
úr skátahreyfingunni i kirkjunni.
Þeir voru allir i sinum skátabún-
ingum.
Presturinn, sem gaf okkur
saman, séra Eirikur J. Eiriksson
á Þingvöllum, sagðist hafa verið
skáti fyrir fimmtiu árum, en hann
bar nú samt ekki slikan búning
við þetta tækifæri, heldur skrúða
embættis sins, að sjálfsögðu.
— Þá er að snúa sér að ungu
frúnni: Hvernig fannst þér,
Hrafnhildur, að vera þátttakandi
i brúðkaupi, sem þannig fór
fram?
— Mér fannst það alveg ágætt.
— Varstu ekki neitt feimin við
að láta horfa á ykkur i þessum
klæðnaði fyrir altarinu?
— Nei, siður en svo.
— Hefðir þú ekki heldur viljað
vera i skósiðum kjól og með
brúðarslör?
— Nei, alls ekki. Ég er ekkert
fyrir þess háttar klæðnað.
— Eruð þið búin að starfa lengi
i skátahreyfingunni?
— Það eru átta ár, siðan ég hóf
störf innan hreyfingarinnar, en
ég hef litið sem ekkert unnið sið-
ast liðin fimm ár. Það var á Siglu-
firði, sem ég byrjaði að vinna, en
siðan ég kom hingað til
Reykjavikur, hef ég ekki unnið
svo að heitið geti.
— En þú Sturla, hvað ert þú bú-
inn að starfa lengi að málefnum
skáta?
— Það er nú orðið nokkuð
larvgt. Ég held að ég hafi verið niu
ára, þegar ég byrjaði að starfa
sem ylfingur. Siðan hefur það jú
komið fyrir, að ég hafi sleppt úr
einu og einu ári, en annars er
varla hægt annað að segja, en að
ég hafi unnið óslitið i skátahreyf-
ingunni.
Fyrir einu ári hætti ég að vinna
stöðugt, en er skráður aukafélagi
i Hjálparsveit skáta, og i einu
skátafélagi bæjarins er ég
fullgildur félagsmaður. Og þótt
ég vinni ekki neitt sem heitið get-
ur opinberlega, þá er ég að reyna
að gera gagn ,,á bakvið tjöldin”,
eftir þvi sem ég get. Það má lika
segja um konuna mina. Þótt hún
vinni ekki neitt opinberlega og
telji sig starfslausa i hreyfing-
unni, þá er það i raun og veru ekki
rétt. Hún er alltaf reiðubúin til
hjálpar, ef til hennar er leitað.
Skátastarfið er erfitt, en
það stuðlar að reglusemi
— Hvernig gengur ykkur, i
skátahreyfingunni, að fá ungling-
ana til þess að halda hópinn?
— Það hefur gengið all-sæmi-
lega fram til þrettán-fjórtán ára
aldurs. Um það leyti vill fylkingin
þynnast, en sumt af þvi fólki
fáum við aftur, nokkrum árum
seinna. Annars er svo margt sem
glepur. Skólarnir hafa geysimikið
aðdráttarafl með sínu marghátt-
aða félagslifi. Það kostar peninga
að halda uppi skemmtanalifi, og
við getum ekki keppt við hvern
sem er á þvi sviði.
— Nú er algert vinbindindi hjá
ykkur. Heldur þú ekki að það hafi
mótað mörg þau ungmenni, sem
hjá ykkur hafa verið?
— Jú, á þvi er ekki nokkur
minnsti vafi. Það er ákaflega
mikils vert að beina huga barna
og unglinga að bindindi og hvers
kyns reglusemi, einmitt á meðan
þau eru á mótunarárunum, enda
er það mála sannast, að fátt af
okkar fólki hefur siðar orðið
óreglunni að bráö. Auðvitað er
engin regla án undantekningar,
hvorki hér né annars staðar, en
ég held að mér sé óhætt að segja,
að mjög fáir fyrrverandi skátar
hafi orðið miklir óreglumenn, sið-
ar á ævinni.
— Er ekki bæði erfitt og tima-
frekt að starfa i skátahreyfing-
unni?
— Jú, það er ákaflega tima-
frekt. Dagarnir i vikunni þyrftu
að vera einum eða tveimur fleiri
en þeir eru, ef maður ætti að geta
gert sér vonir um að fá fria stund.
Sannleikurinn er lika sá, að jafn-
vel þótt menn hafi verið fullir af
áhuga þegar þeir byrjuðu að
vinna i þessu, þá er sá áhugi far-
inn að dvina, þegar þeir hafa
staðið i eldlinunni i eitt ár eða svo.
— t hverju er þetta aðallega
fólgið?
— Það þarf að undirbúa fundi,
skipuleggja ferðir, hvort sem það
nú eru eins dagsferðir, helgar-
ferðir, útilegur, skoðunarferðir,
eða eitthvað annað. Þá þarf að út-
vega farartæki, leiðsögumenn og
margt fleira. Stundum fæst ekki
neinn leiðsögumaður, svo að
maður verður að taka það hlut-
verk að sér sjálfur, jafnvel þótt
maður hafi aldrei komið á stað-
inn, sem ákveðið hafði verið að
sækja heim. Nú, þá verður maður
að lesa allt sem hægt er um við-
komandi stað, svo að maður
standi nú ekki alveg á gati, þegar
þangað kemur.
Við erum með setustofu, sem
gefið hefur mjög góða raun. Þar
þarf alltaf einn maður að vera og
lfta eftir. Þar er leikin létt tónlist,
Framhald á bls. 19
t hópi vina og skátasystkina.