Tíminn - 11.08.1974, Blaðsíða 22
22
TÍMINN
Sunnudagur 11. ágúst 1974
ELDUR, ELDUR!
Ég heiti Siggi og er
fimm ára. Óli er lika
fimm ára, og hann er
bezti vinur minn. Einu
sinni, þegar við Óli vor-
um að ieika okkur fyrir
utan húsið mitt, heyrð-
um við skyndilega hátt
væl. Þetta ærandi hljóð
varð stöðugt hærra, og
það kom greinilega frá
bil, sem færðist nær og
nær. Þetta var bruna-
bill, og hann kom æðandi
eftir götunni okkar.
Þetta fannst okkur Óla
ógurlega spennandi, og
ég kallaði á mömmu, til
1 —
£ 6 " c
þess að hún gæti fylgzt
með lika.
Brunabillinn stanzaði
skyndilega og þá hróp-
aði Öli:
— Það er mitt hús,
sem brennur. Sjáðu
bara, reykurinn kemur
út um eldhúsgluggann.
Við þutum af stað
heim til óla, og mamma
kom á eftir okkuif. Þegar
við komum að húsinu,
kom mamma hans Óla
þjótandi út með fugla-
búr i hendinni.
— Passið ykkur,
strákar, hrópaði hún.
Komið ekki nær húsinu,
það getur verið hættu-
legt.
Nú voru slökkviliðs-
mennirnir tilbúnir að
ráðast til atlögu við eld-
inn.
— Hvar er eldurinn,
spurði einn þeirra.
— t eldhúsinu, sagði
mamma óla.
Tveir menn hlupu inn i
húsið, en hinir biðu úti,
tilbúnir að skrúfa
frá vatninu og hlaupa
inn með slöngurnar.
— Þetta verður
allt i lagi, sagði
vingjarnlegur slökkvi-
liðsmaður, sem sá hvað
mamma hans óla Var
áhyggjufull. Þið skuluð
vera alveg róleg, sagði
hann. Við slökkvum eld-
inn á svipstundu.
En aumingja óli há-
grét, og mamma hans
var með tárin i augun-
um.
Um stund voru allir
slökkviliðs mennirnir
önnum kafnir við að
slökkva eldinn, en ekki
leið á löngu unz þeim
hafði algjörlega tekizt
að ráða niðurlögum
hans. Nú komuþeir allir
út, og mamma hans Óla
þakkaði þeim kærlega
fyrir hjálpina.
— Þetta var nú ekki
DAN
BARRV
Við notum nokkrsvona ef ske
ar sjálfstýrandi kynni aðþess
flaugar til þess ir axarmenn
að verja okkur^-i)iri;usi:- r_1'
= Hvellur, f/_
Þeir kasta niður táragassprengjum,
og mennirnir koma i Ijós.