Tíminn - 13.02.1976, Blaðsíða 6

6
TÍMINN
Föstudagur 13. febrúar 1976
Arnaldur Árnason:
Raunvísindalegt
samband við
framgengna
menn er vissulega
mögulegt
Fyrir 12 árum setti ég fram þá
tilgátu, byggða á reynslu, að hægt
væri að rannsaka einn þátt svo-
nefndra spiritiskra fyrirbrigða
innan ramma eðlisfræðilegra til-
rauna. Þvi er oft haldið fram, að
engar raunvisindalegar sannanir
séu fyrir framhaldslifi. En þetta
er ekki rétt! Framgengnir menn
hafa sannað, og eru alltaf að
sanna tilvist sina með raunvis-
indalegum hætti. Við tökum bara
ekki eftir þessu!
Huglækningar hafa verið i
sviðsljósinu á undanförnum ár-
um. Þeirsem þær stunda telja sig
vinna á vegum framgenginna
lækna. Þessir huldulæknar starfa
hljóðir og hógværir á bak við
tjaldið sem skilur heimana, en
hvernig geta þeir það, ef enginn
rökréttur og raunvisindalegur
samgangur er þarna á milli
heimanna i gegnum timamúrinn?
Það er þessi þáttur „framgeng-
inna lækna” sem rannsaka þarf
miklu fremur en hæfileika hug-
læknisins. Rannsóknir eru gerðar
á öfugum enda þessara spiritisku
fyrirbrigða.
Einn þáttur i lækningum
framgenginna manna er þess
eðlis, að tiltölulega auðvelt ætti
að vera að einangra hann og
rannsaka innan ramma eðlis-
fræðinnar, og á ég þar við geisla-
lækningar þeirra. Þarna gæti
verið fyrir hendi sá fasti punktur
sem sagt hefur veriö að skorti til
þess að mögulegt væri að rann-
saka þessi fyrirbrigði raunvis-
indalega. Ég er ekki eðlisfræðing-
ur en sú litla tilraun, sem ég hef
gert með þessa geislaskothrfð
framgenginna manna i gegnum
timamúrinn bendir eindregið til
þess, að geislar þessir lúti þekkt-
um lögmálum eðlisfræðinnar.
En hvaðan hafa l'ramgengnir
menn þá geislaorku, sem hér um
ræðir og hvers konar geislar eru
þetta, séu þeir rannsakanlegir
innan ramma eðlisfræðinnar?
Þessari spurningu verður ekki
svarað nema með eðlisfræðileg-
um tilraunum. Ég gerði tilraun til
þess að skýra hvernig á þvi gæti
staðið, að framgengnir menn gæti
beitt raunvisindalegum geisla-
lækningum hér á jöröu niðri og
skýringin var i stuttu máli á þá
leið, að framgengnir menn
byggju hér á heimskringlunni
undir sólinni eins og við i sama
efnisheimi, en fyrir innan tima-
múrinn. Þessi tilgáta gerir það
sennilegt aö þeir geti hagnýtt
sólarljósið til þess að framleiða
þá geislaskothrið, sem hér um
ræöir.
Við höfum alls konar múra,
gamlan Kinamúr og nýlegan
Berlinarmúr, við höfum hljóðmúr
og nú siöast ljósmúr, er brotizt
hefur verið i gegnum. En hvar er
timamúrinn, þessi ósýnilegi
veggur, sem viö rekum okkur þó
alls staðar á?
Að tala um efni án tima er
nánast rökleysa. Slikar alhæf-
ingar sem- þessar valda þvi, að
menn geta ekki litiö raunvisinda-
legt samband viö framgengna
menn réttum augum. Timanlegt
efni er að sjálfsögöu ekki aö finna
nema i timarúminu, en þessi
teoria útlokar ekki, aö efnisheim-
urinn haldi áfram inn úr tima-
múrnum með ákveöna veröandi i
likingu viö timann. Slikur heimur
gæti veriötil i beinu framhaldi af
sólkerf inu. Reynsla min af
framgengnum mönnum neyðir
mig blátt áfram til þess að
framlengja efnisheiminn úr tima-
múrnum. Framgengnir menn
búa hér i sama efnisheimi og viö,
en múrinn á milli okkar og þeirra
er timamúrinn. Þaö skiptir i
þessu sambandi ekki meginmáli
hvar framgengnir eru niður
komnir, en einhvers staðar verða
þeir að vera, og þá er eðlilegast
að minni hyggju að hugsa sér
bústaði þeirra hér á heimskringl-
unni eða jarðbrautinni um sólina.
Við þurfum ekki yfir lækinn til
þess að sækja vatnið. Sólkerfið er
hluti af þessari veröld, og hvi
skyldu ekki vera til hnettir innan
við timamúrinn eins og fyrir utan
hann?
Sólkerfið er sennilega mjög
frumstæð og ófullkomin mynd af
okkar litlu veröld, en á grundvelli
þessarar ófullkomnu myndar eru
reistar hinar ferlegustu kenn-
ingar um geggjaðan heim, þar
sem ekkert hefur tilgang, lif okk-
ar er ferð án fyrirheits.
Við þekkjum þá fögru kenn-
ingu, að við dauðann hnigur
likaminn til moldar, en andinn fer
til Guðs, sem gaf hann. En hvað
er þá orðið af Jóni okkar Jóns-
syni, sem andaðist I gær? Hann
fyrirfinnst hvergi, samkvæmt
þessari gullvægu kenningu.
Hér vantar einstaklinginn Jón
okkar Jónsson, hvað varð af hon-
um? Jón Jónsson hefur það
vonandi gott á „Bláu eyjunni”
sem”, sem ég kalla svo, fyrir
handan b'mamúrinn, þótt jörðin
hafi heimtað aftur frumefni
likamans og andinn hafi farið til
Guðs, sem gaf hann. Hann Jón
okkar er til eftir sem áöur og auð-
vitað er Bláa eyjan hnöttur hér á
heimskringlunni. Hún er þrep á
veginum réttsælis upp i sólar-
heim hinna eilifu heimkynna
heiðra hvela.
Og þá er komið að kjarna máls-
ins. Hvernig er hægt að ná raun-
visindalegu sambandi við ibúa
Bláu eyjunnar? Flestir munu
ætla, að þessari spurningu verði
ekki svarað svo vit sé i, enda þótt
lramgengnir vinir okkar kunni að
búa hér á heimskringlunni rétt
við bæjarvegginn hjá okkur, og
þótt við vissum nákvæmlega hvar
Bláa eyjan væri hér á heims-
kringlunni eða jarðbrautinni, þá
gætum við ekki skotið þangað
geimfari af þeirri einföldu
ástæðu, að bústaöir framlifsins
eru fyrir innan hið timanlega svið
rúmsins. Þetta eru sennilega for-
sendurnar fyrir þeirri skoðun, að
sönnun fyrir framhaldslifi sé ekki
til og geti ekki verið til, þótt mál-
inu væri þannig farið, sem hér er
til getiö. En þessi spurning og
þessar vangaveltur eru i rauninni
óþarfar, við þurfum ekkiaðglima
við slikar gátur, málið er miklu
einfaldara úrlausnar fyrir okkur
hér megin timamúrsins. Fram
gengnir menn hafa þegar leySt
þessa þraut og við getum þvi bor-
ið fram spurninguna á annan hátt
en gert hefur verið.
Hvemig getum viö tekið á móti
þeirri geislaskothrið, sem
framgengnir menn beina stöðugt
til okkar út i gegnum timamúr-
inn?
Hvar er hann, þessi ógurlegi
timamúr, þessi raunvisindalega
grundvallarstaöreynd, sem eng-
inn getur bent á? Þótt undarlegt
megi virðast er eölilegra aö gripa
til guðfræöinnar en eðlisfræðinn-
ar við staðsetningu á timamúrn-
um. Svo segja fróðir menn, aö
hinn mikli höfundur lifs og tilveru
sé i senn óendanlega f jarlægur en
þó alls staðar nálægur.
Hiö sama verður aö segja um
timamúrinn. Hann er alls staðar
oghvergi. Hann er i miðju atoms-
ins, hann er i miðju vetrarbrauta
himingeimsins. En þó fyrirfinnst
hann hvergi.
Sú tilgáta, að framgengnir
menn búi hér á heimskringlunni i
sama efnisheimi og viö hér undir
sólinni hið næsta okkur, innan við
Frá hafnarframkvæmdum i Þorlákshöfn. Ljósm. PÞ.
HAFNARFRAMKVÆMD-
UM í ÞORLÁKSHÖFN
MIÐAR MJÖG VEL
PÞ Sandhól. — Hafnarfram-
kvæmdum i Þorlákshöfn miöar
vel áfram. Fyrir áramót var lokið
við suðurgarðinn, og er af honum
mikið skjól I sunnanáttinni, sem
verið hefur að undanförnu, en það
hefur verið kyrrt og litiö sog i
höfninni. Suðurgaröurinn er um
fjögur hundruö metrar á lengd,
og er grjótgaröurinn þar af um
tvö hundruð metrar.
Nú er veriö að aka grjóti i norð-
urgarðinn, sem verður um sex
hundruð metrará lengd og verður
þvi verki lokið i vetur. I fyrstu var
hugmyndin sú að norðurgarður-
inn kæmi úr svonefndri Skötubót
og næði niður að suðurgarðinum,
en nú hefur verið horfið frá þvi
ráði og garðurinn tekinn út miðja
vegu milli Skötubótar og suður-
garðsins.
Og minnungir þess, að þegar
þeim áfanga i hafnarframkvmd-
um, sem unnið var að hér fyrir
tæpum áratug, var að ljúka, var
varla vinnuaðstaða fyrir þær
framkvæmdir vegna þrengsla i
höfninni, þá eru menn nokkuð
gagnrýnir á þessa minnkun
hafnarinnar. — Við norðurgarð-
inn verður rekið niður stálþil að
innanverðu á kafla og
,,dolos”-steinar settir að utan-
verðu.
timamúrinn, leiðirhugann aðþvi,
hvort þeir geti ekki með einhverj-
um hætti hagnýtt orku sólarljóss-
ins i likingu við þaö, sem við
getum reyndar lika, t.d. með
sólarrafhlöðum i geimförum. Og
þá dettur manni i hug nafnið á
Bláu eyjunni, hvers vegna heitir
hún þessu nafni? Er það ekki
vegna þess, að þar er hið útbláa
sólarljós beizlað iorkuverum, þar
sem hressingarhæli með geisla-
böðum fyrir þá, sem eru nýkomn-
ir yfir landamærin? Hinir útbláu
geislar sólarljóssins kunna að
vera beizlaöir með þvi einu, að
tiðni þeirra er hækkuð, þannig
gætu framgengnir menn hafa náö
sólarorkunni innúr timamúrnum.
Og eru það ekki slikir geislar,
sem framgengnir læknar nota hér
á jöröu niðri er þeir gegna störf-
um sinum hjá huglæknunum?
Og þá erum viö aftur komin til
raunveruleikans hér niðri á jörðu
timamúrsins. Gerum ráð fyrir, að
þessir geislar séu framleiddir
með, að hækka tiðni hins útbláa
sólarljóss. Væri ekki mögulegt,
að framgengnir menn gætu skotið
þessum geislum út i gegn til okk-
ar? Þeir skjóta þessum geislum
úr tækjum og þegar þeir taka i
gikkinn tala þeir beinlinis um að
hella þessu yfir mann. Þessi
geislaböð hafa eðlisfræðileg
áhrif, er ættu að vera mælanleg.
En hér verður eðlisfræðingur að
koma til sögunnar. Framlifs-
menn beina stöðugt til okkar
geislaskothriö út i gegnum tima-
múrinn og biða þess aö okkur
þóknist að taka eftir þvi. En viö
erum svo upptekin viö að rífast
um kirkju og spiritisma að okkur
er vist nokkur vorkunn.
Við þurfum að festa þessa
geisla niöur til aö byrja með i eitt-
hvert það efni sem er vel skothelt.
Ýmis efni eru vel skotheld gegn
hvers konar geislun, svo er t.d.
um efnjö blý.
Ég vil hér aö lokum benda á til-
raun, sem gerð var erlendis til
þess aö sanna lækningamátt hug-
lækna. Gallinn við þessa tilraun
var sá, að minu áliti, að þar var
byrjaö á öfugum enda. Timaritið
Úrval (1962) segir svo um þessa
tilraun: „Eölisfræðingur var
fenginn til að athuga, hvort
„kraftur” sá, sem dullækninga-
mennirnir voru gæddir, væri
skýranlegur á visindalegan hátt.
Meðan á lækningafundi stöð voru
röntgengeisla-filmur festar við
lófana á dullækninum og milli
filmanna og lófanna var komið
fyrir blýstykki eða blýþynnu. Ef
einhvers konar geislaútstreymi
átti sér stað frá höndunum, mátti
ætla, að blýið varpaði skugga á
filmuna.
Af hundrað þess háttar tilraun-
um með filmu, sýndu aðeins 6 já-
kvæðan árangur, en þessi sex til-
felli komu mjög á óvart. Blýið
verkaði þar á þann vegg, er það
sjálft væri uppspretta geisla i
stað þess að stöðva þá. Ef um ein-
hvern lækningakraft var að ræða,
þá orkaðihann bersýnilega þann-
ig á blýið, að hann kom þvi til að
senda frá sér geisla.” Þannig fór
um tilraun þá, en ég er þeirrar
skoðunar að blýið hefði allt að
einu orðið geislandi þótt það hefði
veriðsetteinhversstaðara vegg i
stað þess að festa það á hendur
huglæknisins.
Fyrir nokkrum árum fór ég til
huglæknis. Er ég hafði tekið mér
sæti segir huglæknirinn við mig
fyrstallraorða: Þaðerkominn til
þin læknir og kastar á þig geisl-
um. Nærri má geta, að mér þóttu
þetta ekki ónýtar fréttir, en þær
komu mér ekki á óvart. Ég hafði
þarna komizt I raunvísindalegt
samband við framgenginn lækni,
er hann kastaði á mig geislunum.
Þúsundir manna leita árlega til
huglækna og i hvert skipti sanna
framgengnir læknar tilvist sina
með raunvisindalegum hætti. Og
svo segja menn að raunvisindaleg
sönnun fyrir framhaldslifi sé ekki
til!
Blý verður ekki geislandi af
mannavöldum eða hugarorku
huglæknis. Það veröur „geisla-
virkt” er það tekur við raunvis-
indalegri geislaskothrið
framgenginna lækna og visinda-
manna að handan.
Vestfirðingaf jórðungur:
Mjög góður afli
í janúarmónuði
gébé-Rvik. Gæftir voru stööugar
alian janúarmánúð i Vestfirö-
ingafjórðungi. Afli var yfirleitt
mjög góöur fyrri hluta mánaöar-
ins, og hélzt góbur afli á linuna
allan mánuöinn, en tregaöist
mjög há togurunum seinni hlut-
ann. Heildaraflinn varö 6.161 lest,
en var 5.010 á sama tima I fyrra.
Þrjátlu og fimm bátar frá Vest-
fjöröum stunduöu bolfiskveiöar I
janúar.
Linubátarnir stunduðu allir
dagróðra og fengu 3.592 lestir i 498
róðrum, eða 7,21 lest aö meðaltali
i róðri, sem er óvenjulega góður
afli á linu. Afli togaranna var
2.436 lestir, eða tæp 40% heildar-
aflans i mánuðinum.
Aflahæstur linubátanna I janú-
ar var Sólrún frá Bolungavik með
198 lestir i 24 róðrum.
Af togurunum varö Bessi frá
Súöavik aflahæstur i janúar meö
419,6 lestir, en hann var einnig
aflahæstur i janúar 1975, meö ná-
kvæmlega sama aflamagn.
Tveir bátar frá Vestfjörðum
stunda loðnuveiðar á þessari
loönuvertið, Helga Guömunds-
dóttir fráPatreksfirðiogFlosi frá
Bolungavik.
\
I
I
I
i
I
•bUdo.
|?l
1 ~ j
BEKKIR * ~ &£\
OG SVEFNSÓFARl
vandaöir o.g ódýrir — til
sölu aö öldugötu' 33.
33.
Uppiýsíngar I sfma 1-94-07.
J