Tíminn - 24.04.1977, Blaðsíða 21

Sunnudagur 24. apríl 1977
21
Sunnudagssagan O
— Lmda, sagöi hann hás. —
Þaö... ég á viö... mundiröu vilja
giftast mér, ef... hann lauk ekki
setningunni.
Linda greip um hönd hans yfir
boröiö. — Ég vil meira en gjarnan
giftast þér, sagöi hún lágt. — Og
ég skal sanna þaö — í kvöld.
Daginn eftir tók hann ákvörðun
ina. Sætleiki kvöldsins áöur var
enn i blóöi hans og hann vissi að
hann gæti ekki án Lindu verið.
Hann vissi lika aö hún setti skil-
yrði fyrir áframhaldandi sam-
bandi. Hjónabandi!
En hvernig átti hann aö fara aö
þessu? Sheila fór aldrei út. Ef
hann átti að... koma henni fyrir,
yröi þaö aö gerast heima.
Hann var aö hugsa um aö hún
dytti, en húsið var stórt og stig-
arnir breiðir og teppalagðir. Þaö
þyrfti mikla óheppni til aö detta
niöur þá og kraftaverk til aö
meiða sig, þó svo færi.
Kolsýringseitrun kraföist þess
aö húnyröi i lokuöum bilskúrnum
og þar sem Sheila haföi ekki einu
sinni ökuskirteini, gat það ekki
litiö raunverulega út.
Ef gamaldags hurö hefði veriö
fyrir bilskúrnum, heföi hann get-
aö sett slys á sviö, en hurðin var
sjálfvirk og opnaöist, þegar
kveikt var og slökkt á billjósunum
nokkrum sinnum. Hann velti
þessu fyrir sér I þrjá daga, þang-
að til hann hitti Lindu aftur heima
hjá henni.
Þaö var enn dásamlegra en i
fyrra skiptiö og þegar hann fór
fram i baðherbergiö á eftir, fann
hann litiö glas á hillunni. Pinulitiö
glas meö glærum vökva. Þaö gat
varla veriö meira en 15 til 20
dropar.
Hann kom meö glasiö inn i
svefnherbergiö. — Hvaö er þetta?
spurði hann forvitinn.
Hún stökk upp úr rúminu,
skelfd á svip. — Ö, ......nei....
það... það...nú skal ég læsa það
inni.
Hann horföi hissa á hana. —
Hvaö er þetta. Ásækin hugsun lét
hann ekki i friði.
— Þetta er kallumblásýra,
sagði hún ósköp rólega.
— Hvar... hvar fékkstu hana?
— Ég varö mér úti um hana!
Hún horföi fast i augu hans.
Það var ómögulegt aö skýra
þaö sem geröist. Þau sögöu ekki
fleira, en innst inni vissu þau aö
þau voru sammála.
Hann setti glasið hægt frá sér á
náttborðið og klæddi sig. Þegar
hann fór, stóö glasið ekki þarna
lengur.
— Arthur! hvislaöi hún, þegar
hann fór. — Ég vil ekki vita neitt!
Hvorki hvenær né hvernig!
í næsta skipti ræddu þau þaö. —
Tveir dropar á súkkulaöibita er
meira en nóg, sagöi Linda. — Þaö
er nóg til aö drepa 25 manns, ef
þvi yröi skipt á milli þeirra.
— En ég get ekki bara gefiö
henni þaö!
Linda glennti upp augun. — Al-
máttugur! Þaö má ekki falla
grunur á þig, sjáöu til! Fer konan
þin aldrei neitt?
Þaö var brotinn fótur, sem kom
öllu af staö. Kvöld eitt um miöja
vikuna tók Sheila á móti honum
enn auðmýkri en venjulega og
meö bæn I augunum. Eins og
hvolpur, hugsaöi hann gramur.
— Mamma er fótbrotin, sagði
hún meö grátstafinn I kverkun-
um. — Hún er á sjúkrahúsi I Man-
chester. — Ég.... heldurðu aö ég
gæti fariö þangaö?
Hitabylgja for um hann, en
hann lét sem ekkert væri. — Er
þaö nauösynlegt? spuröi hann
hörkulega.
— Nei, liklega ekki. Hún varö
fyrir vonbrigöum. — Ég get bara
skrifað henni nokkur orö. Hún
snerist á hæli og fór fram i eld-
húsiö.
Við k völdmatarborðiö
miskunnaði hann sig yfir hana.
— Farðu bara til mömmu þinn-
ar, sagöi hann. — Ef þú getur beö-
iö til helgarinnar.
Augu hennar ljómuöu. — Auö-
vitaö! Ég hafði einmitt hugsaö
mér þaö. Ég get fariö á föstudag-
inn og komiö aftur á laugardag-
inn. Þetta er ekki fjögurra tima
ferö hvora leiö. Ég skal útbúa
matinn og þú þarft bara aö stinga
honum inn I ofninn og hita hann
upp, ef þú vilt ekki boröa úti.
Hann leit hvasst á hana. — Þú
veist vel, aö ég vil helzt boröa
heima.
Hann fagnaði innra meö sér.
Linda haföi aldrei séö húsiö. Hús-
iö þeirra! Nú gæti hann boðið
henni heim til kvöldveröar.
Hann var önnum kafinn á
fimmtudeginum. Hann var nærri
búinn aö gera þá skyssu aö fara
inn I verzlun I grenndinni og
kaupa konfekt, en hraöaöi sér
framhjá. í ókunnu hverfi fann
hann sælgætisbúð, en var þá aftur
að þvi kominn aö gera skyssu.
Hann haföi hugsaö sér konfekt-
kassa, en þar sem eitrið mátti
aöeins vera I einum mola, var
ekki vist aö hún boröaöi hann. Ef
til vill gæfi hún móöur sinni kass-
ann, eöa byði öllum i lestarklef-
anum bita. Þaö var henni likast.
Nei, þetta yrði aö vera eitthvaö
allt annaö — eitthvaö sem hún
boröaði örugglega. En samt eitt-
hvað, sem hægt var aö takmarka
eitriö I. Þaö mátti ekki finnast I
þvl, sem hún kynni aö skilja eftir.
Þá kom hann auga á þaö —
beint fyrir framan nefið á sér.
Súkkulaöistykki! Engum dytti
þaö I hug. Allir myndu halda, aö
húr. heföi keypt þaö á leiöinni.
Hann keypti litiö stykki, ósköp
venjulegt, með rákum til aö
brjóta bita og bita af. Þaö væri
nóg aö setja eitriö i einn bita.
Hann var kominn heim i há-
degismat klukkan tólf á föstudeg-
inum. Það var ekkert nýtt, þvi
verksmiöjan var skammt frá.
Hún var þegar tilbúin til farar og
ákaflega spennt, þótt hún færi
ekki fyrr en eftir fjóra-fimm
tima.
Hún fylgdi hverri hreyfingu
hans — rétti honum sósuna og
rauðkáliö með svinasteikinni.
— Heyröu sagöi hann, þegar
hún hellti koniaki i glas handa
honum meö kaffinu. — Ég má lik-
lega ekki vera aö þvi aö aka þér á
stööina. Þaö er svo mikil auka-
vinna I kvöld.
— Vinur minn, þaö gerir ekk-
ert! Ég tek strætisvagninn! Já,
ég geri þaö bara.
Þá var þaö I lagi, hugsaöi
hann.Ef einhver spyrði, vissi
hann ekkert. Hann haföi ekki séö
hana slðustu timana, áöur en hún
fór.
Hann gat ekki neitaö þvl aö
hann haföi hjartslátt. Seinni hluti
dagsins virtist óendanlega lang-
ur. Hann leit á klukkuna. Hann
gat ennþá náö aö koma I veg fyrir
það.
Svo leit hann til Lindu, sem
brosti ástúðlega. Ef hann bara
gæti talað um þaö viö hana. Auö-
vitað haföi hann sagt henni frá
ferðalagi Sheilu og hann vissi vel,
hvaö hún hugsaöi: aö nú heföi
hann látið til skarar skriöa. Hún
gat ekki annaö en séö þaö á hon-
um, en lét sem ekkert væri.
Þegar klukkan var fimm, varð
hann rólegri. Lestin fór kl. 16.55.
Nú gat hann ekkert gert. Ten-
ingnum var kastað!
— Ó, Arthur! Linda gekk her-
bergi úr herbergi og leit hrifin I
kringum sig. — Þetta er dásam-
legt hús!
Hann horföi á hana, unga og
fallega, innan um dýru húsgögn-
in. Þarna átti hún heima. Nú iðr-
aöist hann einskis.
— Komdu, sagöi hann. — Við
skulum boröa. Konan min hefur
lagt hart aö sér viö matseldina.
Linda flissaöi. — Hvaö helduröu
aö hún segði, ef hún vissi aö ég
væri hérna?
Arthur Cunnings hló. — Hún
veit ekki aö þú ert til! Hún heldur
ennþá aö Alice Bruceman sé
einkaritari minn.
— Attu viö aö hún komi aldrei I
verksmiðjuna?
— Einmitt, svaraöi hann. — Ég
hef séö um aö hún geri þaö ekki,
henni dytti þaö aldrei I hug!
Lestin brunaöi noröur á bóginn.
Sheila haföi boröaö ágætis kvöld-
verö I matarvagninum. Nú sat
hún aftur I sæti sinu og horföi út.
Hvernig skyldi Arthur takast meö
matinn? Við tilhugsunina um
hann, greip hún veskiö sitt. Hann
var indæll! Þakklát I huga tók
hún bréfið utan af litla súkkulaöi-
stykkinu, brautbita af, slðan ann-
an og stakk upp I sig..
— Hvaö er aö boröa? spuröi
Linda meö eftirvæntingu.
— Fyrst sveppasúpa, svaraöi
hann.
— Namm, namm!
— Svo dýrindis kótelettur!
— Gott!
— Og seinast.... Hann opnaði
Isskápinn og tók fram litla skál.
— Súkkulaöibúöingur! hrópaöi
Linda — Ó, ég elska súkkulaði-
búöing!
— En fyrst fáum viö okkur
glas, sagöi hann og setti skálina
inn aftur. Hann greip vinflösku og
hellti I glösin.
— Skál ástin mín! sagöi hann.
— Skál fyrir hverju? spuröi
hún strlðnislega.
— Skál fyrir Sheilu!
Þau drukku út og settu glösin
frá sér. Svo hlógu bau.
Sheila fann hótel I grennd viö
sjúkrahúsið og heimsótti móður
slna bæöi föstudag og laugardag.
Þær mæðgur sátu og ræddu um,
hvort hún ætti að vera fram á
sunnudag, þegar hjúkrunarkona
kom inn.
— Frú Sheila Cunnings?
— Já, þaö er ég.
—- Þaö eru komnir tveir menn,
sem vilja tala viö yöur.
Annar var stór og feitur. Hann
hét Grayt. Hinn, Burns, var litill
og grannur.
— Frú Cunnings? Augun voru
hvöss og Sheila varö hrædd. —
Viö viljum gjarnan tala viö yö-
ur.... um manninn yöar.
— Arthur? hún skildi hvorki
upp né niður.
— Grunar yöur ekki, um hvaö
þaö er? Henni fannst þetta
hljóma ógnandi.
— Nei.... hvlslaði hún. — Hef-
ur.... hefur eitthvaö komiö fyrir?
Hann svaraði ekki strax, en
horföi bara rannsakandi á hana.
— Maðurinn yöar er dáinn! sagöi
hann loks.
— Dáinn! Hún hneig niður á
stól. — Dáinn! En... nei... nei!
Hún hristi höfuöið og tárin
komufram laugun. —Hvaö? ...úr
hverju dó hann?
Mennirnir litu hvor á annan og
hún fékk ekkert svar.
— Þekkiö þér Lindu Jones?
spuröi Grayt.
Hún hristi höfuðiö. — Nei. ég...
— Einkaritara mannsins yöar.
Hú„i hætti aö gráta og leit hissa
á þá. — Einkaritari mannsins
mins! En hún heitir Alice Bruce-
man, hvlslaöi hún.
Enn þetta undarlega augnaráö.
— Eigið þér viö aö þér hafiö
ekki vitaö, aö maöurinn yöar
bauö einkaritara sinum heim til
kvöldveröar?
— Nei, sagöi hún steinrunnin.
— Hann sagðist þurfa aö vinna
eftirvinnu. Hún grét ekkilengur...
henni var farið aö skiljast.
— Hvaö kom fyrir? spuröi hún
mjóróma.
Burns sagði henni þaö. — Þegar
mjólkurpósturinn kom að húsi yö-
ar I morgun, tók hann eftir þvl aö
bill mannsins yðar var ekki I bll-
skúrnum. Hann reyndi aöaldyrn-
ar og þegar ekki var læst, gekk
hann beint inn og kallaði. Enginn
svaraöi, svo hann hélt áfram.
Maðurinn yöar og Linda Jones
sátu — eða réttara sagt lágu — viö
boröiö. Þau voru bæöi dáin.
Þaö varö löng þögn. Burns tók
fram litla blokk.
— Bjugguö þér til matinn, frú
Cunnings?
Hún kinkaði kolli.
— Hvaö var þaö?
— Sveppasúpa, svaraöi hún.
Hann kinkaöi kolli.
— Og kótelettur.
- Já.
Það var fariö að rigna og myrk-
iö var aö skella á.
— En súkkulaöibúöinginn?
sagöi Burns alvarlegur. — Bjugg-
uö þér hann lfka til.
Hún kinkaði enn kolli.
— Þér vissuö að þaö var hann!
sagöi Grayt skyndilega meö á-
herzlu.
Hún kinkaöi kolli, hægt. — Já,
en ekkifyrr en núna! Hún horföi á
hann bænaraugum.
— Hvað geröist? spuröi Burns
rólega og lagöi höndina á hand-
legg hennar.
Hún sneri sér aö honum. Þaö
var enga sorg aö sjá I svip henn-
ar, aðeins sársauka.
— Þegar maöurinn minn,
Arthur, fór eftir hádegismatinn,
fór ég aö taka til dótiö mitt og sá
þá aö hann hafði stungiö súkku-
laðistykki I veskiö mitt. Ég varö
svo glöð. Hann er ekki vanur aö
vera svona .... hugsunarsamur!
Rödd hennar var hljómlaus. — Ég
varö svo glöö aö ég ákvaö aö búa
til eftirlætismatinn hans. Þegar
ég var búin meö búöinginn, lang-
aöi mig til aö skreyta hann svolít-
ið. En....
— En hvaö, frú Cunnings?
— Sjáið til! Hún leit á hann og
tárin geröu eftur vart viö sig. —
Ég átti ekki meira rifiö súkkulaöi.
Þá tók ég helmin'ginn af stykkinu,
sem hann haföi gefiö mér, reif
það og stráöi yfir búðinginn...
MAZDA
TOYOTA
DATSUN
GALANT
LANCER
Varahluta- og
viðgerðarþjónusta
fyrir:
KVEIKJUR
ALTERNATORA
STARTARA
BIOSSK
SKIPHOLTI 35 *er:lun „
REYKJAVlK Skrifstofa
ER
KOMIÐ ÚT
Fæst á
öllum
helztu
blað-
sölu-
stöðum
bs-útgáfan
Skyndisala
í eina viku er afsláttur af öllum vörum
verzlunarinnar.
Verzlunin Hof
Ingólfsstræti á móti Gamla Biói.
ii Útboð
Tilboöóskast i smiöi og uppsetningu skápa I handavinnu-
stofur/ efnafræöistofur i skóia borgarinnar.
Útboðsgögn eru afhent á skrifstofu vorri Fríkirkjuvegi 3,
Rvk., gegn 10.000 kr skilatryggingu.
Tilboöin verða opnuð á sama staö þriöjudaginn 3. mai
1977, kl. 14.00 e.h.
INNKAUPASTOFNUN REYKJAVÍKURBORGAR
Fríkirkjuvegi 3 — Sími 25800