Tíminn - 03.07.1977, Blaðsíða 36

36
Sunnudagur 3. júll 1977
Þið verðið að leita
áfram. Edwin lifir!
Hún hrökk upp og lá meB
hjartslátt og allar taugar
spenntar I margar mlnútur.
Vekjaraklukkan viö hliBina á
rúminu var tvö aB nóttu. Tungl-
skiniB þrengdi sér inn um rifu á
gluggatjöldunum og lýsti upp
svefnherbergiB. Þetta var
aBfaranótt 21. ágúst 1949 og
Florence Brawley, 39 ára gömul
ekkja, reyndi af öllum mætti aB
muna öll smáatriBi draumsins,
draums, sem hún vissi aB var
raunveruleikinn sjálfur.
HUn fór fram úr og niBur I
dagstofuna — og þrátt fyrir aB
miB nótt var, hringdi hún og
vakti mig I rúmi mínu nokkrum
húsalengjum fjær.
— Norman! Röddin var æst,
eins og hún væri hrædd. —■
Norman, þaö geröist dálltiö
skelfilegt.
Ég var þegar glaövakandi og
sagöi: — HvaB hefur gerzt, Flo,
vertu róleg og segöu mér, hvaB
er aö. Ég kem strax yfir til þln.
Molly kona mln kom til aö
athuga hvaö gengi á. Ég baö
hana aö vera rólega. A meöan
heyröi ég Florence segja: —
Nei, ekki koma hingaB,
Norman, þaö hefur ekkert gerzt
hérna. Ég vildi bara segja þér,
aö mig dreymdi svo hræöilega
og ég vildi segja þér drauminn,
þvi aö ég held, aö hann sé
raunveruleikinn sjálfur. Ég
svaf, þegar þaö geröist, en þó
svaf ég ekki, ef þú skilur, hvaö
ég á viö.
Maður fyrir borð
Ég haföi þekkt Florence
Brawley I nærri tiu ár, slöan
1939 þegar maöur hennar,
Hugh, og ég vorum kallaöir
samtlmis I herinn. Viö vorum
frá sama bæ, meira aö segja úr
sama hverfi svo viö uröum brátt
vinir. Hann var á kafbátum og
ég á tundurspillum og þegar til -
kynnt var aö hans væri saknaö
og siöan aö hann væri látinn,
var þaö kona min, sem huggaöi
Florence og Edwin, son hennar,
sem þá var tlu ára.
— Þaö er Edwin, heyröi ég
hana segja. — Ég sá hann um
borö I skipinu. Þaö var hvasst,
öldurnar voru háar og ég sá
hann falla fyrir borö. Hann
baröist um i dökkum, ógnandi
sjónum. Ég sá lika dökkan
skuggann af skipinu, þegar þaö
hvarf.
Ég sá greinilega aö hann
reyndi aö komast úr fötunum og
stlgvélunum, hann baröist viö
aö halda höföinu upp úr sjónum
og allt I einu sá ég hann rétta
handlegginn út eftir einhverju
löngu og flötu, llklega planka
eöa sliku. Skyndilega var oröið
bjart og hann var einn á opnu
hafi. Þá sá ég eitthvað, sem likt-
ist ketti risa upp úr sjónum og
ég sá son minn synda þangað.
Hann hélt fast um plankann og
spyrnti frá sér meö báöum fót-
um. Loks kom hann i litla fjöru
og ég sá hann skreiöast upp eftir
grjótinu. Slöan féll hann saman
og lá hreyfingarlaus. Þá vakn-
aöi ég.
Saknað
Þær stundir koma, aö maöur
veit ekki hvaö segja skal og -
þetta var ein þeirra. Ég sagöi
rólega: — Þetta er bara draum-
ur, Flo, ég er viss um aö allt er I
lagi meö Edwin. Molly kemur
yfir til þln I fyrramáliö og
reyndu nú aö sofa svolltiö.
Morguninn eftir var Florence
Brawley I mjög æstu skapi,
þegar kona mln kom til hennar.
Hún haföi ekki fariö aö sofa,
eins og ég ráölagöi henni, heldur
setiö uppi alla nóttina og beöiö
eftir aö henni yröi tilkynnt slm-
leiöis, aö sonur hennar heföi
farizt á sjónum.
Skömmu eftir klukkan tlu sá
kona min bréfberann koma upp
aö húsinu og skildist strax, aö
hann var meö simskeyti, þvi
bréf voru venjulega ekki borin
út á þessum tlma. Skey tiö var til
Florence frá yfirstjórn brezka
flotans:
— Viö hörmum aö þurfa aö
tilkynna yöur, aö sonar yöar,
Edwin Brawley, er saknaö af
skipislnu. Leit hefur veriö hafin
og allt veröur gert til aö finna
hann. Viö látum yöur vita.
Við tilkynnum póststöðinni að
ef skeyti kæmi til Florence,
skyldi þaö boriö heim til okkar,
þvl Florence kom meö okkur
heim og viö reyndum aö róa
hana og hugga eftir beztu getu.
Edwin var einkabarn Flor-
ence og þegar hann var kallaöur
til herþjónustu, vildi hann feta I
fótspor fööur slns og fara I
flotann. Skip hans var á Kyrra-
hafi og var nú á leið til Ástrallu.
Ég hringdi til yíirstjórnar
flotans og fékk samband viö
yfirmanninn, sem fjallaöi um
þetta mál. Hann sagöi mér aö
samkvæmt þeim upplýsingum,
semhann heföi fengiö, heföi Ed-
win falliö fyrir borö í miklum
stormi, þegar skipiö var statt
milliTokelau- og Suvarow-eyja.
Enginn haföi saknaö hans fyrr
en morguninn eftir og þá var
enn stormur. Skipiö sneri aftur
til aö leita og tvö önnur skip
voru beöin aö lita eftir honum
Virðist vonlaust
Um leiö og veörið gekk niöur
voru flugvélar sendar til leitar
frá Astraliu, herskip og önnur
skip á svæöinu athuguöu ótal
eyjar, ef skekynniaö hann heföi
verið svo heppinn aö ná landi á
einhverri þeirra, en árangurs-
laust.
Florence var sagt, aö enginn
myndi hafa haft möguleika á aö
halda llfi I þessum ólgusjó, og
viku siöar var henni tilkynnt aö
leit heföi veriö hætt og Edwin
Brawley væri talinn af.
— Hann er ekki dáinn, sagöi
Florence.— Hanner lifandi! Ég
veitað hann lifir,þviég sá hann
halda sér I plankann og ég sá
hann klifra upp á grýtta strönd-
ina. Ég get ekki útskýrt þaö, ég
veit bara aö honum tókst aö
hafa samband viö mig gegnum
drauminn tilaöláta mig vita, aö
hann væri lifandi. Ég vil láta
halda leitinni áfram. Þú veröur
aö fá þá til aö gera þaö,
Norman, þú ert sá eini sem
getur hjálpaö mér nú oröiö.
Florence Brawley er kona,
sem veit yfirleitt hvaö hún vill
og hún gefst ekki auöveldlega
upp. Ég fór fór til London til aö
ræöa viö yfirmanninn, sem
stjórnaö haföi leitinni.
Lýsingin
Maöurinn, sem ég talaöi viö,
yppti ekki öxlum eöa sýndi
nokkur merki tortryggni,
meðan ég sagöi honum draum
Florence. Hann hlustaði og
skrifaöi sitthvaö niöur og þegar
ég haföi lokiö máli minu, sagöi
hann: — Herra Firmin, móöir
drengsins segir aö þaö hafi
veriö bjart af degi, þegar hún sá
hann skreiöast upp á ströndina.
Ef svo var, getur hún þá ekki
hafa tekiö eftir einhverjum
kennileitum? Einhverju, sem
viö gætum stuözt viö? Haldiö
þér aö hún geti gefiö okkur
nokkra lýsingu? Ég baö um aö
fá lánaöan simann og svo
hringdi ég til Florence og baö
hana aö segja frá öllu, sem hún
sá I draumnum.
— Þaö er ekki margt aö
segja, sagöi hún.— Þetta virtist
ekki vera mikiö annaö en kóral-
klettur upp úr hafinu. Hann var
lágur og þrlhyrndur aö lögun, en
ég tók þó eftir einu: á miöri
eynni uxu hávaxin tré. Ég hef
aldrei áöur séö slik tré.
— Norman sagöi hún æst. — Ef
þetta eru raunverulega tré, þá
er hann enn á lifi. Hann var sjó-
skáti áöur en hann fór I flotann
og hann læröi vel, hvernig fólk
getur lifaö viö öll skilyröi.
Ég skilaöi öllu til yfirmanns-
ins og hann sagði: — Ég skal
strax hafa samband viö frönsk
yfirvöld á Tahiti, ástralska
flotann og fleiri aöila.
Leit hafin aftur
Þessi óljósa lýsing á eyju var
send öllum skipum, sem voru á
svæöinu. Aöeins var um aöræöa
eitt mannsllf, en mörg hundruö
sjómenn lögöu mikiö á sig til aö
finna þessa einu litlu eyju af
hundruum eyja í kyrrakafinu. -
Gamall sjómaöur, sem fyrir
löngu var kominn I land og sezt-
ur I helgan stein I Port Darwin,
las um leitina I blööunum og
lýsinguna á eynni.
Andrew Treadway var þá 73
ára gamall og hann þekkti betur
Kyrrahafseyjarnar en nokkur
annar, þvl hann haföi frá 16 ára
aldri rekiö verzlunarstarfsemi á
eyjunum.
Hann sneri sér til ástralska
flotans I Port Darwin og sagöi:
— Ef þið hafiö ekki leitaö á
Vostock-eyju, sting ég upp á aö
þaö veröi gert. Ég hef kynnt
mér vindáttina og sjávarföllin
og þó aö þaö viröist nær óhugs-
andi aö ungur piltur hafi lifaö
þaö af aö reka alla þessa leiö, er
Vostock eina eyjan sem lýsingin
á viö. Fariö þangaö og leitiö!
Vel að verki staðið
Þó aö þetta virtist ótrúlegt, er
þaö satt, aö Ástralir brugöu viö
skjótt. Útbúnir fullkomnum sjó-
kortum og upplýsingum gamla
mannsins, var tundurspillir af
minnstu gerö sendur til Vo-
stock.
Eyjan reis úr hafi og áhöfnin á
skipinu sá, aö hún virtist þri-
hyrnd og á henni miöri gat aö
líta hávaxin tré I þyrpingu.
Aöeins var 'hæg't aö komast
alveg aö henni gegn um mjótt
sund I kóralrifinu og þess vegna
var litill bátur meö tiu mönnum
sendurinn fyrir. Þegar báturinn
kom inn á lónið, sáu bátsverjar
sér til mikillar furöu ungan pilt
standa á klöpp og veifa ákaflega
til þeirra. Þaö fýrsta, sem
EdWin Brawley sagöi, þegar
sjóliöarnirstukku I land, var: —
Jæja strákar, ég var farinn aö
halda, aö þiö ætluöuö aldrei aö
koma.
Edwin var fluttur um borö I
skipiö og tilkynning um aö hann
væri fundinn heill á húfi var
þegar I staö send til Port
Darwin og nokkrum klukku-
stundum siöar hringdi siminn
heima hjá móöur hans.
Þegar Florence fékk til-
kynninguna um aö sonur hennar
væri fundinn, sagöi hún aöeins:
— En ég vissi allan tlmann, aö
hann var á llfi, ég var alveg viss
um það!
Edwin var veitt leyfi til aö
fara heim og heimsækja móður
slna og nokkrum dögum slðar,
þegar þau mæögin voru I heim-
sókn hjá okkur, sagöi hann frá
þvl, hvernig hann hefði rekizt á
rekaviöardrumb og tekizt aö ná
til eyjarinnar. Þar haföi hann
fundiö tæra uppsprettulind, en
annars lifaö á kokoshnetum og
fiski.
— Ég hugsaöi stööugt um
mömmu, meöan ég baröist viö
aölifa, sagði Edwin siöar.—Ég <
endurtók alltaf: — Ég bjarga
mér, mamma, vertu ekki
hrædd, ég hef þetta af. Þaö er
stórkostlegt að hugsanir mínar
skuli hafa náö til hennar. Ef svo
hefði ekki veriö— og ef mamma
heföi ekki veriö svona þrjózk og
fengiö aöstoö velviljaöra
manna, heföi ég aldrei fundizt.
tilkynnt
það ekki
vissi að 1
hún hafc!
í draumi