Tíminn - 28.08.1977, Side 10

10
Sunnudagur 28. ágúst 1977
Parísarbúar áhyggj u
fullir vegna siðleys-
isins í Boulogne
skógi, en hvar
eiga vændiskon-
urnar að vera?
Um sex
hundruð
stunda
elstu
atvinnu-
grein
heims þar
Á hverju kvöldi taka sér stöðu i Boulogne skóginum i útjaðri Parisar um
600 vændiskonur og kynvillingar. Má þvi með sanni segja, að kynlegir
kvistir skjóti nú rótum meðal þeirra trjáa, sem eitt sinn voru litlar hrislur-
Napóleóns þriðja. Eða eigum við kannski að segja, að um skóginn hlaupi nú
villtar disir og villt dýr? Sá, sem byrjar grein sina svo er enginn annar en
franski blaðamaðurinn Jean Cau og ritar hann pistilinn i fréttaritið
Paris-Match., Greinin erdálitið löng, en hún er alveg ótvitlaus. Blaða-
maðurinn segir frá þvi, sem hann sér á einfaldan og kimilegan hátt. Hann
spyr sjálfan sig um nútimasiðfræði, nútimaviðbrögð og lögin. Hann leyfir
sér einnig að komast að niðurstöðu.
„1 skóginum stóð kofi einn/
stóð þar litill jólasveinn”. Raul-
andi þetta litla lag, hélt ég
áleiðis út i Boulogne-skóg, Ég
hafði heyrt, að þar myndi ég
ekki koma aö tómum kofanum!
Skógurinn blómstraði allur — i
vændi. Ég veit vel, að kven-
réttindakonur myndu reyna að
stinga upp i mig, en það er ekki
mér aðkenna, að vændi, sem
sögð er elzta atvinnugrein i
heimi og þær stúlkur sem hana
stunda, fái margt karlmanns-
blóðið til þess að renna hraðar,
valdi hlátursköllum meðál-
stráklinga og orsaki oft trega.
Ég er lagður af stað i fréttaleið-
andur um stærsta vændishús i
heimi og ætla að rölta 68 km
langar skógargötur og svæði,
sem spannar yfir 862 ha.
,,Ó Paris, þú fegursta borg i
heimi” Og þá birtist sýnin: Ung
stúlka, há og ljóshærð hallar sér
upp að trja'stofni og horfir ögr-
andi út i bláinn. Hún minnir á
einmana skógardis, sem farið
hefur villigötur. Allt i einu
stanzar svartur Citroen bill og
út úr honum stfgur skeggjaður
feitur 'karl, blekfinn. Nokkur-
orðaskipti fara á milli þeirra og
siðan er haldið stytztu leið inn i
skóginn.
Fréttaþyrstur og saklaus,
vopnaður einni ljósmyndavél, —
elti ég þau. Ég reyni að lita út
eins og vistfræðingur. Glápari?
Alls ekki. Er skógurinn ekki
fyrir alla eða hvað? Og upp af
jörðinni spretta sjö til átta gláp-
arar orðum minum til sönn-
unar. Þeir höfðu fylgzt með
dömunni úr leyni, alveg eins og
ég. Það sem kemur næst var
óvænt. Þarna athafnaöi sá
skeggjaði sig óhindrað i að að-
eins 10 metra fjarlægð frá gláp-
urunum. Hann var eins og
skrattinn sjálfur með horn og
klaufir. Hún var bara litið dýr.
Og ég gat valið á milli við-
bragða. Mér gat fundizt þetta
ljótt og viðurstyggilegt: Allir
þessir gláparar, vændiskonan,
skakklappinn, sem fyrir 3
þúsund og 200 kall .... (Hér
verður að taka fram, að verðið
er allt frá 1600 og upp i 3200
krónur eftir þvi, hvað dömunni
er uppálagt að gera, hvort hún
afklæðist öll eða að hluta og svo
framvegis.)
Mér getur sem sagt fundizt
þetta hryggðarmynd, en það er
lika alltaf möguleiki á að hlæja
bara að öllu saman og grinast
að karlinum, sem sperrir sig
þarna eins og geithafur yfir gró-
andanum, eða á ég frekar að
likja honum við rólegan postula,
elskan að hinni guðdómlegu
náttúru? Og svo eru það glápar-
arnir, —• á svipinn eins og
plöntusafnarar! Þetta er i raun-
inni geðveikislega fyndið.
1 þriðja lagi gæti mér vel
fundizt svipmyndin fögur:
Skrattinn, skógardisin, fuglarn-
ir, trén, vorið, skógurinn i allri
sinni dýrð, ást uppi i sveit,
áhorfendurnir. Var lifið ekki
einmitt svona i helgum skógum
Grikklands fyrir 2500 árum?
Skeggur gamli handfjatlar
bréfþurrku, kveður, stigur upp i
bil sinn og ekur af stað. Stúlkan
fer aftur á vörð. Einn, tveir,
þrir, fjórir, fimm, sex, sjö við-
skiptavinir koma. Þeir fá allir
sömu afgreiðslu. Mér sýnast
mennirnir vera af hinum ýmsu
stigum, og fæ ég siðar staðfest-
inu lögreglunnar á þvi. Einn
fulltrúi hennar segir viðskipta-
■
Hér hefur lögreglan hankaðeina. Hún fær allt að 10 þúsund króna sekt.