Tíminn - 28.08.1977, Side 13

Sunnudagur 28. ágúst 1977
13
„Tvær vinstúlkur á götuhorni. Önnur bredda
um níutíu kíló að þyngd, hin þrjátíu og fimm
kílóa mjóna. Það er skammt öfganna á milli
í viðskiptalífinu”
svara hóp A því til, að lögreglan
er bara lögregla, en lög eru lög.
Frakkar rugla þessu tvennu
iðulega saman. Lögreglan
stendur sig i stykkinu. Ég hef
séð hana i starfi og ég dáist að
Max og félögum hans. Var allt
sett á svið fyrir mig? Voru Max
ogfélagar aðeins perlurá rusla-
haug blekkingarinnar? Nei, það
var ég sjálfur, sem valdi mér
veiðinótt fyrirvaralaust. Þeir
hefðu ekki getað búið til hinn
reynslumikla Max aðeins fyrir
mig. Ég sá lögregluna i starfi.
Ég sá hið festumikla, „góða” og
skynsamlega samband á milli
allra aðila skógarins. Það gat
enginn undirstungið vændiskon-
urnar og sagt þeim að halda sér
á mottunni, þvi að blm. væri i
nánd. Nei, ég fullyrði, að þeir
hlutir, sem ég sá, heyrði og
skrifa nú um, eru raunveruleg-
ir.
Ég tek hinar 600 vændiskonur
til vitnis um það, að lögreglan
gerir skyldu sina. En þjóðfé-
lagið og lögin, hvað gera þau?
Lögreglan reynir dag eftir dag,
nótt eftir nótt að halda aftur af
vændisöldunni, sem skellur á
þjóðarskútunni. Hvað getur hún
annað? Nútiminn er það, sem
hann er: hundruðir kynvillinga
þræða göturnarögrandi. Ungfrú
Olla og ungfrú Sonja (málsvar-
ar vændiskvenna i Paris og útiá
landsbyggðinni) heimta algjört
frelsi starfsystrum sinum til
handa. Kirkjan tekur þeim opn-
um örmum, sjónvarpið fjallar
um „uppreisnir” þeirra. Engri
móður, engum ibúa i 16. hverfi,
engum saklausum skógar-
trimmara býður stjórnin til
umræðna um málið. Skitkast i
lögregluna er óþarfi. Verst ef
grýta þyrfti hin mjög svo helgu
lög!
Reyndar. — Og nú svara ég B-
hópnum. Hvaðgætu lögin gert?
Gætu þau hreinsað Boulogne-
skóg? Fráleitt. Ef þið tækjuð
vændiskonurnar burt, hvert
færu þær þá? Eitthvað annað.
Það er augljóst. Við gerum ekki
annað en hringsnúast. Sannleik-
urinn er nefnilega sá, að vændi
er ólæknanlegt mein i frjálsu
þjóðfélagi, sliku sem okkar. (Ég
skal játa, að við járnaga Pekin
og Phnom-Penh horfa málin
kannski öðru visi við....)
Ég bendi siðferðiskenndinni á
það, að þoli hún ekki að sjá
vændiskonur tjalda til eilifra
nátta undir berum háloftunum,
skuli hún taka þær upp á sina
eigin móðurarma. Við getum
hvort sem er aldrei hrakið burtu
skógar- og götuvændi. Og haldi
menn, að hægt sé að skóla til
heilu herina af vændiskonum og
leiða þær siðan með faguryrð-
um I „heiðarlega” atvinnu
kassalifs okkar, kalla ég þá
„Draumland”. Vafalaust hefur
einhver árangur náðst i skólum.
Sé tekin ein skeið úr hafinu,
minnkar i þvi.
Eigi tangarhald að nást á
vændi, eigi að láta það greiða
þjóðfélaginu réttlátan skatt af
tekjum sinum, eigi að taka það
frá augum barna okkar og okk-
ur sjálfum, er eina ráðið að
koma þvi i „hús”. Hvað sagði
ég? Hús? A að gera rikið að
melludólg? Já, þið hafið skilið
rétt. Ég nenni ómögulega að
tala við ykkur tæpitungu. Hvað
er Boulogne-skógurinn (nú eða
skógurinn i Vincennes, sem alls
ekki er barnanna beztur...)?
Hvað er Pigalle, Saint-Denis
strætið, Barbes og vissar gang-
stéttir á Saint-Germain-des-
Prés? Þetta eru vændishús i
fersku lofti og undir berum
himni. Þessirstaðireru grimm-
ari, hættulegri og sóðalegri en
gömlu vændishúsin voru. Ég
veit vel, hvað þið ætlið að segja.
— Hvilfkur ósigur framfara,
þjóðfélags og siðferðispostula,
ef „húsin” yrðu aftur opnuð!
Hvilik háðung! Samt sem áður
Bilavændiskonur. Þær draga nafn sitt af ungum konum, sem eigi rföa hest nema i sööli, og eru kallaöar
„amasónur”.
Yngstu vændiskonurnar eru fyrir innan tvitugt. Þær koma gallaklæddar.
væri þar hugrekkið að verki og
eigum við að segja skynsemin.
En þvi miður lifum við i þjóðfé-
lagi blindrar siðferðiskenndar.
Ég verð að játa það. O vox
clamantis in deserto og
Boulogneskógur! Rödd þin mun
heldur ekki verða heyrð!
Þýtt F.I.
„Hópur kynvillinga, hryllilega farðaðir,
klæddir himinbláu, bleiku, rauðu og hágulu,
með hárkollur á skakk og skj ön’ ’
Vændiskonum finnst þaöóskrifuö lög starfs sins aögreiöa sektir viö og viö. Þær kippa sér ekki upp viö aö sjá lögregluna.