Tíminn - 08.01.1980, Síða 11

Þriðjudagurinn 8. janúar 1980
n
Þær gætu verið tviburar. Þær
eru jafn háar, hafa sömu
likamsbyggingu, klæðast eins,
hafa sömu ávana og sama
smekk á vini, mat og tónlist.
Þær nota jafnvel eins gleraugu.
Þessar tvær konur voru alger-
lega ókunnugar hvor annarri
þar til fyrir einu ári.
Irene Muhring og Marlies de
Waard, báðar búsettar I Rotter-
dam i Hollandi, eru svo likar, að
fjölskyldur þeirra eiga I vand-
ræðum með að þekkja þær i
sundur.
Irene er 38 ára og Marlies 25.
Fyrsti fundur þeirra var fyrir
einu ári.
— En löngu áður höfðum við
báðar gert okkur grein fyrir, að
við hlytum að eiga tvifara, segir
Irene, en hún er kráareigandi.
— Það kom oft fyrir, að
ókunnugt fólk vék sér að mér úti
á götu og talaði við mig, eins og
það hefði þekkt mig árum
saman. Það móðgaðist, þegar
ég sagði, að ég hefði aldrei hitt
það fyrr.
Siðar sagði Marlies mér, að
það sama kæmi fyrir hana. Við
fórum oft á sömu staði, og þar
kom upp þessi misskilningur.
Vegna þess, að þær hafa
ánægju af sams konar tónlist,
„soul” og poppi, fóru þær báðar
á jasshátið i Rotterdam.
Spegill
Þaö er hægt aö gera sér I
hugarlund, hvernig þeim varö
við, þegar þær stóðu I fyrsta
skipti augliti til auglitis. — Það
var eins og lita i spegil, segir
Irene.
— Það var alveg ótrúlegt. Við
vorum næstum eins klæddar, I
gallabuxum og bolum, og með
eins sólgleraugu.
— Mér f.annst strax, eins og ég
hefði þekkt Marlies alla ævi.
Hún var önnur ég. Múnnurinn,
1 nefið, hakan — allt var eins. Það
var einkennilegt og næstum
ógnverkjandi, segir Irene.
Strax tókst með þeim náinn
vinskapur. — Viö áttum svo
margt sameiginlegt, að það gat
tæpast verið satt, segir Marlies.
— Og þegar við komumst að
raun um það, aö við erum báðar
fæddar i sama stjörnumerki,
ljóninu, varð það enn skrýtnara.
Ég er fædd 17. ágúst og Irene 15.
ágúst, þrettán árum á undan
mér, segir Marlies.
Irene og Marlies eru eins og tveir vatnsdropar. Nú eru þær orónar góðar vinkonur.
Gerard Croiset, sem á heima I
Utrecht og fæst við rannsóknir á
óútskýrðum fyrirbærum, hafði
spurnir af „tviburunum, sem
ekki eru það”, og fór þess á leit
að rannsaka þær nánar.
Tilfinningar
Niðurstöðurnar voru merki-
legar. Hann komst aö raun um
það, að ekki einungis eru þær
likarútlits og með sama smekk.
— Þær virtust hafa sömu
hugsanir og sömu tilfinningar
og brugðust eins við sársauka,
rétt eins og raunverulegir tvi-
burar, segir Croiset.
— Þetta er með furðulegri til-
fellum, sem ég hef fengist við.
Tvær mjög ólikar persónur, al-
gerlega óskyldar og samt sem
áður tvær sálir með eina
hugsun, segir Croiset. Hann er
nú. að gera áætlanir um að
skrifa bók um „tvlburana”, þar
sem hann undraðist svo þetta
einkennilega tilfelli, „tvöföldu
myndina”.
Hann trúir þvi, að stjörnurnar
hafi verið i nákvæmlega sömu
stöðu á fæðingardögum þeirra.
Irene og Marlies segjast oft
hugsa um sömu hluti á sama
tima.
— Fyrir siðustu jól fórum við
báðar að versla án þess að hafa
nokkur samráð. Eftir á kom-
umst við að raun um, að viö
höföum keypt sömu gjöfina,
segir Irene.
— Við erum orönar góðar vin-
konur. Okkur sjáfum finnst
þetta alveg eðlilegt. Viö erum
rétt eins og systur, bætir Irene
við.
Margt fólk vill halda þvi
fram, aö þær hljóti aö vera
skyldar einhvern veginn. En
Irene segir, aö engir mögu-
leikar séu á þvi.
Saman
— Faðir minn dó I gasklefa I
Þýskalandi 1943. Þá var ég
tveggja ára. Marlies var ekki
einu sinni fædd þá. Það er
ómögulegt, að við gætum átt
sama fööur, segir Irene.
Nú orðið eru ungu konurnar
tvær orðnar vanar þvi aö gera
hlutina saman, jafnvel þó að
fjarlægð skilji þær að.
— Allir aðrir undrast það,
jafnvel nánasta fjölskyldan,
segir Irene.
— Eftir aö viö kynntumst
fórum við i jassklúbb i Brussel
og komumst að raun um, aö
okkur geðjast aö sömu tegund af
jassi.
Ljósmyndari, sem var að taka
myndir af þeim, sem komu
fram þar, kom auga á okkur og
gat ekki trúað sinum eigin
augum’. Það kom upp úr kafinu,
að, án þess aö við geröum okkur
þess neina grein, viö sátum i
nákvæmlega eins stellingum,
krosslögðum fæturna á sama
tima og kveiktum jafnvel á
sama hátt i sigarettunum
okkar. Þessi ljósmyndari gerði
ekkert annað þetta kvöld en aö
taka myndir af okkur i staö
jassleikaranna, segir Irene.
— Þetta er óskiljanlegt.
Hvorug okkar getur útskýrt,
hvernig á þessu stendur. Við er-
um meðal óútskýrðra fyrirbæra
tilverunnar, segir Marlies.
Á ferð um Vatnajökul
Hans W:son Ahlmann: 1 riki
Vatnajökuls á hestbaki og skið-
um.
Almenna Bókafélagiö 1979.
Hjörtur Pálsson islenskaði.
Eftirmáli eftir Sigurð Þórarins-
son.
210 bls.
Vorið 1936 kom hingað til
lands sænski landfræöiprófess-
orinn Hans W:son Ahlmann,
ásamt þremur nemendum si'n-
um og var einn þeírra ungur Is-
lenskur stúdent, Sigurðar
Þórarinsson. Erindi Ahlmanns
hingað var aö fara rannsóknar-
leiðangur á Vatnajökli ásamt
Jóni Eyþórssyni veðurfræðingi.
Auk þeirra fimmmenninganna,
sem nefndir voru aö framan tók
ferðagarpurinn Jón frá Laug
þátt i leiðangrinum og var hann
aöstoöarmaöur leiðangurs-
manna, sem óneitanlega nutu
mjög góðs af hinni miklu
reynslu hans og þekkingu á
ferðalögum um Island.
I bókinni segir grannt frá ferð
þeirra félaga um Vatnajökul.
Þeir ferðuðust á skiðum og
hundasleðum og segir að
bókmenntir
hundarnir hafi ekki vakið minni
athygli en leiðangursmenn
sjálfir, enda hafa sleðahundar
aldrei veriö algeng sjón á Is-
landi. Ferðasagan um Vatna-
jökul er sögð á „alþýðlegan”
hátt og er öll hin fróðlegasta. Að
minni hyggju gefur hún góða
mynd af feröinni og öllum þeim
erfiðleikum, sem leiðangurs-
menn áttu viö aö etja. I viðauka
skýrir prófessor Ahlmann svo
frá visindalegum niöurstöðum
leiðangursins.
Ahlmann feröaðist einnig um
Skaftafellssýslur og er frásögn
hans af þvi ferðalagi ekki siður
merkileg en frásögnin af ferð-
inniá jökulinn. Þar dregur hann
upp skýra og skemmtilega
mynd af þvi mannlifi, sem þá
var lifað i þessum sveitum og
virðist svo órafjarlægt nútlman-
um þótt ekki sé lengra um liöiö
en raun ber vitni.
Þessi bók hlýtur aö verða ein
af kjörbókum allra þeirra, sem
áhuga hafa á Vatnajökli og
jökulferðum og rannsóknum
yfirleitt.
Hjörtur Pálsson hefur þýtt
bókina á islensku og er þýðing
hans hin ágætasta á allan hátt.
Þá ber þess enn aö geta, aö all-
margar myndir, teknar af leiö-
angursmönnum, prýða bdkina
og er aö þeim góður fengur.
Almenna Bókafélagið gefur
bókina út og er allur frágangur
hennar til sóma.
Jón Þ. Þór