Fréttablaðið - 25.04.2007, Síða 34

Alveg frá því að Bráða-
vaktin hélt innreið sína
í sjónvarpsdagskrána
hef ég verið forfall-
inn aðdáandi lækna-
þátta. Hingað til eru
það ofannefnd bráða-
vakt, hinn prúðmann-
legi House og svo, að sjálfsögðu,
dramadrottningarnar í Grey’s Ana-
tomy sem hafa náð inn á vinsælda-
listann. Á Bráðavaktartímabil-
inu mínu ætlaði ég meira að segja
að verða læknir. Hvort það var til
þess að bjarga lífum eða geta um-
gengist George Clooney á hverjum
degi hef ég enn ekki gert upp við
mig. Ég var ung og vitlaus (svo ung
reyndar, að það er nánast ógeðslegt
að Clooney hafi kitlað hjartarætur
mínar), og draumurinn entist ekki
lengi. Enda er ógeðsþröskuldurinn
minn frekar lágur og leggur blátt
bann við berskjölduðum líffærum.
Í gegnum læknisþáttaglápið hef
ég fóðrað aðra áráttu. Ég er ekki
viss um að ég teljist opinberlega
til þess ímyndunarveika fólks sem
á ensku kallast „hypochondriacs“.
En það er nú einu sinni svo oft
þannig að í kringum hvern sjúk-
dóm eru stór grá svæði. Ég hef á
mínum líftíma haldið að ég þjáist
af, í stafrófsröð: berklum, ebólu,
heilahimnubólgu, holdsveiki,
hundaæði, kúariðu og því sem
House vinur minn kallar iðulega
lúpus. Hér um daginn dreymdi
mig að ég væri með krabbamein í
mjöðminni, og þyrfti því að gang-
ast undir „bone marrow biopsy“.
Mig er sem sagt meira að segja
farið að dreyma heitin á læknis-
þáttaensku.
Málið er bara það, og ég er viss
um að ég er ekki ein um þessa
skoðun, að það er einhvern veginn
miklu auðveldara að takast á við
hlutina þegar þeir hafa nafn. Fyrir
utan það að ég uppsker meiri skiln-
ing frá fólki ef ég er holdsveik en
ef ég er bara með hrikaleg útbrot
eftir að hafa verið étin með húð og
hári af einhverri illkvittinni flugu.
Já, greining er af hinu góða. Ætli
ég sé ekki bara ímyndunarveik
eftir allt saman.