Fréttablaðið - 03.06.2007, Blaðsíða 16

Þ
eir dómar sem ég hef
séð um nýju plötuna,
The Great Northern
Whalekill, ganga út á
að þetta sé fín plata,
en toppi ekki meist-
araverkið ykkar Halldór Laxness.
Hvernig lítur þú á málið?
„Þótt plötunni Halldór Laxness
hafi verið hampað mikið þá fannst
okkur þar ekki alveg takast að
taka upp rokk sem skyldi. Okkur
langaði að fara út og taka upp
rokkplötu í góðu stúdíói með réttu
fólki og okkur finnst við hafa náð
því takmarki með nýju plötunni.
Við tókum ekki stórt skref í ein-
hverri djöflasýru. Þetta er bara
fín rokkplata sem við erum mjög
sáttir við.“
Já, það er áberandi skortur á til-
raunamennskunni sem hafði áður
aukist með hverri plötunni eftir
annarri.
„Já, og við vildum einmitt fara þá
leið. Ef maður er að gera plötu og
treður inn einhverri sýru bara til
að hafa sýru þá verður það tilgerð-
arlegt. Þetta var mjög einfalt núna:
Við vildum bara semja góð rokklög
og hafa þau í góðu sándi. Á vissan
hátt erum við líka að klára Hall-
dór Laxness-tímabilið. Við vilj-
um þróast sem tónlistarmenn og
finnst gaman að hittast og semja
og náum mikilli tengingu þegar við
hittumst. Það sem við gerum næst
verður mjög frábrugðið þessu.“
Þið strákarnir í Mínus hafið verið
saman í níu ár. Það er langur tími
fyrir unga menn. Er einhver eftir-
sjá að öllum þessum tíma?
„Það hefur náttúrulega margt
gerst innan bandsins sem er ekki
beint tengt tónlistinni. Þetta er
bara eins og að vera í ástarsam-
bandi og það koma tímar sem
pör rífast eða stunda ekki kynlíf.
Við finnum okkur alltaf knúna til
að koma saman og búa til tónlist
þótt við höfum rifist eins og hund-
ar og kettir. En ég sé ekki eftir
neinu sem ég hef gert um ævina.
Mér líður bara rosalega vel yfir
því sem ég hef gert og þeim mark-
miðum sem ég hef náð með Mínus.
Það hafa verið erfiðir tímar en
þeir styrkja mann bara.“
Yfir hverju hafiði helst rifist?
„Það er svo margt, maður! Það
hefur verið tónlistarlegur ágrein-
ingur, eins og í flestum böndum.
Og svo höfum við tekið túra sem
við vorum ekki sáttir við. Kannski
keyrt í tíu klukkutíma til að spila
fyrir einn áhorfanda. Þá fer
maður að hugsa: Kannski gæti ég
bara verið heima hjá mér að vaska
upp. En í heildina séð er það miklu
meira jákvætt en neikvætt sem
maður hefur upplifað með þessum
strákum. Við erum í raun tengdir
blóðböndum.“
Þið hafið verið funheitir á tíma-
bili, stórfyrirtæki og blöð sýnt
ykkur mikinn áhuga. Hvernig
stendur það allt í dag?
„Ég bara veit það ekki. Það kom
að því að við fengum hálfgert ógeð
á því sem var í gangi í kringum
okkur, öllu ruglinu sem fylgdi. Í dag
viljum við frekar einbeita okkur að
tónlistinni og okkur sjálfum.“
Mér heyrist á þér að það hafi
verið slítandi að vera í harkinu.
„Já, þetta var algjört rótleysi í
tvö ár. Ég bjó hvergi, maður kom
kannski heim í tvær vikur og svo
bara aftur út. Ég bjó í barnaher-
bergi lítillar frænku minnar í tvo
mánuði. Það var ekkert voðalega
heilsusamlegt líf að vera alltaf á
flækingi og borða bara einhvern
mat og sofa bara einhvers stað-
ar. En þetta var gaman og ég er
reynslunni ríkari.“
Hvenær var stærsta rokkaugna-
blikið?
„Ætli það sé ekki þegar við spiluð-
um ósofnir fyrir framan tíu þús-
und manns á Reading-hátíðinni.
Við spiluðum um hádegi og höfðu
verið með partí í rútunni alla nótt-
ina, vorum eins og strákar í dótabúð
þarna. Svo var keyrt til Manchest-
er og spilað þar um kvöldið. Þetta
Reading-gigg er til á videó og er
mjög flott enda vorum við gífur-
lega vel spilandi. Svo var ég rænd-
ur af fjórum blökkumönnum. Það
var nokkuð eftirminnilegt.“
Varstu bara einn að flækjast?
„Já, með tuttugu þúsund kall á
kortinu. Það átti að duga vik-
una. Ég var á leið heim með kók
og snakk handa strákunum þegar
þeir stukku á mig og sneru mig
niður. Svo neyddu þeir pin-núm-
erið upp úr mér, tóku allt út og
átu snakkið og drukku kókið fyrir
framan mig! Þetta olli smá kvíða í
nokkra mánuði. Ég var alltaf var
um mig.“
Það hafa gengið alls konar sögur
af ykkur strákunum í gegnum tíð-
ina, þetta vanalega rokkkjaftæði:
slagsmál og slark. Eruði ekki farn-
ir að róast eitthvað?
„Ég segi nú bara eins og Bjarni gít-
arleikari sagði að það hefur allt-
af verið í höndum ákveðinna með-
lima í hljómsveitinni að sjá um
sukkdeildina. Nú erum við Bjarni
báðir komnir með börn. Þetta rót-
leysi sem var gengur ekki lengur
og maður vill það heldur ekkert. Sá
tími sem maður eyðir í bandið fer
núna allur í sjálfa tónlistina. Í dag
erum við ekki sukkhljómsveit.“
Þú hefur væntanlega þurft að
endurskoða lífið þegar dóttir þín
kom?
,,Það ferli fór í gang um leið og
ég frétti það að ég væri að verða
faðir. Ég vildi verða faðirinn sem
ég sjálfur fór á mis við. Þetta ferli
að vera faðir er þannig að ef þú
klúðrar því smá þá klúðrar þú því
alveg. Ég vildi vera andlega undir-
búinn fyrir þetta og lét strákana
vita af því að ég væri að verða
pabbi. Það var nett sjokk en bara
jákvætt, þeir voru ekkert „oh my
god!“ Ég man að ég tók þá meðvit-
uðu ákvörðun að ég ætlaði ekki að
klúðra þessu. Lífið í dag er nátt-
úrulega erfiðara en líka miklu
skemmtilegra.“
Líturðu á þig sem fjölskyldu-
mann í dag?
„Algjörlega. Þetta er það sem
heldur mér gangandi. Þetta bind-
ur einhvern veginn allt saman og
ég skammast mín ekkert fyrir að
viðurkenna það.“
Þú segir að pabbi þinn hafi ekki
alveg verið meðvitaður í pabba-
hlutverkinu?
„Jú, jú, hann var alveg til staðar
en hann þurfti bara að kveðja svo
fljótt. Bæði var hann helgarpabbi
og svo lést hann fyrir aldur fram
úr krabbameini.“
Hann var náttúrulega trommari
líka (Stefán Jóhannsson, spilaði
með Dátum og Sumargleðinni) – er
það frá honum komið að þú fórst
að spila á trommur?
„Já, algjörlega. Ég lenti í því eins
og margir ungir menn að sökkva
mér í eina hljómsveit og í mínu
tilfelli var það Metallica. Síðar
komu Guns ‘n Roses. Mig lang-
aði alltaf að verða gítarleikari
en þegar pabbi var kominn með
krabbamein og ég sá mynd af
honum að tromma þá fattaði ég
bara að þetta væri mín braut. Mér
fannst þetta rétt, einhvern veg-
inn. Hann lagði sig allan í þetta
og mér fannst eins og ég þyrfti að
klára dæmið.“
Og það er ekki hægt að segja
annað en að þú sért að rúlla þessu
upp. Fyrir utan Mínus ertu í Mot-
ion Boys og svo að æfa Jesus Christ
Superstar, sem verður reyndar
ekki sýnt fyrr en í desember. Hef-
urðu lært eitthvað á trommur?
„Já, eitthvað, en ég græddi lítið
á því. Þú lærir ekki fílinginn í
því að vera tónlistarmaður þó
þú lærir kannski tæknina að
spila. Þetta gengur svo mikið út
á ástríðuna.“
Finnst þér þú vera virkur þátt-
takandi í samfélaginu – fylgdistu
til dæmis spenntur með á kosn-
inganóttinni?
„Æi, ég hef aldrei haft mikinn
áhuga á pólitík en ég reyndi í
þetta skiptið. Drakk bjór og horfði
á kosningasjónvarpið. Ég kaus,
en kaus bara til að mótmæla stór-
iðjunni.
Hvar sérðu sjálfan þig annars
eftir tíu ár?
„Ég hugsa nú ekki á þeim nótum
og einbeiti mér bara að deginum
í dag. Einu sinni var ég rosalega
upptekinn af fortíðinni og kvíðinn
fyrir framtíðinni en nú reyni ég
bara að gera sem mest úr degin-
um í dag. Þá líður mér best þegar
ég fer að sofa.“
Sukkum ekki lengur
Björn Stefánsson gengur dags daglega undir
nafninu „Bjössi í Mínus“ enda búinn að hamra
skinnin með bestu rokksveit Íslands síðan á síð-
ustu öld. Hann er ekki bara undirstaðan í tón-
list Mínuss heldur kemur Bjössi fyrir sjónir sem
jarðbundnasti meðlimur sveitarinnar, eins konar
andlegt akkeri. Ég settist niður með honum. Við
drukkum kaffi.