Tíminn - 17.04.1982, Blaðsíða 6

6
Laugardagur 17. april 1982
Utqefandi: Framsóknarflokkurinn
Framkvæmdastjóri: Gísli Sigurösson. Auglýsingastjóri: Steingrimur Gíslason.
Skrifstofustjóri. Johanna B. Johannsdóttir. Afgreiöslustjóri: Siguröur Brynjólfs
son. Ritstjórar: Þorarinn Þorarmsson, Elías Snæland Jónsson. Ritstjórnarfulltrúi:
Oddur V. Olafsson. Fréttastjóri: Páll Magnusson. Umsjónarmaöur Helgar Tim-
ans: lllugi Jokulsson. Blaöamenn: Agrtes Bragadóttir, Atli Magnússon, Bjarghild
ur Stefánsdóttir, Egill Helgason, Friörik Indriöason, Heiöur Helgadóttir, Jónas
Guömundsson, Kristinn Hallgrimsson, Kristin Leifsdóttir, Ragnar Orn Pétursson
(iþrottir), Sigurjon Valdimarsson, Skafti Jónsson. Utlitsteiknun: Gunnar Trausti
Guöbjórnsson. Ljósmyndir: Guöjón Einarsson, Guöjón Róbert Agústsson, Elin
Ellertsdóttir. Myndasafn: Eygló Stefánsdóttir. Profarkir: Flosi Kristjánsson,
Kristin Þorbjarnardottir, Maria Anna Þorsteinsdóttir.
Ritstjórn, skrifstofur og auglýsingar: Siöumula 15, Reykjavik. Simi: 86300. Aug-
lýsingasimi: 18300. Kvöldsimar: 86387, 86392. — Verö i lausasölu 7.00, en 9.00 um
helgar. Askriftargjald á mánuöi: kr. 110.00. — Prentun: Blaöaprent hf.
Eflum strætó
og spörum
Bilaeign islendinga er nú orðin meiri en i
nokkruöðru landi, og er þá miðað við hve margir
ibúar eru um hvern bil. Það er með ólikindum
hve margir telja sér nauðsynlegt að eiga eigin bil
og eru þeir þó ekki beinlinis gefnir hér á landi.
Aðflutningsgjöld af ýmsu tagi eru óhemju há og
eldsneytisverðið tiltölulega enn hærra. Það er þvi
þungur f járhagslegur baggi sem margur bindur
sér með þvi að kaupa og reka eigin bil.
En menn velta þvi ekki fyrir sér. Flest er lagt i
sölurnar til að nær hver einstaklingur milli tektar
og ellihrumleika aki um á eigin farartæki. Fjöl-
margir bókstaflega verða að eiga bil, hvort sem
þeim likar betur eða verr, og hafi jafnvel alls ekki
efni á þvi. En málum er svo háttað i strjálbýlu
landi að mikið þarf að ferðast.
í Reykjavik, og reyndar á Stór-Reykjavikur-
svæðinu öllu, er byggð svo dreifð að langflestir i-
búanna verða daglega að ferðast margar þing-
mannaleiðir vegna atvinnu sinnar og af ýmsum
öðrum ástæðum.
Rekstri almenningsfarartækja er almennt ekki
svo haganlega háttað að þau laði beinlinis far-
þega að sér. Hér er ekki átt við að vagnarnir sem
slikir séu ekki nógu góðir, né að þeir sem við
þessar samgöngur starfa séu ekki lipurmenni
sem auðvelt er að lynda við. Þvert á móti. Fyrir
þessum þætti þjónustunnar er vel séð. En það er
alltof timafrekt og erfitt að komast á milli staða i
Reykjavik og nágrenni.
Þeir sem skipulagt hafa höfuðborgina og ná-
grannabyggðir virðast hafa látið samgöngumál
sitja á hakanum. Að visu liggja götur og vegir til
allra átta, en það getur verið ótrúlega
snúið að komast á milli tveggja staða innan
borgarinnar, og timafrekt að sama skapi, eigi að
notast við almenningsfarartæki. Hér þarf að bæta
um og endurskipulegja leiðakerfið og jafnvel að
leggja nýjar götur milli hverfa til að hægt verði
að skipuleggja leiðakerfi almenningsflutninga-
tækja svo að það komi að sem bestum notum. Þá
er sjálfsagt, og reyndar fyrir löngu orðið að-
kallandi, að sveitarfélögin á Stór-Reykjavikur-
svæðinu taki upp nána samvinnu um leiðakerfið.
Fyrir nú utan kostnaðinn sem bilaeigninni
fylgir er bilaumferð i Reykjavik að verða
hreinasta plága. Það er kvartað yfir að bilastæði
skorti i miðborginni. Það er öðru nær. Þar er
þúsundum bila lagt um annatimann og ekki er
hægt að bæta þar endalaust við.
Auðvitað eiga bilastæðin að vera utan mið-
borgarinnar, en hafa þaðan tiðar og öruggar
strætisvagnaferðir. Það kostar mikið fé að brey ta
leiðakerfi og endurskipuleggja. Borgarbúar hafa
lengi goldið óeðlilegra afskipta rikisvaldsins af
verðlagningu á fargjöldum og er mál að linni.
Þar fengist fé til að halda uppi nauðsynlegum
ferðum. Þótt fargjöld hækki mundu ferðir með
þeim aldrei kosta nema brot af þvi sem fólk þarf
að leggja fram með óeðlilega mikilli bilaeign.
Með eflingu strætisvagnakerfisins má spara
mikið fé.
Oó
MA-leikflokkur
í heimsókn
fyrir sunnan
Leikfélag Menntaskól-
ans
á Akureyri
Kópavogsleikhúsið.
Skýin.
Höfundur.
Aristofanes
Þýðing:
Karl Guðmundsson.
Leikstjóri:
Andrés Sigurvinsson.
Lýsing:
Lárus Björnsson.
Brauðryðjendur
Það er almenn skoðun, að leik-
hús Vesturlanda, eða hin
evrópska leiklist á vorum dögum,
hafi flest sin föng úr Grikklandi,
þar sem vaggan stóð. Vitanlega
kom margt annað inn i þá mynd,
og menn eru ekki einu sinni sam-
mála um það, hvernig Grikkir
sviðsettuupphaflega,en ekkiskal
fjölyrt um það hér. Það er á hinn
bcginn verðugt viðfangsefni fyrir
latinuskóla, að fást við forn leik-
rit, þvi skólapiltar eru frumherj-
ar i leiklist á íslandi. Allavega
fylgdi leiklistin hinum Lærða
skóla fyrstu sporin, — og þrátt
fyrir leikhús og atvinnuleikhús,
hafa menntaskólar og leiklist
aldreiorðiðviðskila tilfullshérá
landi.
Ekki er mér kunnugt um það
hvenær M.A. hóf leiklist, en gam-
anvaraðfá ungtogfallegt fólk að
norðan hingað suður til að leika
Skýin eftir Aristofanes (4487-380?
f. Kr.) Hann samdi að þvi er talið
er, meira en 40 gamanleiki, en að-
eins 11 verka hans hafa varðveist,
svo vitaðsé. Um griska skáldið og
heimspekinginn Aristofanes er
annars fremur litið vitað, nema
hann er talinn hafa verið aftur-
haldssamur. Það ráða menn af
verkum hans. Hann er ósáttur við
samtið slna, við lýðveldið, við
heimspekina, stjórnmálamenn-
Ellefta bindi
heimsstyrjaldarsögu
ÍLeith Wheeler o.fl.: Leiðin til
'okió. Heimsstyrjöldin 1939-1945.
I. bindi.
LÍmenna bókafélagið 1982.
208 bls.
■ I þessu 11. bindi heimsstyrj-
aldarsögu Almenna bókafélags-
ins greinir frá átökum Banda-
rikjamanna og Japana á Kyrra-
hafi siðasta ár styrjaldarinnar
frá þvi I september 1944 og fram i
júni 1945.
Frásögnin hefst með fundi
Roosevelts og Churchills i Kan-
anda um haustið. Siðan segir frá
hernaðaráætlunum Bandarikja-
manna á Kyrrahafi og frá þvi
hvernig þeir brutu sér leið frá
Marianaeyjum i átt til Japans-
eyja.
1 þessari sókn bandariska hers-
ins urðu viða geysiharðir bardag-
ar og sumar af sögufrægustu orr-
ustum styrjaldarinnar á Kyrra-
hafi voru háðar er Bandarikja-
menn réðust til atlögu viö virki
Japana á smáeyjum svo sem Iwo
Jima og Okinawa. Japanir börð-
ust af þeirri hörku sem þeim ein-
um var lagin og afleiðingin varð
hóflaus grimmd og villimennska
á báða bóga. Er efni frá þessum
atburðum enn með þvi vinsæl-
asta, sem sýnt er i bandarisku
sjónvarpi og virðast höfða vel til
þarlendra.
Þá segir einnig i þessari bók frá
ýmsum atvikum sem mikið voru
umtöluð á sinum tima svo sem á-
rásinni á japanska orrustuskipið
Yamato og árásum japanskra
sjálfsmorðsflugmanna á banda-
risk herskip.
Texta þessa bindis svipar um
flest til fyrri binda i ritröðinni.
Hann er einfaldur en hraður og á
köflum spennandi. Hinu verður
þö ekki neitað að þessi bók, eins
og raunar fleiri i þessum flokki,
virðist samin fyrir lesendur, sem
standa á mun lægra þekkingar-
stigi en flestir Islendingar, og lýti
eru það, hve mjög sagan er sögð
af sjónarhóli Bandarikjamanna.
Lesandinn getur á stundum varla
varist þeirri hugsun, hvort höf-
undur telji Japani einhverskonar
annars flokks verur, sem hafi aö
visu verið færar um að veita hetj-
unum villimannlega mótspyrnu
en aldrei skilið, hve rangur mál-
staöur þeirra var. Er hliöstætt
sjónarmið reyndar vel þekkt úr
„alþýðlegum” ritum Banda-
manna um Þjóðverja.
Myndefni þessa rits er með á-
gætum, svo sem annarra rita i
þessum flokki og allur frágangur
bókarinnar er með ágætum.
Björn Bjarnason hefur islensk-
að þetta bindi og er þýðing hans
lipur og læsileg og islenskun ým-
issa orða hernaðarlegs og tækni-
legs eðlis hefur tekist vel.
Jón Þ. Þór

Jón Þ. Þór jl
skrifar um
bækur Mim.