Tíminn - 06.06.1982, Qupperneq 24

SUNNUDAGUR 6. JÚNÍ 1982
Ætti maðurinn
að hætta þessu?
Jethro Tull: „The Broadsword and Beast”
Willow og Watching Me Watching You,
aftur á móti mistekst gamla manninum
illilega þegar hann ætlar Cheerio að
höggva i samma knérunn og Fires at
Midnight eða Breakfast - þetta segir
líklega engum neitt nema hörðustu
aðdáendum.) og textarnir eru heldur
ekki til þess fallnir að neinn fái
hjartaáfall af undrun. En þeir eru nú
flestir vel gerðir á sinn máta, fjalla
auðvitað um sæta nostalgiu Ians eins og
á síðustu plötum - eftir gamla Englandi
(kannski 17. aldarl), jafnvel náttúrunni,
æskunni og lestunum (maðurinn er með
járnbrautarlestir á heilanuml), og svo
eru svona fantasíur inn á milli - ívið
rómantískar flestar hverjar!
Það sagði einhver: Af hverju hættir
maðurinn þessu ekki? Ja, ég spyr þig.
En ég get heldur ekki komið auga á
neina ástæðu til þess að maðurinn ætti
endilega að hætta þessu. Og Breiðsverð-
ið og Krípið hugnast áreiðanlega
mörgum þótt Jethro Tull sé ekki
beinlínis í hringiðu nýsköpunar í tónlist.
Væri annars gaman að vita hvað unga
fólkið nútildags (alas! - ekki við Benni
pris, farnir að grána) segði um þessa
tónlist... Hún er vönduð, hún er vel
framreidd og þó hún sé ekki ný, þá á
’ann Ian nú sinn sess.
-Luigi, poppfréttaritari...
Reiptog McCartneys:
Páll leikur við
hvern sinn fingur
■ Það er nú ekki alveg satt að honum
hafi ekki verið viðbjargandi, honum
Palla sæta meina ég, siðan hann hætti í
Bitlunum - það hefur löngum verið
altalað að hann hafi selt sál sina (liklega
fyrir peninga) og sé klisjupoppari af
verstu sort. En ég vil taka upp hanskann
fyrir Palla - þær hafa verið ágætar sumar
plöturnar hans frá síðustu tólf árunum,
„Band on the Run“ auðvitað frábær,
aðrar góðar og vanmetnar eins og
sólóplatan sem hét einfaldlega „McCart-
ney“, og ljósir punktar á mörgum hinna.
Það verður þó aldrei skafið af Paul
McCartney - hann er lagasmiður par
exellance, melódískur i merg og bein og
þótt hann risti kannski ekki alltaf djúpt
er hann skemmtikraftur af guðs náð. Og
slíkum mönnum hlýtur að fyrirgefast
margt, ekki síst ef þeir hafa auðgað
mannlifið jafn mikið og Paul McCartney
og Bítlarnir.
En vissulega á hann sínar veiku
hliðar akkillesarhæla fyrir það skal ei
þrætt. Hann e"r enginn meginhugsuður
og textar hans oft lítilfjörlegir og jafnvel
kjánalegir. Og svo er það hitt sem
liklega varð þess helst valdandi að
vinsældir hans döluðu um hríð - hann á
hreint og beint of auðvelt með að semja
lög og áheyrilegar melódiur, sjálfur
segist hann geta samið hundrað lög á
SKÆRULIBA
LEIKUR
Clash: „Combat Rock”
Jethro Tull:
The Broadsword and the Beast
Chrysalis 1390
Dreifing á íslandi: Steinar
■ Fyrir langa, langa löngu (alas! -
þetta var i þá góðu, gamla daga) þá
vorum við Benni pís ungir, saklausir og
hrifnæmir og áttum til að rífast um
verðleika enskra hljómsveita - þvílíkt
sakleysi!! Hann hélt þá að Yes væri góð
hljómsveit, sjálfur stóð ég á þvi fastar
en fótunum að Jethro Tull væri betri en
engin. Og það veldur mér ómældu
hugarvili að þurfa að viðurkenna: enn
þann dag í dag, eftir mikla baráttu og
öll þessi ár, þá er ég enn ekki frá því að
svo sé. Og flýti mér að setja fyrirvara,
draga i land: eða hafi verið.
Númer 15
En vel að merkja, á þessari nýju (mér
telst til að þetta sé fimmtánda plata
Jethro Tull, fyrir utan að minnsta kosti
tvær samsafnsplötur og eina ,,live“) er
ekkert, nákvæmlega ekkert sem kemur
á óvart. Ég hef heyrt þetta allt áður -
mörgum sinnum! En samt - þetta er
voða hugguleg plata og jafnvel skemmti-
leg, það getur lika vel verið að það sé
rétt hjá ýmsum sem hafa skrifað um
hana i blöð að krafturinn sé ögn meiri
en verið hefur siðustu árin.
í hljómsveitinni eru nú auk Ians sjálfs
(svei mér þá - maðurinn er enn með
sama gamla plötuumslagið! af sjálfum
sér! Martin Barre sem spilar á gítar,
David Pegg sem handfjatlar bassa og
mandólin, Peter-John Vettese (hvar
hefur maðurinn náð i þetta nafn?) á
píanó og synþesæser og Gerry Conway
á trommur. Mannabreytingar hafa verið
tíðar hjá gamla manninum upp á
siðkastið - tryggðatröllið Martin Barre
er nú einn eftir af liðinu sem gaf út
Aqualung, Thick as á Brick og Passion
Play, meira að segja John Evan horfinn
á braut. En það kemur ekki að sök,
hljómurinn er enn sá sami og (ég
fyrirverð mig) ekkert nema gott um það
að segja.
Járnbrautarlestir
Lögin eru tiu og skiptast í tvennt -
annars vegar þau sem falla undir
breiðsverðið og hins vegar þau sem falla
undir skepnuna, kripið. Þau eru (flest)
vönduð og áheyrileg, ekkert sem
stendur upp úr (nema kannski - bara
svona til að nefna einhver - Puzzy
Heitar fréttir
úr poppinu:
Trymbill
hættir
í Bodies
■ HljómsveitinniBodies(Búkunumeða
Kroppunum) ætlar að ganga erfiðlega að
haldast á sinum trymblum. I vetur hætti
Magnús Stefánsson i hljómsveitinni i
miklu moldroki og gekk i Hgó sem
kunnugt er. Þá gekk til liðs við
hljómsveitina nafni hans Magnús
Bjarkason, ungur og óþekktur trommu-
leikari sem skilaði sinu hlutverki ágæta
vel. En nú hefur spurst frá fyrstu hendi
að Magnús sé að hætta líka og mun
ástæðan sú að hinum meðlimum hljóm-
svcitarinnar hefur ekki fundist hann taka
hlutverk sitt með nógu mikilli alvöru.
Hn maður kemur í manns stað eða
jafnvel menn. Hljómsveitin Spilafifl er
nú uppleyst, Sævar söngvari kominn út
i bisniss og Einar Pálsson hljómborðs-
leikari genginn i Egó segja áreiðanlegar
heimildir. Pá eru þeir á lausu Kiddi
trommuleikari og Öddi gitarleikari,
fyrirtaks hljóðfæraleikarar báðir. Það
þykir vist ekki alveg ósennilegt að þeir
geti hugsáð sér að leggja i púkk með
þeim Mikka og Danna Pollock og
Rúnari Erlingssyni, þ.e. Bodies.
The Clash:
Combaf Rock
CBS 85570
DreiBng á íslandi: Steinar
■ Hvað á þetta nú að þýða? Give ’em
Enough Rope var einföld plata á sínum
tima, London Calling tvöföld i roðinu,
Sandinista hvorki meira né minna en
þreföld, og svo kemur þessi og platan
aðeins ein! Ég bjóst við fjórum, ég segi
það satt. Lika úr því það er næstum hálft
annað ár siðan Clash gaf síðast út plötu.
andagiftinni eitthvað að hraka? Það væri
nú svo sém ekki verra - lagafjöldinn á
Sandinista var auðvitað (auðvitað?) út í
hött. Hitt er svo annað mál að Combat
Rock ber fjarska mikinn svip af
Sandinista, tónlist. Þeir Strummer (ætti
ég að láta fylgja með að Strummer er
barasta horfinn og enginn, enginn veit
hvar ’ann er, agalegt) og Jones halda
áfram á þeirri braut sem þar var mörkuð
Rokkið er nefnilega hægara (rólegra
væri kolvitlaust orð), ekki eitt einasta
lag i gamla, hraða, grófa (viljiði fleiri
orð?) Clash-stilnum sem einkenndi
Give ’em Enough Rope og London
Calling að vissu marki. En örvæntið eigi!
- ryþminn er rosalegur!
Voða gaman
Áhrifin virðast fyrst og fremst koma
frá Suður-Ameríku (það er líka auðvelt
að lesa það út úr sumum textum), en
Clash rokkvæðir tónlistina þaðan eða
eigum við að segja að þeir suðurameríki
rokkið? Það skiptir engu máli, fánýtt
spursmál. Hvernig er platan?
Jú, hún er góð, með fyrirvaranum: á
sinn hátt. Liklega tekur dálitla stund að
melta hana, batnar áreiðanlega með
hverri hlustun (hlustun? hverskonar orð
er það?). Lögin eru ekki til þess fallin
að koma á óvart þeim sem hafa fylgst
með Clash undanfarið og sum þeirra eru
næsta óaðgengileg (Sean Flynn). Svo
skýtur upp kollinum á miðri plötunni
einfalt lag eins og Should I Stay or
Should I Go, það er líka eina lagið sem
(ennþá, segðu ennþá) er orðið vinsælt,
til að mynda á Borginni. Textinn (aðeins
þessi eini) er einhverra hluta vegna
prentaður á spænsku innanum enska
textann. Annars: ef ég á að segja fyrir
mig (og er ekki einmitt ætlast til þess?)
þá finnst mér lagið Ghetto Defendant
voða gaman. Og Rock The Casbah og
fleiri. Flest góð lög, ég ætti ef til vill að
taka fram að Radio Clash er ekki á
Combat Rock - er það samt ekki
tiltölulega nýkomið út?
Og sjá!
- það er í textunum
boðskapur
Textar. Þeir (Strummer, Jones,
Simonon, Headon) hafa nú aldrei gert
manni beinlínis létt verk og löðurmann-
legt að lesa textana en í þetta sinn
bregður svo við að þeir eru næstum
ólæsilegir. Skyldi það vera sniðugt? En
textarnir eru yfirhöfuð vel samansettir
og sjá! - það er í þeim boðskapur!
Sá boðskapur er að vísu ekki vel
skilgreinanlegur (guði sé lof!) en þó er
auðvelt að sjá að þeir eru á móti ýmsum
hlutum. Nefnum bara yfirvöld, herfor-
ingja, Bandarikin (stjórnina auðvitað,
því þeir fiska miskunnarlaust á Banda-
ríkjamarkað með þessari plötu), kjarn-
orku og - tja, allt sem fylgir stjórnsöm-
um yfirvöldum vilja þeir senda norður
og niður og þó fyrr hefði verið! Þeir eru
á móti striði en með alþýðunni. Það
segir sennilega meira en mörg orð að
þekkt bandarískt Ijóðskáld er skrifað
fyrir bakröddum á plötunni (ásamt,
náttúrlega, Ellen Foley), og viljiði giska
hver það er? Auðvitað Allen Ginsberg.
Enn að reyna að vera óþægur...
í stuttu máli: hljóðfæraleikur er
óaðfinnanlegur. Afgreitt.
Kombatið sjálft
Aftan á plötuumslaginu er merki,
stjarna, opin bók, byssa á annarri
síðunni, á hinni stendur Framtiðin er
óskrifað blað, og fyrir neðan. Þekkið
rétt ykkar. Og það má vel geta þess
svona I lokið (athugið að þessi fáorða
umsögn er jákvæð og þið skuluð kaupa
plötuna) að ég fæ ekki betur séð en þó
Clash sé mikið á móti vondu striði þá sé
stutt úr þessu Combat rokki yfir í
kombatið sjálft. Með illu skal illt út
reka, ha? Eða: Ef menn þykjast yfir það
hafnir að fara i reglulegan hermanna-
leik, þá fara þeir bara i skæruliðaleik og
hafa góðan málstað...
-Luigi, poppfréttaritari...
þremur klukkustundum, það er engin
ástæða til að draga það i efa. Og oft
hefur hann skort sjálfsgagnrýni til að
skilja það sem er miðlungi gott frá því
sem er gott. Þetta meðgekk hann
nýverið í viðtali við bandaríska
tímaritið Newsweek, sagðist hafa séð
villu síns vegar, lofaði betrun og bót og
bætti við að ekki væri örgrannt um að
morðið á fjandvininum og félaganum
Lennon hefði haft nokkur áhrif á
tónlistarsköpun sína og viðhorf.
Enda hefur verið hljótt um Paul síðan
Lennon var veginn, nánast algjör þögn
í tvö ár. En nú skýtur Palla aftur upp á
yfirborðið með sólóplötuna „Tug of
War“ eða „Reiptog11 eins og það heitir
upp á islensku. Og á gömlum aðdáenda-
hvörmum blika gleðitár, pönkarar og
diskarar leggja við hlustir og vinsælda-
listar gnötra, alveg eins og í gamla daga.
Því þetta er MacCartney eins og hann á
að sér að vera, afslöppuð og yfirveguð
hljómplata, þar sem skiptast á Ijúfar
ballöður í ekta McCartney stíl og
gáskafullt og uppfinningasamt rokk sem
ber ekki síður hans handbragð. Hljóm-
sveitin Wings er nú uppleyst, sá brunnur
enda þurrausinn, en í staðinn liðsinna
engir aukvisar Páli í hljóðfæraleiknum.
Nefnum aðeins Steve Gadd, Stanley
Clarke, Andy McKay, gamla „vænginn"
Denny Laine og rúsínurnar i pylsuend-
anum - dreifbýlissöngvarann Carl Perk-
ins og Stevie Wonder, sem lika taka
lagið. Og við stjórnvölinn er á nýjan leik
George Martin, upptökustjóri Bítlanna
á þeirra blómaskeiði.
Menn þykjast heyra enduróm af
dauða Lennons i lögunum „Tug of
War“, „Somebody Who Cares“ og
„Here Today“, en það minnir sterklega
á „Yesterday" og enginn vafi á að
textinn fjallar um John:
„And if I say to you I really knew you
well,
You’d probably laugh and say that we
were worlds apart...“
Stevie Wonder, annar mikill laga-
smiður, á stóran hlut i tveimur lögum -
„What’s That You’re Doing“, fönki í
Mowtown-stíl sem á örugglega eftir að
heyrast á diskótekum, og topplaginu
„Ebony and Ivory“, sem þeir syngja
saman tveir svo sérstök unun er að
heyra. Palla hefur löngum verið lagið að
apa eftir ýmis stílbrigði í lagasmiðum
sinum - þeir Carl Perkins syngja lagið
„Get It“, glettið sveitalag sem minnir
óneitanlega á „Rocky Raccon“ á Hvita
albúminu. Svo mætti telja áfram, lögin
eru mjög jafngóð og Páll leikur við
hvern sinn fingur.
Ég vissi alltaf að hann mundi spjara
sig.
Benni Pís
Rokkí
Reykjavík
í Háskóla-
bíói
■ Kvikmyndafélagið Hugrenningur
ætlar enn að láta reyna á það hvort ekki
sé hægt að lokka fleiri höfuðborgarbúa
til að sjá hina ágætu kvikmynd Rokk í
Reykjavik, sem þurfti að þola óverð-
skuldað aðsóknarleysi hér i vor.l 1 þetta
sinn verður myndin sýnd i Háskólabiói
á laugardaginn 5ta júní klukkan 3. Þar
verður hún sýnd í fullkomnu fjögurra
rása Dolby-stereo sem mun vera það
stærsta á landinu um þessar mundir,
þannig að hljómgæðin ættu ekki að
verða slorleg.
Ef aðsókn verður góð á laugardaginn
verður Rokk í Reykjavík aftur til
sýninga i Háskólabiói laugardaginn 12.
júni og kannski á þjóðhátíðardaginn
lika.