Tíminn - 10.04.1983, Blaðsíða 16

Tíminn - 10.04.1983, Blaðsíða 16
16 SUNNUDAGUR 10. APRÍL 1983 hann bætir við: „Þegar ég segist vera efahyggjumaður hef ég í huga það sem Thomas Mann sagði í fyrirlestri á þriðja áratugnum: Það raunhæfa við efa- hyggjumanninn er að hann lítur svo á að allt sé mögulegt." Margir dulsálfræðingar virðast álíta að það sé hugsanlega mögulegt að það kvikni skyndilega í mönnum, þeir verði eitt eldhaf og brenni til ösku án þess að fötin sem þeir voru í eða stóllinn sem þeir sátu á sviðni að ráði. Þetta heitir „sjálfkrafa mannbruni'* eða eitthvað þ.u.l. á tæknimáli dulsálarfræði. En hvað skyldi átt við þegar sagt er að slíkur atburður sé hugsanlega mögu- legur? Dulsálfræðingar og aðrir formæl- endur gervivísinda verða að átta sig á því að í vísindum er talað um tvenns konar möguleika: raunverulega og rök- lega. Tiltekinn atburður er raunverulega mögulegur ef hann brýtur ekki gegn lögmálum náttúrunnar. Maður getur verið á sama stað á tveimur ólíkum tímum, en ekki tveimur ólíkum stöðum á sama tíma. Þeir sem halda því fram að „sjálfkrafa mannbruni" sé hugsanlega mögulegur eiga væntanlega ekki við að slíkur atburður sé samþýðanlegur lög- málum sem efnafræði og eðlisfræði hafa leitt í Ijós. Möguleikinn sem hér er hafður í huga er miklu víðari. Skyldi þá átt við röklegan möguleika?- Röklega mögulegur er sá atburður sem felur ekki í sér mótsögn. Margt sem er röklega mögulegt er ekki raunverulegtw mögulegt. Þaðerekki röklegaóhugsandi að hundur geti fætt kött, en það er ~*»~*~**ri * MjSÍ mj, 4 semi - eins og vinsældir og viðgangur gervivísinda er til marks um. Fólk hneig- ist til að trúa því sem því fellur best, sem því geðjast að. Vísindakenningar sem almenningur styður af ákefð og miklum tilfinningahita, en njóta ekki viðurkenn- ingar vísindamanna, sem almennt eru virtir og vandaðir, telur Asimov fyrir- fram ólíklegt að hafi við nokkur rök að styðjast. I dæmum af vísindakenningum sem „virtir og vandaðir" vísindamenn sýndu tómlæti eða börðust gegn veitir Asimov því athygli að sjaldnast nutu þessar kenningar stuðnings almennings. í sumum tilvikum vissi almenningur ekki að um neinn ágreining væri að ræða eða hann höfðaði ekki til áhugamála hans. í öðrum tilvikum, svo sem í dæmi Galíleós og Darwins, studdi almenningur ákaft og af miklum tilfinningahita ríkjandi sjónarmið og fordæmdi hinar nýstárlegu kenningar. Þær þóttu t.d. ósiðlegar. ( Með þessi sögulegu sannindi í huga hefur Asimov sett eftirfarandi viðmiðun- arreglur: Ef utangarðskenning í vísind- um mætir áhugaleysi eða andstöðu al- mennings er hugsanlegt að hún sé rétt. Ef utangarðskenning í vísindum fær stuðning almennings af miklum ákafa og tilfinningahita er nær öruggt að hún sé röng. ■ Vísindamenn eru stundum fasthcldnir á ríkjandi viðhorf, og hafa raunar ríka ástæðu til. An taumhalds og cfasemda verður glundroði, og framfarir stöðvast. Andstaðan við hinar nýstárlegu kenningar Galíleós á nýöld réðst ekki af fordómum einum og andúð á framförum eða nýrri þekkingu: sjónauki Galíleós var mjög ófullkominn og þar með mikilvægar röksemdir hans fyrir kenningu sinni orðnar hæpnar. Vísindi þrífast best l án múgæsingar Ég ætla ekki að gera skoðanir Asimovs að mínum en þær eru sannarlega um- hugsunarverðar. Því er hér við að bæta óvefengjanleg markalína vísinda og gervivísinda yrði ekki dregin. Til eru fræði sem hafa verið eða eru enn á mörkunum: landrekskenning Wegeners og félagslíffræði Edwards Wilsons eru slík dæmi. Samlíking gæti skýrt hvað ég á við ef einhver velkist í vafa. Til er tvíkynja fólk, fólk sem er hvorki karl né kona. Sú staðreynd breytir því ekki að líka er til fólk sem er ótvírætt karlar og ótvírætt konur. Sama gildir um vísindin. Enda þótt til séu vísindi sem við erum í vafa um hvernig eigi að flokka þá breytir það ekki hinu að til er starfsemi sem án nokkurs efa verður annars vegar kölluð vísindi og hins vegar gervivísindi. Það er ein af mörgum takmörkunum þessa erindis að ég hef ekki getað fjallað um þessi vísindi sem eru á mörkunum. Nógu væri það spennandi, en það bíður betri tíma. Orsakir gervivísinda: oftrú og vantrú á vísindum Aðra takmörkun á því sem ég hefsagt hlýt ég að nefna. Ég hef ekki rætt um ástæðurnar fyrir hylli gervivísinda á öld upplýsingar og almennrar menntunar. Kannski má rekja viðgang gervivísinda til þeirrar skilningsvönu skynsemistrúar sem einkennir okkur nútíðarmenn, eins og Þorsteinn Gylfason hefur getið sér til. Hann hefur þá í huga næsta blint traust okkar á tækniundur sem við fæst skiljum, traust sem fær okkur til að fylgja sér- EF KENMNG GETUR EKKI VERIÐ RONG, GETUR HÚN HELDUR EKKI VERIÐ RÉTT raunverulega ómögulegt. Aftur á móti er það röklega ómögulegt að einn og sami hundurinn hafi bæði fætt kött og ekki fætt kött. Svolítil umhugsun ætti að leiða í ljós að hvorug þessi möguleikahugtök vís- inda koma gervivísindum að gagni. Ann- að er of þröngt, hitt of vítt. Röktcgir möguleikar eru óteljandi: Tunglið getur verið úr osti; storkurinn komið með börnin; kindur verpt eggjum o.s.frv. o.s.frv. Allt eru þetta svo fjarstæðu- kenndir möguleikar að okkur dettur ekki í hug að rannsaka þá af neinni alvöru. Svo virðist sem formælendur gcrvivísinda hafi í huga möguleikahug- tak sem felur í sér að eitthvað sé „samþýðanlegt -vísindum framtíðarinn- ar“ og þar með þess virðí að því sé gaumur gefinn. Vísindin breytast jú, og kenning sent fyrr á öldum var talin fjarstæða er ríkjandi sannleikur nú á dögum. En hugmyndin að þessum skiln- ingi á möguleikahugtakinu byggir á misskilningi á því hvernig nýjar kenning- ar verða til í vísindum og hvernig þær ná viðurkenningu. Sönnunarbyrðin hvílir ekki á efasemdarmönnum Fyrst er þess að geta að það skiptir ' engu máli hvernig vísindamenn uppgötv- uðu tilteknar kcnningar. Arkímedes er sagður hafa fundið lögmál sitt í baðkeri en það sem vísindamenn hafa áhuga á er hvernig lögmál hans er rökstutt og - Ef utangarðs- kenning í vísindum fær stuðning al- mennings af miklum ákafa og tilfinninga- hita er nær öruggt að hún sé röng! hvernig unnt er að ganga úr skugga um að það sé rétt. Kenningar sem hafa það eitt sér til gildis að þær hafa ekki verið afsannaðar eru einskis virði. Ég las það í Þjóðviljanum í morgun að nýlegur rann- sóknarleiðangur hefði ekki getað afsann- að þá tilgátu að sæskrímsli væri að finna í Loch Ness á Skotlandi, og í hitteðfyrra þóttist strákur nokkur aldeilis hafa sallað mig niður með því að benda mér á að staðhæfingar um að vitsmunaverur frá öðrum hnöttum í fljúgandi furðuhlutum heimsæktu jörðina hefðu ekki verið afsannaðar. í báðum dæmunum verður mönnum á hugsunarvilla: Sönnunar- byrði hvílir ekki á efasemdarmönnum, heldur hinum sem sögur segja og kenn- ingar setja fram. Standa efasemdarmenn í vegi fyrir framförum? Rétt er að ég víki að einni algengri - Vísindi sem rísa undir nafni þrífast best án múgæsing- ar, öndvert viö gervivísindin i mótbáru við málflutning okkar sem fordæmum gervivísindi. Við erum gjarnan sakaðir um að standa í vegi fyrir þekkingaröflun og framförum vísinda, og jafnvel líkt við rannsóknarréttardóm- ara miðalda. Eins er sagan um andóf vísindamanna gegn kenningum Galíleós og Darwins á sínum tíma oft rifjuð upp. Ásakanir af þessu tagi virðast raunar vera rauður þráður í málsvörn gervivís- inda hvaða nafni sem þau nefnast. Sjálfur hef ég fengið slíka gusu framan í mig fyrir að mótmæla heilaspuna um fljúgandi furðuhluti. Að baki þessum áburði liggur sannfær- ing um tvennt: Að vísindamenn og vísindastofnanir hafi sýnt mönnum eins og Galíleó og Darwin ósanngirni, og að litið hafi verið á þá sem sérvillinga eða jafnvel svikahrappa. Ástæða er til að ætla að hvorug þessara fullyrðinga hafi við rök að styðjast. Fyrst er að nefna það að efasemdir um vísindalegt gildi sjón- auka Galíleós voru eðlilegar þegar ekki var fyrir hendi nein kenning sem skýrt gat hvernig hann starfaði, ogeinser þess að geta að sjónauki Galíleós var mjög ófullkominn. Það hefði verið bæði óskynsamlegt og órökvíst af vísinda- mönnum að fallast umyrðalaust á kenn- ingar Galíleós. Sögulegar rannsóknir benda ekki til þess að samtíðarmenn hans, vísindamenn og kirkjunnar þjónar, hafi litið á hann sem sérvilling heldur einfaldlega sem vísindamann á villigötum; mann sem hafði ekki næg rök fyrir forvitnilegri kenningu. Viðmiðunarreglur Asimovs Isaac Asimov, hinn víðkunni höfund- ur vísindarita og vísindaskáldsagna, hef- ur sett fram athyglisverðar viðmiðunar- reglur um þessi efni. Hann vekur athygli á því að hugmyndir almennings stjórnist sjaldnast af yfirveguðum rökum og skyn- - Gervivísindi eiga rætur sínar að rekja í senn til oftrúar og vantrúar á vísindum að þeir sem fylgst hafa með næsta reyfaralegum framförum efnisvísinda á 20. öld hljóta að vera undrandi á ásökunum um ríkjandi fasthefdni í heimi vísindanna. Hvers vcgna voru framfarir í eðlisfræði, stjörnufræði og sameindalíf- fræði á undanförnum áratugum, sem gerbreytt hafa skilningi okkar á heimin- um og mannlífinu, ekki stöðvaðar? Ég er m.ö.o. að benda á að ásákendur hafa aldrei tínt til neina ástæðu fyrir íhalds- semi vísinda og andúð á nýrri þekkingu. Framfarir í vísindum hafa orðið og verða enn, og það án íhlutunar fjölmiðla eða sjónhverfingarmanna gervivísinda. - Vísindi sem rísa undir nafni þrífast best i án múgæsingar, öndvert við gervivísind- in. Ég gat þess fyrr í þessum lestri að fræðingúm í blindry og spyrja ekki um rök. Sjálfur held ég að gervivísindi eigi rætur sínar í senn að rekja til vantrúar og oftrúar á vísindum. Þetta kann að virðast þversagnarkennt en er það ekki við nánari athugun. Vantrúin birtist í andúð á þeirri rökvísu hugsun sem er aðalsmerki vísinda og ásökunum um að vísindin eigi sök á margvíslegum ófam- aði mannkynsins á kjarnorkuöld. En vísindin eiga ekki fremur sök á beitingu kjarnorkunnar en eldurinn átti sök á Njálsbrennu. Oftrúin er ekki betri. Þekkingarleit og skilningi manna eru takmörk sett, og þrátt fyrir allar framfar- ir sem vísindi hafa tekið geta þau ekki og munu aldrei geta leyst úr örlagarík- ustu spurningum mannlífsins: álitaefn- um um siðferðislíf okkar. (Heimildir og ábendingar um frckari lestur: Radner & Radner: Science and Unreason (1982); Martin Gardner: Fads and Fallacies in the Name of Science (1957); Ronald N. Giere: Understanding Scientiflc Reasoning (1979); George Abell & Barry Singer: Sci- ence and the Paranorma! (1981); D. Marks & R. Kammann: The Psychology of thc Psychic (1980); John Taylor: Science and the Supcrnatural (1980); H.J. Eysenck & Carl Sargent: Explaining the Unexplaned (1982); James E. Alcock: Parapsychology: Science or Magic? og loks tímaritið The Skeptical Inquirer sem komið hefur út frá árinu 1976). ■ Úr vinnustofu gullgerðarmanns. Gullgerðarlist var kannski ekki fjarstæðukennd fræðigrein fyrir daga efnafræði, en nú á dögum er hún tímaskekkja. Samt nýtur hún, einsog stjörnuspeki og fleiri hindurvitni, mikilla vinsælda með afmörkuðum hópum. ■ Dulsálfræðingur að starfl: Joseph Banks Rhine, frumkvöðull nútíma dulsálar- fræði, (til hægri) leitar að yfírskilvitlegum kröftum á rannsóknarstofu sinni við Dukeháskóla í Bundaríkjunum á árdögum slíkra rannsókna. Þegar Rhine lést rauf Dukeháskóli öll tengsl við dulsálfræðinga og stofnun Rhines starfar nú sjálfstætt.

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.