Tíminn - 06.09.1987, Blaðsíða 6

6 Tíminn
Sunnudagur6. september 1987
Þær búa í Plymouth og menn þeirra
tóku þátt í Falklandseyjastríðinu fyrir
fimm árum. Það breytti lífi þeirra á
ýmsan hátt. Reynslan setti mark sitt á
þær og sumar jafna sig aldrei
Augu Gill fyllast tárum. Þegar við
fengum tækifæri til að fá líkin
heim, vildi ég það. Ég gat ekki
hugsað mér að skilja hann eftir
þarna.
Gill var að viðra stóru hundana
sína, Rebel og Shebu, þegar flug-
sveit Micks kom heim aftur. Mig
langaði ekkert að sjá það, segir
hún, en sú tilfinning, að þetta gætu
verið mistöjc, lét mig ekki í friði.
Enginn sá mig og ég vildi ekki
spilla deginum fyrir þeim. Ég sá þá
og það var sárt. Eins og salti væri
hellt í sár.
Hún ber ekki lengur giftingar-
og trúlofunarhringana. Fólk er
hneykslað yfir að ég skuli fara út,
segir hún. Sumir segja sem svo:
Sjáið hana, hún er uppáklædd og
máluð, ekki svartklædd og hún
hlær meira að segja. Hvemig á 24
ára ekkja að haga sér? spyr hún.
Er ætlast til að hún sitji svartklædd
í ruggustól alla ævi og prjóni?
Stundum var kímnigáfan það eina
sem hélt í mér lífinu.
Gill brosir, þegar hún heldur
áfram. Oftsinnis hef ég farið niður
í kirkjugarð og sparkað í legstein-
inn. Ég hata þig, hef ég sagt við
hann. Að þú skyldir voga þér að'
gera þetta, þegar þú lofaðir að
annast mig alltaf.
Stundum hefur hún fleygt sér
niður og grátið á leiðinu. Mick er
grafinn á hæð, þar sem sér til
þriggja knattspyrnuvalla. Hann
elskaði knattspyrnu.
Ég veit ekki hvað fólk hugsar, að
sjá mig þarna um hverja helgi með
hundana. Ef mér líður illa eða hef
áhyggjur af einhverju, fer ég og
sest á leiðið. Ég spyr hann hvað ég
eigi að gera og bið hann að hjálpa
mér. Það er eins og málin skýrist í
huga mínum og ég get tekið rétta
ákvörðun á eftir. Mér verður alltaf
rórra....
Gill segir að útför Micks hafi
verið versti dagur ævi sinnar. Fyrst
var hann sagður látinn, þá var
minningarguðsþjónusta og loks var
ákveðið að flytja líkið heim og
útförin var ekki fyrr en eftir sex
mánuði. Engu var líkara en hann
hefði dáið tvisvar. Maður er rétt að
byrja að jafna sig, þegar maður
Gill Melia, lagleg 27 ára ekkja, var
nær kiknuð undan sálarkvölunum
fyrir tveimur árum, en þá voru
liðin þrjú ár frá því eiginmaður
hennar féll í árásinni á Goose
Green. Hún hringdi hágrátandi til
móður sinnar og sagði: Ég ætla að
fara að hitta Mick, ég verð að
kveðja hann.
Sem betur fór, náði hún ekki að
taka töflurnar, því móðirin var
snör í snúningum og tókst að koma
í veg fyrir það. Veslings mamma,
rifjar Gill upp. Hún var nýkomin
af sjúkrahúsi eftir hjartaáfall.
Henni tókst að komast til mín á tíu
mínútum, en venjulega er þetta
hálftíma akstur.
Gill kveikir sér skjálfhent í einni
sígarettunni enn. Það tók mig þrjú
ár að gera mér fulla grein fyrir að
Mick kæmi ekki heim framar.
Mér finnst ég hafa gengið eftir
dimmum göngum allan þennan
tíma og rekist svo á múrvegg.
Þunglyndið hafði ásótt mig lengi,
en allir voru alltaf að segja, að ég
bæri mig svo vel. Sjálf hugsaði ég
um að ég mætti ekki gráta, það
kæmi illa við móður hans og mína
líka. Þess vegna byrgði ég sorg
mína inni, en það er ekki heppi-
legt, þegar lengra líður. Ég var
alltaf að leika eitthvert hlutverk og
þorði ekki að vera ég sjálf.
Gill fylltist ónotatilfinningu dag-
inn sem Mick fór. Ég held að
hann hafi grunað þetta líka, segir
hún lágt. Við settumst niður og
hann sagði mér, hvað gerðist, ef
eitthvað kæmi fyrir hann.
Allt fór í taugarnar á mér
daginn, sem hann dó. Ég reifst við
vin minn í vinnunni og skellti
símanum á mömmu. Þegar ég var
að skrifa Mick, frétti ég að 18 af
okkar mönnum hefðu faliið. Von-
andi enginn, sem við þekkjum,
hugsaði ég með mér. Það var ekki
fyrr en seinna að ég frétti, að hans
væri saknað...
Gill flutti til foreldra sinna, létt-
ist um 19 kíló og fékk hræðilegar
martraðir. Mick var alltaf svo
hreinlátur og í draumunum fannst
mér hann svo óhreinn. Mamma
sagði að ég hefði æpt upp úr
svefninum: Þú ert óhreinn, þú
verður að þvo þér. Sjáðu fæturna
á þér, þeir eru ataðir leðju.
Þegar ég heyrði í sjónvarpinu að
líkin hefðu fundist og verið snyrt,
leið mér strax betur. Samt fannst
mér, að ég hefði brugðist honum.
Einmitt þá þarfnaðist hann mín
sárlega og ég var ekki hjá honum.
NÖLBRAUTASKÖUNN
BREIÐHOUI
Frá Fjölbrautaskól-
anum í Breiðholti
Óskum eftir aö ráða starfskraft til starfa á Prent-
stofu-Fjölbrautaskólans í Breiðholti.
Um er að ræða hlutastarf.
Upplýsingar á skrifstofu skólans kl. 8.00-15.00
næstu daga. Sími 75600.
Gill Melia varð ekkja 22 ára. Hún
segir ekkert geta framar valdið
sér svo mikilli sorg.
þarf að ganga gegnum allt saman á
Eg man eftir mávagarginu,
þremur rauðum rósum á kistunni,
hermannkveðjum og fallbyssu-
skotum. Annað er mér gjörsam-
lega gleymt frá þessum degi.
Á fimm árum hefur gengið á
ýmsu hjá Gill. Hún hefur farið og
verslað út í bláinn til að loka
sorgina úti og reynt að kynnast
öðrum körlum, en enginn þeirra
stenst samanburð við Mick. Nú á
hún fastan vin og framtíðin er
eilítið bjartari. Hlutirnir eru ekkert
auðveldari, viðurkennir hún. Þó
líður mér betur núna, en fyrir ári
og vonandi heldur það þannig
áfram.
Eitt er alveg víst, segir Gill að
lokum. Ekkert getur nokkurn tíma
valdið mér jafn mikilli sorg. Sama
hvað gerist, það vetöur aldrei
svona slæmt.
Kristina McDonald, eiginkona
sveitarforingja Micks, fékk það
óþægilega verkefni að segja Gill
fréttirnar. Þetta var sú þyngsta
reynsla, sem ég hef orðið fyrir,
segir hún. Ég vakti alla nóttina og
íhugaði, hvað ég ætti að segja.
Hins vegar vita allir að slæmra
frétta er von, þegar maður birtist.
Eiginmaður Kristinu er nú
starfsmannastjóri í Camberley-
herstöðinni. Hún segir að Falk-
landsdeilan hafi gjörbreytt afstöðu
hennar til hermannalífsins. Mér
varð Ijóst, að ekki er aðeins um að
ræða ferðalög og nýja staði erlendis
fyrir þessa menn. Þegar maður er
gjftur atvinnuhermanni, verður mað-
ur að hugsa um þann möguleika,
að einn daginn, þegar hann fer,
komi hann ekki aftur.
Skammt frá Gill Melia í Ply-
mouth, býr Bernadette Pring,
Falklandseyingur, sem einnig er að
átta sig á tilverunni eftir innrásina,
sem breytti lífi hennar. Maður