Tíminn - 23.03.1990, Blaðsíða 14

Jón Sigurðsson
Fæddur 28. júlí 1920
Dáinn 14. mars 1990
í dag verður lagður til hinstu
hvíldar tengdafaðir minn Jón Sig-
urðsson, Mávahlíð 2 í Reykjavík.
Hann fæddist 28. júlí á Finnsstöðum
í Eiðaþinghá á Fljótsdalshéraði, þar
sem foreldrar hans, Guðný Jónsdótt-
ir, f. 1893 d. 1963, og Sigurður Stein-
dórsson, f. 1884 d. 1957, voru þá til
heimilis. Hann var þriðja bam þeirra
hjóna, elst var Anna Björg, f. 1915 d.
1979, húsfreyja í Steinholti í Egils-
staðahreppi, þá Magnús, f. 1917 d.
1983, lengst af bóndi í Stakkahlíð í
Loðmundarfírði, næst eftir Jóni Ing-
unn, f. 1923 d. 1985, húsffeyja í
Fjallseli, Fellum, og eftir að fjöl-
skyldan fluttist að Miðhúsum í Egils-
staðahreppi fæddust yngstu systur
hans, Guðný Sveinbjörg, f. 1930, bú-
sett á Eskifírði, og Steindóra, f. 1932,
búsett á Vopnafírði.
Jón bjó með foreldrum sínum og
systkinum á Miðhúsum til fúllorðins-
ára og var reglusemi og vinnusemi
Skúli Þorleifsson lést á sjúkrahúsi
á Benidorm þann 10. mars sl. Skúli
var fæddur á Þverlæk í Holtahreppi,
Rangárvallasýslu, 2. júlí 1913, sonur
Friðgerðar Friðfinnsdóttur frá Hvít-
árholti f Holtahreppi og Þorleifs Ól-
afssonar, bónda á Þverlæk.
Skúli Þorleifsson glímukappi fór
ungur að æfa glímu og tók miklu ást-
fóstri við íslensku glimuna. Hann fór
ungur að árum á Iþróttaskólann í
Haukadal til Sigurðar Greipssonar og
hlaut þar góða æfingu í glímunni.
Skúli var glæsimenni að vallarsýn
og hraustmenni mikið. Hann var í
hærra meðallagi og samsvaraði sér
vel, sterkur og liðugur i hreyfíngum
og traustvekjandi.
Skúli Þorleifsson var skemmti-
legur og drengilegur glímumaður
sem ánægjulegt var að glíma við.
Hann mat glímuna mikils og skildi
að hún væri jafnvægisíþrótt og að því
leyti ffábrugðin öðrum fangbrögðum
að ekki ætti að falla ofan á viðfangs-
mann sinn þá bylta væri gerð. Hann
vildi ekki að níðst væri eða bolast í
glímunni. Skúli var kunnáttumaður í
glímu, hvort heldur var til sóknar eða
vamar. Hann fékkst nokkuð við
glímukennslu á vegum Glímusam-
bandsins.
Skúli tók þátt í mörgum kapp-
glímumótum og var þátttakandi í
glímusýningum bæði innanlands og
erlendis. Félagsskapur hans þótt
hressilegur og skemmtilegur.
Skúli Þorleifsson varð skjaldar-
hafi Skarphéðins 1934 og skjaldar-
hafi Ármanns varð hann 1937. Hann
sigraði í Íslandsglímunni 1937 og
varð þar með glímukappi íslands. I
Islandsglímunni 1939 hlaut Skúli
fegurðarglímuverðlaun og var annar
að vinningum. Helstu úrslitaglímu-
brögð Skúla vom klofbragð, snið-
glíma á loffi og leggjarbragð.
Á fjórða áratugnum varð Skúli
samstarfsmaður Kaupfélags Ámes-
inga á Selfossi og síðar bústjóri í Þor-
lákshöfn um 18 ára skeið hjá sama
fyrirtæki.
Skúli kvæntist Önnu Benónýs-
dóttur, ættaðri úr Laxárdal í Hrúta-
firði. Þau eignuðust eina dóttur, Sig-
riði, f. 2.3.1938, gift Agli Guðmari
Vigfússyni ffá Seli í Ásahreppi og
eiga þau 3 böm. Skúli og Anna slitu
samvistum. Síðari kona Skúla var
Pálína Kreis af þýskum ættum. Hún
lést fyrir 11 ámm.
þar í hávegum höfð. Hann dvaldi 2
vetur við nám í Alþýðuskólanum á
Eiðum og átti þaðan margar góðar
minningar sem honum var ljúft að
rifja upp þegar tilefni gafst til. Jón
vann lengst af við bifreiðaakstur, en
fyrsti bíllinn sem hann eignaðist var
vörubíll sem hann notaði meðal ann-
ars við vegagerð. Síðan eftir að hann
flutti til Reykjavíkur vann hann á
sendibíl, en lengst af, eða yfir 30 ár, á
Hreyfli. Jón hélt alla tíð tryggð við
æskuslóðir sínar sem vom honum
mjög hugleiknar. Hann hélt góðu
sambandi við systkini sín sem öll
bjuggu á Austurlandi. Venslafólk og
vinir að austan vom tíðir aufúsugest-
ir á heimili Jóns og Lilju og ófáar
ferðir fóm þau austur.
Árið 1949 kvæntist hann Lilju
Mariu Petersen lækni, f. 1922, en þau
höfðu kynnst fyrir austan er Lilja
gegndi störfúm þar um nokkurt
skeið. Þau stofnuðu heimili í Reykja-
vík og bjuggu þar alla tíð, lengst af í
Mávahlíð 2. Þau eignuðust fimm
böm, Bimu, f. 1950, gifta Jóhanni
Eftir að Skúli lét af störfúm í Þor-
lákshöfn og fluttist til Reykjavíkur
réðst hann verkstjóri hjá Bæjarútgerð
Reykjavíkur, en gerðist nokkmm ár-
um síðar útgerðarmaður og fiskverk-
andi og rak þá starfsemi fram á átt-
ræðisaldur.
Síðustu tvö árin bjó Skúli í sam-
Rúnari Björgvinssyni, Sigurð, f.
1952, kvæntan Dagnýju Guðmunds-
dóttur, Guðnýju, f. 1954, gifta Leó
Geir Torfasyni, Hans Pétur, f. 1957,
kvæntan Öldu Björk Sigurðardóttur,
og yngst er Guðrún Margrét, f. 1963,
en hennar maður er Hörður Ragnars-
son. Bamabömin em orðin 14 talsins
og fyrsta langafabamið fæddist á síð-
asta ári. Jón var hreinskiptinn, laus
við yfirborðsmennsku og hispurs-
laus. Hann var örlátur og vinur vina
sinna. Hann var fljótur til svara ef því
var að skipta. Bamabömin hændust
að afa sínum og ófáar ferðir vom
famar í silungsveiði og hafði hann
mikla ánægju af þeirri samvem.
Hann var fastheldinn á venjur og em
mér minnisstæðar stundimar sem við
áttum í Mávahlíðinni á Þorláksmessu
ár hvert er jólaijúpumar að austan
vom reyttar. Jón hafði góða frásagn-
argáfú og kunni ógrynni af vísum,
gátum og sögum af sérstæðum
mönnum og atvikum.
Jón var mikill keppnismaður og
lék knattspymu á yngri ámm austur á
býli við Sigurborgu Ólafsdóttur og
stóð heimili þeirra síðustu mánuðina
á Grandavegi 47.
Blessuð sé minning hans. Ég
sendi Sigurborgu og Sigríði dóttur
hans og fjölskyldu hennar samúðar-
kveðjur.
Kjartan Bergmann Guðjónsson
Héraði og með félögum sínum á
Hreyfli fram yfir miðjan aldur. Einn-
ig spilaði hann bridge sér til skemmt-
unar, bæði með vinnufélögunum og
þau hjónin. Hér skömðust okkar
áhugamál og ófáar stundir var rætt
um bridge og íþróttir. En minnis-
stæðast er mér sumarið 1984 er Jón
og Lilja dvöldu með fjölskyldu minni
sumarlangt í Svíþjóð þar sem við
höfðum leigt til nokkurra mánaða
sumarhús á lítilli eyju í Skeijagarðin-
um rétt norðan við Stokkhólm. Sum-
arhúsinu fylgdi lítill bátur og dag
hvem rerum við til fiskjar, með hand-
færi og renndum fyrir þorsk. Við nut-
um góða veðursins, ferskleikans og
spennunnar við veiðamar. Miðuðum
út veiðistaði og skynjuðum uppmna
okkar. Jón var af þeirri kynslóð sem
taldi nýtni góðan kost og allur afli
var hirtur og verkaður. Þetta vom un-
aðslegir dagar og minntist Jón þeirra
með mikilli ánægju.
Jón var í fullu starfi þar til hann
fékk hjartaáfall 26. febrúar síðastlið-
inn. Hann náði sér ekki og lést eftir
stutta legu. Mig langar til að þakka
Jóni árin sem við voram samferða og
þær stundir sem böm mín fengu að
njóta með afa sínum, sem ég veit að
þau geyma vel í minningu sinni.
Blessuð sé minning Jóns Sigurðs-
sonar, honum er hér þökkuð vinátta
og tryggð. Megi góður Guð styrkja
þig, Lilja mín, í þinni sorg.
Jóhann Rúnar Björgvinsson
Mágur minn, Jón Sigurðsson,
andaðist á Borgarsjúkrahúsinu þann
14. mars sl. eftir stutta sjúkrahúslegu.
Hann var fæddur á Finnsstöðum í
Eiðaþinghá 28. júlí 1920. Sonur
hjónanna Sigurðar Steindórssonar og
Guðnýjar Jónsdóttur sem þá bjuggu
þar. Fluttu siðan í Miðhús í sömu
sveit 1926 og bjuggu þar til ársins
1951 að þau hættu búskap.
Við ólumst upp í Eiðaþinghánni
og vomm því kunningjar frá ung-
lingsámm og vomm mikið saman í
starfi og leik. Þá vom aðrir tímar en
nú, engin véltækni komin í landbún-
aðinn. Þá unnu menn allt með hand-
verkfæmm, og var það erfiðara en nú
gerist. Nú er nærri allt unnið með
vélum. Yfirleitt var þá ekki unnið á
sunnudögum og við strákamir í Eiða-
þinghánni vomm ólatir að koma
saman í knattspymu á hveijum
sunnudegi. Og náðum það góðum ár-
angri að við unnum oftast nágranna-
lið það sem keppt var við. Jón var
mjög duglegur og góður knatt-
spymumaður og seinna ágætur í leik-
fimi eftir að hann var í Eiðaskóla.
Hann ólst upp við venjuleg landbún-
aðarstörf og var mjög duglegur og
laginn við allt sem hann gerði. '
Hann fór í Eiðaskóla 1939 og
lauk námi þaðan. Þá var Eiðaskóli al-
þýðuskóli með tveggja vetra námi.
Eftir skólavemna fór hann að vinna
mikið að heiman, en var off heima
við búskapinn ef á þurfti að halda.
1947 keypti hann vömbíl og
stundaði mikið vegavinnu og aðra
keyrslu sem til féll. En átti alltaf
heima á Miðhúsum á þeim ámm.
Þau vom sex Miðhúsasystkinin,
íjórar systur og tveir bræður.
Elst var Anna Björg, húsfreyja,
Steinholti, fædd 11.01. 1915, dáin
10.09. 1979. Hún var gift undirrituð-
um. Næstur var Magnús, bóndi í
Stakkahlíð í Loðmundarfirði, fluttist
á Seyðisíjörð, fæddur 14.11. 1917,
dáinn 17.04. 1983. Eftirlifandi kona
hans er Ásta Stefánsdóttir frá Stakka-
hlíð. Þriðji í röðinni var Jón. Þá Ing-
unn, húsffeyja, Fjallseli, Fellum,
fædd 13.05. 1923, dáin 25.04. 1985.
Eftirlifandi maður hennar er Eiríkur
Einarsson frá Fjallseli. Svo er Svein-
björg húsfreyja, Kirkjustíg 8, Eski-
firði. Maður hennar er Hallgrimur
Einarsson skrifstofumaður frá Fjalls-
eli. Hún er fædd 12.02. 1930, og
yngst er Steindóra húsfreyja, Fagra-
hjalla 4, Vopnafirði, fædd 13.03.
1932. Hennar maður er Sveinn Sig-
urðsson útgerðarmaður.
Jón kvæntist eftirlifandi eigin-
konu sinni, Lilju Maríu Petersen
lækni, 19. nóvember 1949 en þá
starfaði hún sem aðstoðarlæknir við
sjúkraskýlið á Egilsstöðum sem þá
var nýlega tekið í notkun. Dvöldu
þau á Miðhúsum sumarið 1950, en
fluttu til Reykjavíkur um haustið.
Hófú þau búskap í Skólastræti 3 og
bjuggu þar í 10 ár en keyptu þá íbúð í
Mávahlíð 2 og hafa búið þar síðan.
Eignuðust þau fimm mannvænleg
böm, sem öll em á lífi og hafa stofn-
að sín eigin heimili. Elst er Bima
læknir, næstur er Sigurður sölustjóri,
Guðný bamfóstra, Þá Hans Pétur
fJamkvæmdastjóri og yngst Guðrún
kennari. Bamabömin era orðin 14.
Jón átti sendiferðabíl fyrstu 14 ár-
in en 1953 gerðist hann leigubílstjóri
á bifreiðastöðinni Hreyfli og starfaði
þar til æviloka. Auk þess starfaði
hann mörg ár sem ökukennari og um
tíma rak hann sölutum á Hlemm-
torgi.
Jón var heilsteyptur maður. Hann
var ákveðinn í skoðunum og lét þær í
ljós tæpitungulaust í umræðum.
Hann var félagslyndur og tók virkan
þátt í félagsstörftim í þeim félögum
sem hann var í. Ég hef áður minnst á
knattspymuna og íþróttir. Og hann
var einnig mjög virkur í Samvirkjafé-
lagi Eiðaþinghár, en svo heitir ung-
mennafélagið sem enn er starfandi.
Þá er mér kunnugt um að hann var
mikið í félagsskap þeirra Hreyfils-
manna, t.d. í bridgefélaginu og vann
oft til verðlauna þar. Hann var gædd-
ur miklum keppnisanda, vildi ekki
láta hlut sinn fyrir öðmm, en ávallt
drengilegur í keppni.
Jón var alltaf Austfirðingur í anda
þótt ámnum fjölgaði sem hann bjó i
Reykjavík. Kom austur af og til,
stundum bæði hjónin, Lilja og Jón.
Ég held að honum hafi alltaf fundist
hann vera kominn heim þegar hann
kom á sínar æskuslóðir. „Römm er sú
taug, sem rekka dregur foðurtúna
tiL“
Ég og mín böm eigum þeim hjón-
um, Lilju og Jóni, mikla skuld að
gjalda, sem aldrei verður fullgoldin,
fyrir alla þá vináttu og fyrirhöfh sem
þau hafa látið okkur í té á umliðnum
ámm. Við höfúm ævinlega verið vel-
komin til þeirra í Mávahlíðina eins
og við segjum okkar á milli.
Það hefur verið okkar heimili í
borginni, hvort sem um lengri eða
skemmri tíma hefur verið að ræða.
Jón var alltaf boðinn og búinn að aka
okkur um borgina í ýmsum erindum
og sýna manni sitt af hveiju, sækja á
flugvöllinn og koma okkur þangað
aftur þegar heim var snúið. Og það
var séð fyrir því að engum leiddist á
meðan dvalið var í Mávahlíðinni.
Sama er að segja um böm þeirra
hjóna. Þau hafa ævinlega sýnt mér
vináttu og hlýju og gert mér greiða ef
um það hefúr verið að ræða. Fyrir
þetta allt vil ég, með þessum fátæk-
legu línum, þakka þér Lilja og þínum
bömum. Nú er orðið of seint að
þakka honum persónulega, en ég geri
það í anda og tilbeiðslu.
Ég votta ykkur innilega samúð
mína og bið Guð að styrkja ykkur og
styðja í sorg og söknuði. Öll getum
við þakkað fyrir minninguna um
góðan og kæran vin.
Blessuð sé minning hans.
Ingvar Friðriksson
Steinholti
Skúli Þorleifsson
Glímukappi íslands 1937