Tíminn - 09.02.1991, Blaðsíða 8

T HELGIN
Laugardagur 9. febrúar 1991
16
í TÍMANS RÁS | r. RBHHRmhhK
ATLI h ■K iwjjS
MAGNÚSSON:
Stjórnmálalegt raunsæi og Litháar
Sovéska valdið' hefur löngum
þótt svifaseint og stundum litið
svo út sem sannkallaðar nátt-
úruhamfarir þyrfti til svo það
bærði á sér. Það er eins og svefn-
ugt og værukært bjarndýr sem
marga eina soltna fló og Iús ber
í feldi sér, og virðist löngum lítt
eða ekki kippa sér upp við,
hversu sem þær bíta og stinga.
Aðeins endrum og eins er þó
eins og blessaðri skepnunni sé
nóg boðið og hún gengur á
hólm við óværuna og klórar sér
í hamsleysi og eru þær aðfarir
ekki nettar. En annars berast
boðin hægt um skrokk hennar
og ekki fréttist alltaf um hvort
þau að lokum hafa náð til vit-
undarinnar. Er æfðir mann-
dráparar sóttu opinberar bygg-
ingar í Vilnius heim að nætur-
lagi fyrir skömmu og skutu
nokkrar persónur, var ekki að
sjá sem neitt hefði gerst. Björn-
inn hægláti lét sem þetta væri
sér ekki viðkomandi. Þó grunar
margan að hann sofi ekki jafn
fast og hann lætur og stöku
sinnum styrkist sá grunur.
Fjarri sé oss að líkja utanríkis-
ráðherra íslands við óværu (þótt
víst taki hann löng stökk á emb-
ættisreisum sínum eins og fló-
in). En nú er svo að sjá sem
honum hafi tekist að stinga
hinn gerska björn undir rófuna
svo um munar. Gerðist það með
för ráðherrans til Litháen ný-
lega að skepnan hljóp í hnút af
sársauka og kvað við heldur illi-
lega. Þetta er satt að segja tals-
vert afrek, því sem áður segir
hafa öllu stórkostlegri atburðir
engin viðbrögð kveikt hjá
bangsa. Situr enda öll ríkis-
stjórnin og mestur hluti þing-
heims á rökstólum og þerrar af
sér svitann, enda má heyra hljóð
minni en þá er slíkri skepnu
þóknast að glenna upp skoltana.
Það verður að segjast að við-
brögð vorra íslensku ráða-
manna við neyð þjóðar Litháa
voru hin djarfmannlegustu og
skörulegustu. Samþykktir og
ályktanir og loks för Jóns bar
allt vott um einlæga samúð og
drengskaparhug. Munu ekki
aðrar þjóðir hafa sýnt kjörum
þessa nauðstadda lands meiri
áhuga. Frændur í Skandinavíu
nálguðust efnið með talsvert
Ioðnara orðalagi og báru káp-
una á báðum öxlum. Er ekki
nema von að í baltnesku lönd-
unum hafa menn litið til þessar-
ar fjarlægu þjóðar sem eins
helsta haldreipis síns í barátt-
unni og treyst á ljónshjörtu
talsmanna hennar frammi fyrir
ofríki stórveldisins.
En nú hefur bangsi karlinn
minnt óþyrmilega á sig og
hvessir glyrnurnar á oss hér
norður í Ballarhafinu og hefur
mörgum sigið larður fyrir því
augnaráði á fyrri árum og öld-
um. Og hvað er nú til ráða?
Menn minna á að enn hefir
skepnan aðeins urrað —
hramminum hefur hún ekki
lyft. En menn vita svosem af
þessum hrammi og það eru
farnar að heyrast raddir um að
rasa ekki um ráð fram: nútíma-
pólitík vindur ekki fram með
einhverjum dramatískum til-
þrifum, heldur stillingu og
gætni. Þannig virðast frænd-
þjóðirnar í Skandinavíu eiga
kænni pólitíkusa — eða hvað?
Litháar mæna vonaraugum
eftir að skrefið stóra verði stigið
— opinber viðurkenning og
stjórnmálasamband verði tekið
upp. En verður þeim að ósk
sinni? Kannske er nú gott fyrir
oss íslendinga að eiga í hand-
raðanum viðurkenninguna frá
1922. Oss gæti hún orðið
smuga út úr klípunni — svona
móralskt — reynist bróðurþelið
til Litháa hafa leitt oss í ógöng-
ur. Litháum kemur hún vitan-
lega að engu gagni nú og það
vita allir. En „svona er lífið“,
sagði Jón gamli sveitarlimur.
Þeir stóru og kafloðnu fara víst
sínu fram á endanum, eins og
alltaf. Það skyldi þá aldrei fara
svo um síðir að eftir sitji tveir
smælingjar — Litháar og ís-
lendingar — annar flengdur og
hinn snupraður. Það er ekki
nýtt að dáðin og drengskapur-
inn verði að leggja niður skottið
þegar hið „stjórnmálalega raun-
sæi“ birtist á sjónarsviðinu.
Gettu nú
Það var Grímstunga
í Vatnsdal, sem síð-
ast var birt mynd af
hér í hominu.
Nú liggur leiðin suð-
ur og við spyrjum
hver sú merka stofn-
un sé, er hér má sjá
— og hvar er hún?
v & -z.
f -xt C fe) c- od
> <
73 T 3 nPr
< % \r- WBl S . 8S '
á 7* |r|c- x
z
■ o jr-* t
vr zr Twr\v s'ppz.HI'ír-[? c
co
-9 Cí r 0 = Bf^li rllr ~ r
D ■i/
oHjr. z.
jj-pjya </>[c |a>|r p. c> < Fpp' 01
cn T 3>i»jöir,l>Hz *>■ -í >t> wö|(5~ /*> |c»|z *
1 <- c 7up>|-^jio |r ■=/ 0 r|r ~ rþ t> «
KROSSGÁTA
'UZ
OTU 6
7?öO
fAM
SINWM |Bj
mfisr
IU//ýDfl
HAFF-
ÖRfTTÍ
K£yR
NEINA
NUMER
S£rrjR
y/?KI
UMS
STfiLV
UXIHH
MYN'T
£>S£Ö
f/UlAfi

ffEFOR
srcpfrtP
McT'T
S/GR
AP l
6mi*>
8
bílaR
KEKPi
EINS'
SfA 'ft-
KoRrt
iáfUG
HoV

K/ILL
FR'4-
N0REGI
Hfl T?
6HU
Hfli-os
HílNNfit
c9

Í\T T
E.SS
úr.r
NESID
30 xG

EJNN
EINS
ALLTrtF
2
T
A'/ u

£KK£RT

A/A Ð
óhrtG. -
l/VOt
l/JMfl
SP£K
imm
lo

5i
AoKIH

S/»M-
ToK

/o
STCAX
mNM/\

fysK
H
'Ro E>
N1D
LkGT
FJflLl
vor

Mohl
B ORGI
U
6
BJAllA
{1

HofÚÐ
FAT
smR
BcX
po(M\
n
LJOHHDI
K V!K
MYNP
EYJfí

DoKD-
’fí ÞilM
S TAP
NÚLL
HH
EINS
ATT
VCIT
uxi
SFJL
n
3/TF?
5TAFL/R
SÝAK
hrr

V£W
TóriN
S FAriN
V3
fí
TÚK-
ftririh
is
FYRST-
UR
15