Tíminn - 09.02.1991, Blaðsíða 10

18
T HELGIN
Laugardagur 9. janúar 1991
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL
Var boðið húsaskjól en I
fékk kjöthníf í kviðinn
Kimberley var aðeins 14 ára en þijósk og óhlýðin við for-
eldra sína. Þegar hún hugðist strjúka að heiman þáði hún
umhugsunarlaust boð um að dvelja á heimili kunningja
síns um tíma. Það varð hennar bani.
Hvort sem saga Daniels Gondrínger um strok Kimberiey að heiman er
sönn eða ekki, mætti hún dauða sínum á heimili hans.
Þegar foreldrarnir tilkynntu hvarf
Kimberley Martin í Columbus í Ne-
braska 10. maí 1989 höfðu þeir
ekki hugmynd um hvar hún gæti
verið niðurkomin en þá grunaði að
hún hefði stungið af og það væri þá
ekki
í fyrsta sinn. Símaverði lögregl-
unnar brá ekki hið minnsta, hann
hafði ótal sinnum heyrt þess sögu.
Þótt Columbus sé engin stórborg
er lögreglunni þar tilkynnt um
hvarf nokkurra unglinga á mánuði.
Allir finnast þeir fyrr eða síðar,
sumir skila sér sjálfir eftir nokkra
daga, aðrir eftir lengri tíma en
suma þarf að leita uppi og skila
þeim til síns heima eða í unglinga-
búðir.
Símavörðurinn fylgdi settum
reglum eins og venjulega. Sé sá
týndi 12 ára eða yngri og hafi aldr-
ei strokið að heiman áður eða hafi
horfið við sérstakar aðstæður er
leit þegar hafin. Sama gildir raunar
um eldri unglinga ef grunur leikur
á glæp eða ef stúlkur hverfa á leið
út f búð eða skólann. Þá leitar lög-
reglan til fjölmiðla um birtingu
mynda og lýsinga í þeirri von að
vitni gefi sig fram.
Oftar er þó svo að aðstandendur
vilja að svona mál fari ekki hátt af
ótta við að almennt umtal spilli
fyrir og geri unglinginn jafnvel svo
reiðan að hann hætti alveg við að
skila sér heim.
Reynslan er sú að fæstir ungling-
ar sem strjúka að heiman fara ýkja
langt og flestir þeirra hafast raunar
við hjá vinum sínum. Jafnvel þeir
sem fara lengra trúa félögum oftast
fyrir því hvert ferðinni er heitið og
hvað þeir hafa í hyggju.
Foreldrar Kimberley Martin
höfðu bara áhyggjur af að vita ekki
hvort dóttir þeirra væri heil á húfi.
Alls kyns sögur voru til um stúlkur
sem höfðu verið numdar á brott,
þeim nauðgað og þær síðan myrt-
ar. Hugsanlegt var líka að Kimberl-
ey hefði orðið fyrir slysi.
Lögreglan tók niður lýsingu á
henni sem síðan var send öllum
lögreglustöðvum. Ef eitthvað hefði
komið fyrir Kimberley, kæmu þær
upplýsingar í tölvu sem sjálfkrafa
gæfi merki um að viðkomandi væri
saknað. Auk þess kvaðst lögreglan í
Columbus ræða við unglingahópa
og fleiri sem ef til vissu hvar Kim-
berley væri niðurkomin.
Martin—hjónin ákváðu eftir
nokkra umhugsun að best væri í
fyrstu að halda fjölmiðlum utan
við málið. Þau voru kvíðin en
treystu því að finna einhvern sem
Kimberley hefði trúað fyrir að hún
ætlaði að strjúka og þá kannski
hvert.
Skrópaði oft og hvarf
Þar sem ætíð er nóg að gera hjá
lögreglunni var hvarf Kimberley
ekki talið neitt forgangsmál að svo
stöddu. Tekið var mið af því að hún
hafði farið að heiman áður og skil-
aði sér eflaust innan skamms að
venju.
Viku síðar komu Martin—hjónin
aftur til lögreglunnar. Þeim hafði
ekki tekist að hafa uppi á neinum
sem Kimberley hafði orðað við að
hún hygðist stinga af. Enginn hafði
minnsta grun um hvar hún væri.
Einmitt þennan dag átti Kimberley
afmæli og í trausti þess að hún
kæmi heim höfðu foreldrarnir
keypt handa henni gjafir.
Rannsóknarlögreglumennirnir
Tim Kayl og Todd Thalken fengu
nú málið til meðferðar og fyrsta
verk þeirra var að ræða vel og
vandlega við foreldra Kimberley.
Þeir fengu að vita að hún væri
viljasterk og uppreisnargjörn,
hlítti engum reglum um útivist á
kvöldin og þyldi ekki gagnrýni á
klæðnað sinn, heimanám eða fé-
lagsskap.
Þótt Kimberley væri aðeins 14 ára
fengu þeir Kayl og Thalken að vita
að bæði sýndist hún eldri og
klæddi sig þannig, svo og að hún
umgengist töluvert eldra fólk.
Tvisvar áður eftir deilur við for-
eldrana um framferði hennar hafði
hún stungið af en bara í einn eða
tvo daga og þá dvalið hjá vinafólki.
í þetta sinn var liðin vika og Kim-
berley hafði verið nánast peninga-
laus þegar hún hvarf. Hún hafði
ekki tekið með sér neina persónu-
lega muni eða föt. Martin—hjónin
voru sannfærð um að hún hefði
komið heim í afmælisveisluna sína
ef hún væri heil á húfi.
Kayl tilkynnti hjónunum að engar
skýrslur hefðu borist um að Kim-
berley hefði orðið fyrir slysi. Hann
bað þau ennfremur um nöfn nokk-
urra vina dóttur sinnar sem þau
hefðu þegar talað við. Ekki var óal-
gengt að vinir strokuunglinga
leyndu foreldra þeirra því sem þeir
vissu um strokið. —Við athugum
málið og sjáum hvers við verðum
vísari, lofaði Kayl.
Lögreglumennirnir fóru til skól-
ans þar sem Kimberley stundaði
nám. Kennararnir sögðu að hún
hefði alloft skrópað og teldist eng-
inn fyrirmyndarnemandi. Hún
kom alls ekkert í skólann daginn
sem hún hvarf. Er leitað var til
nemenda kom fram að ein stúlkan
hafði verið með Kimberley um há-
degið þann dag. Þær höfðu verið í
verslun í hverfinu og þar hitt
nokkru eldri pilt sem ekki var leng-
ur í skólanum. Hann var á bíl og
bauðst til að aka þeim í skólann.
Stúlkan sagði að síðast þegar hún
hefði séð Kimberley hefði hún enn
verið að tala við piltinn á bílastæði
skólans.
Sagðist ætla að
heiman
Kayl fékk nafn piltsins sem var 19
ára og leitaði hann uppi. Hann við-
urkenndi fúslega að hafa hitt Kim-
berley og vinkonu henar í verslun-
inni og ekið þeim til skólans.
—Kimberley kom ekki í skólann,
sagði Kayl blátt áfram. —Hún fór
með þér.
Unga manninum virtist bregða
sem snöggvast til þetta en eftir
andartak svaraði hann: —Ég veit
ekkert hvað kom fyrir hana. Þið
verðið að trúa mér.
—Segðu okkur frá því, hvatti
Thalken hann. Pilturinn skýrði þá
frá að hann hefði ekið stúlkunum
að skólanum en Kimberley sagt að
hún ætlaði ekki í tíma. —Ég sagði
henni að ef hún skrópaði alltaf yrði
hún rekin úr skólanum. Hún hló
og sagðist verða rekin hvort sem
væri. Hún bætti þá við að hún
hefði þegar fengið viðvörun um að
ef hún skrópaði oftar og fengi ekki
betri einkunnir, yrði henni vfsað úr
skóla.
Ég spurði hvað hún ætlaði þá að
gera en hún sagðist eiga von á að
foreldrar sínir settu hana þá í
einkaskóla sem væri eins og fang-
elsi. Hún sagði að það skyldi aldrei
verða. Svo sagðist hún ætla til Los
Angeles. Ég hélt að hún væri að
grínast og spurði hvort hún ætlaði
þangað á hjólaskautum eða fljúg-
andi á eigin vængjum.
Hún sagðist hafa gengið frá því
öllu. Hún ætlaði á flutningamið-
stöðina og sníkja sér þar far með
einhverjum bílnum. Ég sagði
henni að það væri brjálæði, enginn
vildi aka henni af því hún færi yfir
ríkjamörk og bílstjórinn ætti á
hættu handtöku. Þá hafnaði hún
sjálf í unglingafangelsi. Hún sagði
að sér væri þá sama, það hlyti að
vera betra en einkaskóli.
Spurður hvenær hann hefði séð
Kimberley síðast sagði pilturinn að
hann hefði sett hana út úr bílnum
nálægt miðbænum um eittleytið,
því þá hefði hann þurft til vinnu.
—Þú vissi um áætlanir hennar
um að fara til Los Angeles og að
hennar var saknað en samt segirðu
ekkert fyrr en núna, bar Thalken á
hann.
Pilturinn kinkaði kolli. —Ég vildi
ekki blandast í neitt, auk þess sem
ég veit ekki hvort hún fór eða ekki.
Lögreglumennirnir töluðu við
flutningabílstjóra og spurðu hvort
þeir hefðu séð stúlku sem sýndist
allt að 17 ára, koma og biðja um far
fyrir viku, klædda gallabuxum og
svörtum og appelsínugulum jakka.
Enginn kannaðist við það og þeir
Kayl og Thalken fundu raunar eng-
an sem séð hafði Kimberley eftir
hádegið daginn sem hún hvarf.
Lögregluna grunar
morð
Yfirmenn þeirra báðu þá að halda
áfram að leita því foreldrar Kim-
berley væru verulega áhyggjufullir.
Rætt var enn og aftur við vini
hennar og kunningja sem höfðu
ýmsar hugmyndir um verustaði
hennar en ekkert hafðist upp úr
getgátunum. í vikulokin kvaðst
Kayl þess fullviss að Kimberley
væri ekki lengur í Columbus, þá
hefði hún gefið sig fram eða að ein-
hver hefði séð hana.
—Heldurðu þá að hún hafi sníkt
sér far og tekist að komast til Kali-
forníu? spurði Foust lögreglufori-
ongi.
Kayl yppti öxlum. —Það er bæði
svo að sjá og ekki, svaraði hann.
—Við hvað áttu? vildi Foust vita.
Kayl rakti aðalatriði málsins fyrir
hann, að Kimberley hefði strokið
áður og í þetta sinn sagst ætla til
Los Angeles. Hún gæti hafa gert
það en á hinn bóginn var undarlegt
að hún skyldi ekki hafa tekið með
sér föt eða neitt, ekki einu sinni
tannbursta.
—Báðir foreldrar hennar vinna
úti, sagði Kayl. —Hún var ein
heima og hefði haft næði til að láta
niður hvað sem hún þarfnaðist.
—Líklega verður tíminn bara að
leiða í ljós hvar hún er, sagði lög-
regluforinginn. —Þetta verður erf-
itt fyrir foreldrana.
Martin—hjónunum var sagt að
hefði Kimberley komist til Los
Angeles væri útilokað að leita
hennar þar. Hins vegar lenti stór
hluti strokuunglinga þar fyrr eða
síðar í höndum lögreglunnar og þá
kæmu skýrslur um þá inn á tölvu-
net lögreglunnar um allt landið.
Nú liðu þrír mánuðir án þess að
nokkuð spyrðist til Kimberley
Martin og Kayl og Thalken voru
orðnir vonlitlir um að hún fyndist
á lífi. —Þótt hún virðist eldri, er
hún bara 14 ára, sagði Kayl. —Hafi
hún stundað vændi væri löngu bú-
ið að taka hana til yfirheyrslu.
Thalken samsinnti þessu. Hefði
Kimberley fengið bílfar burt frá
Columbus gæti hún núna verið
rotnandi lík nánast hvar sem væri.
Næstu mánuði bárust nokkrar til-
kynningar um líkfundi en aldrei
var um lík Kimberley að ræða.
Gengið var úr skugga um það með
tannlæknaskýrslum. Annars vakti
málið litla athygli almennt. For-
eldrarnir héldu dauðahaldi í þá von
að einhver sem væri Kimberley
góður hefði tekið hana upp í bíl
sinn. Lögreglumenn hölluðust
hins vegar að því að hún hefði ver-
ið myrt og fyndist ekki nema ein-
hver beinlínis gengi óvart fram á
jarðneskar leifar hennar.
Loks finnst líkið
Svo gerðist það um klukkan hálf-
ellefu, sunnudagskvöldið 28. janú-
ar 1990 að maður kom á aðallög-
reglustöðina í Columbus. Hann
kvaðst vilja ræða við einhvern um
stúlku sem týnst hefði fyrir um það
bil átta mánuðum.
Thalken var einmitt á vakt þá og
bauð manninum inn til sín. —Hef-
urðu upplýsingar um Kimberley
Martin? spurði hann strax.
Maðurinn kinkaði kolli og spurði