Tíminn - 11.06.1992, Blaðsíða 8

8 Tíminn
Fimmtudagur 11. júní 1992
MINNING
Magnús Einarsson
útibússtjóri Landsbankans, Egilsstöðum
Fæddur 30. mars 1941
Dáinn 3. júní 1992
Sumarið er komið í allri sinni dýrð.
Enn á ný fáum við að njóta fegurðar
fjallanna, birtu himinsins, söngs fugl-
anna og allra þeirra tilbrigða náttúr-
unnar sem guð hefur skapað. Á faum
stöðum er morgunninn jafn fallegur
og norður í Vopnafirði þar sem heitast
er á landinu og gróðurinn tekur ótrú-
legum framförum. Alls staðar er Iífið
að kvikna og mannfólkið brosir við til-
verunni.
Á þessum fallega morgni var lífið
bjart og fagurt fyrir flesta, en aðrir
fundu fyrir sársaukanum eins og hann
getur orðið verstur og sorgin knúði
dyra. Þannig hefur það víst alltaf verið
og mun alltaf verða án þess að við skilj-
um hvers vegna og hvenaer lífið birtist
okkur með þessum hætti. Það var
þennan morgun sem Magnús Einars-
son varð bráðkvaddur. Hann hafði farið
út til að njóta blíðunnar og samver-
unnar við náttúruna og halda líkama
sínum í sem bestri þjálfun. Þennan
sama morgun frétti ég af andláti þessa
góða vinar míns, sem margir eiga eftir
að sakna. Við, sem eftir sitjum, skiljum
ekki frekar en áður andstæður lífsins,
en minnumst þess að oft er skammt á
milli gleði og sorgar.
Magnús Einarsson var fæddur á
þeim sögufræga stað, Valþjófsstað í
Fljótsdal, sonur Einars Sveins Magnús-
sonar og Maríu Jónsdóttur. Hann ólst
upp í Fljótsdalnum, sem var honum af-
ar kær allt lífið. Hann var mótaður af
því umhverfi og því góða fólki, sem þar
hefúr búið og býr enn þann dag í dag.
Þar á hann margt frændfólk og það var
honum sárt að sjá hvað fólki fækkaði
mikið í þessum fallega dal.
Magnús var mjög félagslyndur og
tók þátt í margvíslegu félagsstarfi af
miklum krafti. Hann vann lengst af hjá
samvinnuhreyfingunni, fyrst hjá Kaup-
félagi Héraðsbúa þar sem hann var
skrifstofustjóri og fulltrúi kaupfélags-
stjóra. Þegar Samvinnubankinn hóf
starfsemi á Egilsstöðum var leitað til
hans um uppbyggingu útibús. Síðan
yfirtók Landsbankinn starfsemina, en
þar starfaði Magnús til dauðadags.
Magnús var mjög eftirsóttur í félags-
málum. Hann sat lengi í sveitarstjórn
Egilsstaðahrepps og Iagði hönd á plóg
allt sitt líf í því mikla uppbyggingar-
starfi sem þar hefur verið unnið, og það
gerði hann ekki aðeins með því að sitja
í sveitarstjóm í 16 ár, heldur jafnframt
með þátttöku í öðru félagslífi. Ilann
var mikill áhugamaður um íþróttir og
málefni æskunnar. Hann var jafnframt
góður tónlistarmaður og tók mikinn
þátt í tónlistarlífi á Fljótsdalshéraði.
Magnús var hrókur alls fagnaðar á
gleðistundum og stjómaði söng af
glaðværð og innlifun. Við eigum mörg
góðar minningar frá því að hlusta á
Magnús spila á hljóðfæri og njóta sam-
vista við hann á góðum stundum.
Ég kynntist Magnúsi fyrst og fremst
í gegnum samstarf okkar í stjómmál-
um. Hann staríaði á vettvangi Fram-
sóknarflokksins frá unga aldri. Mest
starfaði hann á sviði sveitarstjórnar-
mála, en var jafnframt í miðstjóm
flokksins í langan tíma. Magnús var
mjög næmur fyrir straumum í stjóm-
málum og það var gott að þiggja ráð frá
honum í stjómmálastarfi. Hann var
hreinskilinn, glöggur, starfsamur og
vissi vel um hagi og þarfir fólks á
Fljótsdalshéraði. Hann var glettinn og
það vottaði gjaman fyrir stríðni í and-
litinu þegar við töluðum saman um
þjóðmálin. Hann fylgdist mjög vel
með. Þótt mest væri talað um alvöru
lífsins, þá minntist Magnús gjaman á
það spaugilega í leiðinni. Ég veit að það
eru margir sem minnast hlátursins,
sem var sérkennilegur og kryddaði
gjaman sérhvert samtal sem hann átti
við menn. Það var mikill missir fyrir
Egilsstaði og alla samferðamenn
Magnúsar að hann skuli nú falla frá
ungur að árum. Ég þakka trausta vin-
áttu, hlýhug og samstarf í langan tíma.
Fyrir hönd framsóknarmanna á
Austurlandi þakka ég fómfús störf
Magnúsar og allar góðu stundimar
sem við áttum með honum.
Magnús var kvæntur Guðlaugu
Guttormsdóttur og áttu þau þrjár dæt-
ur: Maríu Eir, sem er kennari í Grinda-
vík, Ameyju, viðskiptafræðing í Reykja-
vík og Droplaugu, sem enn er í námi.
Við Sigurjóna sendum Guðlaugu,
dætrunum og öðrum vandamönnum
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Halldór Ásgrímsson
Hörmuleg tíðindi gera ekki boð á
undan sér. Eg var austur á Vopnafirði í
síðustu viku á gangi milli húsa í yndis-
legu vorveðri, þegar Kristján Magnús-
son vinur minn kom til mín og sagði
mér að Magnús Einarsson hefði orðið
bráðkvaddur þá um morguninn.
Þegar samferðamennimir kveðja,
rifjast margt upp. Ég hitti Magnús og
Gullu fyrst daginn eftir að ég kom öll-
um ókunnugur til Egilsstaða, og það
var upphafið að samíylgd í tæpa þrjá
áratugi, sem vinnufélagar, samherjar í
stjómmálum og nágrannar í litlu sam-
félagi. Fyrir þessa samfylgd, sem aldrei
bar skugga á, vil ég og mitt fólk þakka
að leiðarlokum.
Magnús Einarsson var fæddur á Val-
þjófsstað í Fljótsdal, sonur hjónanna
Einars Sveins Magnússonar og Maríu
Jónsdóttur. Hann ólst upp á Valþjófs-
stað, en stundaði nám við Eiðaskóla.
Hann réðst ungur til Kaupfélags Hér-
aðsbúa, fyrst á Reyðarfirði, en hóf síðan
störf sem skrifstofustjóri og fulltrúi
kaupfélagsstjóra á Egilsstöðum. Þegar
Samvinnubankinn opnaði útibú á Eg-
ilsstöðum, réðst hann þangað sem úti-
bússtjóri og vann við þau störf og síðan
sem útibússtjóri Landsbankans til
dauðadags.
Magnús valdi sér starfsvettvang á
Egilsstöðum og svo sannarlega naut
byggðarlagið góðs af því. Hann var fé-
lagslyndur maður sem ekki lá á liði
sínu hvar sem hann kom við. í sveitar-
stjóm Egilsstaðahrepps var hann kjör-
inn ungur að ámm og sat þar í 16 ár og
var lengst af í forustu í þessu byggðar-
Iagi sem var að vaxa og allt þurfti að
byggja upp frá gmnni. Magnús lá ekki á
liði sínu við þessi störf. Sveitarfélagið
naut í ríkum mæli vinnusemi hans,
glöggskyggni á tölur, skipulagsgáfu og
góðs samstarfsanda við sína félaga. Þau
ár, sem hann var í forustu sveitarfélags-
ins, vom ár uppbyggingar og framfara.
Það var fjarri því að þetta væri eina
sviðið þar sem Magnús lét til sfn taka.
Hans áhugamál vom íþróttir og tónlist
og vann hann kröftuglega að þeim.
Hann var ein af driffjöðmnum í Tón-
listarfélagi Fljótsdalshéraðs frá stofnun
þess og fylgdist með og tók þátt í
íþróttastaríi af ódrepandi áhuga.
Þá em ótalin stjórnmálin, en þar lá
hann ekki á liði sínu frekar en annars
staðar, sem fomstumaður í sveitar-
stjómarmálum og trúnaðarmaður á
ýmsum póstum fyrir Framsóknar-
flokkinn á Austurlandi. Hann var mað-
ur þeirrar gerðar að það munaði um
hann hvar sem hann fór. í sinni vinnu
hjá Kaupfélagi Héraðsbúa, í bönkun-
um var hann hinn reglusami, glöggi og
trausti starfsmaður, sem hafði reiðu á
hlutunum.
Magnús sigldi auðvitað ekki sléttan
sjó í lífinu frekar en aðrir menn, sem
bera mikla ábyrgð í sínum störfum og
taka auk þess þátt í félagsmálum og em
þar í forustu. Það gustaði stundum um
hann, enda var hann hreinskilinn í við-
ræðu, sagði kost og löst á hlutunum og
var stundum stríðinn. Þetta risti ekki
djúpt og undir þessu yfirborði, sem
hann brá fyrir sig stundum, sló gott
hjarta og einlægur vilji til þess að hafa
röð og reglu á hlutunum. Hann gerði
miklar kröfur til sjálfs sín og einnig til
annarra.
Skarð það, sem hann skilur eftir sig í
samfélaginu á Egilsstöðum, verður
vandfyilt Hann var kvæntur Guðlaugu
Guttormsdóttur og þau áttu þrjár dæt-
ur: Maríu Eir, kennara í Grindavík;
Ameyju, viðskiptaffæðing í Reykjavík;
og Droplaugu, sem útskrifaðist úr
Menntaskólanum á Egilsstöðum í vor.
Þeirra missir er mestur.
Það er komið að því að kveðja og
þakka vináttu, samfylgd og stuðning í
gegnum árin, sem aldrei bar skugga 1
Það er erfitt að skilja hvers vegna menn
fúllir af lífsorku em slegnir svo skyndi-
lega til jarðar af manninum með ljáinn.
Það er okkar að ganga veginn áfram, þó
með döpmm hug sé.
Við Magga sendum Gullu og Maríu
Eir, Ameyju og Droplaugu og öðmm
vandamönnum Magnúsar innilegar
samúðarkveðjur.
Jón Kristjánsson
Mér brá ónotalega síðastliðinn mið-
vikudag, þegar mér bárust tíðindin að
Magnús Einarsson, æskuvinur minn
og nánast jafhaldri, hefði orðið bráð-
kvaddur á íþróttavellinum á Egilsstöð-
um þá um morguninn.
Magnús fæddist á Valþjófsstað í
Fljótsdal 30. mars 1941, sonur hjón-
anna Einars Sveins Magnússonar og
Maríu Jónsdóttur frá Bessastöðum.
Við kynntumst fyrir fjómm áratug-
um. Ég var þá í sveit á Skriðuklaustri
hjá Jónasi Péturssyni. Þá þegar bar
Magnús með sér prúðmannlegt og
frjálslegt fas, sem einkenndi hann alla
tíð. Ekki var verra að hann hafði gaman
af hvers kyns íþróttum og þrautum.
Það kom fyrir, þegar Magnús kom út í
Klaustur á rauða Volvo-traktomum frá
Valþjófsstað til þess að taka bensín, að
við reyndum með okkur í ýmsum
greinum. Einnig tókum við þátt í fót-
boltaæfingum Fljótsdælinga á björtum
sumarkvöldum. Seinna lá leiðin saman
í Eiðaskóla. Magnús lauk þaðan gagn-
fræðaprófi vorið 1959 og hóf þá strax
um sumarið störf hjá Þorsteini Jóns-
syni, kaupfélagsstjóra KHB á Reyðar-
firði. Um haustið fluttist hann í Egils-
staði og vann á skrifstofu kaupfélagsins
þar, lengst af sem fulltrúi kaupfélags-
stjóra.
Þegar útibú Samvinnubankans var
stofnsett á Egilsstöðum, gerðist hann
útibússtjóri þess og síðar Landsbank-
ans. Þetta er starfsferillinn í stórum
dráttum, en auk þess tók Magnús mik-
inn þátt í sveitarstjómar- og félagsmál-
um.
Hann sat í hreppsnefnd Egilsstaða-
hrepps í fjögur kjörtímabil frá 1966 til
1982 og var oddviti hreppsnefndar síð-
asta kjörtímabilið. Hann var driffjöðrin
í stofnun Tónskóla Fljótsdalshéraðs og
skólanefndarformaður hans frá upphafi
til dauðadags. Hann sat í stjóm sjúkra-
hússins á Egilsstöðum í fjölmörg kjör-
tímabil og var lengst af formaður þeirr-
ar stjómar. Fjölmargar fleiri nefndir og
stjómir mætti telja, sem hann átti sæti
í, og gjaman var hann formaður við-
komandi stjóma. Fyrir Framsóknar-
flokkinn vann hann mikið og óeigin-
gjamt starf. Á yngri árum var hann for-
maður í Félagi ungra framsóknar-
manna og síðar sveitarstjómarmaður
og fulltrúi í miðstjóm. Á kjördag var
hann alltaf mættur fyrstur manna til
þess að taka þátt í kosningastarfinu.
Ég minnist Magnúsar ekki síst fyrir
hversu vandvirkur og nákvæmur hann
var í öllu sem hann tók sér fyrir hend-
ur. Hann hafði ákveðnar hugmyndir
um samfélagslegar skyldur samborgar-
anna og ekki síst sínar eigin og gerði
miklar kröfur til vandaðrar meðferðar
á opinberum fjármunum.
Þau eru ófá skiptin sem ég hef leitað
ráða hjá honum um ýmis málefni og
ekki hvað síst á sviði sveitarstjómar-
mála.
Með söknuði hugsa ég til þess að
þeirrar ráðgjafar nýtur ekki lengur við.
Magnús gat verið býsna hvassyrtur, ef
honum bauð svo við að horfa, og talaði
tæpitungulaust um hlutina. Meðan
mál voru í deiglunni var hann dugleg-
ur að kynna sér sem flestar hliðar
þeirra og horfði á hlutina frá fleiri en
einu sjónarhomi, en að tekinni afstöðu
hélt hann sínu fram af eindrægni. Ég
held að þessir eðliskostir ásamt skarp-
skyggni og samviskusemi hafi átt
drýgsta þáttinn í því hve menn báru al-
mennt mikið traust til hans. Ég veit að
ég mæli fyrir munn allra Héraðsbúa
þegar margháttuð störf eru þökkuð.
Söknuðurinn er mikill og vandséð
hvernig það skarð verður fyllt, sem
skyndilegt og ótímabært fráfall veldur.
Fráfall hans í blóma lífsins er mikið
áfall fyrir mannlífið á Fljótsdalshéraði.
Ég man ekki svo eftir íþróttamóti á
Eiðum eða á Egilsstöðum að Magnús
væri þar ekki mættur til þess að hjálpa
til við framkvæmdina og hvetja til
dáða. Sama átti við um knattspymu-
leiki. Þar hvatti hann Hattarmenn
óspart með sinni hljómmiklu rödd. Á
þorrablótum stjómaði hann fjöldasöng
í anddyrinu á Valaskjálf meðan verið
var að undirbúa húsið fyrir dansleik að
loknu borðhaldi. Alltaf mætti hann
fyrstur manna í morgunsundið og sá
um að opna sundlaugina. Ef mikils
þurfti við í veislustjóm og söng, þá
vom honum gjaman falin slík vanda-
verk. Margt fleira mætti nefna þar sem
Magnús var sjálfkjörinn til forystu,
enda kom margt til. Hann hafði afar
fágaða framkomu og var myndarlegur
á velli, hár, grannur og fríður sýnum.
Hann var mjög tónelskur, spilaði á
Qölda hljóðfæra ef svo bar við, og var
frábær söngmaður. Þegar þessi fátæk-
legu minningabrot eru rifjuð upp,
finnst hve söknuðurinn er sár.
Af kynnum okkar Magnúsar er mér
sérstaklega minnisstætt, hve hann
sinnti aldraðri móður sinni af mikilli
alúð. Hún dvaldi á sjúkrahúsinu á Eg-
ilsstöðum síðustu æviárin. Ég held að
varla hafi liðið sá dagur að hann gæfi
sér ekki tíma til þess að heimsækja
hana, hversu önnum kafinn sem hann
var að öðru leyti.
Að leiðarlokum vil ég og fjölskylda
mín votta Guðlaugu, dætmnum Maríu
Eir, Ameyju og Droplaugu okkar
dýpstu samúð.
Sveinn Þórarinsson
Vart ætlaði ég að trúa því, að Magn-
ús vinur minn væri látinn, er Sveinn
sonur minn hringdi til mín og sagði
mér, að hann hefði orðið bráðkvaddur
einmitt þá um daginn, aðeins 51 árs að
aldri. Ekki varð honum aldurinn að
meini. Magnús var í mínum huga, frá
því að ég kynntist honum, einkar hress
maður, unglegur og léttur í fasi. Hann
virtist langt frá því að vera senn að
kveðja fólk og frón. Hann var drengi-
legur maður í raun, og veit ég að allir
muni bera honum það orð við leiðar-
lokin.
Þegar ég fluttist austur á Borgar-
fjörð haustið 1980, tók ég upp viðskipti
við bankastofnun þar á staðnum, sem
var afgreiðsla frá Samvinnubankanum
á Egilsstöðum. Magnús birtist við og
við til að líta eftir afgreiðslunni, sem þá
var og er í höndum ágæts manns,
Bjöms Aðalsteinssonar. Mér leist strax
vel á þennan mann, hávaxinn, grann-
an, snyrtilegan, háttprúðan. Þessi lýs-
ingarorð eru þó aðeins hluti af ein-
kunnum þeim, sem hægt var að gefa
þessum unga manni. Öll skipti okkar,
sem entust allar götur til hans enda-
dægurs, voru á einn veg: heiðarleg og
hrein.
Gaman var að rabba við Magnús um
daginn og veginn, en það gerðum við
oft, er fundum bar saman, bæði á Borg-
arfirði og á Egilsstöðum. Ég held að
kurteisi hafi verið Magnúsi í blóð bor-
in. Get ég hugsað mér, að allir beri
honum þess vitni við leiðarlok, að hann
hafi verið tillitssamur og lipur í sam-
skiptum öllum, en margir þurftu að
hafe samband við hann. Starf banka-
stjóra er kreíjandi, og mun Magnús
vissulega oft hafa þurft að leggja sig all-
an fram. Grunar mig, að starfið hafi
flýtt fyrir endalokum hans.
Horfinn er góður drengur. Ég þakka
honum skiptin um árin öll og sakna
hans ákaflega. Góður drengur er horf-
inn yfir móðuna miklu á besta aldri. Ég
get eigi æviatriða hans í smáatriðum.
Aðrir munu væntanlega gera það. Ég
þakka góð skipti við áreiðanlegan og
ljúfan mann. Aðstandendum hans
votta ég innilega samúð.
Auðunn Bragi Sveinsson
Þetta var bara svona venjulegur
þriðjudagur. Allskonar veður, nóg að
gera. Svo komu vondu fréttimar.
Hver hringir núna og segir mér með
léttri illkvittni í röddinni að á Egils-
stöðum sé sólskin og svona 15- 20 stiga
hiti? Þegar hann var viss um að í
Grundaríirði væri súld og svaii.
Hvemig í ósköpunum á ég að fara
með fólkið mitt í Stóruvík í sumar og
vita að Magnús vinur minn Einarsson
er ekki lengur á næstu grösum?
Hann var búinn að lofa okkur sól og
hita. Og ekki efast ég um að við það
hefði verið staðið. Ég var búin að
hlakka svo mikið til að hitta hann á
heimaslóðum. Loksins, eftir áratuga
vináttu, ætlaði ég að heimsækja Aust-
urland.
Magnús er sérstakur maður í mín-
um huga. Hann var einn af þeim sem
tóku á móti mér í Framsóknarflokkn-
um, þegar ég ung stúlka og einmana
lagði leið mína á flokksþing.
Við urðum strax mestu mátar og
skemmtum okkur saman, þegar færi
gafstá
Svo réðst ég sem útibússtjóri Sam-
vinnubankans í Grundarfirði. Hann
útibússtjóri sama banka á Egilsstöð-
um. Ég fullyrði að án Magnúsar hefði
mér leiðin orðið grýttari en varð í
starfi. Alltaf átti hann tíma og ráð fyrir
mig, þegar ég stóð á gati. Hann hafði
komið sömu leið og ég inní bankann,
gegnum starfsreynslu í samvinnu-
hreyfingunni. Svo að hann þekkti
minn vanda vel. Hann var mjög hæfúr
bankamaður. Ég leyfi mér að fullyrða
að Landsbanki íslands hefur misst einn
sinn besta starfsmann.
Alltaf var gleðin með í för. Á manna-
mótum brást ekki að í Magga heyrðist:
,Jæja, nú syngjum viðl" Ef að hljóðfæri
var nálægt, var hann kominn þar. Og
stjómaði fjöldasöng af miklum móð.
Hafði alla texta á hraðbergi. Margar eru
þær líka vísumar, sem hann hefur
gaukað að mér úr ýmsum áttum.
Oft þurfti hann líka að monta sig af
dætmm sínum. Mæja kennari og trú-
lofuð strák úr Stykkishólmi. Hann
þurfti nú að hlýða mér vel yfir ættir
hans og uppruna, þegar það kom til.
Amey alltaf að skora mörkin í fótbolt-
anum, viðskiptafræðingur hjá Lands-
bréfum. Og Droplaug nýútskrifaður
stúdent. Annars þekki ég ekkert til
hans fjölskylduhaga, utan að hann er
uppalinn á Valþjófsstað og montinn af.
Af prestum kominn.
Ég kvaddi Magnús kl. rúmlega fjög-
ur á mánudaginn. Hann sagðist vera að
velja fyrir mig hús í Stómvík, sumar-
húsum Landsbankans við Lagarfljót.
Þar var enginn, svo að hann hafði gist
þar nokkrar nætur að gamni sínu.
Sagði það gott, enda veður á Héraði
eins og venjulega. Að morgni, úti í
náttúmnni, varð hann allur. Guð
geymi Magnús Einarsson. Og gefi ást-
vinum hans frið í hjarta, þegar sorgin
líður frá Því að góða ástvini og kæra
vini á sérhver að syrgja. Ekkert í heim-
inum er eðlilegra en það.
Dagbjört Höskuldsdóttir,
Grundarfirði