Tíminn - 11.05.1994, Síða 6

6
‘WTinarfcfrHr’itntriHiy
Miövikudagur 11. maí 1994
UR HERAÐSFRETTABLÖÐUM
11 sveitarfélög
sameinast um
ráöningu feröa-
málafulltrúa
Ferðaþjónustufélag Fljótsdals-
héraðs og Borgarfjarðar eystri
hefur ráðiö Ingibjörgu Inga-
dóttur í starf feröamálafull-
trúa.
Ingibjörg hefur lokið námi í
hótelrekstri og ferðaþjónustu
og stundaöi nám bæði í Eng-
landi og Grikklandi. í vetur
hefur hún kennt ensku,
frönsku og ferðamálafræði við
Alþýðuskólann á Eiðum. Ingi-
björg hefur störf 1. júní og
verður meö skrifstofu- og við-
talstíma í húsnæði RAUST í
Miðvangi.
Ingibjörg Ingadóttir.
Aö ráðningunni standa 11
sveitarfélög á Héraði og Borg-
arfiröi eystri. Til að byrja með
hefur fengist fjárveiting til
starfsins fram að áramótum. í
viðtali við blaðið sagði Ingi-
björg að hún hlakkaði til að
hefja störf; fyrir lægi mikið
starf, svo sem að leiöa saman
þjónustufyrirtæki á svæðinu,
en hún telur samstarf þeirra
forsendu þess að hér byggist
upp öflug ferðaþjónusta. Hún
hefur nú þegar, ásamt stjórn
félagsins, hafist handa við
gerð bæklings fyrir svæðiö.
Ingibjörg hyggst á næstunni
ferðast um og hitta þjónustu-
aðila á svæðinu og hlakkar til
samstarfsins.
Lausaganga
hrossa veröur
bönnuö í Vopna-
firöi
Hreppsnefnd Vopnafjarðar
hefur samþykkt aö öll lausa-
ganga hrossa í Vopnafjarðar-
hreppi verði bönnuð frá og
með 1. október nk. Áður hafði
hreppsnefnd auglýst bann á
lausagöngu hrossa frá 1. júní.
Að sögn Vilmundar Gíslason-
ar, sveitarstjóra Vopnafjarðar-
hrepps, var ákveðið að fresta
gildistökunni til 1. október
vegna óljósra þátta, s.s. trygg-
ingamála og dóms sem féll
nýlega í Hæstarétti.
Fram að 1. október verður
staða hlutaöeigandi aöila
könnuð, t.d. hvort frjáls
ábyrgöartrygging bænda nái
ekki yfir lausagöngu hesta.
Bannið þýöir að öllum eigend-
um hrossa verður skylt að
hafa hross í vörslu innan grip-
heldra giröinga.
Aöspuröur sagöi Vilmundur
aö hrossum heföi ekki fjölgaö
mikiö í Vopnafirði undanfarin
ár, en ákveðin hætta fylgdi
lausagöngunni og flestir ef
ekki allir, bæði hestamenn og
bílstjórar, skildu þaö mætavel.
m lilH
VESTMANNAEYJUM
Vestmannaeyjar:
Allir vegarspottar
eyjunnar malbik-
aöir
Nýlega hófust malbikunar-
framkvæmdir á vegum bæjar-
ins. Aö sögn Elíasar Baldvins-
sonar, forstööumanns Áhalda-
hússins, veröa Gerðisbraut og
Tangagata einu göturnar í ár
sem veröa malbikaðar, enda er
ekki mikið eftir.
„Þetta verða mest frimerki út
um allan bæ sem veröa mal-
bikuð. Búiö er aö malbika bíla-
stæðin fyrir framan sýslu-
mannsskrifstofumar og nú er
veriö aö klára Eimskipafélags-
planið. Samkvæmt gatnagerö-
aráætlun á einnig aö klára
gangstéttir vítt og breitt um
bæinn, auk heföbundinna
viögeröa.
Þegar búiö verður að klára
þjóövegina í sumar, veröur
búið að malbika nánast alla
vegarspotta í eyjunni og þá
getur maöur haft þaö gott.
Reyndar sakna ég þess að
Skvísusund skuli ekki vera
malbikaö, því eftir böll á
Höfðanum er betra aö leggjast
á malbikiö en mölina," segir
Elías.
Búist er viö að byrjað veröi
að leggja bundið slitlag á þjóð-
vegi síöast í maímánuöi.
Elsti núlifandi íslendingur-
inn:
Valgerður Stein-
unn Fribriksdóttir
105 ára
Valgerður Steinunn Friöriks-
dóttir, Dvalarheimilinu Hlíð á
Akureyri, áöur húsmóöir aö
Aðalstræti 5, er 105 ára í dag.
Valgeröur Steinunn mun vera
elsti núlifandi íslendingurinn
og ber hún aldurinn vel. Hún
er fædd á Hánefsstööum í
Svarfaöardal 3. maí 1889.
Þegar Valgerður var tvítug
fór hún til Akureyrar og vann
sem vinnukona, en sumariö
1913 lá leiðin í Þorgeirsfjörö
þar sem hún var í verbúöar-
vinnu. Þar kynntist hún ein-
Valgerbur Steinunn Fribriksdóttir
varb 105 ára á dögunum. Hún er
nú elsti núlifandi Islendingurinn.
mitt mannsefni sínu, Jónasi
Franklín. Þau giftu sig í
Grundarþingi sama haust og
hófu búskap á Akureyri.
Valgerður vann öll almenn
störf sem tengdust sjósókn
fyrr á árum og hún tók virkan
þátt í starfi Slysavarnafélags-
ins, kvenfélaga og Góðtempl-
arareglunni á Akureyri og er
þar heiöursfélagi.
Eiginmaður Valgerðar lést ár-
ið 1956. Þau eignuðust tvö
börn, Jóhann og Þóru, en þau
eru bæði látin. Barnabörnin
urðu sex. Valgeröur hefur búiö
á dvalarheimili aldraöra í ald-
arfjóröung og hún segir að þar
hafi sér liöiö nokkuð vel.
Nýir rekstrarabil-
ar taka vib Hótel
Ólafsfirði
Nýir rekstraraöilar tóku viö
rekstri Hótels Ólafsfjaröar fyrir
skömmu og einnig rekstri
bensínstöövar Skeljungs, sem
er sambyggö hótelinu. Skelj-
ungur hefur um skeiö verið
aöaleigandi Hótels Ólafsfjarö-
ar hf., en nú hefur veriö und-
irritaður leigusamningur meö
kaupréttarákvæðum viö Sigur-
jón Magnússon, einn aöaleig-
anda bifreiöaverkstæðisins
Múlatinds hf., og Lúövík
Gestsson í Bílanausti hf. í
Reykjavík um hótelið. Jafn-
framt var geröur rekstrarsamn-
ingur um bensínstööina. Þeir
munu svo í framhaldinu
stofna hlutafélag í Ólafsfirði
um reksturinn.
Ámi Ólafur Lárusson, stjóm-
arformaöur Hótels Ólafsfjarðar
hf. og framkvæmdastjóri fjár-
málasviös Skeljungs, segir að
viö kaup Skeljungs á sínum
tíma hafi verið ljóst að ekki
yröi um framtíðarrekstur aö
ræða, heldur yrði stefnt aö því
aö koma rekstrinum í einka-
rekstur heimaaöila á staöniun.
Þetta hafi nú gengiö eftir.
Á Hótel Ólafsfiröi em 11 her-
bergi, auk veitingasölu og til-
heyrandi aöstööu.
Vib undirskrift samninga. Lengst til vinstri eru kaupendurnir tveir, Lúb-
vík Cestsson og Sigurjón Magnússon, þá jón Sólnes, lögmabur Skelj-
ungs, Árni Ólafur Lárusson, stjórnarformabur Hótels Ólafsfjarbar hf., og
Jóhann Haraldsson, forstöbumabur bensínsöludeildar Skeljungs hf.
AÖ
loknu
leikári
Nú er leikárinu lokiö
og tilefni til aö líta
yfir þaö í sjónhend-
ing. Þetta er fyrsti
veturinn eftir nokkurra ára hlé
sem ég hef fylgst vel með leik-
listarlífi í Reykjavík og séö all-
ar sýningar atvinnuleikhús-
anna þar. Nokkrar aörar sýn-
ingar sá ég einnig, en leiddi
hjá mér skólasýningar og sýn-
ingar áhugaféíaga í nágrenni
borgarinnar — án þess í því
felist nokkurt vanmat á þeirri
menningarstarfsemi. Ekki er
ástæöa til að prenta upp um-
sagnir mínar um sýningar,
sem birst hafa hér í blaðinu,
en nokkur atriöi vil ég draga
fram.
Þaö, sem upp úr stendur í
mínum augum, er þaö að
Þjóðleikhúsið hefur á síðustu
árum, undir stjórn Stefáns
Baldurssonar, endurheimt
stööu sína sem hið trausta
flaggskip og fomstuafl íslensks
leikhúslífs. Þessu hlutverki ber
leikhúsinu auðvitað að gegna,
en á því var misbrestur fyrr á
árum og lægö í starfseminni.
Leikhúsmenn vom þá hneigð-
ir til, eins og löngum fyrr og
síðar, aö kenna gagnrýnend-
um um að ala á neikvæöu við-
horfi til leikhússins. Vitaskuld
geta fúllyndir og duttlunga-
fullir gagnrýnendur haft sín
áhrif, en ég hygg að þeir og
aðrir leikhúsgestir finni samt
nokkuð vel hvenær starfaö er
af metnaði og lifandi áhuga í
leikhúsi og hvenær ekki. í
þeim efnum er Þjóöleikhúsiö
á réttri braut og verður von-
andi hvergi látið undan síga á
komandi ámm.
Sýningar Þjóðleikhússins
vom auðvitaö misgóðar í vet-
ur sem endranær, en mestu
skiptir að framboðið var eink-
ar fjölbreytt og gaf starfsliði
hússins færi á að sýna ýmsar
hliðar á sér. Leikárið hófst á
íslensku verki, Ferðalokum
Steinunnar Jóhannesdóttur.
Sýningin var fagmannlega
unnin af leikhússins hálfu, en
verkið þótti mér afleitt. Aö
mínum dómi var leikritið
vandræðalegur hringsnúning-
ur um Jónas Hallgrímsson,
eins konar þráhyggja dró allan
þrótt úr persónusköpuninni
og gerði ekki heldur mýtuna
um Jónas skiljanlegri eða
áhugaverðari eöa Jónas sjálfan
„mannlegri" eins og það heit-
ir. Öll elskum við Jónas, en
þaö er betra að gæta sín gagn-
vart honum, fleiri hafa misst
þar fótanna en Steinunn Jó-
hannesdóttir.
Kröfur til áhorfenda
Annaö íslenskt verk Þjóðleik-
hússins var Þrettánda kross-
feröin eftir Odd Björnsson.
Þetta er afar langt og metnað-
arfullt verk og sýningin var
mikil skynræn upplifun.
Margt var athyglisvert í þessu
verki, en í heild var það ekki
nógu vel skrifað, of víöa slaki
á textanum og hefði þurft að
þjappa því betur saman. Verk-
iö gerir kröfur til áhorfenda,
innlifunar þeirra og þekkingar
vegna mikilla menningarsögu-
legra og sér í lagi trúarlegra til-
vísana, og virtist sem ýmsir,
þar á meðal sumir gagnrýn-
endur, væru ekki tilbúnir til
aö veröa við slíkum kröfum og
höfðu allt á hornum sér. —
Tveir af eldri leikurum húss-
ins, Gunnar Eyjólfsson og
Herdís Þorvaldsdóttir, léku af
hjartans lyst skemmtilegt lítið
verk á litla sviðinu, Ástarbréf.
Klassískt nútímaverk, Allir
synir mínir eftir Miller, kom
einnig á sviöiö og er þar eink-
LEIKLIST
GUNNAR STEFÁNSSON
um minnisstæður afburöaleik-
ur Kristbjargar Kjeld.
Nýstárlegasta sýning vetrar-
ins var þó Mávurinn eftir
Tsjekhov, sem Rimas Tuminas
frá Litháen setti á sviö. Kynni
sú sýning að geta orðið vítam-
ínsprauta fyrir leikhúsið og
örvaö til aö horfa ferskum
augum á klassíkina. Gaman
var að sjá hvemig leikstjórinn
og samstarfsmenn hans sam-
lendir léku sér að Mávinum af
mikilli hugmyndaauögi, —
eftirminnileg leikstund.
Enn er ótalið sitthvaö í Þjóö-
leikhúsinu: Barnaleikritiö
Skilaboðaskjóöan eftir Þorvald
Þorsteinsson, ævintýraleikur
meö afarskemmtilegum
söngvum, — og svo unglinga-
leikurinn Gauragangur eftir
Olaf Hauk Símonarson sem
enn gengur, fjömg sýning og
hefur notið maklegra vin-
sælda.
Á Smíðaverkstæðinu var auk
leikrits Steinunnar Jóhannes-
dóttur sýnt Blóöbrullaup
Garcia Lorca, nokkuö ójöfn
sýning að persónusköpun, en
sjónræn í einföldum grípandi
andstæöum blóðs og myrkurs.
Af eiristökum leikendum er
Bríet Héöinsdóttir minnileg-
ust í hlutverki móöurinnar. —
Hinn spænski andi tragid-
íunnar í sniðum alþýðuleiks,
bundið náttúrulegu lífi frjó-
semi og tortímingar sem Lorca
lýsir, á greiða leiö til okkar.
Þrjú meginleikrit hans hafa
veriö sýnd í Þjóöleikhúsinu á
síðustu ámm, og sum reyndar
víðar.